Natunganga si Marco sandali, ngunit nanatili ang kanyang tono na kalmado. "Irina, ano'ng sinabi mo?"Hindi na nakapaghintay si Irina. "Mr. Allegre, tutulungan niyo ba ako? Pakiusap, kailangan ko ng tulong niyo! Nasira yung cellphone ko kahapon, at nawalan ako ng mga contact. Kailangan ko makita si Alec—ngayon na. Pakiusap, sabihin niyo kung saan ang kasal niya. Kailangan ko siyang makita, magmamakaawa ako!""Kumalma ka, Irina," sabi ni Marco ng mahinahon. "Sabihin mo sa akin kung anong nangyari. Bakit mo hinahanap si Alec? Ikakasal na siya ngayon. Kung kailangan mo ng tulong, gagawin ko ang makakaya ko.""Wala nang ibang makakatulong sa akin dito," sagot ni Irina, puno ng pangangailangan. "Sabihin mo lang—saan kasal si Alec kay Zoey?"Ang boses ni Irina ay lumakas kaya't narinig siya ni Don Pablo. Sa mga sandaling iyon, ang buong pamilya Allegre ay naghahanda upang dumalo sa kasal ni Alec.Malapit ang pagkakaibigan ni Don Pablo kay Don Hugo, at ang nakababatang henerasyon ng mga Beauf
"Sabihin mo sa akin, bakit ka pupunta kay Alec? Ano'ng nangyari?"Bihirang kilala ni Marco si Irina, ngunit mula nang unang makita siya, may isang malalim na pakiramdam sa loob niya na nagsasabing may koneksyon siya sa tiyahin niya.Hindi niya maipaliwanag—marahil intuwisyon lang, o baka ang hindi-maling pagkakahawig nila. Anuman ang dahilan, tumimo sa puso niya ang isang thought: Si Irina ay maliit niyang pinsan.Dahil doon, naging imposibleng talikuran siya, hindi alintana kung ilang beses pa silang magtagpo.Ngunit ang hindi maipaliwanag ni Marco ay ang malamig na hindi-pagpapansin ng lolo niya. Paano siya naging bulag? Ang koneksyon na nararamdaman niya ay higit pa sa simpleng haka—ito ay pamilya, mas matibay pa sa dugo.Iniiwasan ng lahat si Irina bilang isang babaeng may kaduda-dudang karakter. Pati ang lolo niya, naniniwala rin.Ngunit si Marco, hindi.Bahagi ng desisyon niya ay ang pakiramdam sa tiyan, at ang isa pang bahagi? Si Zeus.Kaya naman, sa kabila ng lahat, pinili niy
Si Irina ay isa sa kanila.Ang tapang niya ay lampas sa imahinasyon—ang mga hindi nakasaksi ng personal, hindi kailanman tunay na maiintindihan.Para sa akin, si Irina ay palaging magiging aking puting liwanag sa dilim. Isang ilaw sa pinakapait na gabi, isang presensya na hindi kailanman mapapalitan. Kailangan ko siyang ilayo mula sa dagat ng pagdurusa.Sa sandaling iyon, nakita rin ito ni Marco. Nakita niya ang apoy sa mga mata ni Irina, ang hindi matitinag na determinasyon sa kanyang postura.Naisip niya, hindi pa kasal si Alec. Hanggang hindi niya nasasabi ang "I do," isa pa siyang malayang tao. Isang manliligaw pa, isang pagtatapat ng pagmamahal—ano namang masama roon?Sa kaloob-looban ni Marco, hindi lang siya tumutulong kay Irina para manalo.Tinutulungan din niyang matalo siya.Dahil minsan, ang pagsaksi sa mga bagay hanggang sa huling sandali ang tanging paraan para makapag-let go.Dumating na sila sa lugar ng kasal.Isang tahimik na villa sa tuktok ng bundok. Hindi marangya,
Hindi kalayuan sa kanya, si Greg ay nanatiling tahimik na parang walang masabi. Pati si Zoey, na nakayakap sa braso ni Alec, ay natigilan sa pagkabigla. Inaasahan niyang magkakaroon ng gulo si Irina sa kanyang pagbabalik, ngunit nang makita niyang muli ito, isang alon ng takot ang dumaan sa kanya. Sa wakas, may nararamdaman pa ring pagka-bighani si Alec kay Irina.Ngunit hindi umiyak si Irina. Hindi siya nagpakita ng emosyon, at tila malamig.Kausap niya si Alec nang kalmado, tinatalakay ang sitwasyon na parang wala lang.Tinutok ni Alec ang kanyang mata kay Irina, hindi mabasa ang ekspresyon, ngunit ang kanyang tinig ay sobrang lamig na parang may dumaloy na kilig sa katawan ni Zoey."Ano ang sinabi mo? Ulitin mo."Hinawakan ni Irina ang kanyang braso. "Alec, alam ko kung bakit mo pinakasalan si Zoey. Hindi mo siya mahal, hindi ba? Pinakasalan mo siya dahil inialay niya ang buhay niya para iligtas ka, at dahil nagbuntis siya ng anak mo."Huminga siya ng malalim, nang may pag-aalangan
Walang luksang kalungkutan na kayang ipagpaliban ni Irina. Hindi ngayon. Hindi habang ito ang tanging pag-asa niya.Wala siyang pakialam kung mabubuhay pa siya o mamatay. Wala siyang pakialam kung magtatapos ang laban na ito sa katawan niyang nakahandusay at sugatang wala ng buhay. Ang tanging mahalaga ay makalapit kay Alec.Sa matinding desperation, pina-igting niyang ini-kick ang katawan, paikot-ikot at sumasabog ng galit, tulad ng isang hayop na natutok sa kanto. Dalawa sa mga bodyguard ang napaatras, pansamantalang nawalan ng kapit sa kanya.Hindi sila mahina—malayo doon. Ngunit may tahasang utos si Alec: Huwag siyang saktan.At ang pagkaka-hesitate na iyon ang naging sanhi ng kanilang pagkatalo.Hindi nila naisip. Kung tunay na gusto ni Alec na patayin ang babae, bakit siya buhay pa? Bakit hindi niya pinatigil ang hininga niya ng tuluyan?Ngunit hindi nag-abala si Irina sa kalituhan nila.Kinagat niya ang braso ng isang bodyguard nang buong lakas. Napa-bangungot na sigaw ang lala
"Pelt her with rotten eggs!""Isang babaeng may bulok na moralidad!""Beaufort, huwag kang magpakita ng awa—pag pinanatili mo ang babaeng 'yan, tiyak na magiging kapahamakan!"Ang galit ng mga tao ay sumabog tulad ng wildfire. Ang kanilang mga sigaw ay nag-overlap, nagiging isang simponiya ng pagdiriwang ng pagkasuklam. Walang awa ang kanilang panlilibak, ang mga tinig ay matalim tulad ng mga pangil.Si Don Hugo ay nakatitig kay Irina, ang mga mata niya puno ng galit. Ang bigat ng kanyang poot ay parang isang pabigat na hindi matanggal, ngunit hindi kumilos si Irina. Bagkus, ang kanyang mga mata ay nakatuon kay Alec, puno ng pakiusap at desperasyon.Pagkatapos, nagsalita si Alec. Ang kanyang tinig ay kalmado—sobrang kalmado."Irina, sobra na."Ang tahimik na lason sa kanyang mga salita ay nagbigay ng lamig sa hangin. Ang tensyon ay nagpakapal, puno ng hindi nasabi ngunit nararamdamang karahasan.Pagkatapos, mas tumalim ang tono niya, tumagos sa tensyon tulad ng isang talim."Ako, si A
Ang trak ay dumaan nang mabilis, ang ingay ng makina ay sumabog sa kanyang pandinig habang dumaan ito malapit kay Irina. Ang lakas ng epekto ng hangin ay itinulak siya palabas ng balanse, at siya’y nahulog na parang isang maningning na katawan na hindi kayang kontrolin. Ang kanyang katawan ay mabilis na gumulong, papunta sa gilid ng kalsada, kung saan ang matarik na bundok ay naghihintay.Isang malamig na alon ng pagdududa at takot ang dumaluhong sa kanyang puso. Sa sandaling iyon, siguradong-sigurado siya na kung siya ay matumba mula sa bundok na iyon, hindi lang ang kanyang anak ang mawawala kundi pati na rin ang kanyang buhay. Ang buong mundo ay nagdilim, ngunit hindi niya naramdaman ang sakit na inaasahan niyang mararamdaman. Sa halip, nang mag-focus ang kanyang mga mata, napansin niyang hindi siya nag-iisa.Ang malalakas na braso ng isang lalaki ay yumakap sa kanya, pinigilan siya mula sa patuloy na pagkahulog. Bawat beses na siya ay gumulong, nahahawakan siya ng lalaki, ang kata
Nakaramdam si Irina ng kaunting ginhawa. Hindi niya inisip na sa loob lamang ng dalawang buwan sa lugar, magiging daan siya sa pagtatagpo kay Alec at Duke, at pati na rin ang pangungutang niya kay Marco.Ang tanging tao na halos hindi niya nakakasalamuha ay si Zeus.Ngunit, tuwing nakikita niya si Duke, lagi na lang itong kasama ni Zeus. Hindi siya nito kinakausap, kundi nagbibigay lang ng isang banayad, mahirap basahing ngiti. Hindi niya akalain na sa araw na ito, si Zeus pa ang magbibigay ng buhay niya upang iligtas siya.“Salamat, Zeus,” bulong niya sa kanyang isipan.Pinatahimik siya ni Zeus, “Kapag nakalabas tayo ng city, magiging ligtas tayo. Baka balang araw, makabalik pa tayo.”Mariing nilingon ni Irina ang kanyang ulo. “Hindi. Hindi na ako babalik sa lugar na to. At siya—hindi ko na siya hahanapin. Pagkapanganak ko sa anak ko, sasabihin ko sa kanya na patay na ang ama niya.”Paalam… Alec, hindi na kita muling makikita.Ngunit baka… hindi rin pala gusto ni Alec na makita siya
Habang nagpapalit ng sapatos si Alec, nagtanong siya, "Ano ‘yon?"Samantala, si Anri, na mahigpit pa ring nakahawak sa kamay niya, ay agad na sumugod sa yakap ni Irina.“Ma! May nakilala akong dalawang matandang lalaki at isang matandang babae kanina! Yung matandang babae, medyo masungit. Tapos yung maliit na lolo, parang mataray din. Pero yung matandang lalaki sa kama sa ospital, hindi siya mataray. At alam mo ba? Natalo ko pa siya!"Agad na naunawaan ni Irina kung sino ang tinutukoy ng bata.Lumingon siya kay Alec, kita sa mukha ang pagtataka. "Dinala mo si Anri sa ospital… para bisitahin ang lolo mo?"Hindi sumagot si Alec. Sa halip, mahinahong inilihis ang usapan. "Hindi ba may gusto kang pag-usapan?"Napakagat-labi si Irina bago tuluyang nagtanong, "Tinanggap mo na, hindi ba? Na si Anri ay anak mo?"Well.At least hindi siya ganap na manhid.Mabilis na sinulyapan siya ni Alec. "Ano bang gusto mong pag-usapan?"Matapos sabihin ito, dinala niya si Anri sa banyo upang hugasan ang ka
Naroon ang isang malamig na katahimikan nang magtama ang tingin nina Alec at Don Hugo. “Ako ang ama niya. Ibig sabihin, ako ang magpapasya sa apelyido niya. Gusto mong makita siya? Ayan, nakita mo na. Pero kailangan na niyang pumasok sa kindergarten.”Pagkasabi niyon, tumingin siya kay Anri. “Anri, tara na. Malelate ka na sa klase mo.”Naningkit ang mga mata ni Anri, halatang nag-aatubili. Kanina lang ay siniraan niya ang mama niya—bakit siya sasama rito ngayon?Napakuyom ang kamao ni Alec. “Hindi ba nag-apologize na ako? Ano pa bang gusto mo?”Hindi siya sinagot ni Anri at nanatiling nakabusangot. Alam niyang totoo ang sinabi nito—humingi nga ito ng tawad. Pero hindi iyon sapat para maalis ang inis niya.Ayaw pa rin niyang sumama rito, pero wala siyang magagawa.Buong biyahe papuntang paaralan, hindi siya nakipag-usap kay Alec.Pagdating nila sa kindergarten, akma na sanang ihahatid siya ni Alec sa loob nang bigla siyang kumaripas ng takbo papasok ng gusali.Pero sa isang iglap, humi
Nanatiling walang pagbabago ang ekspresyon ni Alec, at matatag ang kanyang tinig."Montecarlos."Naningkit ang mga mata ni Cornelia. "Hindi mo balak ipagamit sa kanya ang pangalang Beaufort?"Isang malamig na tawa ang lumabas sa labi ni Alec, bahagyang kumislot ang gilid ng kanyang bibig. "Hindi ba ito mismo ang gusto n’yo?""Ikaw—!"Pulang-pula sa galit ang mukha ni Alexander."Paano mo nagagawang maging ganyang kawalang-puso?! Kahit hindi na kita kilalanin bilang anak, dala mo pa rin ang pangalang Beaufort! Minana mo ang buong imperyo ng pamilya, pero ayaw mong ipagamit sa sarili mong anak ang apelyido natin?! Ikaw na yata ang pinakawalang-hiya!"Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi ni Alec.Anak niya. Dugo niya.Ano man ang apelyidong dala nito, walang makababago sa katotohanang siya ang ama.Kahit habambuhay pang dalhin ni Anri ang apelyido ng kanyang ina, siya—at wala nang iba pa—ang magmamana ng imperyo ng Beaufort. Hindi iyon mababago ninuman.At wala siyang balak ipaliwan
Si Irina ay bahagyang kinagat ang labi, pilit na nilalakasan ang loob. “Alam kong mahalaga sa’yo si Anri. Baka nagkamali ako ng intindi. Hindi mo siya kayang saktan—dahil anak mo rin siya. Pero…”Mabilis siyang pinutol ni Alec. “Ano bang gusto mong sabihin?”Saglit na natigilan si Irina bago nagtanong, “Bakit ang aga-aga gising na si Anri? Bukas na ba ang kindergarten niya?”Malamig itong humumph. “Nagsisimula ang klase niya ng 8:30, pero hindi ko siya pwedeng ihatid nang ganung oras. Gusto mo bang dumating ako sa opisina ng alas-diyes at pag-antayin ang lahat sa meeting?”Napatahimik si Irina.Makalipas ang ilang saglit, huminga siya nang malalim at maingat na nagsalita. “Tama… naiintindihan ko. Kung wala nang iba, ibababa ko na ang tawag.”Ngunit bago pa siya muling makapagsalita, isang matalim na click ang narinig niya—ibinaba na ni Alec ang telepono.Hindi na niya sinabi kay Irina na dadalhin niya si Anri sa ospital. Ayaw niyang mag-alala ito.—Dumadaloy ang malamlam na sinag ng
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya