"Masusunod, Young Master! Agad namin aayusin!" tugon ng bodyguard nang walang pag-aalinlangan.Nanghina ang mga tuhod ni Zoey at halos matumba siya sa marmol na sahig, kung hindi dahil sa mahigpit na pagkakahawak ng isang bodyguard sa kanya.Sanay ang mga tauhan ni Alec. Dahil inutusan silang tiyakin ang kaligtasan ng bata sa sinapupunan ni Zoey, hindi nila papayagan na kahit magkauntog siya. Inaalalayan siya.Ngunit ang mga magulang niya, hindi ganoon ang suwerte.Si Nicholas at Cassandra ay bumagsak sa sahig sa pagkabigla, ang mga mata nila'y malalalim at walang saysay habang tinitingnan ang matayog na anyo ni Alec na papalayo.Tapos na.Lahat ng pinaghirapan nilang plano, lahat ng kahihiyan na kanilang tiniis upang makapasok sa pook ng mga Beaufort—nawala sa isang iglap."H-Hindi… hindi!" Ang sigaw ni Cassandra na puno ng pighati ay sumabog sa hangin bago siya tuluyang nawalan ng malay at bumagsak.Si Nicholas, ang mukha’y labis na maputla, ay tinanaw ang kanyang walang malay na as
Pumikit ang mata ni Nicholas at ang boses niya ay naging malamig at matalim. "Anong sinabi mo?"Muling kumapit si Cassandra sa mga binti ni Nicholas, puno ng desperasyon."Nicholas, please, mag-isip ka ng mabilis. Ano ang gagawin natin ngayon? Isinara tayo ni Alec dito, at hindi tayo makakaalis. Kung manganak si Zoey, malalaman ni Alec na hindi kanya ang bata, at papatayin tayo!""Dad, please!" umiiyak na sigaw ni Zoey, gumapang papunta sa kanyang ama at humawak sa mga binti nito. "Mag-isip ka, please!"Bumangon ang galit ni Nicholas. Hinila niya ang buhok ni Cassandra, ang boses niya ay matalim."Ano bang nangyayari? Sabihin mo sa akin!"Sumakit ang katawan ni Cassandra dahil sa paghila, ngunit hindi siya naglakas-loob na tumutol."I... Gusto ko lang na mas lalo pang magalit si Alec kay Irina. Alam kong maging masama na ang reputasyon ni Irina. Inalipusta siya ni Henry nang walang dahilan, nahulog sa gitna ng hidwaan nina Duke at Zeus, at ininsulto pa siya ng isang Don Pablo Allegre.
Sa hindi pamilyar na bayan, wala si Irina sa tamang landas. Wala siyang kamag-anak dito at hindi niya alam kung anong direksyon ang tatahakin. Nasa malayo ang kanyang telepono, at nang subukan niyang gamitin ang telepono ni Zeus, nalaman niyang naka-lock ito at hindi ma-on ang screen. Habang nakatingin siya nang walang magawa kay Zeus na walang malay, biglang tumunog ang telepono nito.Ipinagdapo ni Irina ang mga kamay sa telepono, nanginginig, at nakita niyang si Marco ang tumatawag."Hello, Marco... M-Marco..." nahirapang sabi ni Irina."Irina, umiiyak ka ba? Ano'ng nangyari? Okay ka lang ba? Kasama mo ba si Zeus? Paano mo nakuha ang telepono niya?" narinig ni Irina ang tinig ni Marco, puno ng alala at pagmamadali."Si Zeus... walang malay, nilalagnat, at ang sugat sa kamay niya ay lumalala na. Wala akong telepono, at hindi ko alam kung saan ang ospital. Anong gagawin ko? Hindi ko alam kung saan pupunta..." ang hindi kalmadong boses ni Irina, na nahulog ang composure at nanginginig.
"Lahat ng ito dahil sa tita ko...""Anong kinalaman ng tita mo dito?! Ang babaeng 'yan, mukha lang siyang kaunti kay tita mo! Sinabi mo na kamukha ni Irina ang tita mo, tapos ngayon, sinasabi mo na si Zoey, ang kasintahan ni Alec, ay kamukha rin niya?" Ang lolo ay sobrang galit, halos gusto na niyang sipain ang apo."Sino?" Tanong ni Eduardo sa kanyang ama, magulo ang isip.Nagpakawala ng malalim na buntong-hininga si Don Pablo bago ipaliwanag, "Alam niyo naman na si Alec ay isang walang-kasalanang tao—matigas at hindi tumatanggap ng pagkatalo sa lahat ng aspeto ng buhay. Nang umangat siya sa posisyon, malaki ang naging bahagi ng mga Jin sa pagtulong sa kanya. Lalo na ang anak ni Nicholas, si Zoey. Hindi lang siya tumulong kay Alec—ibinigay niya ang sarili niya. Nang malagay sa panganib si Alec, isinakripisyo ni Zoey ang katawan niya, kaya siya nagdalang-tao. Bagamat matigas ang puso ni Alec, may malasakit siya. Hindi niya hahayaan na magdusa ang anak niya—o ang ina ng anak niya—ng pa
"P—pero hindi ko in-expect na gagawin niya sakin yon..." bulong ni Irina, ang kanyang boses ay nanginginig."Alam ko," mahinang sagot ni Zeus. "Naiintindihan ko." Bumangon ang isang mahina ngunit taos-pusong ngiti sa kanyang labi. "Hindi mo gusto si Duke, at alam ko na hindi mo rin ako mamahalin."Ibinaling ni Irina ang tingin, hindi kayang tutulan ang sinabi niya."Pero hindi 'yan mahalaga," pagpapatuloy ni Zeus. "Hindi ko inaasahan na mamahalin mo ako pabalik. Sadyang humahanga lang ako sa'yo, at gusto kong gawin ang lahat ng makakaya ko para sa'yo." Pumigil siya sandali, ngunit matatag ang boses niya kahit naubos na ang lakas."Hindi mo kailangang mag-alala. Hindi kita sasaktan o pipilitin sa kahit anong bagay na hindi mo gusto.Hindi ngayon, hindi kailanman."Napuno ng luha ang mga mata ni Irina. "Salamat, Zeus," mahina niyang sambit. "Pangako ko, aalagaan kita."Tapat sa kanyang pangako, nanatili si Irina sa tabi ni Zeus sa buong dalawang linggo ng kanyang pamamalagi sa ospital, h
Five Years LaterAng araw ng hapon ay nagbigay ng gintong liwanag sa payat na katawan ni Irina, binabalot siya ng banayad na init nito.Naka-helmet at suot ang pangtrabahong damit, tumayo siya nang may kumpiyansa sa site ng konstruksiyon, tinutok ang mga manggagawa nang may eksaktong pagtuon at pokus.“Engineer Montecarlos, your design plan has been a game-changer,” wika ng contractor na si Sir Hendrix, puno ng pasasalamat.“Mas mababa ang naging budget para sa yugtong ito kumpara sa huling isa, pero mas mataas ang kalidad ng mga materyales. Matibay na matibay ang estruktura—tunay na itinayo nang may integridad. Narinig ko na karamihan sa mga bahay ay naibenta na, at marami sa mga mamimili ay nahikayat dahil sa mga disenyo at pagpili mo ng mga materyales.”Ngumiti si Irina ng malumanay. “Wala pong anuman, Sir Hendrix. Hindi ko po opisyal na hawak ang titulo ng engineer. Irina na lang po ang itawag niyo sa akin.”“Wala iyan!” tumawa si Sir Hendrix. “Baka wala kang titulo, pero ang mga k
Ang matabang lalaki ay biglang humarap at matalim na tumingin kay Irina."Bruha! Humingi ka ng tawad! Lumuhod ka at humingi ng tawad!"Nanatiling kalmado si Irina. "Mister, ganyan ba talaga kayo makipag-usap sa ibang tao?"Napairap ang babaeng nasa tabi nito. "At ano naman ang mali sa sinabi ng asawa ko, ha?" madiin niyang saad. "Hindi ka ba isang single mother? At hindi lang basta single mother—isang babaeng iniwan nang hindi man lang pinakasalan! Ang mga tulad mo, isinilang para maging mahirap at kawawa! At yang anak mong walang modo, sinaktan ang anak ko? Wala kang alam sa tamang asal!"Suot ng babae ang isang itim-at-puting mink coat, halatang pilit niyang ipinapakita ang pagiging sosyal. Ngunit kabaligtaran ang sinasabi ng kanyang mukha—dahil sa kapal ng pulbos, tuwing sumisigaw siya, may mga mumunting piraso ng makeup na natatanggal.Walang dudang sila ang halimbawa ng mga taong may pera pero walang breeding.Hindi natinag si Irina sa matatalim na tingin ng mag-asawa."Kung hind
Namilipit sa galit ang mukha ng matabang lalaki habang nakaupo pa rin sa sahig, hindi pa rin makabangon. Nangusap ang kanyang tinig na puno ng lason at pagbabanta."Putang ina mo! Kapag lumabas ka sa eskwelahang 'to, sisiguraduhin kong magbabayad ka! Ikaw at ang anak mo—magtitiis kayong mabuhay sa lansangan hanggang sa mamatay!"Sa tindi ng lupit sa kanyang boses, nanginig si Anri. Kumapit siya nang mas mahigpit sa kamay ng kanyang ina, ang munting katawan niya'y natigilan sa takot.Napansin agad ni Irina ang panginginig ng anak. Masakit iyon para sa kanya. Kaya't bahagya siyang yumuko, hinigpitan ang hawak kay Anri, at marahang bumulong, puno ng katiyakan."Huwag kang matakot, Anri. Alam ni Mama kung paano hawakan ang mga katulad nila."Napatingin si Anri sa ina at dahan-dahang tumango, kumukuha ng lakas mula sa di-matitinag na kumpiyansa nito.Muli namang tumuwid ng tayo si Irina at hinarap ang nagngangalit na pamilya. Kalma ang kanyang tinig, ngunit ang kanyang mga mata’y matalim a
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"