Ang matabang lalaki ay biglang humarap at matalim na tumingin kay Irina."Bruha! Humingi ka ng tawad! Lumuhod ka at humingi ng tawad!"Nanatiling kalmado si Irina. "Mister, ganyan ba talaga kayo makipag-usap sa ibang tao?"Napairap ang babaeng nasa tabi nito. "At ano naman ang mali sa sinabi ng asawa ko, ha?" madiin niyang saad. "Hindi ka ba isang single mother? At hindi lang basta single mother—isang babaeng iniwan nang hindi man lang pinakasalan! Ang mga tulad mo, isinilang para maging mahirap at kawawa! At yang anak mong walang modo, sinaktan ang anak ko? Wala kang alam sa tamang asal!"Suot ng babae ang isang itim-at-puting mink coat, halatang pilit niyang ipinapakita ang pagiging sosyal. Ngunit kabaligtaran ang sinasabi ng kanyang mukha—dahil sa kapal ng pulbos, tuwing sumisigaw siya, may mga mumunting piraso ng makeup na natatanggal.Walang dudang sila ang halimbawa ng mga taong may pera pero walang breeding.Hindi natinag si Irina sa matatalim na tingin ng mag-asawa."Kung hind
Namilipit sa galit ang mukha ng matabang lalaki habang nakaupo pa rin sa sahig, hindi pa rin makabangon. Nangusap ang kanyang tinig na puno ng lason at pagbabanta."Putang ina mo! Kapag lumabas ka sa eskwelahang 'to, sisiguraduhin kong magbabayad ka! Ikaw at ang anak mo—magtitiis kayong mabuhay sa lansangan hanggang sa mamatay!"Sa tindi ng lupit sa kanyang boses, nanginig si Anri. Kumapit siya nang mas mahigpit sa kamay ng kanyang ina, ang munting katawan niya'y natigilan sa takot.Napansin agad ni Irina ang panginginig ng anak. Masakit iyon para sa kanya. Kaya't bahagya siyang yumuko, hinigpitan ang hawak kay Anri, at marahang bumulong, puno ng katiyakan."Huwag kang matakot, Anri. Alam ni Mama kung paano hawakan ang mga katulad nila."Napatingin si Anri sa ina at dahan-dahang tumango, kumukuha ng lakas mula sa di-matitinag na kumpiyansa nito.Muli namang tumuwid ng tayo si Irina at hinarap ang nagngangalit na pamilya. Kalma ang kanyang tinig, ngunit ang kanyang mga mata’y matalim a
Lalo na ang tatlong buwang iyon.Si Irina ay dating bahagi ng mga elite sa syudad, ngunit naging laruan lamang siya ng mga batang mayaman na naglaro ng kanyang buhay. Muntik na siyang hindi makaligtas.Dahil dito, pinangako niya sa sarili na hindi na siya muling maniniwala sa pag-ibig. Wala siyang pakialam sa mga mayayamang lalaki—hinding-hindi. Ang tanging nais niya ay ang tahimik at matahimik na buhay sa maliit na bayan na ito, kasama ang pagpapalaki sa kanyang anak at pagbabayad ng utang-loob sa kabutihang ipinakita sa kanya ni Zeus.Wala na siyang ibang ambisyon.Nag-atubili si Irina sandali bago sumagot, "Mr. Laxamana, may kailangan akong asikasuhin. Pasensya na, hindi kita matutulungan. Bye."Hindi na siya naghintay ng sagot, pinatay ang tawag, at saka sumakay sa kanyang electric bike kasama si Anri, patungo sa kanilang bahay.Pagdating nila, agad na tumalon si Anri mula sa bike at tumakbo papasok ng bahay, habang masiglang tinatawag, "Tito! Tito!"Nagmamadaling lumabas si Zeus
Pagkatapos ng hapunan, nagstay up ng late si Irina para suriin ang mga plano, habang si Zeus naman ay binabasahan si Anri ng mga kwento para matulog. Masaya ang mag-uncle at pamangkin, puno ng tawanan ang buong kwarto. Paminsan-minsan, tumitingin si Irina sa kanila, at ramdam ang isang malalim na kasiyahan.Kinabukasan, pagkatapos ng almusal, umupo si Irina kasama si Zeus para pag-usapan ang kanilang mga plano."Pupunta ako sa kindergarten ni Anri ngayon para ayusin ang kanyang transfer papers," sabi ni Irina. "Tapos hahanapan ko siya ng bagong paaralan. Mula ngayon, iiwas tayo sa mga taong tulad ni Rafael Cruz. May pera at kapangyarihan sila—kung hindi man natin kayang labanan sila, sana naman maiwasan natin sila."Tumango si Zeus. "Sige."Habang papalabas na si Irina, napansin niyang may dalawang lalaki na nakatayo sa labas ng bakod, mukhang magbabang doorbell. Nakasuot sila ng mga pormal na suit, bawat isa ay may dalang briefcase."Ano po ang kailangan ninyo?" tanong ni Irina haban
Ang tinig ni Irina ay halos hindi marinig, napakababa na tanging siya lamang ang makakarinig. Sa totoo lang, mas matamis na tunog ito na sumabit sa kanyang lalamunan.Pagtingin niya sa lalaking nakatayo sa harap niya, ang buong katawan niya ay tila naging matigas, isang reaksyon na hindi niya napigilan. Anim na taon na ang lumipas, ngunit ang kanyang presensya ay mas malakas pa ngayon—ang kanyang aura mas malakas, at ang kanyang dominance mas mabigat at matatag kaysa dati.Hindi nagsalita si Alec, ngunit ang kanyang presensya ay sapat na upang ipatigil ang buong kwarto. May dala siyang awtoridad na hindi kailangan ng galit o salita upang maakit ang atensyon ng lahat.Ang kapal ng kayabangan na nagpapalabas kay Rafael Cruz at sa kanyang asawa ay agad na naglaho. Ang kanilang mga mukha ay tumigas, at sa isang kisap-mata, mula sa pagiging mayabang ay naging nagsusumamo na sila."M-Mr. Beaufort… Hindi ko inasahan na ikaw pa ang darating," paos na sabi ni Rafael Cruz, pilit na ngumingiti.
Tinutok ni Anri ang mata sa lalaki na nakatayo sa harap niya, at sa unang pagkakataon, isang pag-aalinlangan ang tumama sa mukha niya.Nakita na niya ang lalaking ito—sa computer ng kanyang ina.Sa kalaliman ng gabi, nang dapat ay natutulog na siya, nahuli niyang nakaupo mag-isa ang ina, titig na titig sa larawan ng lalaki habang ang mga luha ay tahimik na dumadaloy sa kanyang mga pisngi.Sa edad na limang taon, naniwala si Anri na umiiyak ang kanyang ina dahil natatakot siya sa lalaking ito. At kung natatakot ang kanyang ina, dapat ay matakot din siya.Isang matinding pagkabahala ang bumulusok sa kanya, at hindi niya namamalayan na unti-unti na siyang umatras.Sa likod ni Alec, lalong naging mayabang si Aiden, na tila lalakas ang loob dahil sa presensya ng kanyang tagapagtanggol."Tito Alec! Patayin mo siya! Patayin si Anri!" sigaw ni Aiden, ang boses ay matinis at puno ng karapatan.Si Zeus ay natigil, ang isipan ay nahirapan na maunawaan ang nangyayari. Si Irina naman, naramdaman n
"Mama, ayoko pong mamatay ka..." iyak ni Anri, ang maliit na katawan ay nanginginig sa lakas ng kanyang pag-iyak.Naramdaman ni Rafael Cruz ang pagbabago ng hangin at lalong naging matapang. Tumawa siya ng may pang-uyam at nagsalita, "Boss Alec! Hindi ko kailangan ang buhay niya. Walang halaga ang buhay niyang mura. Ang gusto ko ay ang 10 milyon niya! Dapat 10 milyon! Hindi pwedeng bawas! Kung hindi siya makabayad, hayaan siyang magbenta ng katawan niya hanggang mabayaran niya ito. At kung hindi pa rin siya makabayad, hayaan siyang magpatuloy hanggang matubos niya ang lahat ng utang! Ang buong buhay niya ay magiging pagtubos sa akin!"Lumakas ang boses niya, nasasarapan sa kaguluhan sa kwarto habang sumasabog ang kanyang kalupitan.Dumating ang doktor sa mga sandaling iyon, nakakunot ang noo sa ingay at kaguluhang nagaganap. Nakita niyang maraming tao sa kwarto kaya't huminto siya saglit.Si Alec, na hindi apektado ng tensyon sa kwarto, lumingon kay Irina na may kalmadong ekspresyon,
Nagulat si Rafael.“Lagi kong iniisip kung bakit, nang dumating si Alec dito sa probinsya natin, hindi niya tinutok ang mga makapangyarihan kundi dumiretso siya sa akin—isang simpleng hepe lang. Noong una, akala ko natatakot siya sa impluwensya ng kuya ko, pero ngayon ko lang naisip na hindi pala yun ang dahilan.”Huminga siya nang malalim at nagpatuloy, “Siguro alam na ni Alec na magkasama na sa kindergarten ang anak natin at si Anri.”Nagkakunot-noo ang misis niya, nagtatanong. “Pero kung ganoon, bakit niya tayo tinutulungan para lokohin ang sarili niyang anak?”Pumalakpak si Rafael. “Wala kang alam!”Tahimik na lang ang misis, ayaw na makipagtalo.“Mag-empake na tayo—may oras pa tayong makatakbo!” biglang utos ni Rafael, hinila ang anak sa braso. “Bilisan mo!”Pero nagwala si Aiden, umiiyak at sumisigaw, “Hindi ko pa napapaluhod si Anri! Gusto ko siyang talunin! Gusto kong ipakita sa kanya na siya ang magpapasakop sa akin!”“Ikaw ang sasakupin ko kapag hindi ka tumigil, ikaw na wal
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"