Ang ginawa ni Irina sa pagbasag ng cellphone ay tila isang pagsira sa dangal at ipagmalaki ng mataas na uri ng lipunan ng lugar nila, direkta sa kanilang mga mata.Ang mga pinuno ng mayayamang pamilya at mga sosyalitang naroroon ay nakatingin sa basag na cellphone sa sahig, ang mga ekspresyon nila’y halo ng kahihiyan at kaba.Sa isang matalim na ngisi, sinalubong ni Irina ang kanilang mga mata, ang galit at paghamak ay hindi maikakaila."Nabili ko na ang ticket pabalik sa lugar kung saan ako nanggaling. Sa isang araw at kalahati, aalis na ako sa lugar na to, at hindi na babalik. Ang nakakasukang lugar na ‘to ay para sa mga tulad ninyo. Wala akong pakialam dito, at hindi na ako babalik. At kung sino-sino pang mga ‘binatang mayaman’ ang ‘madidikit’ sa hinaharap, wala na itong kinalaman sa akin. Taos-puso kong inaasahan na sana hindi na nila ma-experience na ‘matukso’ muli!"Ang tono niya’y puno ng panunuya, at ang buong silid ay nanatiling tahimik, walang makayang sumagot.Sa wakas, tum
"Ang babaeng 'yan ay hindi basta-basta!""Isang eksperto sa pagpapakita ng hindi interesado! Kung magkakasalubong ang anak ko sa isang katulad niya, walang kalaban-laban ang anak ko sa mga galaw niya.""Buti na lang ay naisipan niyang sirain ang cellphone niya. Sana nga’y umalis na siya ng city at hindi na maghasik ng gulo dito.""Tch! Isang walang kwentang naghahanap ng pera na gustong makapasok sa mga mayayaman na pamilya. Tumigil siya ngayon, pero kung magtangka siyang magdulot ng problema, hindi kami magdadalawang-isip na ayusin siya.""Ang isang babae tulad niyan ay kailangang wasakin, pigilin, at huwag nang pahintulutang tumayo muli!""Bah!"Ang buong silid ay napuno ng contempto, ang mga mayayamang pamilya ay hindi naitago ang kanilang galit.Karamihan sa kanila ay inaasahan na magmamalimos si Irina, aaminin ang mga maling ginawa niya sa isang mapait at sunod-sunuran na paraan.Sapagkat, hindi ba ganun ang kadalasang nangyayari sa mga teleserye?Sa kanilang mga isipan, ang isan
"Irina..." nag-atubiling sabi ni Marco, hindi alam kung paano magsimula."Pasensya na, Mr. Allegre," agad na sumabat si Irina, matalim ang tono. "Close ba tayo? May anumang ugnayan ba tayo?" Binigyan siya nito ng malamig na ngiti. "Oo, inamin ko, minsan humingi ako ng pera sa'yo. Yun ay aking pagkakamali at humingi na ako ng tawad. Anong gusto mo pang gawin ko?"Tumaas ang kanyang boses na puno ng galit."Ano ba talaga ang gusto mo? Dahil lang ba sa isang beses na humingi ako ng pautang, hindi lang ako pinahiram ng kahit isang sentimo, tapos ang nakakainis, hindi ka na tumigil sa pangungulit. Sige, mangulit ka kung gusto mo, pero pinagsabihan pa ako ng kapatid mo—at parang kulang pa, pinahiya pa ako ng lolo mo sa publiko. Marco, may ginawa ba akong kasing sama ng paghukay sa mga puntod ng ninuno mo?""Irina, pakiusap, makinig ka naman," nagmamakaawang sabi ni Marco. "Puwede ba akong magsalita?""Sige!" naiinis na sagot ni Irina, naglalagablab ang kanyang galit. "Sabihin mo na! Anong g
Kung totoo man iyon, hindi lamang pisikal na kahawig ni Irina ang tiyahin ni Marco, kundi maging ang mainit at matatag nitong personalidad.Habang nakikinig si Irina sa malungkot na kwento ni Marco tungkol sa kanyang tiyahin, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang lungkot.Sa mundong ito, bawat pamilya ay may kanya-kanyang pasanin ng kalungkutan. Si Amalia ay isa nang trahedyang kwento. Ang tiyahin ni Marco, isa pa.Lumambot ang tono ni Irina.“Patawad, Mr. Allegre. Nakakalungkot ang kwento tungkol sa iyong tiyahin, pero wala itong kinalaman sa akin. Ako’y dalawampung taong gulang pa lamang. Hindi maaaring ako ang iyong tiyahin. Maaaring iniisip mong anak niya ako, ngunit sigurado ako—hindi iyon posible. Ang ina ko ay isang simpleng magsasaka, mapagpakumbaba at matapat. Namatay siya hindi pa gaanong katagal.”Bahagyang nanginig ang kanyang boses habang nagpatuloy, “At kahit pa—kahit pa sa napakaimposibleng pagkakataon—ang ina ko ay siya ngang tiyahin mo, wala na siya. At kung sa
Sa harap ni Irina ay nakatayo ang isang babae na gaya niya ay buntis din. Nanlaki ang mga mata niya nang makilala kung sino ito.“Zoey! Hindi ka ba napapagod? Hindi ka ba nag-aalala para sa baby mo? Kaninang umaga sa bahay ng mga Beaufort, sinabi mong masakit ang tiyan mo. Paano ka naging maayos bigla?” tanong ni Irina, puno ng pagtataka.Ngunit nanatiling kalmado si Zoey, na parang walang narinig. Sa halip, may kakaibang kasayahan sa kanyang mukha, tila tuwang-tuwa pa.Kaninang umaga sa bahay ng mga Beaufort, nakita ni Zoey ang lahat: ang pagtatapon ni Irina ng kanyang telepono, ang kanyang matibay na paninindigan laban kay Alec, at ang galit na galit nitong reaksyon. Kitang-kita sa mga mata ni Alec ang matinding galit—galit na alam ni Zoey na nag-ugat sa malamig na determinasyon ni Irina.Pero para kay Zoey, sapat na iyon. Hangga’t galit si Alec kay Irina, alam niyang pabor iyon sa kanya.“Irina,” sabi ni Zoey na may halong peke at mapanlinlang na paghanga, “kanina lang masama ang p
"Gusto mo bang malaman?" tanong ni Zoey na may matamis na ngiti.Tinutok ni Irina ang malamig na mata kay Zoey. "Sino siya?""Hulaan mo," biro ni Zoey."Isang preso? Isang nasa death row?" sagot ni Irina, hindi makaisip ng ibang paliwanag. Nang makita niya ang lalaki noong araw na iyon, malinaw na ito’y nasa likod ng mga rehas.Umiling si Zoey. "Irina, hindi mo rin mauunawaan kaya’t sasabihin ko na lang. Pero hindi ngayon. Bukas ng umaga, alas-siete, sa coffee shop na malapit dito, makipagkita ka sa’kin, at ipapaliwanag ko lahat, okay?""Bakit hindi mo na lang sabihin ngayon?" tanong ni Irina.Tumawa si Zoey. "Masyado nang gabi, at kailangan ko pang ikwento sa’yo mula umpisa hanggang katapusan. Wala akong oras para sa ganun ngayong gabi. At tulad mo, buntis din ako. Ang anak ko ay mula kay Alec. Napaka-mahalaga non, at hindi ko kayang magkamali. Kailangan ko nang umuwi bago magdilim. Kung gusto mo ng sagot, makipagkita ka bukas sakin."Pinagmasdan ni Irina si Zoey, ang mga mata’y pumu
Pumutla ang mukha ni Irina, ang buong katawan niya’y parang napaparalisa. Umupo siya sa upuan, blangko ang tingin, ang mga labi’y nanginginig habang pilit na nagsasalita. "Anong… anong sinabi mo?"Hindi nagbago ang ngiti ni Zoey habang inuulit ang sinabi, ang tono’y magaan parang nagbabahagi ng magandang balita sa isang kaibigan."Sabi ko, ngayon ang araw ng kasal ko. Ikakasal ako kay Alec—ang pinakamakapangyarihang tao sa Nancheng. At oh, kebs lang, si Alec ang tunay na ama ng anak na nasa tiyan mo."Parang kidlat ang mga salitang tumama kay Irina. Nakatulala lang siya kay Zoey, ang isipan ay gumugulong, at ang katawan niya’y parang naubos ang lahat ng lakas."Hindi… hindi pwedeng totoo," bulong niya sa sarili, ang boses ay halos hindi marinig. "Hindi pwedeng. Paano nangyari to?"Habang ang isipan niya ay lumulundag sa iba’t ibang tanong, hindi niya maiwasang hawakan ang isang bagay na matagal niyang pinaniniwalaan. "Yung lalaki… hindi ba siya patay?"Hindi ba’t dapat ay patay siya?
Gusto sanang tumayo ni Irina, gusto sanang umalis, ngunit nagtakaw ang katawan niya. Ang pagkapagod ay parang pangbigat ng tingga na dumagan sa kanya. Napansin ito ni Zoey at ngumisi, tinaas ang kilay."Hoy, Irina," simula ni Zoey, ang boses ay matamis ngunit may halong pang-iinsulto. "Sa totoo lang, ako ang kapatid mo. Walong taon kang nanirahan sa bahay ko. Tinuring ka ng mga magulang ko na parang sarili nilang anak—pinakain ka, tinulungan, binigyan ka ng lahat ng kailangan mo. At ako? Laging kita tinuring na kapatid. Akala mo ba magbibiruan pa ako sa’yo ngayon, sa araw ng kasal ko?"Tahimik si Irina, ang mga labi niya ay napakatigas, parang nagpipigil magsalita. Gusto niyang tutulan ang mga sinabi ni Zoey, sabihing kasinungalingan ito. Pero sa kailaliman ng puso, alam niyang hindi biro ang mga ito.Kinuha ni Zoey ang cellphone mula sa bag niya at mabilis na binuksan ang isang video, ipinakita ito kay Irina."Tingnan mo mismo," wika niya, may malupit na ngiti sa labi.Mapilit na lum
Habang nagpapalit ng sapatos si Alec, nagtanong siya, "Ano ‘yon?"Samantala, si Anri, na mahigpit pa ring nakahawak sa kamay niya, ay agad na sumugod sa yakap ni Irina.“Ma! May nakilala akong dalawang matandang lalaki at isang matandang babae kanina! Yung matandang babae, medyo masungit. Tapos yung maliit na lolo, parang mataray din. Pero yung matandang lalaki sa kama sa ospital, hindi siya mataray. At alam mo ba? Natalo ko pa siya!"Agad na naunawaan ni Irina kung sino ang tinutukoy ng bata.Lumingon siya kay Alec, kita sa mukha ang pagtataka. "Dinala mo si Anri sa ospital… para bisitahin ang lolo mo?"Hindi sumagot si Alec. Sa halip, mahinahong inilihis ang usapan. "Hindi ba may gusto kang pag-usapan?"Napakagat-labi si Irina bago tuluyang nagtanong, "Tinanggap mo na, hindi ba? Na si Anri ay anak mo?"Well.At least hindi siya ganap na manhid.Mabilis na sinulyapan siya ni Alec. "Ano bang gusto mong pag-usapan?"Matapos sabihin ito, dinala niya si Anri sa banyo upang hugasan ang ka
Naroon ang isang malamig na katahimikan nang magtama ang tingin nina Alec at Don Hugo. “Ako ang ama niya. Ibig sabihin, ako ang magpapasya sa apelyido niya. Gusto mong makita siya? Ayan, nakita mo na. Pero kailangan na niyang pumasok sa kindergarten.”Pagkasabi niyon, tumingin siya kay Anri. “Anri, tara na. Malelate ka na sa klase mo.”Naningkit ang mga mata ni Anri, halatang nag-aatubili. Kanina lang ay siniraan niya ang mama niya—bakit siya sasama rito ngayon?Napakuyom ang kamao ni Alec. “Hindi ba nag-apologize na ako? Ano pa bang gusto mo?”Hindi siya sinagot ni Anri at nanatiling nakabusangot. Alam niyang totoo ang sinabi nito—humingi nga ito ng tawad. Pero hindi iyon sapat para maalis ang inis niya.Ayaw pa rin niyang sumama rito, pero wala siyang magagawa.Buong biyahe papuntang paaralan, hindi siya nakipag-usap kay Alec.Pagdating nila sa kindergarten, akma na sanang ihahatid siya ni Alec sa loob nang bigla siyang kumaripas ng takbo papasok ng gusali.Pero sa isang iglap, humi
Nanatiling walang pagbabago ang ekspresyon ni Alec, at matatag ang kanyang tinig."Montecarlos."Naningkit ang mga mata ni Cornelia. "Hindi mo balak ipagamit sa kanya ang pangalang Beaufort?"Isang malamig na tawa ang lumabas sa labi ni Alec, bahagyang kumislot ang gilid ng kanyang bibig. "Hindi ba ito mismo ang gusto n’yo?""Ikaw—!"Pulang-pula sa galit ang mukha ni Alexander."Paano mo nagagawang maging ganyang kawalang-puso?! Kahit hindi na kita kilalanin bilang anak, dala mo pa rin ang pangalang Beaufort! Minana mo ang buong imperyo ng pamilya, pero ayaw mong ipagamit sa sarili mong anak ang apelyido natin?! Ikaw na yata ang pinakawalang-hiya!"Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi ni Alec.Anak niya. Dugo niya.Ano man ang apelyidong dala nito, walang makababago sa katotohanang siya ang ama.Kahit habambuhay pang dalhin ni Anri ang apelyido ng kanyang ina, siya—at wala nang iba pa—ang magmamana ng imperyo ng Beaufort. Hindi iyon mababago ninuman.At wala siyang balak ipaliwan
Si Irina ay bahagyang kinagat ang labi, pilit na nilalakasan ang loob. “Alam kong mahalaga sa’yo si Anri. Baka nagkamali ako ng intindi. Hindi mo siya kayang saktan—dahil anak mo rin siya. Pero…”Mabilis siyang pinutol ni Alec. “Ano bang gusto mong sabihin?”Saglit na natigilan si Irina bago nagtanong, “Bakit ang aga-aga gising na si Anri? Bukas na ba ang kindergarten niya?”Malamig itong humumph. “Nagsisimula ang klase niya ng 8:30, pero hindi ko siya pwedeng ihatid nang ganung oras. Gusto mo bang dumating ako sa opisina ng alas-diyes at pag-antayin ang lahat sa meeting?”Napatahimik si Irina.Makalipas ang ilang saglit, huminga siya nang malalim at maingat na nagsalita. “Tama… naiintindihan ko. Kung wala nang iba, ibababa ko na ang tawag.”Ngunit bago pa siya muling makapagsalita, isang matalim na click ang narinig niya—ibinaba na ni Alec ang telepono.Hindi na niya sinabi kay Irina na dadalhin niya si Anri sa ospital. Ayaw niyang mag-alala ito.—Dumadaloy ang malamlam na sinag ng
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya