"Sino ka? Bakit mo sinasagot ang telepono ng asawa ko?" Ang boses ni Zoey sa kabilang linya ay matalim, puno ng hysteria.Nag-atubili si Irina, pakiramdam ang agad na pagkabahala. Tumingin siya kay Alec, na mukhang walang pakialam, ngunit ang puso niya’y lumulugmok.Hindi niya inasahan na si Zoey ang tatawag. Matapos lahat, hindi pa nai-save ni Alec ang numerong iyon sa kanyang telepono. Ang matuwid na pagtatanong ni Zoey ay nagbigay kay Irina ng pakiramdam ng hindi pagkakapwesto.Tahimik niyang iniabot ang telepono kay Alec."Hello," sumagot si Alec, ang boses niya’y puno ng inis."Hon... Young Master, paano nangyari na may babae sa paligid mo at siya pa ang naglakas-loob na sumagot sa telepono mo? Sino siya?" Ang boses ni Zoey ay nangingiyak, ang tono’y malambing habang umiiyak. Ngunit kahit sa mga luha, ang tanong niya’y matalim.Nanatiling tahimik si Irina habang hawak ang telepono para kay Alec. Kahit na ang mga hikbi ni Zoey ay nagbabalot sa usapan, alam na ni Irina. Nakumpirma
"Nabendahan na si Mr. Beaufort at maayos na siya ngayon. Aalis na ako. Pakisabi na lang sa kanya ang pasasalamat ko. Malaki ang utang na loob ko sa kanya dahil sa pagligtas niya sa buhay ko—hindi ko ito makakalimutan. By the way, Greg, kapag may pagkakataon, maaari ba ninyong tanungin si Mr. Beaufort kung papayagan niya akong bisitahin ang libingan ni Auntie Amalia balang araw?"Napatigil si Greg."Si Auntie Amalia ay magiging pamilya ko habang buhay," sabi ni Irina nang may determinasyon. "Kaya nga hindi ko tinanggap ang malaking halaga sa kontrata. Hindi ko kayang lagyan ng halaga ang pamilya.""Tatanungin ko siya para sa iyo," sagot ni Greg. "Pero Miss Montecarlos, kakailangang magpagaling lang ng sugat ng young master. Puwede bang manatili ka muna at alagaan siya?"Bumangon ng konti ang ngiti ni Irina. "Nasa telepono po si Mr. Beaufort ngayon—kausap ang fiancée niyang si Zoey.""Hindi naman talaga mahal ni Mr. Beaufort si Zoey!" matigas na sagot ni Greg.Itinaas ni Irina ang kilay
"Irina," Duke stammered, nahirapan maghanap ng tamang mga salita. Ang kanyang ekspresyon ay may halong kahihiyan at pag-aalangan.Nakatayo siya sa harap ni Irina, magulo ang itsura, may bigote at pagod na mukha, parang nagdaan sa isang mahirap na karanasan na nagbago ng kanyang buhay.Si Irina naman ay mukhang kalmado at composed. "Mr. Evans, kung may nais kayong sabihin, sabihin niyo na lang," malumanay niyang sabi."Irina, pasensya na," naipahayag din ni Duke, ang tinig ay puno ng pagsisisi."Nag-sorry ka na isang linggo na ang nakalipas. Wala na iyon," sagot ni Irina ng may kaunting ngiti."Umaasa ako... umaasa ako na mapatawad mo ako ng buo," sabi niya ng may pag-aalangan."Pinatawad na kita," sagot ni Irina ng malumanay.Nag-atubili si Duke bago maingat na nagtanong, "Mahal mo pa ba ako?"Ibababa ni Irina ang kanyang mata, at ilang sandali ng katahimikan ang dumaan sa pagitan nilang dalawa. Pagkatapos ay tiningnan niya ulit si Duke ng matiwasay."Hindi kita lolokohin, Mr. Evans.
"Forgive me this time, Irina, hm? Nangako akong mamahalin kita ng tama. Aalagaan ko ang anak mo na nasa tiyan mo bilang sarili ko. Pakiusap, bigyan mo ako ng pagkakataon," pakiusap ni Duke ng buong puso, ang boses ay nanginginig sa tapat na emosyon.Matiyagang nilingon ni Irina si Duke, ang kanyang tingin ay matatag ngunit hindi magpapadala."Mr. Evans, hindi kita mahal," sabi niya ng malumanay ngunit matatag. "Hindi ko kayang bigyan ng pangalawang pagkakataon ang isang taong hindi man lang ako tinignan bilang tao."Tumatagilid siya, ang ekspresyon ay kalmado ngunit may kalayuan. "By the way, dumating ka sa tamang oras. Hinahanap kita."Walang hintong tumingin si Irina sa kanya, at pumasok siya sa kanyang kuwarto. Ilang sandali lang, lumabas siya ng may hawak na makapal na sobre. Ang pangalan ni Duke ay nakasulat sa harap, mga titik na matibay at tiyak.Tinutok ni Duke ang mga mata sa sobre, at hindi niya maiwasang mapansin ang malalakas, tiyak na sulat kamay ni Irina. Unang pagkakata
Matapos umalis nina Zeus at Duke, nagtungo si Irina sa bangko upang magbukas ng account at magdeposito ng pera. Pagkatapos, naglakbay siya patungo sa istasyon ng tren upang bumili ng tiket pauwi.Sa counter ng tiket, sinabi ng nagbabayad, “Wala nang tiket papuntang bayan ninyo sa loob ng tatlong araw. Ang pinakamalapit na available ay tatlong araw mula ngayon.”Sa teknikal na aspeto, maaari siyang sumakay ng bus mula sa kinaroroonan niya patungo sa kanyang bayan, ngunit aabutin ng higit isang araw ang biyahe, magkakaroon ng gastos na limang daan o anim na piso, at magiging hindi komportable.Dahil sa kanyang kalagayan, hindi kayang ipagsapalaran ni Irina ang magulong biyahe—kailangan niyang pangalagaan ang batang lumalaki sa kanyang sinapupunan.Matapos ang ilang saglit na pag-aalinlangan, marahas siyang bumuntong-hininga. “Mag-aabono ako para sa tiket na tatlong araw mula ngayon.”Nasa kamay ang tiket, naglakad-lakad siya sa lungsod ng walang tiyak na direksyon. Higit dalawang buwan
"Paalam, Ma," bulong ni Irina bago siya naglakad palayo sa sementeryo nang may kalungkutan.Pagbalik niya sa eskinita sa labas ng kanyang tirahan, hapon na at mga alas kwatro o alas singko ng hapon. Dahil sa pagod, hindi na siya nagluto at nagdesisyong bumili na lang ng pagkain sa malapit.Pumasok siya sa isang maliit na restaurant, ngunit pag-upo niya, napansin niyang may dalawang babae sa isang mesa malapit sa kanya na paulit-ulit na tumitingin at nagbubulungan.“Ay, siya nga ‘yan, sigurado ako!” sabi ng isa. “Parang pareho lang yung background sa litrato, mukhang dito sa lugar na ‘to. Walang duda—siya nga ‘yan!”“Tama, ako rin! Mukha siyang tahimik at inosente, pero sino ba naman ang mag-aakala na kaya niyang mang-akit ng ganyan?” sagot ng isa pang babae.“Narinig ko, yung mga kalalakihang kasangkot, parehong galing sa mga kilalang pamilya sa bansa. Isa nga sa kanila ay apo ni Mr. Beaufort—yung dating pangulo ng Beaufort Group.”“Eh yung isa? Baka hindi na kasing lakas ng dati ang
Naging tahimik ang kabilang linya. Kalmado ang tinig ni Irina, walang bakas ng emosyon.“Mr. Beaufort, alam ko na kung anong sasabihin mo, at wala akong balak magpaliwanag. Ipadala mo na lang ang mensahe sa tita mo—sabihin mo sa kanya na alagaan ng mabuti ang anak niya...”Bago pa siya makapagtapos, isang matigas na boses ang humarang sa kanya."You insolent woman! Do you really think I can’t deal with you? You’re courting death!"Hindi si Alec ang nagsalita. Ang boses sa kabilang linya ay mas matanda, puno ng malamig na galit.Nakakunot ang noo ni Irina. “Sino ka?”“Pakinggan mo ito, ikaw na walang kaluluwa! Kaya kitang durugin ng parang langgam!” sigaw ng lalaki, ang galit niya ay parang sumabog.Ang lason sa boses ng lalaki ay nagpatigil kay Irina, pero hindi pa rin niya matukoy kung sino ito. Biglang may narinig siyang kaguluhan sa kabilang linya. Sa kalagitnaan ng mga ingay, narinig niyang nagsalita si Greg.“Don Hugo! Anong ginagawa mo? Paano mo nakuha ang telepono ni Young Mast
Ang matandang lalaki ay biglang dumaan sa pinto habang nagaganap ang meeting."Alec! Hanapin mo ang babaeng 'yon para sa akin. Gusto ko siyang mapatay agad!" utos ni Don Hugo."Yun ang bahay niya. Kahit gamitin pa niya ang lahat ng paraan para akitin siya, hindi magpapadala ang apo mo basta’t hindi siya kumagat. Hindi mo ba narinig ang kasabihang, 'Ang langaw hindi tatanggi sa buo o hindi sira na itlog'?" malamig na sagot ni Alec, tinitigan si Don Hugo ng matalim na mata.Natahimik si Don Hugo. Matapos ang ilang saglit, nagsalita siya, ang mukha'y puno ng lungkot."Alec, mahigit walumpung taon na ako. Marami na akong apo, pero sa huli, kayong dalawa na lang ni Duke ang natira—isa sa loob, isa sa labas. At ngayon, pareho kayong napapaligiran ng babaeng 'yon. Paano ako makakapagpahinga?""Kung ayaw mong ibigay siya sa akin, sige. Pero gusto ko lang ipaalam sa’yo, kaya ko pa ring maghanap ng tao para asikasuhin siya. At pag ginawa ko 'yon, huwag mong gawing masama ang tingin ko!""Alec,
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"