Hinawakan ng matandang lalaki si Irina nang mahigpit, hinila siya papalapit sa kanyang bisig habang tumatawa nang malakas."Ah, talaga bang makakalimutin ka? Lagi kang humihingi sa akin ng pera at kung anu-ano noong dalawang taon sa kolehiyo. Noon pa nga, tinatawag mo pa akong 'asawa.' Pero ngayon, pagkatapos mong tumira doon ng dalawang taon, iba na ang tawag mo sa akin? 'Lolo' na ngayon? Ganun na ba talaga ako katanda?"Pumiglas si Irina, namumula ang mukha sa inis. "Sino ka ba? Bitawan mo ako! Kung hindi, tatawag ako ng pulis!"Ang matanda sa kanyang harapan ay mukhang hindi bababa sa dalawampung taon ang tanda kaysa kay Nicholas. Paano niya nagagawang magsalita ng ganito kabastos sa gitna ng liwanag ng araw? Nagngingitngit si Irina, halos nais na niyang sampalin ang lalaki.Ngunit mahigpit na hawak ng matanda ang kanyang braso, at kahit anong pagpupumiglas niya, hindi siya makawala. Bagama't mukha itong nasa animnapu't lima hanggang pitumpung taong gulang, nakakagulat ang lakas ng
"Magmaneho ka na!" utos ni Henry, at agad namang sumunod ang driver, pinaandar ang sasakyan palayo."Ang matandang lalaki ang kumuha sa babaeng taga-probinsiya!"Nang mawala ang sasakyan ni Henry, napansin ito ni Duke na naghihintay sa traffic light. Nang mag-green ang ilaw, mabilis niyang pinatakbo ang kotse at sinundan ang sasakyan.Binalaan siya ni Zeus, na nakaupo sa tabi niya. "Ang matandang Henry na iyon, nakakatakot na manyakis, dude. Mabuti pang huwag mong pakakawalan."Ngunit ngumisi lang nang may bahagyang pangungutya si Duke. "Lalo akong humahanga sa babaeng taga-probinsiya na iyon. Iba siya! Hindi lang siya nakapag-asawa ng pinsan kong si Alec, ang pinaka-makapangyarihang tao sa bansa, kundi nakuha rin niya ang batang master ng pamilya Allegre, ang pinakamarangal na tao sa syudad. At ngayon? Nakipagtalik pa siya kay Henry sa kotse."Tumigil siya sandali, puno ng panghahamak ang boses. "Sino ba si Henry? Siya ang pinakamalaking kaaway ng pinsan ko! Noong bagsak si Alec, si
Sa loob ng marangyang kwarto, malayo ang tagpo sa inaasahan nina Duke at Zeus.Si Henry, ang matabang matandang lalaki, ay nakahandusay sa sahig, pumipilipit sa sakit, at napapalibutan ng dugo sa paligid niya.Si Irina, may hawak na sirang bote ng alak, ay nakatayo sa ibabaw niya, paulit-ulit na tinatarakan ang matanda nang may matinding galit at precision. Bawat saksak ay sinadya at brutal, ngunit ang kanyang ekspresyon ay nanatiling nakakabahala—kalma at walang emosyon.Nakatayo si Duke at Zeus, tila na-freeze sa kanilang kinatatayuan, habang ang gulat at hindi makapaniwalang reaksyon ay malinaw na nakasulat sa kanilang mga mukha.Nang sipain nila ang pinto, gumapang si Henry sa direksyon ni Duke, parang nagmamakaawa sa kanya na parang ito ang kanyang huling pag-asa. Ang kanyang tinig ay puno ng pagdurusa at desperasyon."Mr. Evans, tulungan mo ako! Pakiusap, tawagan mo ang mga tauhan ko! Papuntahin mo sila dito para supilin ang baliw na babaeng ito! Patayin ninyo siya sa harapan ko
Sa likod niya, nakatigil si Zeus, nakatanaw at pinagmamasdan ang lahat ng nangyayari.Magkaibigan sina Zeus at Duke, madalas silang mag-usap ng matagal tungkol kay Irina. Si Duke ay palaging nag-aanalisa sa kanya, at paminsan-minsan ay nakikilahok si Zeus, naniniwala sa mga bagay na ipinapinta ni Duke tungkol kay Irina. Akala niya, si Irina ay exactly kung paano siya ilarawan ng kaibigan niya.Pero ngayon, malalim ang nararamdaman ni Zeus para kay Irina.Tahimik ang mga mata ni Irina, ngunit may matibay na desisyon sa likod ng mga iyon. Labis siyang mahina, napaka-broke na para bang sinuman ay madaling pwedeng pagsamantalahan siya. Pinahirapan siya ni Duke, ganoon din si Claire, at si Alec na paborito si Zoey na walang tigil na pinipiga at sinasaktan siya tuwing may pagkakataon.Sa kabila ng lahat ng ito, si Irina, na walang kakayahang ipagtanggol ang sarili, hindi kailanman sumuko.Sa sandaling iyon, handa nang tanggapin ni Irina ang pagkakulong, at magtulungan hanggang sa huli, kahi
Dahan-dahang tumayo si Irina, ang mga mata niyang puno ng pagod ay tumingin kay Alec. "Alam kong abala ka nitong mga nakaraang araw. Ang sakit ni Auntie Amalia ang kumain ng karamihan ng oras mo, at hindi mo pa nahaharap ang ibang mga bagay. Pero... pwede ba nating pag-usapan ang kontrata?"Nag-atubili siya saglit bago nilunok ang kanyang kaba, ang mga mata niya ay naghanap sa mukha ni Alec.Maghapon siyang nagtatrabaho, at ngayon ay ramdam na niya ang pagod. Kanina lang, siya ay dinala ni Henry sa isang box, at sa pagkabigla ng mga pangyayari, tinusok niya ito gamit ang basag na bote ng alak.Sa galit niya, hindi niya inisip ang anuman. Pero ngayon, habang lumalamig ang ulo, unti-unting dumating ang takot. Nasa ospital pa si Henry, kahit na pinigilan ni Duke ang sitwasyon.Gayunpaman, wala siyang pera para bayaran ang mga medical bills.Alam niyang tanging si Alec at ang kontrata nila ang tanging lugar na maaari niyang lapitan para humingi ng tulong.Ngunit si Alec ay tinitigan siya
Ang ayos ng sala ni Alec ay isang maingat na pinagplanuhang bitag, bawat isa ay kayang pumatay ng sinumang magtangkang tumawid sa kanya. Hindi binibigyan ni Alec ng pagkakataon ang sinumang sumalungat sa kanya na humingi ng awa. Laging mabilis, malupit, at walang pag-aatubili ang kanyang mga hakbang.Sa mga sandaling iyon, wala ni Irina ang ideya kung ano talaga ang iniisip ni Alec, kaya't pinipilit niyang manatiling kalmado.Nagsalita siya sa isang malamig na tono, walang saya, galit, o kalungkutan. "Ayon sa kontrata, maaari ko lang ibigay sa'yo ang mga gastusin pagkatapos pumanaw ang ina ko. Sa ngayon, buhay pa siya."Wala nang masabi si Irina.Bago pa man siya makaproseso ng mga salitang iyon, binuksan na ni Alec ang pinto at pumasok. Wala siyang intensyon na payagan siyang makapasok, at sa isang magaan na galaw, isinara niya ang pinto sa likod niya, nilock si Irina sa labas.Habang ang pinto ay dahan-dahang nagsasara, nagsimulang maglaho ang lamig sa mga mata ni Alec.May mga sand
Si Alec ay labis na nasaktan sa pagpanaw ni Amalia. Si Irina, na malapit nang manganak, ay hindi pinayagan na dumalo sa burol ni Amalia.Nagdaos si Alec ng isang magarbo at marangyang alaala para sa kanyang ina, na naging sentro ng atensyon ng buong mataas na lipunan. Subalit hindi nagkaroon ng pagkakataon si Irina na magluksa, at hindi pa nga niya alam kung saan inilibing si Amalia.Sa panahong ito, ang bawat kasapi ng mga Beaufort ay lubos na nagluluksa, kasama na si Duke, na nakiramay din sa pagkawala ng kanyang tiyahin. Si Alec, bilang pinakamalapit na anak ni Amalia, ay lubos na tinatamaan ng kalungkutan.Habang naglalakad si Irina sa kalye, pakiramdam niya'y mabigat ang puso. Bigla, may isang itim na kotse na huminto sa kanyang tabi, at bago pa siya makapag-react, itinulak siya papasok. Nagulat siya, at naguguluhan."Sino... sino kayo?" Ang lalaking nagtulak sa kanya papasok sa kotse ay walang sinabi. Tahimik siyang nagmaneho, patungo sa isang ospital.Pagkatapos ng ilang sanda
Nakaramdam si Greg ng kaunting awa kay Irina, ngunit ang kanyang tapat na loyalty ay nakatali nang buo kay Alec. Bilang personal na bodyguard at pinagkakatiwalaang tao ni Alec, hindi siya maaaring magpabaya o magpuno ng alinlangan.“Ano ang nakita mo?” ang malamig na boses ni Alec ay sumira sa katahimikan, matalim at puno ng utos. Hindi man lang ito lumingon kay Greg.Nag-atubili si Greg saglit, hindi sigurado kung gaano karami ang dapat niyang isiwalat.“Magsalita ka,” utos ni Alec, ang tono nito ay hindi nagpapakita ng anumang lugar para sa pagtanggi.“Parang...” nagsimula si Greg, ngunit napahinto.Napansin niyang nagkamali siya bago pa man lumabas ang mga salita mula sa kanyang bibig. Bahagya niyang pinatama ang kanyang sarili bilang parusa at agad na itinama ang sinabi.“Parang may nangyari kay Irina, at si Young Master Evans ay pumunta upang asikasuhin ito.”Nananatiling walang emosyon si Alec, ang kanyang katahimikang hitsura ay hindi nagbigay ng kahit anong pahiwatig—ni kasiya
Nanatiling walang pagbabago ang ekspresyon ni Alec, at matatag ang kanyang tinig."Montecarlos."Naningkit ang mga mata ni Cornelia. "Hindi mo balak ipagamit sa kanya ang pangalang Beaufort?"Isang malamig na tawa ang lumabas sa labi ni Alec, bahagyang kumislot ang gilid ng kanyang bibig. "Hindi ba ito mismo ang gusto n’yo?""Ikaw—!"Pulang-pula sa galit ang mukha ni Alexander."Paano mo nagagawang maging ganyang kawalang-puso?! Kahit hindi na kita kilalanin bilang anak, dala mo pa rin ang pangalang Beaufort! Minana mo ang buong imperyo ng pamilya, pero ayaw mong ipagamit sa sarili mong anak ang apelyido natin?! Ikaw na yata ang pinakawalang-hiya!"Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi ni Alec.Anak niya. Dugo niya.Ano man ang apelyidong dala nito, walang makababago sa katotohanang siya ang ama.Kahit habambuhay pang dalhin ni Anri ang apelyido ng kanyang ina, siya—at wala nang iba pa—ang magmamana ng imperyo ng Beaufort. Hindi iyon mababago ninuman.At wala siyang balak ipaliwan
Si Irina ay bahagyang kinagat ang labi, pilit na nilalakasan ang loob. “Alam kong mahalaga sa’yo si Anri. Baka nagkamali ako ng intindi. Hindi mo siya kayang saktan—dahil anak mo rin siya. Pero…”Mabilis siyang pinutol ni Alec. “Ano bang gusto mong sabihin?”Saglit na natigilan si Irina bago nagtanong, “Bakit ang aga-aga gising na si Anri? Bukas na ba ang kindergarten niya?”Malamig itong humumph. “Nagsisimula ang klase niya ng 8:30, pero hindi ko siya pwedeng ihatid nang ganung oras. Gusto mo bang dumating ako sa opisina ng alas-diyes at pag-antayin ang lahat sa meeting?”Napatahimik si Irina.Makalipas ang ilang saglit, huminga siya nang malalim at maingat na nagsalita. “Tama… naiintindihan ko. Kung wala nang iba, ibababa ko na ang tawag.”Ngunit bago pa siya muling makapagsalita, isang matalim na click ang narinig niya—ibinaba na ni Alec ang telepono.Hindi na niya sinabi kay Irina na dadalhin niya si Anri sa ospital. Ayaw niyang mag-alala ito.—Dumadaloy ang malamlam na sinag ng
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya
Narinig ng buong lungsod ang balitang itinapon palabas ang sikat na aktres na si Ivy Montenegro.Pagkalabas niya ng club, pasuray-suray siyang sumakay ng taxi, lasing na lasing. Agad niyang tinawagan si Layla—ang asawa ni Zian.Sa kabilang linya, hindi na nagpaliguy-ligoy pa si Layla. “Ivy Montenegro, kumusta? Kinausap ba ng asawa ko si Alec?”Laslas ang dila sa kalasingan, pasigaw na nagbuntong-hininga si Ivy. “Ang demonyang si Irina! Halimaw siya—isang totoong halimaw!”At bago pa makasagot si Layla, bigla na lang binaba ni Ivy ang tawag at nawalan ng malay sa likod ng taxi.Natulala si Layla habang nakatitig sa kanyang telepono. Napakunot ang noo niya bago mabilis na tinawagan ang pinsan niyang si Jigo.Sa loob ng isang pribadong silid, kasalukuyang nag-aalay ng tagay si Jigo kay Alec nang tumunog ang kanyang cellphone. Saglit niyang sinulyapan ang screen bago tumingin kay Zian, na halatang hindi mapakali at tila kinakabahan. Ngumisi si Jigo at iniabot ang telepono.“Asawa mo.”San
Si Alec ay tumawa nang malamig, walang emosyon ang tingin niya."Artista? Bagong kinoronahang aktres?" Umayos siya ng upo, nakapamulsa at walang bahid ng interes. "Akala mo ba dapat alam ng lahat ang pangalan mo? Na dapat kang sambahin dahil sa tinatawag mong kasikatan?"Lumamig pa lalo ang tono niya, matalim na parang talim ng kutsilyo."Tandaan mo ito—mas mabuting iwanan mo na ang industriya ng pelikula sa loob ng tatlong taon."Ang sumunod niyang mga salita ay parang hatol ng kamatayan."Hindi ka makakatanggap ng kahit isang proyekto. Ni isang patalastas, hindi mo mahahawakan."Bumagsak ang katahimikan sa silid.Ito na ang awa niya—ang bersyon niya ng habag.Isang bagong sikat na artista, isang tinaguriang pampublikong pigura, ngunit nagawa niyang utusan ang ibang babae na buhatin ang sapatos niya sa loob ng banyo? Hiyain ang iba nang walang dahilan?Kung hindi lang dahil sa kawalan ng interes ni Irina sa paghihiganti, mas malala pa sana ang naging parusa ni Ivy.Ngunit kahit sa ga