Dahan-dahang tumayo si Irina, ang mga mata niyang puno ng pagod ay tumingin kay Alec. "Alam kong abala ka nitong mga nakaraang araw. Ang sakit ni Auntie Amalia ang kumain ng karamihan ng oras mo, at hindi mo pa nahaharap ang ibang mga bagay. Pero... pwede ba nating pag-usapan ang kontrata?"Nag-atubili siya saglit bago nilunok ang kanyang kaba, ang mga mata niya ay naghanap sa mukha ni Alec.Maghapon siyang nagtatrabaho, at ngayon ay ramdam na niya ang pagod. Kanina lang, siya ay dinala ni Henry sa isang box, at sa pagkabigla ng mga pangyayari, tinusok niya ito gamit ang basag na bote ng alak.Sa galit niya, hindi niya inisip ang anuman. Pero ngayon, habang lumalamig ang ulo, unti-unting dumating ang takot. Nasa ospital pa si Henry, kahit na pinigilan ni Duke ang sitwasyon.Gayunpaman, wala siyang pera para bayaran ang mga medical bills.Alam niyang tanging si Alec at ang kontrata nila ang tanging lugar na maaari niyang lapitan para humingi ng tulong.Ngunit si Alec ay tinitigan siya
Ang ayos ng sala ni Alec ay isang maingat na pinagplanuhang bitag, bawat isa ay kayang pumatay ng sinumang magtangkang tumawid sa kanya. Hindi binibigyan ni Alec ng pagkakataon ang sinumang sumalungat sa kanya na humingi ng awa. Laging mabilis, malupit, at walang pag-aatubili ang kanyang mga hakbang.Sa mga sandaling iyon, wala ni Irina ang ideya kung ano talaga ang iniisip ni Alec, kaya't pinipilit niyang manatiling kalmado.Nagsalita siya sa isang malamig na tono, walang saya, galit, o kalungkutan. "Ayon sa kontrata, maaari ko lang ibigay sa'yo ang mga gastusin pagkatapos pumanaw ang ina ko. Sa ngayon, buhay pa siya."Wala nang masabi si Irina.Bago pa man siya makaproseso ng mga salitang iyon, binuksan na ni Alec ang pinto at pumasok. Wala siyang intensyon na payagan siyang makapasok, at sa isang magaan na galaw, isinara niya ang pinto sa likod niya, nilock si Irina sa labas.Habang ang pinto ay dahan-dahang nagsasara, nagsimulang maglaho ang lamig sa mga mata ni Alec.May mga sand
Si Alec ay labis na nasaktan sa pagpanaw ni Amalia. Si Irina, na malapit nang manganak, ay hindi pinayagan na dumalo sa burol ni Amalia.Nagdaos si Alec ng isang magarbo at marangyang alaala para sa kanyang ina, na naging sentro ng atensyon ng buong mataas na lipunan. Subalit hindi nagkaroon ng pagkakataon si Irina na magluksa, at hindi pa nga niya alam kung saan inilibing si Amalia.Sa panahong ito, ang bawat kasapi ng mga Beaufort ay lubos na nagluluksa, kasama na si Duke, na nakiramay din sa pagkawala ng kanyang tiyahin. Si Alec, bilang pinakamalapit na anak ni Amalia, ay lubos na tinatamaan ng kalungkutan.Habang naglalakad si Irina sa kalye, pakiramdam niya'y mabigat ang puso. Bigla, may isang itim na kotse na huminto sa kanyang tabi, at bago pa siya makapag-react, itinulak siya papasok. Nagulat siya, at naguguluhan."Sino... sino kayo?" Ang lalaking nagtulak sa kanya papasok sa kotse ay walang sinabi. Tahimik siyang nagmaneho, patungo sa isang ospital.Pagkatapos ng ilang sanda
Nakaramdam si Greg ng kaunting awa kay Irina, ngunit ang kanyang tapat na loyalty ay nakatali nang buo kay Alec. Bilang personal na bodyguard at pinagkakatiwalaang tao ni Alec, hindi siya maaaring magpabaya o magpuno ng alinlangan.“Ano ang nakita mo?” ang malamig na boses ni Alec ay sumira sa katahimikan, matalim at puno ng utos. Hindi man lang ito lumingon kay Greg.Nag-atubili si Greg saglit, hindi sigurado kung gaano karami ang dapat niyang isiwalat.“Magsalita ka,” utos ni Alec, ang tono nito ay hindi nagpapakita ng anumang lugar para sa pagtanggi.“Parang...” nagsimula si Greg, ngunit napahinto.Napansin niyang nagkamali siya bago pa man lumabas ang mga salita mula sa kanyang bibig. Bahagya niyang pinatama ang kanyang sarili bilang parusa at agad na itinama ang sinabi.“Parang may nangyari kay Irina, at si Young Master Evans ay pumunta upang asikasuhin ito.”Nananatiling walang emosyon si Alec, ang kanyang katahimikang hitsura ay hindi nagbigay ng kahit anong pahiwatig—ni kasiya
"H-hindi, hindi, Duke, hindi na. Ako na ang may kasalanan, okay na? Pwede ba natin kalimutan na lang 'to?" Nagmamadaling tumayo si Henry mula sa kama, pero sa pagmamadali niya, aksidenteng nadampi ang sugat niya."Aray!" napahingal si Henry sa sakit, hawak ang kanyang katawan. Hindi kinaya ng mga paa niyang tumayo, kaya't napaluhod siya sa harap ni Irina at Duke.Ngumisi si Duke, ang tono ng boses niya puno ng kayabangan. "Hindi mo na kailangan pang maging magalang."Walang nasabing salita si Henry, ang mukha niya pula sa kahihiyan.Habang may kasiguraduhan na naglalakad palabas ng kwarto si Duke, yakap si Irina, tumama ang kamao ni Henry sa kama, pinipigilang magalit."Sino ang tinatakot ko?!" bulong niya, puno ng poot, pero wala ni isa sa kanyang mga tauhan ang naglakas-loob magsalita.Naitaguyod ni Henry ang kanyang yaman sa pamamagitan ng mga hindi karaniwang paraan, malalim na nakaugat sa ilalim ng lupa, may koneksyon sa parehong legal at ilegal na mundo. Palagi niyang iniisip na
Habang nakatingin kay Zoey si Alec ng malamig at madilim na tingin, hindi maiwasan ni Zoey na magmukhang nagtatampo.“Alec, nagpunta ako dahil nag-aalala ako sa'yo,” mahina niyang sinabi, may bahid ng pag-aalinlangan sa kanyang boses. “Alam kong napakahalaga ng libing ng nanay mo at hindi ko dapat guluhin ang kanyang kapayapaan, pero... si Henry...” Hindi na niya tinapos ang pangungusap, inilaan ang mga salitang hindi na kailangang ipahayag.Pagbanggit kay Henry, agad na naging matigas ang ekspresyon ni Alec, ang mga mata niya’y matalim at puno ng pagbabanta.Si Henry na naman!Bago pa man pumanaw ang kanyang ina, nasaksihan na ni Alec ang isang mainit na pagtatalo nina Henry at Irina sa labas ng ospital. At ngayon, si Henry na naman ang nagpapasimuno ng gulo.“Mag-salita ka!” malamig na utos niya.“Pwede ko bang... banggitin si Irina?” nag-aatubiling tanong ni Zoey.“Oo,” sagot niya nang madiin.Puno ng saya ang puso ni Zoey.Tama ang mga magulang ko—ngayon na wala na ang nanay ni Al
Bagamat sila'y naging pisikal na magkasama, hindi kayang kalimutan ni Alec ang buhay na lumalaki sa sinapupunan ni Zoey. Nangako siyang hindi papayagan na magdusa ang anak sa uri ng paghihirap na kanyang naranasan noong kanyang kabataan. Para sa kapakanan ng bata, wala siyang ibang magagawa kundi magpakasal kay Zoey.Si Zoey, naguguluhan at nagulat sa pangaral ni Alec, ay nag-aatubili."Sige… aalis na ako.""Umalis ka na at magpahinga!" utos ni Alec, matatag ang tono. "Huwag ka nang pumunta dito maliban kung sabihin ko. Pag natapos na ako dito, pupunta ako sa'yo. Bilang isang ina, ang pangunahing tungkulin mo ay alagaan ang batang dinadala mo!""Naiintindihan ko…" sagot ni Zoey, awkward na pilit ang ngiti bago umiwas at naglakad palayo.Paglabas ni Zoey, lumapit si Greg kay Alec."Young Master, yung sinabi ni Miss Jin… totoo ba?"Nag-atubili si Greg, nais sanang itanong kung mapagkakatiwalaan ang mga sinabi ni Zoey, ngunit pinigilan niya ang sarili bago ito lumabas sa kanyang mga labi
Sa banayad na ambon, nakaluhod si Irina sa harap ng libingan ni Amalia, hawak ang isang itim na payong. Isang puti at dilaw na chrysanthemums ang nakahimlay ng taimtim sa paanan ng lapida.Bumagsak ang mga luha mula sa mukha ni Irina habang mahina siyang nagsasalita kay Amalia, ang kanyang tinig ay puno ng lungkot.“Auntie, pasensya na at hindi ko naabutan ang iyong libing,” bulong niya. “Alam kong puno ng paghihirap at kawalan ng katiyakan ang iyong buhay. Ngunit ngayon… sa wakas, mas magaan na. Nakapiling mo na ang iyong mga magulang at kapatid. Hindi ka na nag-iisa sa kabilang buhay. Auntie, naiinggit ako sa iyo.”“Pagkamatay ng aking ina, ikaw na lang ang natirang pamilya ko. At ngayon… ngayon wala ka na rin.”Ang kanyang mga hikbi ay tumindi, tinakpan ang mukha habang ang mga salitang iyon ay natangay ng mga impit na iyak.Ang sementeryo ay nakakalungkot na tahimik, ang tunog ng kanyang kalungkutan ay nababalot ng ulan. Nang lapitan nila Alec at Greg, ang mga yapak nila ay humati
"Hindi… huwag mo akong patayin, please!" sigaw ni Linda, takot na takot na halos mag-ihi sa sarili.Wala nang natirang pride. Bumagsak siya sa kanyang mga tuhod, desperadong yumuyuko kay Irina. Ang noo niya ay dumudugo na dahil sa lakas ng pagkakatama."Madam Beaufort, ikaw nga nagmakaawa para sa babaeng kumuha ng bag mo... bakit hindi mo ako matulungan? Wala naman tayong matinding alitan! Mabait ka—tinulungan mo pa nga ayusin ang malaking pagkakamali sa construction site at hindi mo na hiningi ang 100,000 na service fee. Bakit hindi mo ako matulungan ngayon?""Ah, so alam mo pala na mabait at mahinahon siya," pang-uya ni Duke."Inamin mong wala namang matinding galit sa inyo—pero ginisa mo siya, pinagsinungalingan, at pinaghampas siya ng matigas na sapatos sa mukha. Linda, anong klaseng pagiisip meron ka?!""Irina, hindi mo siya pwedeng patawarin," dagdag ni Marco mula sa gilid.Nilingon ni Linda si Marco, mga luha ay patak na patak."Mr. Allegre…?"Ngunit hindi na siya tiningnan pa
Ano ang tawag nila kay Irina kanina?"Irina na malandi.""Walang hiya.""Kalaguyo.""Putang ina."Lahat ng klase ng maruruming salitang ipinukol sa kanya.Ngayon, ang katotohanan ay bumangga sa kanila na parang isang tren. Maraming noble ladies ang naramdaman ang kanilang mga tuhod na parang magka-crumble sa sobrang takot; humawak sila sa mga sofa para makapagsuporta, nanginginig na parang mga dahon. May ilan na bumagsak na lang sa sahig, naghalo na ng seda at alahas.Pero walang nag-react ng kasing tindi ni Linda. Hindi si Linda isa sa kanila—isang babae mula sa isang prestihiyosong pamilya.Isa siyang hired thug, kinuha para manakit kay Irina para sa kanila. Tatlong araw na ang nakalipas, pinahiya niya si Irina gamit ang sapatos—binangga ang mukha sa publiko, parang wala lang siyang halaga, parang basura.Ngayon, naisip ni Linda kung ano ang ginawa niya. Naisip niya kung sino si Irina. At nag-collapse siya, paralisado sa takot, hindi man lang makaupo ng maayos.“Greg!” sigaw ni Alec
Ang salitang "Madam Beaufort" ay umalingawngaw na parang kulog sa buong hall. Ang lahat ay natigilan. Lalo na si Yngrid.Nagmamadali siyang tumingin mula kay Irina patungo kay Alec, ang isipan niya ay magulo. Sa likod niya, ang dating mayabang na grupo ng mga maharlikang babae ay nanginginig, ang mga binti nila'y malambot sa ilalim ng mga magagarbong gown. Ang iba'y tila gustong tumakbo—pero walang naglakas-loob. Walang kaluluwa ang gumalaw. Walang salitang binitiwan.Ang tanging nagawa nila ay manood nang nakatigil sa pagkabigla habang si Ruby ay nanatiling nakaluhod sa mga paa ni Irina, nagmamakaawa ng kanyang buhay, parang sirang manika.Ang mukha ni Irina ay malamig na malamig.“Pasensya na,” sabi niya nang walang damdamin. “Mali ang nilapitan mong tao.”Ang disgust na naramdaman ni Irina ay halata sa kanyang mukha. Ang pakiramdam na ang mga kamay ni Ruby ay nakabalot sa kanyang mga binti ay nagpagulo sa kanyang balat. Instinctively, nag-attempt siyang umatras, ngunit mahigpit na
Tiningnan ni Ruby nang may kayabangang si Irina na nakatayo sa gitna ng mga tao, na parang walang magawa."Karapat-dapat lang sa'yo, bitch!" siya’y nagbuntong-hininga. "Hindi mo ba inisip na si Young Master Beaufort mismo ang darating para sa'yo? Ngayon, pinutol na niya ang kamay na nangahas hawakan ang bag na 'yon! Karapat-dapat lang sa'yo!"Biglang nagbago ang ekspresyon ni Ruby. "Sandali—ano... anong ginagawa mo? Bakit mo ako hinahawakan? Pakawalan mo ako! Pakawalan mo ako!" sumigaw siya, tumaas ang takot sa kanyang boses. "Young Master, bakit ako kinukuha ng mga tauhan mo?! Wala akong kasalanan!"Sa isip ni Ruby, naniniwala siya na wala siyang maling nagawa. Sumusunod siya kay Alec nang maayos mula nang pumasok siya sa lugar. Minsan pa nga, nagkaroon siya ng pakiramdam na tinitingnan siya ni Alec nang may paghanga—o kaya naman, ganun lang ang akala niya.Ngayon, napuno ng takot, nagsimula siyang magpumiglas laban sa mga guwardiya at tumingin kay Alec ng may takot na mga mata."You
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy