CHAPTER 12

Napairap si Connor. “Kung lalabas ako ngayon, hindi ba't bugbugin lang ako ng pamilya Lopez?”

Nanatili pa ring malamig ang boses ni Conrad. “Mukhang hindi ko alam na ganito ka pala kawalang-kwenta, Connor.”

“Kung hindi ako nagkakamali, ilang araw pa lang ang nakakalipas mula nang italaga ka ni Lolo bilang presidente ng isa sa ating mga kumpanya, hindi ba?”

“Kung ganitong kaliit na problema ay kailangan pang si Lolo ang umayos, ano na lang ang iisipin ng mga shareholder kung malaman nilang wala kang paninindigan? Mukhang hindi ka tatagal sa posisyon mo.”

Dahil sa mga salitang binitiwan ni Conrad, wala nang aatrasan si Connor. Kahit gusto niyang umiwas, wala na siyang magagawa.

Tumayo si Zenaida at hinila si Connor. “Napakaliit lang ng bagay na ito! Kaya itong ayusin ni Connor nang hindi mo na kailangang magsalita nang sarkastiko!”

Napakunot-noo si Mandy habang pinagmamasdan kung paano hinatak ni Zenaida si Connor papalabas. Ni hindi man lang nararamdaman ni Connor na may kasalanan siya.

At sigurado ba silang hindi lalala ang sitwasyon sa paglabas niya?

Paglingon ni Mandy, nakita niyang kalmado pa rin si Conrad habang umiinom ng tsaa. Napabuntong-hininga si Lolo Colton, pagkatapos ay tinawag ang butler at bumulong ng ilang salita sa kanyang tainga.

Matapos umalis ng butler, tiningnan ng matanda si Conrad at malamig na ngumiti. “Ang pamilya Lopez ay kilalang hindi nagpapatawad kapag sila ang nasa tama, samantalang si Connor naman ay walang kahit katiting na pagsisisi. Sa talas ng utak mo, imposibleng hindi mo naisip kung anong magiging resulta ng pagpapalabas mo sa kanya.”

At bago pa natapos ang pagsasalita ni Lolo Colton, mas lumakas pa ang kaguluhan sa labas.

Naririnig na ni Mandy ang malalakas na mura ni Connor kay Irene. Totoo nga... mas lumala lang ang sitwasyon.

“Lumabas na lang kayo sa likod. Magpapanggap akong hindi ko kayo nakita ngayong gabi!”

Tumaas ang boses ni Lolo Colton habang tumayo siya at malamig na tinapunan ng tingin si Conrad. “Dahil hindi maganda ang kondisyon mo, hindi ko na papatulan ang pag-uudyok mo ngayon. Pero siguraduhin mong walang susunod na pagkakataon!”

Pagkasabi nito, agad siyang lumakad palayo na puno ng galit.

Samantala, nanatiling nakaupo si Conrad sa kanyang wheelchair, may bahagyang mapanlibak na ngiti sa kanyang labi.

Pagkatapos tanungin ang isang katulong kung saan ang daan patungo sa likod ng bahay, mabilis na tinulak ni Mandy ang wheelchair ni Conrad upang makaalis sila agad.

Sa labas, lalo pang tumitindi ang sigawan at kaguluhan.

Pagkalabas mula sa bahay, nanatiling tahimik si Conrad sa buong paglalakad nila. Akala ni Mandy, madali lang hanapin ang daan palabas sa likod. Ngunit napakakumplikado ng mga daanan sa likuran ng bahay ng pamilya Laurier—para itong isang maze na paikot-ikot ang bawat landas, pinalilibutan ng magkakatulad na klase ng mga bulaklak. Hindi nagtagal, tuluyan siyang naligaw.

“Sa tingin ko... naliligaw na tayo.”

Napasimangot si Mandy habang tinitingnan ang batong daanan na parang nadaanan na niya ng sampung beses. Napabuntong-hininga siya. “Kung alam ko lang, kumuha na sana ako ng isang katulong para samahan tayo.”

“Hindi ka nila gagabayan palabas.”

Napataas ang kilay ni Mandy. “Bakit naman? Baka nakakalimutan mo, bahay ito ni Lolo Colton at apo ka niya.”

May bahagyang ngisi sa labi ni Conrad. “Mukhang hindi mo pa rin lubusang kilala ang asawa mo.”

“Ako si Conrad Laurier, ang kilalang pinakamalas sa bayan, nawalan ng mga magulang noong ako'y siyam na taong gulang pa lang.”

“Noong nag-edad trese, dahil sa isang malaking pagkakamali ko, nagkaroon ng malaking sunog. Nasunog ang aking nakatatandang kapatid at dalawang kasambahay na nag-alaga sa kanya. Ito ang dahilan kung bakit ako nabulag at naparalisa ang isa kong binti."

“Dahil sa tingin ng pamilya Laurier ay malas ako, iniiwasan ako ng lahat. Kaya pinalayas ako at pinatira sa isang hiwalay na bahay. Sa loob ng labintatlong taon, mag-isa akong namuhay doon.”

Nanlaki ang mga mata ni Mandy sa pagkagulat.

Ibig sabihin, ang bahay na tinitirhan nila ngayon bilang mag-asawa ay tahanan na ni Conrad sa loob ng labintatlong taon bago pa man siya dumating?

May halong lungkot at lamig sa tinig ng lalaki. “Labintatlong taon na ang nakalipas, at tanging sa mga espesyal na okasyon lang ako may karapatang bumisita sa bahay na ito para kumain kasama sila.”

“Ang dahilan lang kung bakit tayo nakapasok ngayon ay dahil kahapon tayo ikinasal.”

Bahagyang napangiti ng mapait si Conrad. “Ang mga katulong dito ay hindi kailanman rerespetuhin ang isang taong itinakwil ng sarili niyang pamilya.”