Nagsalubong ang mga kilay at kumunot ang noo ni Mandy habang pilit na inaalala ang mga nangyari kagabi. Ang huling naaalala niya ay ang pagdating ng sasakyan at pagsundo ni Kuya Greg sa kanila mula sa lumang bahay.Sa mga oras na iyon, inaantok na siya sa loob ng sasakyan at balak lamang niyang umidlip saglit. Subalit nagising na lang siya kinabukasan na nakabalik na sa kanyang kwarto.Nagtataka siya ngayon kung paano siya nakabalik sa kwarto nila mula sa sasakyan.Hindi kaya…Biglang sumagi sa isip niya ang panaginip niya kagabi.Hindi! Imposible!Mabilis niyang inalog ang ulo para mawala ang hindi makatotohanang ideyang iyon."Nagising ka na?"Isang malalim at malamig na boses ng lalaki ang umalingawngaw.Napatigil si Mandy at mabilis na lumingon patungo sa direksyon ng tinig.Saktong nagtagpo ang kanilang mga mata—ang malalim at misteryosong titig ni Conrad.Biglang nag-init ang mukha niya, kaya dali-dali niyang ibinaling ang tingin sa ibang direksyon.Sino ang makakapagsabi sa kany
Ang itim na Maserati ay makikitang nagpaharurot sa kalsada ng siyudad, at mayamaya pa, agad itong pumarada sa harap ng gusali ng isang prestihiyosong unibersidad.Pagkababa mula sa sasakyan ni Kuya Greg, hindi na nagawang magpasalamat ni Mandy at agad siyang tumakbo papasok ng campus, diretso sa kanyang classroom.Ang mga librong iniwan niya roon ay hindi lang basta mga gamit pang-aral. Nandoon din ang kanyang mga notes sa klase, iba't ibang certificates ng mga awards na natanggap niya, at higit sa lahat, ang maliliit na birthday cards na ibinibigay sa kanya ng kanyang lola tuwing kaarawan niya.Bagamat magaspang ang pagkakagawa ng mga iyon at tila hindi pantay ang sulat, para sa iba ay wala iyong halaga—pero para kay Mandy, iyon ang kanyang pinakamahalagang kayamanan!Maaga pa lang ay punong-puno na ng tao ang study building. Ang elevator ay napapalibutan ng mga estudyanteng naghihintay.Habang nakapila, muling tumawag si Ronnie.“Mandy, nasaan ka na ba?! Palala ng palala ang ginagawa
Habang nagsasalita, biglang tila may naalala si Connor. Itinaas niya ang kamay at itinuro ang pasa sa kanyang noo.“Mandy, dapat may ideya ka kung saan galing ito, hindi ba?”Napaisip si Mandy. May kinalaman ba siya rito?Naalala niya bigla na hinagisan niya ito ng takong kagabi.“Kung ikukumpara sa ginawa niyong mag-asawa sa akin kagabi...” Malupit ang ngiti ni Connor habang nakatitig kay Mandy.“Sa tingin ko, hindi pa ito sapat.”Habang nagsasalita, pasimpleng tumingin siya sa mga gamit na yakap-yakap ni Mandy.“Kung alam ko lang na pinahahalagahan mo itong mga basura mong papel, sana sinunog ko na silang lahat!”Kahit binalaan na siya ni Christoff kagabi na maghinay-hinay, hindi kayang palampasin ni Connor ang nangyari.Ito ang unang beses sa buong buhay niya na may nangahas humagis ng sapatos sa kanya! Paano niya ito palalagpasin?“Deserve mo naman ‘yon kagabi!” Mariing kinagat ni Mandy ang kanyang labi at tinitigan si Connor nang matalim.Sa sobrang inis, lalo pang nandilim ang ka
“Syempre.” Napangisi si Connor habang pinipigilan ang kanyang tawa. “Kung kusa mong aalisin ang lahat ng suot ko at bibigyan mo ako ng masarap na blowjob, baka mawalan ako ng interes sa’yo.”Tumango si Mandy nang seryoso. “Sige, susunod ako sa gusto mo.”Sa narinig niyang sagot, hindi na napigilan ni Connor ang malakas na pagtawa. Sa sobrang tuwa, kinawayan niya ang dalawang tauhan niya.“Bitawan niyo siya.”Dahil gusto rin nilang makita ang susunod na mangyayari, agad na sumunod ang dalawang lalaki at binitiwan si Mandy.“Ano? May gagawin ka ba talagang kalokohan?"Habang dahan-dahang lumalapit si Mandy, bahagyang sumikip ang mga mata ni Connor sa pagdududa.“Napakarami niyo dito, paano ako makakagawa ng kahit anong kalokohan?”Ngumiti si Mandy nang matamis. “Napagkasunduan na natin. Tutulungan kitang alisin ang damit mo, gagawin ko ang gusto mo… pero hindi mo ako gagalawin.”Napahagalpak si Connor sa tawa.“Oo nga! Oo nga! Sige, lumapit ka na!”Lumapit si Mandy at dahan-dahang inabot
Kung patuloy pa rin niyang aapihin si Conrad, baka talagang ibaon na ni Mandy ang kutsilyo sa katawan nito.Nakakatakot. Isang edukadong babae mula sa probinsya—tunay na nakakatakot.Pinisil ni Mandy ang kanyang labi.Nagawa na niyang magbanta at manakot—ngayon naman, kailangang pag-isipan niya kung paano siya makakatakas.Bagaman hawak niya si Connor ngayon, may mga tauhan pa ito sa labas. Bukod pa roon, hawak pa rin nila si Ronnie.Paano kung gamitin nila si Ronnie para pilitin siyang pakawalan si Connor?Hindi niya kayang pabayaan si Ronnie, pero kung pakakawalan niya si Connor, siguradong uutusan nito ang mga tauhan niya upang hulihin siya.Mahigpit na hinawakan ni Mandy ang kutsilyong nakatutok sa dibdib ni Connor, iniisip ang lahat ng posibleng mangyari sa susunod na sandali.Ngunit sa paningin ni Connor, tila hindi nag-iisip si Mandy ng paraan para makatakas—sa halip, nagdadalawang-isip ito kung paano itatarak ang kutsilyo sa kanyang puso.Lalo siyang natakot.Si Connor ay lumak
Hindi na naituloy ni Ronnie ang kanyang sasabihin dahil ramdam niyang may kakaibang pagbabago sa presensya ni Conrad na nasa tabi ni Mandy.Kagat-labing nagpaalam si Ronnie kay Mandy bago tuluyang umalis.Sa buong biyahe pabalik ng mansyon, nanatiling tahimik si Conrad.Ilang beses nagtangka si Mandy na kausapin siya, ngunit hindi niya alam kung ano ang dapat sabihin, kaya pinili na lang niyang manahimik.Pagkarating sa mansyon, ang unang ginawa ni Mandy ay subukang buuin muli ang mga piraso ng kanyang sinirang mga certificates.Madaling pagtagpi-tagpiin ang mga pinunit na papel, ngunit ang maliit na notebook kung saan isinulat ng kanyang lola ang mga mensahe para sa kanya ay halos natupok na ng apoy. Ang pagsasaayos nito ay tila imposible na.Naupo si Mandy sa harap ng mesa, nakatingin sa nasunog na notebook na parang dinudurog ang puso niya, habang paulit-ulit niyang isinumpa si Connor sa kanyang isipan.Matapos siyang makuntento sa kanyang panlalait kay Connor, itinabi niya ang note
Pagkakita kay Mandy, agad na nag-inarte si Connor at nagsimulang umiyak nang malakas, parang batang nagmamaktol.“Lolo, kailangan mo akong ipagtanggol!”Kasabay nito, nagsimulang humagulgol si Zenaida. “Dad, dumating na ang malas na babaeng ‘yan! Kailangan mong ipaglaban si Connor!”Ang eksena nilang mag-ina ay hindi nalalayo sa isang eksenang madalas makita sa lumang drama—parang mga biktimang nakaluhod sa korte, humihingi ng katarungan.Sa mga sandaling iyon, abala si Colton sa paglalaro ng chess kasama si Christoff. Ngunit nang magsimulang umiyak nang malakas si Zenaida at Connor, bahagyang nadismaya si Colton.Dahil sa ingay, nagkamali siya ng galaw sa chessboard, dahilan upang tuluyan siyang matalo ni Christoff.“Mukhang panalo na naman ako,” natatawang sabi ni Christoff bago niya ibinaba ang piraso sa chessboard. Pagkatapos ay bumaling siya kay Colton. “Dad, dumating na sina Conrad at Mandy. Siguro dapat mo nang asikasuhin ang bagay na ‘yon.”Itinaas ni Colton ang paningin at wal
Kahit sino ang makakita sa ginagawa ng butler ay madaling mahihinuha na may nag-utos sa kanya—kaya naman malakas at mabilis ang bawat hagupit ng latigo kay Mandy.Ngunit nang marinig niya ang sinabi ni Conrad, bigla siyang natigilan.Makalipas ang ilang sandali, maingat niyang ibinalik ang latigo.“Susundin ko ang utos ni Master Colton,” aniya, halatang nag-aalangan.Napairap si Zenaida. “Nagpapatupad lang kami ng disiplina sa isang babaeng walang delikadesa. Kailan pa naging karapatan ng isang taong walang magulang at walang pinag-aralan ang makialam?”Sa mga pagtitipon ng pamilya Laurier, si Conrad ay madalas tahimik lamang sa isang sulok. Kaya nang bigla siyang magsalita ngayon, labis itong ikinairita ni Zenaida.“Ang babaeng hinahampas ninyo ay asawa ko,” malamig ngunit matigas ang tinig ni Conrad. “Natural lang na magsalita ako.”Alam ni Mandy na sa pamilyang ito, totoo ang sinabi ni Conrad. Wala siyang halaga rito—walang respeto, walang dignidad. Walang sinuman ang nagbibigay-pan
Natatakot si Bruno na sabihin sa kanyang inang si Leticia na si Mandy ang dahilan ng pananakit sa kanya. Kitang-kita kung gaano siya kaingat sa kilos at salita. Sa mismong sandali ng kanyang pagtalikod, sinadyang ngumiti si Mandy sa pinsan.Agad namang nanginig ang mga kamay ni Bruno, at natapon pa niya ang hawak niyang mainit na lugaw."Nasaan na ang pera?"Pagkalabas nila ng kwarto, hindi man lang itinago ni Leticia ang kanyang inis kay Mandy. "Bilisan mo, ibigay mo na."Wala nang nagawa si Mandy kundi iabot sa kanya ang sobre na may lamang labindalawang libong piso. "Tita Leticia, siguraduhin mong tutuparin mo ang pangako mo."Napairap si Leticia. "Basta siguraduhin mong palagi kang may dalang pera, hindi ako magsasalita sa lola mo!"Pagkasabi nito, lihim pa niyang sinulyapan si Mandy nang may panunuya.Akalain mo, nakapag-asawa na nga ng mayaman, pero ganito pa rin kung maglabas ng pera—parang ayaw maubusan, naisip ni Leticia.Matapos maibigay ang pera, wala nang dahilan pa si Mand
”Nag-aalala…” Napahikab si Mandy at muntik nang mabanggit ang tungkol kay Leticia, pero bigla siyang natauhan at agad na tinikom ang bibig.Sinabi ng kanyang lohika na hindi niya dapat ipaalam ito kay Conrad. Kung sasabihin niya na iniisip niya ang tungkol sa pera, hindi ba't parang humihingi na rin siya ng tulong sa kanya?Kaya't mabilis siyang ngumiti at idinaan sa biro. “Nag-aalala lang ako sa exam ko sa Physics ngayong araw. Hindi ko kasi talaga forte ang Physics.”Habang sinasabi niya ito, bahagyang nanginig ang kanyang mga pilikmata at halatang hindi niya alam kung saan ibabaling ang kanyang paningin.Bahagyang kumunot ang noo ni Conrad, pero hindi niya siya pinasinungalingan. “Kung talagang nag-aalala ka, bakit hindi ka na lang mag-review nang maayos?”Saglit na nag-isip si Mandy bago tumango. “Pwede ba akong umuwi nang mas gabi matapos ang klase?”“Huwag mo nang papuntahan si Kuya Greg para sunduin ako. Pupunta ako sa library para mag-aral, tapos sasakay na lang ako ng bus pauw
"Bukas, dadalhin ko mismo sa ospital ang pera."Muling huminga nang malalim si Mandy. "Tita, ipadala mo na lang sa akin ang address mamaya."Matapos ibaba ang tawag, napasandal siya sa malaking puno sa hardin at malalim na huminga, pilit na pinakakalma ang sarili.Diyos ko, ilang brain cells ba ang namatay sa kanya habang nakikipag-usap kay Leticia? Isa sa pinakamalaking kahinaan niya ay ang hindi niya agad nasusundan ang sitwasyon.Halimbawa, kapag may nakipagtalo sa kanya at pinagsabihan siya ng masasakit na salita, hindi siya kaagad makakahanap ng isasagot. Pero kapag nakaalis na ang taong iyon, saka lang niya marerealisa kung paano siya dapat sumagot o lumaban.Dahil ilang beses na itong nangyari, napagtanto rin niya sa wakas na hindi siya bagay sa pakikipagtalo o pakikipagtagisan ng talino. Kaya mas pinipili na lang niyang umiwas sa gulo kaysa harapin ito.Ang mga salitang binitiwan niya kanina kay Leticia sa tawag ay ilang araw niyang pinag-isipan habang patuloy niyang tinatanggi
“Tatlong araw pa lang na-confine si Bruno, paano aabot agad sa ganitong kalaking halaga?”Mula sa kabilang linya, narinig niya ang may halong pang-uuyam na boses ni Leticia. “Bakit hindi aabot ng ganoong halaga? Ang anak kong si Bruno ay napuruhan nang husto…”Hindi pa siya tapos magsalita nang tila napagtanto niyang kahiya-hiya ang usapan, kaya mabilis siyang napalunok at iniba ang paksa. “Basta ang mahalaga, malubha ang natamo niyang pinsala.”Biglang natigil ang boses ni Leticia. “Paano mo nalaman na tatlong araw nang naka-confine si Bruno?”Ang anak niyang si Bruno ay nasangkot sa matinding gulo at halos mawalan ng malay dahil sa bugbog na natamo nito. Halos ikahiya na niya ang nangyari, kaya kahit sa sarili niyang kapatid na si Manuel ay hindi niya ito ipinaalam.Bukod pa roon, nitong mga nagdaang araw ay hindi naman sinasagot ni Mandy ang mga tawag niya, kaya ito ang unang beses na napag-usapan nila ang tungkol sa pagkakaospital ni Bruno.Kaya paano nagawa ni Mandy na siguruhin n
"Kung gusto mong makita si Lola, pumunta ka na lang mag-isa. Huwag mo nang isama ang asawa mo."Dahan-dahang lumubog ang puso ni Mandy sa kawalan. Pinilit niyang ibaba ang kanyang boses. "Naiintindihan ko."Katatapos pa lang niyang ibaba ang tawag kay Tito Manuel nang biglang tumunog muli ang kanyang telepono—si Tita Leticia naman ang tumatawag.Sa loob lamang ng ilang araw, ito na ang ika-animnapung beses na tinawagan siya ni Tita Leticia.Napakalaki ng paaralang pinapasukan ni Mandy kaya hindi siya mahanap ng kanyang tiyahin. Hindi rin nito alam kung saan siya nakatira, kaya ang tanging nagawa nito ay tawagan siya nang paulit-ulit araw-araw.Ibinalik ni Mandy ang cellphone sa mesa at tumitig sa screen. Nakikita niya ang pangalang Tita Leticia na kumikislap sa display at agad siyang nakaramdam ng matinding inis at pagkalito.Matagal siyang hindi kumilos hanggang sa tumigil ang pag-vibrate ng phone, ngunit biglang may pumasok na isang text message.Mula ito kay Tita Leticia.Mandy, ala
Abala si Mandy sa kusina sa loob ng isa’t kalahating oras.Matapos ilagay sa hapag ang huling putahe para sa gabing iyon, sinuri niya ang kanyang mga nilutong pagkain at napangiti sa tuwa. Agad siyang tumakbo papunta kay Conrad at masiglang nagtanong, “Tapos na ako! Gusto mo bang kumain na ngayon o mamaya pa?”Narinig ni Conrad ang matamis at malambing na tinig ng babae, kaya’t bahagyang gumuhit ang isang ngiti sa kanyang labi. “Ngayon na.”“P'wede, ihahatid na kita sa hapag-kainan.”Ramdam ang pananabik sa tinig ni Mandy habang itinulak niya ang wheelchair ni Conrad. “Ginawa ko ang pinaka-espesyal kong mga putahe ngayong gabi. Subukan mo kung magugustuhan mo! Sabihin mo lang kung alin ang pinakapaborito mo, at araw-araw kitang ipagluluto ng ganito.”Habang nag-uusap sila, naihatid na niya ito sa hapag-kainan.Matapos ihanda ang lahat, masiglang iniabot ni Mandy ang chopsticks kay Conrad ngunit agad ding napaisip at napatigil. “Ay, nakalimutan ko… hindi mo pala nakikita. Paano kaya… gu
Napakunot ang noo ni Mandy. “Pwede bang huwag nang mag-abala sa pagsundo sa akin sa susunod? Inaral ko na ang ruta ng bus. Dalawang sakay lang mula sa eskwelahan hanggang bahay, at napakadali lang naman.”Bahagyang ngumiti si Conrad. “Kung hahayaan kitang umuwi mag-isa gamit ang pampublikong sasakyan, titigil na ba ang mga kaklase mo sa pangungutya sa iyo?”Nanlaki ang mga mata ni Mandy at biglang natigilan. “A-alam mo?”Pero kung iisipin, kung nagawa niyang utusan ang ama ni Wendy upang sunduin siya sa paaralan, tiyak na alam din niya ang mga nangyayari roon.Sa pag-iisip nito, hindi maiwasan ni Mandy na lihim siyang sulyapan ng ilang ulit.Noong una, ang akala niya ay nagpakasal lamang siya sa isang lalaking may kapansanan at ang tanging tungkulin niya ay alagaan ito. Ngunit habang tumatagal, lalo siyang nahihirapang basahin ang tunay na pagkatao ni Conrad.Sa katunayan, pakiramdam niya ay siya ang mas inaalagaan nito—kahit siya ang itinuturing na mas malakas at malusog sa kanilang d
Napakunot ang noo ni Mandy at kasasagot pa lang sana kay Kuya Greg upang sabihing hindi na kailangang mag-abala, nang biglang may narinig siyang kaguluhan sa paligid.Napalingon siya nang hindi inaasahan at nakita ang isang lalaking halos singkuwenta anyos na—si Dexter—na may magalang na tindig habang papalapit sa kanya.“Madame, ako na po ang pumalit kay Sir Greg upang sunduin kayo pauwi.”Nabigla ang lahat ng naroroon.Nanlaki ang mga mata ni Wendy. “Dad?!”Matalim siyang tiningnan ni Dexter. “Nasa trabaho ako.”Pagkasabi nito, muli siyang bumaling kay Mandy at magalang na ngumiti. “Madame, dito na po kayo dumaan.”Biglang nakaramdam si Mandy ng panlalamig sa anit.Ang tinutukoy ni Kuya Greg na papalit sa kanya upang sumundo ay walang iba kundi ang ama ni Wendy?Nag-umpisa ang bulung-bulungan sa paligid, lumalakas pa habang lumilipas ang mga segundo. Samantala, si Wendy ay namumula at namumutla dahil sa hiya.Maya-maya, mabilis niyang tinakbo ang distansiya papunta sa kanyang ama at
Ibinaba ni Mandy ang tingin at inilabas mula sa kanyang bag ang mga libro at mga tala. “Talagang malaki ang nagagawa ng pagiging mayaman.”Mula nang magkasakit ang kanyang lola, labis niyang pinangarap na maging isang mayamang tao. Ngayon nga ay naging asawa na siya ng isang mayaman, pero pakiramdam niya ay parang hindi pa rin totoo ang lahat.“Huwag mo namang sabihin ‘yan.”Napangiwi si Ronnie. “Hindi mo kailangang magmakaawa, Mandy. Hayaan mo na lang lumabas si Conrad, sampalin ng katotohanan si Wendy, at ipaluhod siya para humingi ng tawad sa’yo!”Umiling si Mandy. “Huwag na.”“Bakit?”“Kung gusto nila akong laitin, palagi silang makakahanap ng paraan. Kahit patunayan ko pang hindi matanda, pangit, mataba, at kalbo si Conrad, hahanap at hahanap pa rin sila ng panibagong dahilan para laitin siya. Siguradong sasabihin nilang isa siyang inutil.”Huminga siya nang malalim at isinuot ang earphones. “Mas mabuting huwag ko na lang silang pakinggan.”Pinakasalan niya si Conrad para alagaan