Medyo napahiya si Zenaida at napangiti nang pilit. “Hindi ko inakalang magiging ganyan kapursige si Conrad para kay Mandy. Pati latigo, hinarang niya.”“Tama na ‘yan. Huwag ka nang magpanggap na naaawa,” malamig na sagot ni Colton habang binigyan ng matalim na tingin si Zenaida. “Naparusahan ko na si Mandy. Hanggang dito na lang ‘tong usapan na ‘to. Simula ngayon, ayokong marinig ulit ang sinumang bumanggit sa insidenteng ito!”Matapos magsalita, malamig niyang binalingan si Connor at matalim na tinitigan ito. “At ikaw, bakit ka pumunta sa eskwelahan ni Mandy nang walang dahilan?”Kanina pa nanonood lang si Connor sa kaguluhan, ngunit bigla siyang natameme sa tanong ng lolo. Halata sa kanyang mukha ang pagkataranta. "I, I—”“Akala mo ba hindi ko alam ang mga pinaplano mong kalokohan? Sigurado ka bang malinis ang konsensya mo sa nangyari ngayon?”Nanlumo ang mukha ni Connor, namutla ito sa kaba.“Simula ngayon, tigilan mo na ang mga patagong paninira at panloloko mo! Kung may mabalitaan
Pagmulat ng mga mata ni Mandy, umaga na. Bahagya siyang gumalaw, ngunit agad niyang naramdaman ang matinding hapdi sa kanyang likod, dahilan upang siya’y tuluyang magising.Nang mahimasmasan, napagtanto niyang nasa iisang kama siya kasama si Conrad—sa ospital.Dahil pang-isahan lang ang kama, magkasiksikan sila. Mahigpit ang pagkakayakap nito sa kanya, at magkalapat nang husto ang kanilang mga katawan. Ramdam niya ang banayad na pintig ng puso ng lalaki, sumasabay sa ritmo ng kanya.Hindi niya napigilan ang bahagyang pag-angat ng kanyang mga labi.Sa buong buhay niya, ngayon lang siya may yumakap sa pagtulog. At ngayon lang din siya nakarinig nang ganito kalapit na tibok ng puso ng isang tao.Dahan-dahan niyang itinaas ang kanyang tingin upang pagmasdan ang gwapong mukha ni Conrad.Matangos ang ilong nito, matigas ang panga, at nakakaakit ang hugis ng labi. Ang kanyang mga kilay ay matalim at maayos ang hubog, habang ang mahahabang pilikmata ay banayad na nakalapat sa ilalim ng kanyang
Sa mismong sandali bago siya bumagsak, agad na itinapon ni Conrad ang kanyang tungkod at hinablot si Mandy, hinihila siya pabalik. Dahil sa lakas ng impact mula sa pagkakabangga nila, napaatras siya, muntik nang matumba.Mabuti na lang at naitulak niya ang isang kamay sa dingding, kaya’t hindi sila tuluyang bumagsak sa sahig.“Ano’ng nangyari? Bakit ka nagmamadali?”“Ang Lola ko!”May halong pag-iyak ang tinig ni Mandy habang tumitingala kay Conrad, desperadong nakikiusap.“Pwede bang ipahatid mo ako sa ospital? Pakiusap… nasa emergency room siya ngayon…”Namumula ang kanyang mukha sa matinding kaba, at nanginginig ang kanyang tinig sa sobrang pag-aalala.Saglit na natigilan si Conrad. May kung anong kumurot sa kanyang puso habang tinititigan ang desperasyon sa mukha ng babae. Mabilis siyang tumango.“Ihahatid kita.”Bahagyang nanginig ang labi ni Mandy. Para bang may gusto pa siyang sabihin, pero hindi na niya nagawa nang pinindot na ni Conrad ang intercom sa may pinto.Agad na sumugo
Mabilis na bumaba si Kuya Greg mula sa sasakyan, kinuha ang wheelchair, at inalalayan si Conrad paupo rito.“Tara na,” malamig ngunit matatag na sabi ni Conrad.Habang nakaupo sa wheelchair, bahagyang lumingon siya kay Mandy at marahang ngumiti.“Ikaw na ang mauna.”May halo ng kaba at pagkabahala ang damdamin ni Mandy habang ginagabayan si Conrad papasok sa ospital. Tahimik silang naglakad, walang imikan habang tinatawid ang malawak na lobby.Pagdating nila sa elevator, hindi na napigilan ni Mandy ang sarili at lumingon sa kanya.“Sabi ni Lolo Colton, hindi ka mahilig sa mataong lugar, lalo na sa pakikihalubilo sa ibang tao. Bakit mo ipinilit na sumama at makita ang lola ko?”Bago pa niya personal na makilala si Conrad, ramdam na niya ang malamig nitong personalidad. At nang makaharap na niya ito, napatunayan niyang hindi lang siya malamig—may halong pagkamapagmataas din ito.Ang ganitong uri ng lalaki, hindi mahilig sa pakikisalamuha, lalo na sa usapang pampamilya.“Dahil curious ako
“Higit pa akong may pakialam kaysa sa inyong dalawa na kadugo niya!”Mapanuyang natawa si Leticia. “Ang talas ng dila ng batang ito. Pero huwag mong kalimutan, usapan ito ng pamilya namin. Sino ka ba para makialam? Ni isang kusing, may nailabas ka na ba para sa pagpapagamot ng matanda? Hindi ba pera namin ang ginagastos?”“Huwag kang magsalita na parang alam mo ang lahat, Mandy.”Tiningnan ni Leticia si Manuel nang masama. “At Manuel, sabi mo hindi mo pera ang ginastos para sa ospital ni Nanay. Edi kaninong pera ‘yon?”“Akin.”Bago pa lumala ang sigawan, isang malamig at mababang tinig ang biglang pumailanlang. Napatigil ang lahat at sabay-sabay nilang nilingon ang pinagmulan ng boses.Isang matikas na lalaking ang makitang nagtutulak ng wheelchair. Nakaupo roon ang isang binatang nakasuot ng mamahaling itim na suit, may piring na sutlang itim sa kanyang mga mata.Matangos ang ilong nito, matigas ang linya ng panga—kahit natatakpan ang kanyang paningin, ramdam pa rin ng lahat ang kanya
Malalamig ang mata ni Conrad habang tinitigan ang dalawang babae. “Dahil kay Mandy at sa lola niyang kasalukuyang nasa loob ng emergency room, palalampasin ko kayo ngayon. Pero kung uulitin ninyo ang ganitong klaseng asal, hindi na ako magiging kasing pasensyoso tulad ngayon.”Mas lalong humigpit ang pagkakahawak ni Greg sa braso ni Lolita, dahilan para mapangiwi ito sa sakit. Kahit gusto niyang sumagot, napigilan siya ni Leticia.Si Lolita, na mas matanda ng ilang taon kay Leticia, ay may mas malawak na pang-unawa.Mula pa lang sa suot ni Conrad—ang mamahaling kasuotan at ang sutlang piring sa kanyang mga mata—alam na niyang hindi ito isang ordinaryong tao. Idagdag pa ang kanyang presensya na nagdadala ng likas na awtoridad, mas lalong tumibay ang kanyang hinala na may malaking pinanggalingan ang lalaking ito.Kaya bago pa makapagsalita si Lolita, hinila na niya si Leticia at marahang umiling.“Bigla kong naalala, may kailangan pa kaming gawin ng kapatid ko,” aniya.Pagkasabi noon, hi
Hindi ito dahil may pagkiling si Conrad laban sa mga taga-probinsya. Noong araw, marami sa kanilang mga kasambahay ang nagmula sa kanayunan, ngunit karamihan sa kanila ay payak at masayahin, kadalasang nagsasalita sa simpleng paraan. Bihira sa kanila ang gumamit ng malalalim at makahulugang mga salita.Sandaling natigilan si Manuel, ngunit agad niyang naunawaan ang nais ipahiwatig ni Conrad.“Marami lang akong napanood na drama sa telebisyon,” sagot niya.“Sana nga.”Bahagyang napangisi si Conrad. Kahit natatakpan ng itim na telang may sinag ng liwanag ang kanyang mga mata, tila masusing niyang pinag-aaralan ang ekspresyon ni Manuel.“Pero kahit hindi karaniwan ang tunay mong pagkatao, hindi na ako magugulat.”“Sapagkat ang isang karaniwang tao ay hindi mag-iisip ng ganitong paraan—ang ipakasal ang sariling pamangkin, na inalagaan mo sa loob ng dalawampung taon, sa isang estranghero, para lamang mailigtas ang buhay ng sarili mong ina.”Namutla ng bahagya si Manuel. “Wala na rin kasi ak
Hinawakan ni Manuel ang noo ni Mandy at marahang tinapik ito. “May asawa ka na, kaya mag-ingat ka sa itsura mo. Tingnan mo yang pawis mong tumutulo.”Napangisi si Mandy nang alanganin at itinuro ang dalang almusal sa kamay ni Manuel. “Kainin mo na, Tito, habang mainit pa.”“Punasan mo muna 'yang pawis mo.”Napailing si Manuel bago tumalikod upang iabot ang almusal kay Conrad.Samantala, ang dalagang nakasuot ng puting T-shirt ay naghalungkat sa kanyang bulsa ngunit hindi niya mahanap ang panyo niya. Papunta na sana siya sa banyo nang biglang lumitaw sa harapan niya ang isang madilim na asul na panyo.Isang pares ng mahahabang daliri ang may hawak nito.Kusa niya itong kinuha. “Salamat.”“Alam mong hindi kita talaga pinaalis para bumili ng almusal, ‘di ba?”Narinig niya ang malamig at mababang tinig ng lalaki. Saglit na natigilan ang kamay ni Mandy na pinupunas ang pawis niya.“Gusto lang namin na lumayo ka para makapag-usap ng mga bagay na ayaw naming marinig mo.”Tuluyan nang huminto
Natatakot si Bruno na sabihin sa kanyang inang si Leticia na si Mandy ang dahilan ng pananakit sa kanya. Kitang-kita kung gaano siya kaingat sa kilos at salita. Sa mismong sandali ng kanyang pagtalikod, sinadyang ngumiti si Mandy sa pinsan.Agad namang nanginig ang mga kamay ni Bruno, at natapon pa niya ang hawak niyang mainit na lugaw."Nasaan na ang pera?"Pagkalabas nila ng kwarto, hindi man lang itinago ni Leticia ang kanyang inis kay Mandy. "Bilisan mo, ibigay mo na."Wala nang nagawa si Mandy kundi iabot sa kanya ang sobre na may lamang labindalawang libong piso. "Tita Leticia, siguraduhin mong tutuparin mo ang pangako mo."Napairap si Leticia. "Basta siguraduhin mong palagi kang may dalang pera, hindi ako magsasalita sa lola mo!"Pagkasabi nito, lihim pa niyang sinulyapan si Mandy nang may panunuya.Akalain mo, nakapag-asawa na nga ng mayaman, pero ganito pa rin kung maglabas ng pera—parang ayaw maubusan, naisip ni Leticia.Matapos maibigay ang pera, wala nang dahilan pa si Mand
”Nag-aalala…” Napahikab si Mandy at muntik nang mabanggit ang tungkol kay Leticia, pero bigla siyang natauhan at agad na tinikom ang bibig.Sinabi ng kanyang lohika na hindi niya dapat ipaalam ito kay Conrad. Kung sasabihin niya na iniisip niya ang tungkol sa pera, hindi ba't parang humihingi na rin siya ng tulong sa kanya?Kaya't mabilis siyang ngumiti at idinaan sa biro. “Nag-aalala lang ako sa exam ko sa Physics ngayong araw. Hindi ko kasi talaga forte ang Physics.”Habang sinasabi niya ito, bahagyang nanginig ang kanyang mga pilikmata at halatang hindi niya alam kung saan ibabaling ang kanyang paningin.Bahagyang kumunot ang noo ni Conrad, pero hindi niya siya pinasinungalingan. “Kung talagang nag-aalala ka, bakit hindi ka na lang mag-review nang maayos?”Saglit na nag-isip si Mandy bago tumango. “Pwede ba akong umuwi nang mas gabi matapos ang klase?”“Huwag mo nang papuntahan si Kuya Greg para sunduin ako. Pupunta ako sa library para mag-aral, tapos sasakay na lang ako ng bus pauw
"Bukas, dadalhin ko mismo sa ospital ang pera."Muling huminga nang malalim si Mandy. "Tita, ipadala mo na lang sa akin ang address mamaya."Matapos ibaba ang tawag, napasandal siya sa malaking puno sa hardin at malalim na huminga, pilit na pinakakalma ang sarili.Diyos ko, ilang brain cells ba ang namatay sa kanya habang nakikipag-usap kay Leticia? Isa sa pinakamalaking kahinaan niya ay ang hindi niya agad nasusundan ang sitwasyon.Halimbawa, kapag may nakipagtalo sa kanya at pinagsabihan siya ng masasakit na salita, hindi siya kaagad makakahanap ng isasagot. Pero kapag nakaalis na ang taong iyon, saka lang niya marerealisa kung paano siya dapat sumagot o lumaban.Dahil ilang beses na itong nangyari, napagtanto rin niya sa wakas na hindi siya bagay sa pakikipagtalo o pakikipagtagisan ng talino. Kaya mas pinipili na lang niyang umiwas sa gulo kaysa harapin ito.Ang mga salitang binitiwan niya kanina kay Leticia sa tawag ay ilang araw niyang pinag-isipan habang patuloy niyang tinatanggi
“Tatlong araw pa lang na-confine si Bruno, paano aabot agad sa ganitong kalaking halaga?”Mula sa kabilang linya, narinig niya ang may halong pang-uuyam na boses ni Leticia. “Bakit hindi aabot ng ganoong halaga? Ang anak kong si Bruno ay napuruhan nang husto…”Hindi pa siya tapos magsalita nang tila napagtanto niyang kahiya-hiya ang usapan, kaya mabilis siyang napalunok at iniba ang paksa. “Basta ang mahalaga, malubha ang natamo niyang pinsala.”Biglang natigil ang boses ni Leticia. “Paano mo nalaman na tatlong araw nang naka-confine si Bruno?”Ang anak niyang si Bruno ay nasangkot sa matinding gulo at halos mawalan ng malay dahil sa bugbog na natamo nito. Halos ikahiya na niya ang nangyari, kaya kahit sa sarili niyang kapatid na si Manuel ay hindi niya ito ipinaalam.Bukod pa roon, nitong mga nagdaang araw ay hindi naman sinasagot ni Mandy ang mga tawag niya, kaya ito ang unang beses na napag-usapan nila ang tungkol sa pagkakaospital ni Bruno.Kaya paano nagawa ni Mandy na siguruhin n
"Kung gusto mong makita si Lola, pumunta ka na lang mag-isa. Huwag mo nang isama ang asawa mo."Dahan-dahang lumubog ang puso ni Mandy sa kawalan. Pinilit niyang ibaba ang kanyang boses. "Naiintindihan ko."Katatapos pa lang niyang ibaba ang tawag kay Tito Manuel nang biglang tumunog muli ang kanyang telepono—si Tita Leticia naman ang tumatawag.Sa loob lamang ng ilang araw, ito na ang ika-animnapung beses na tinawagan siya ni Tita Leticia.Napakalaki ng paaralang pinapasukan ni Mandy kaya hindi siya mahanap ng kanyang tiyahin. Hindi rin nito alam kung saan siya nakatira, kaya ang tanging nagawa nito ay tawagan siya nang paulit-ulit araw-araw.Ibinalik ni Mandy ang cellphone sa mesa at tumitig sa screen. Nakikita niya ang pangalang Tita Leticia na kumikislap sa display at agad siyang nakaramdam ng matinding inis at pagkalito.Matagal siyang hindi kumilos hanggang sa tumigil ang pag-vibrate ng phone, ngunit biglang may pumasok na isang text message.Mula ito kay Tita Leticia.Mandy, ala
Abala si Mandy sa kusina sa loob ng isa’t kalahating oras.Matapos ilagay sa hapag ang huling putahe para sa gabing iyon, sinuri niya ang kanyang mga nilutong pagkain at napangiti sa tuwa. Agad siyang tumakbo papunta kay Conrad at masiglang nagtanong, “Tapos na ako! Gusto mo bang kumain na ngayon o mamaya pa?”Narinig ni Conrad ang matamis at malambing na tinig ng babae, kaya’t bahagyang gumuhit ang isang ngiti sa kanyang labi. “Ngayon na.”“P'wede, ihahatid na kita sa hapag-kainan.”Ramdam ang pananabik sa tinig ni Mandy habang itinulak niya ang wheelchair ni Conrad. “Ginawa ko ang pinaka-espesyal kong mga putahe ngayong gabi. Subukan mo kung magugustuhan mo! Sabihin mo lang kung alin ang pinakapaborito mo, at araw-araw kitang ipagluluto ng ganito.”Habang nag-uusap sila, naihatid na niya ito sa hapag-kainan.Matapos ihanda ang lahat, masiglang iniabot ni Mandy ang chopsticks kay Conrad ngunit agad ding napaisip at napatigil. “Ay, nakalimutan ko… hindi mo pala nakikita. Paano kaya… gu
Napakunot ang noo ni Mandy. “Pwede bang huwag nang mag-abala sa pagsundo sa akin sa susunod? Inaral ko na ang ruta ng bus. Dalawang sakay lang mula sa eskwelahan hanggang bahay, at napakadali lang naman.”Bahagyang ngumiti si Conrad. “Kung hahayaan kitang umuwi mag-isa gamit ang pampublikong sasakyan, titigil na ba ang mga kaklase mo sa pangungutya sa iyo?”Nanlaki ang mga mata ni Mandy at biglang natigilan. “A-alam mo?”Pero kung iisipin, kung nagawa niyang utusan ang ama ni Wendy upang sunduin siya sa paaralan, tiyak na alam din niya ang mga nangyayari roon.Sa pag-iisip nito, hindi maiwasan ni Mandy na lihim siyang sulyapan ng ilang ulit.Noong una, ang akala niya ay nagpakasal lamang siya sa isang lalaking may kapansanan at ang tanging tungkulin niya ay alagaan ito. Ngunit habang tumatagal, lalo siyang nahihirapang basahin ang tunay na pagkatao ni Conrad.Sa katunayan, pakiramdam niya ay siya ang mas inaalagaan nito—kahit siya ang itinuturing na mas malakas at malusog sa kanilang d
Napakunot ang noo ni Mandy at kasasagot pa lang sana kay Kuya Greg upang sabihing hindi na kailangang mag-abala, nang biglang may narinig siyang kaguluhan sa paligid.Napalingon siya nang hindi inaasahan at nakita ang isang lalaking halos singkuwenta anyos na—si Dexter—na may magalang na tindig habang papalapit sa kanya.“Madame, ako na po ang pumalit kay Sir Greg upang sunduin kayo pauwi.”Nabigla ang lahat ng naroroon.Nanlaki ang mga mata ni Wendy. “Dad?!”Matalim siyang tiningnan ni Dexter. “Nasa trabaho ako.”Pagkasabi nito, muli siyang bumaling kay Mandy at magalang na ngumiti. “Madame, dito na po kayo dumaan.”Biglang nakaramdam si Mandy ng panlalamig sa anit.Ang tinutukoy ni Kuya Greg na papalit sa kanya upang sumundo ay walang iba kundi ang ama ni Wendy?Nag-umpisa ang bulung-bulungan sa paligid, lumalakas pa habang lumilipas ang mga segundo. Samantala, si Wendy ay namumula at namumutla dahil sa hiya.Maya-maya, mabilis niyang tinakbo ang distansiya papunta sa kanyang ama at
Ibinaba ni Mandy ang tingin at inilabas mula sa kanyang bag ang mga libro at mga tala. “Talagang malaki ang nagagawa ng pagiging mayaman.”Mula nang magkasakit ang kanyang lola, labis niyang pinangarap na maging isang mayamang tao. Ngayon nga ay naging asawa na siya ng isang mayaman, pero pakiramdam niya ay parang hindi pa rin totoo ang lahat.“Huwag mo namang sabihin ‘yan.”Napangiwi si Ronnie. “Hindi mo kailangang magmakaawa, Mandy. Hayaan mo na lang lumabas si Conrad, sampalin ng katotohanan si Wendy, at ipaluhod siya para humingi ng tawad sa’yo!”Umiling si Mandy. “Huwag na.”“Bakit?”“Kung gusto nila akong laitin, palagi silang makakahanap ng paraan. Kahit patunayan ko pang hindi matanda, pangit, mataba, at kalbo si Conrad, hahanap at hahanap pa rin sila ng panibagong dahilan para laitin siya. Siguradong sasabihin nilang isa siyang inutil.”Huminga siya nang malalim at isinuot ang earphones. “Mas mabuting huwag ko na lang silang pakinggan.”Pinakasalan niya si Conrad para alagaan