Kabanata 4

Kabanata 4

Angelus

"Crush mo 'no?" Isaac looked at me with a silly grin on his face.

I raised an eyebrow at him. I am immediately retracting my comment on him seemingly incapable of committing a sin. Parang magaling din siyang mangbuwisit.

"Crush mo ata, eh! Ayie!" he's annoying to look at right now.

Hindi ako umimik. Her beautiful face is still vivid in my memory. She has curly hair that is up to her small waist. Her face is small, but has beautiful and tantalizing eyes. Her nose is very sharp. And her lips... Damn, it looks so soft and enticing to kiss.

"Naku, Aquilino. Bakit ka namumula? Sinasabi ko sayo, wala kang pag-asa kay Ramona."

"Bakit naman wala?"

Hindi pa ako hinihindian ng kahit sinong babae! Hindi maalis ang mala-tsismosong itsura ni Isaac ngayon. Agad tuloy akong nagsisi sa biglang pagtanong ko. Nagtunog interesado tuloy ako. Hindi naman eh. Nagtatanong lang. Harmless questioning, walang feelings na kasama.

Siguro'y aktibo lang ang mga hormones ko ngayon kaya nang makita ko siya ay parang naexcite ako. Idagdag pa na napakaganda nito. I haven't had sex with an innocent woman before, I've always had it with wild girls. Iyon bang tingin palang nila hinuhubaran ka na kaagad nila sa isip nila. Siguro'y agad akong titigasan kapag ganoon na mukha ang tatambad sa akin?

Jesus Christ, Aquilino! Here we go again! Why do such thoughts enter my mind? I said I was going to change! Is this the side effect of celibacy?

Sa pagbabagong iyon kasama doon ang pag-iwas ko sa mga babae. Hindi na muna dapat ako maging hayok sa kanila. Marami pa akong dapat patunayan sa pamilya ko. Siguro saka na sila kapag mayroon na akong ibubuga, sa ngayon sperm pa lang ang kaya kong ipalabas. Wala pang kahusayan sa negosyo para mapakinabangan nila para mas yumaman sila.

"Hindi iyon masyadong dumidikit o kumakausap sa mga lalaki. Palibhasa lumaking palaging kasama ang mga babae dahil sa mga madre siya lumaki." sagot nito sa katanungan ko kanina.

"Hindi ako interesado sa kanya..." puno ng diin kong sabi.

I just admire her angelic face... and her voice. That's all.

"Weh?" hindi makapaniwala niyang sabi.

I glared at him and then we continued walking back to the rectory. I just focused my gaze on the passage. I can feel in my peripheral vision that from time to time he looks at my reaction. The smug on his face still wouldn't go away.

Binilisan ko ang paglalakad. Isaac is probably my temptation here at church. Hindi niya ba nakikitang gusto ko nang magbago?

"Pero ang ganda 'no? Crush ko nga 'yon, eh. Kung namamansin lang iyon ay baka matagal ko na siyang niligawan—"

He couldn't continue what he wanted to say when I looked at him badly.

I sad I'm not interested! He's so noisy!

"Sorry," he gave me a peace sign but his face says otherwise.

Hindi itsurang humihingi ng tawag, parang nang-aamok pa nga ng away. Nasa tapat na kami ng rectory.

"Sige na, see you tomorrow!" paalam niya.

"See you tomorrow!"

I stared for a long time at the entirety of the room Lolo Theodore had given me. It was just small compared to my room in the mansion. But the view from the window is so beautiful. Bubungad sayo ang mga halaman na luntian. Ang sarap titigan. Nakakawala ng stress.

I was fixing my bed when I heard a soft knock on the door. Lolo Theodore's wide smile greeted me.

"Matutulog ka na ba, apo?" tanong niya, nanatili siyang nasa hamba ng pintuan.

Agad akong napailing. "Hindi pa po, halika po maupo po kayo."

"Salamat, apo." saad niya nang ibigay ko sa kanya ang maliit na monoblock para doon siya maupo. "Hindi na tayo nakapagkwentuhan kanina at naging abala ako sa mga organisasyon dito sa parokya."

"Ayos lang po, Lolo. Naiintindihan ko naman po." umupo rin ako paanan ng kama para matapat sa kaniya.

His hearty laugh echoed through the room. When he laughed, his large stomach shook at the same time. Even with old age, there are still traces of Spanish blood on his face.

"Napakabuting bata mo talaga. Alam mo bang masaya akong nandito ka? Sa wakas ay may kasa-kasama na akong kamag-anak ko rito."

"Salamat po, Lolo. Ikaw lang po ang nagsabing mabuti akong bata. Sigarado na po ba kayo diyan? Baka nagbibiro lang po kayo."

I laughed saying. Throughout my youth, Lolo Theodore was a good Lolo to me. You wouldn't think she was Lola's sister because they had so much conflicting and contrasting habits. Kung saan-saan na din siya nadestino. Our family is really from Bicol, only Lola left Manila to work among her siblings. She was supposed to be a nun but unfortunately, she was raped and Papa was the result of it so her dream stopped.

"Ano ka ba! Kailan ba ako nagsinungaling saiyo? Ikaw yata ang paborito kong apo!"

He patted my shoulder. Maybe, they were right, if I was raised here with LoloTheodore I would have been a good kid. Not like this, not like I’m always involved in trouble. God, this is all I am looking for... That one day, someone will also appreciate my whole being. Someday family will finally love me.

"Salamat po, Lolo. Salamat sa pagtanggap mo sa akin dito." I forced to smile just to stop my tears from flowing. Suddenly I felt the warmth on the corners of my eyes.

"Kinagagalak kong nandito ka sa poder ko, Aquilino. Napakalungkot kapag nalalayo ako sainyo. Pero kailangan ko iyong tiisin dahil ito ay parte ng bokasyon ko. Sino pa ba ang magtutulungan kung hindi tayong magkakapamilya?"

At that point, I suddenly wished they were like that to me. Napakasaya pala sa pakiramdam na minamahal ka.

"Narinig niyo na rin po pala 'yung nangyari?"

"Oo, apo. Nasabi sa akin ng Lola mo. Gusto mo bang ibahagi sa akin kung bakit umabot sa ganito?"

It was so awkward when I told him the whole story of why I was thrown here. I kept nothing secret from him. I narrated it to him in full detail. He kept quiet and listened to me as I told him everything. When I finished telling the story, he was still silent for a few minutes. I was waiting for him to say something now. Nanatiling nakatungko ang kanang kamay niya sa baba niya. Malalim ang iniisip.

He blinked twice. "B-bakit? Ay! Este, paano umabot sa ganito ang lahat, Aquilino? Napakabuti mo noong bata ka. Bakit bigla kang nagbago?"

I bowed. I don’t know how to begin with everything I wanted to say.

"T-the problem is, my parents, no, even Lola, they don't love me."

"Bakit naman? Anong hindi sayo kamahal-mahal, apo? Ang gwapo-gwapo mo kaya! Matalino pa! Mana sa Lolo!"

"Lolo... It's hard to describe the unique pain that I feel about this, but it's a very deep hollow sadness that makes me feel worthless, unlovable, and like I'm nothing. I just feel like I'm nothing at all. This is especially painful because they treat my brother so differently. They love Lazarus so much."

"Hindi naman siguro ganun, apo. Mahal ka nila. Hindi lang siguro nila alam kung paano iyon ipapakita saiyo..." Lolo Theodore tried to console me. I immediately shooked my head.

"No, Lolo. I know for a fact that I'm not even in the top ten when it comes to their priorities and that I've unsuccessfully dedicated my entire life to try to win their love and support. Maybe they will only love me if I also become a priest like Lazarus or maybe if Lazarus failed, then they can finally focus their attention to me. I'm of no use, Lolo."

"Huwag kang mag-isip ng ganiyan, apo. Hindi basta-basta ang pagpapari. It's not because your parents just want you to be a priest, you're going to be a priest too. Kailangan, sarili mo iyang desisyon, dapat bukal sa loob mo. Iyong sigurado ka pa sa sigurado na magpapari ka. Dapat calling mo talaga iyon."

I nodded. That never crossed my mind, though. I am not prepared for the consequences of being a priest.

I love girls, I love sex, if I become one, it means that they are already forbidden. Like forever. I can't afford to be celibate. I can't afford not to see beautiful girls.

"Apo, alam ko namang hindi ka susunod sa yapak ko. Mahilig ka sa babae, eh." sabi niya habang natatawa. Natawa na din tuloy ako dahil totoo naman.

"Pero iwas-iwasan mo na muna 'yang mga babae na 'yan, ha? Bata ka pa naman. Saka ka na makipaglaro sa kanila kapag may ipagmamalaki ka na sa mga magulang mo. Diba iyon ang gusto mo? Paano nalang kung may mabuntis ka, baka maging sagabal pa iyan sa gusto mo, Aquilino. Mahirap magpalaki ng bata ngayon."

Hindi ako umimik. May punto siya. Pero... kaya ko ba?

"Ang diapers ngayon 150 pesos 22 lang ang laman non, ang gatas naman 1,062 pesos ang dalawang kilo. Bukod pa doon bibili ka pa ng damit ng bata, babayaran mo pa ang mag-aalaga. Hindi pa kasama don 'yung pagpapanganak ng Nanay ng sanggol tapos yung mga vitamins at daily check-ups pa. Sa madaling salita Aquilino, mahirap magkapamilya ngayon."

Napatulala ako sa haba ng sinabi ni Lolo Theodore. "Grabe, Lolo, paano mo nalaman ang mga presyo ng gatas at diapers?"

"Sa haba ng sinabi ko, iyon lang ang napansin mo." Ginulo niya ang buhok ko. "Namigay kami ng relief sa upland area kamakailan. May kasamang diapers at gatas doon."

Napatango ako. Natatawa pa rin siya. Habang sinasabi niya iyon ay biglang nagflash sa isip ko na nasa ganoon akong sitwasyon. Bibili ng diapers at gatas. Tapos magbabayad ng bills ng nabuntis ko. Parang nakakastress!

"Basta. Iiwas mo muna ang sarili mo sa gulo sa bago mong lilipatang paaralan. Maipapangako mo ba iyon sa akin?"

Matagal bago ako makasagot. Siguro... kaya ko naman. Nakaya ko nga kanina, eh. May nakita akong magandang babae di naman ako naulol.

At saka, sumagi sa isip ko kanina iyong posibilidad na maging tatay ako sa murang edad. Hindi ko talaga kaya.

Wala sa plano ko ang maging ganoon sa ngayon.

Mabuti nalang at wala akong nabuntis sa mga mga babaeng nakatalik ko. May awa talaga ang Diyos!

"Opo, Lolo..." malumanay kong sagot. Tumango naman siya.

"Aasahan ko 'yan, Aquilino.  Alam kong mabuti kang anak. Sadyang hindi lang nila napapansin ang kakayahan at kabutihan mo. Huwag sanang magsawa ang puso mong intindihin sila. Huwag kang magtatanim ng sama ng loob sa kanila. Habang nandito ka sa poder ko. Hindi kita pababayaan. Hindi mo mararamdamang hindi ka minamahal." Lolo Theodore patted by shoulder again.

Dahan-dahan siyang napatayo kaya napatayo na rin ako.

"Salamat, Lolo..." masaya kong sabi.

"O siya, maaga pa ang misa ko bukas. Gusto mo bang magsakristan sa akin bukas?"

Unang biyernes pala ng buwan bukas. Napaisip tuloy ako. Hindi ko pa iyon nasusubukan. Madalas ay si Lazarus ang isali nila doon, eh.

Wala akong kaide-ideya kung paano o ano ang ginagawa ng mga sakristan dahil sa tuwing aattend kami ng misa, bukod sa si Lazarus ang tinatalaga nila doon, sa mga magagandang babae sa loob ng simbahan nakatuon ang tingin ko.

Gusto kong matawa.

My silly days.

"Kasama po ba si Isaac? Hindi ko po alam ang gagawin. Pero sige po."

"Oo, sasabihan ko siyang gabayan ka. May mga damit naman doon na siguro kakasya naman sayo."

Tumango ako. "Sige po,"

"Alis na ako. Huwag kalimutang magdasal bago matulog, Aquilino."

It's funny. I'm the type of guy who don't usually pray. Pero nang sabihin iyon ni Lolo Theodore ay sinunod ko naman kahit hindi ko alam kung paano bumuo o simulan ang panalangin. Hindi ko alam na sa ganoong paraan ng pagtatapos ng isa na namang araw, gagaan ang aking pakiramdam.

I know everything will be okay.

That night, I slept with a positive outlook on life.

Sobrang aga ko nagising.

When I was still in the mansion, I woke up at seven o'clock. I used to always being late for school. Ngayon, grabe, ako pa ba ito?

At four o'clock, Lolo Theodore and the maid woke me up so we could have breakfast together. The mass is also at five o'clock.

Based on my calculation, the mass will end at six o'clock because it commonly lasts an hour. Napaisip tuloy ako kung busog pa ba ako sa mga oras na iyon. Parang nadigest na ang mga kinain ko at gugutumin ulit ako.

It was true and I was really hungry by six o'clock. Hindi pala madali ang pagsasakristan. Palibhasa, hindi ko naman sila pinagtutuonan ng pansin dati. Pero nag-enjoy naman ako dahil tinulungan ako ni Isaac.

Lolo Theodore was still laughing as I complained that we ate too early, I was really really hungry. Pinahain niya ulit ng agahan ang tagaluto at kumain ulit ako kasama si Isaac. He was already wearing a school uniform. He waited for me to get dressed and then we entered the school together— that is just a handful away from the church.

It all turned out well. I listened carefully to the teacher's lesson. I even write important notes and when there is question, I recite. Ang nakakatuwa pa, dati isang binder notebook lang ako, ngayon, kumpletong sampu na spring notebooks ang meron ako, may label pa kung anong subject ito.

Hindi ko alam kung kanino pinagawa ni Lolo Theodore ito o kung siya ba ang gumawa. Nanghihinayang tuloy akong hindi magsulat rito. Nag-effort pa naman si Lolo.

My classmates are all friendly. Whenever we have break time, they will flocked towards me and then they will introduce themselves to me.

They often ask if I already have a girlfriend. Ngiti lang ang sinasagot ko kapag iyon ang tinatanong nila.

Nakatulong din sa akin na wala akong nagagandahan sa mga kaklase kong babae. Mukhang matutuwa si Lolo Theodore dahil wala akong magiging problema dito. Kahinaan ko kasi ang magagandang babae.

"Partner tayo, Aqui!" Isaac declared.

Hindi man lang hiningi ang opinyon ko kung payag ba akong siya ang kapareha ko sa PE namin. Pero ayos na rin, nang sabihin niya iyon tinignan siya ng masama ng mga babae kong kaklaseng palapit sana sa akin.

Our task is to assess our speed and agility. Kailangang may kapareha para siya ang magtatally ng results na makukuha ko sa bawat activity. Ganoon din dapat ang gawin ko sa kanya pag nakatapos na din ako.

"Okay,"

"Tara magpalit na tayo ng PE uniform," tumayo na siya bitbit ang duffel bag niya. Kinuha ko din yung akin.

Sinabi na kaagad sa amin ang activity bago magbreak-time. Last subject na din kasi namin sa hapon. Ang iba ay nauna na sa gym, ang ibang kaklase ko naman ay nasa canteen pa para magsnack, ang iba nagbibihis ng PE uniform katulad namin.

"Dumating ka lang, Aqui ikaw na ang crush ng mga kaklase nating babae. Hindi na ako." dismayado niyang sabi habang nagbibihis sa kabilang cubicle. Natawa ako sa sinabi niya.

"Sigurado ka?"

"Anong sigurado? Oo naman! Panay ang tingin nila sayo tapos—"

"Hindi! Sira. Sigurado kang ikaw ang crush nila?"

"Huy grabe ka naman! Oo naman! Sakin kaya nila ginagawa iyong mga ginagawa nila sayo ngayon." He sounded disappointed.

Naunang nakapagbihis si Isaac. Natagalan ako dahil nagshower ako ng saglit. Marami pa namang oras bago magsimula ang klase dahil 30 minutes naman ang breaktime namin.

"Aqui, matagal ka pa ba?"

Sigaw ni Isaac. Nakalabas na ito ng cubicle. Nagpupunas na ako ng katawan ngayon. Ang sarap sa pakiramdam na nakapagshower. Napabanas kasi sa buong maghapon. Hindi naman lahat ng classroom ay may aircon.

"Magbibihis nalang, bakit?"

"Alam mo naman yung daan papunta sa gymnasium, no?"

"Oo naman, bakit?" tanong ko.

Natatanaw lang iyon dito sa palapag namin. Hindi naman siguro ako maliligaw. Maliit lang itong eskwelahan kumpara sa pinapasukan ko dati.

"May naghahanap kasi sakin. Kanina pa naghihintay. Sunod ka nalang, ha?"

Hindi na niya ako hinintay umoo dahil dumiretso na siyang kumaripas palabas. Siya lang naman iyon dahil kaming dalawa lang naman ang umuukopa ng banyo.

Nang matapos ay agad din akong lumabas ng banyo. Dumaan muna ako sa locker room para ilagay ang gamit ko pansamantala. Hassle pa kasi kung pupunta pa ako sa room namin. Sa taas pa yun.

"Hi... You're Aquilino, the transferee, right?"

Someone tapped my shoulders. I was fixing my things inside my locker. Nang lingunin ko iyon ay mabilis akong napangiti.

Ang ganda naman nito!

"Hello. Yes, I am. You are?" swabe kong sabi.

Anak ng. Di pa rin pala talaga ako nagbabago!

"I'm Mariz." sagot nito sa malambing na boses. Sabay lahad ng kamay niya sa akin.

Makikipagkaibigan lang naman ako sa kanya. Hindi ko naman siya jojowain. Kaibigan lang talaga, promise. 

"Welcome to St. Agnes, Aquilino! See you around!" kumaway pa ito sa akin bago tuluyang tumalikod para bumaba.

Napailing ako habang hindi pa rin maalis ang ngiti sa mukha. Sinusubukan ako ng buhay, ah.

Many waved and introduced themselves to me while on my way to the gymnasium. I just nodded and smiled in return. Papaliko na sana ako sa hagdan nang matigil ako nang marinig ang mataas at mala-anghel na boses ng babae.

Napahinto ako sa paglalakad. Kilala ko ang boses na iyon. Saan ko nga ulit 'yun narinig?

Napaatras ako at bumalik sa nadaanang music room. Tuluyan nang nahali sa boses. Akala ko walang tao roon kasi nakasarado. Pinihit ko ang pinto at dahan-dahang pumasok doon.

Bumungad sa akin ang nakatalikod na babae. Kulot at hanggang baywang ang kulot nito. Patuloy pa rin ito sa pagkanta ng isang worship song. Saan ko na nga ulit ito narinig?

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa kaonting distansya nalang ang pagitan namin. Patuloy pa rin siya sa pagkanta. Nang bahagyang tumagilid ang mukha niya para bumirit ay nakita ko ng pahapyaw ang mukha niya.

"Ramona?" bigla kong saad.

Siya yung babae kagabi sa simbahan!

Nang marinig niya ang pagtawag ko sa pangalan niya ay natigil siya sa pagkanta. Napalingon sa akin at biglang napaatras— bakas sa mukha ang pagkagulat.

Kakaibiganin ko lang, hindi ko naman jojowain. Pangako 'yan. Ang ganda naman kasi, eh!

"You're Ramona, right? I'm Aquilino." inilahad ko ang kamay ko sa kanya.

Tinignan niya lang ito at saka patuloy pa rin sa pag-atras dahil ganoon ang ginagawa niya ay palapit nang palapit din ako sa kanya habang tinitignan ang maganda niyang mukha.

Bakit ba ito atras ng atras? Nakakatakot ba ako?

Nang wala na siyang maatrasan dahil dingding na ang nasa likod niya ay mabilis ko siyang kinorner. Iniharang ko ang kaliwang kamay ko sa gilid ng balikat niya habang ang isang kamay naman nasa dingding nakasandal. Siniguradong hindi makakatakas.

"W-what are you doing?!" she asked. Sobrang lapit na ng mukha naman sa isa't-isa. Ramdam ko ang lakas ng kalabog ng puso niya.

"There, I finally heard you talk! Ramona, you have a beautiful voice. Can we be friends?"

"I don't do friends with boys. I'm sorry..." iniiwas niya ang tingin niya sa akin. Sobrang lambing ng boses niya.

"But why?" I asked while frowning a bit. She's trying to remove my hand beside her shoulder— trying to flee from me.

"Just because,"

"Just because, why?" my jaw clenched. I'm trying to corner her eyes. Kanina pa niya kasi iniiwas.

"J-just— p-please let me go, Aquilino..." pagsusuko niya.

Damn it. I love how she say my name.

I smirked. "Please, let's be friends. Papaalisin lang kita kung papayag kang maging kaibigan ko."

When our gazes finally met. I tried so hard to supress my smile by bitting my lower lip. She looks like a lost puppy. If I have no control, siguro, kanina ko pa siya nahalikan.

She was about to say something when suddenly the bell rang in the school chapel not far from where we were.

I was stunned when she did the sign of the cross and suddenly closed her eyes. With her eyes closed, sumasabay siya sa panalangin ng Angelus.

"You expired, O Jesus, but the source of life gushed forth for souls and an ocean of mercy opened up for the whole world..."

I don't know why my heart was pounding so hard while looking at her beautiful face. I grabbed the opportunity to examine every part of her face.

Simula sa kilay na natural ang pagkakatubo at ang ganda ng hugis, ang mga pilik-mata niyang agaw pansin dahil sa ganda ng pagkakakulot nito, ang ilong niyang napakatangos at ang labi niyang parang ang sarap halikan.

"O Blood and Water, which gushed forth from the Heart of Jesus as a fount of mercy for us, I trust in You..." pagsasabay niya sa panalangin.

Before I could stop myself, in just a second, I found myself kissing her soft and moist lips.

---

follow me on twitter! let me know your thoughts about this update ;)

@sheynaniganWP

#FortheUnlovedKab4