Kabanata 1

KABANATA 1

Carrying my handbag, I made my way into the mansion's double door. I was just very tired today because my work is too demanding that I couldn't even eat a proper lunch.

We all got tons of paperwork to deal with.

Nagtaka ako ng maabutan ang tahimik naming bahay. Halos naririnig ko na nga ang ingay ng mga punong nagkalat sa malawak bakuran dahil sa katahimikan.

"Manang Nieves bakit parang walang tao dito? Pinag day off? Ano—"

Nabitin sa ere ang lahat ng sasabihin ko ng magtaas sya nang tingin. Hindi ko maiiwasang kabahan dahil mugtong-mugto ang mga mata nya na parang nanggaling sa matagal na pag-iyak.

Lumapit sa akin ang nasa mid-fifties na mayor doma.

"Praia... Ang daddy mo..." 

Pumiyok pa sya sa pagsasalita habang papalapit sa akin.

I gasped as she came closer.

"A-ano pong nangyari?" 

"N-naaksidente... W-wala na sya. Patay na si sir Esteban"

Nablangko ang utak ko bigla na para bang sobra-sobra sa pandinig ko ang mga salitang iyon.

Wala kong masabi. Gusto kong magtanong pero walang lumalabas sa bibig ko kundi mga hikbi.

My tears are flowing like endless waterfalls. My legs were shaking. And more than tiredness, I felt tiny needles gently getting deeper inside my chest. 

Namalayan ko na lang na yakap na ako ni manang habang patuloy akong humahagulgol at nakasalampak sa sahig. 

Walang salita na makapagpapakalma sakin o makakapagpalubag ng loob ko. Kelangan kong makita si daddy— at si mommy.

Dahan-dahan akong tumayo at hinarap si manang.

"A-asan po sila? I want to see him" mahina kong sambit.

"Sigurado ka ba? Baka dapat magpahinga ka muna— O di kaya'y magpalit ng d-damit..." 

Kitang kita ang pag-aalangan sa kanya. 

Sa halos labing dalawang taon nyang paninilbihan sa amin, para ko na rin syang pamilya. She's like a granny I never had while growing up.

I silently nodded my head and checked my clothes.

I'm wearing a sleeveless white top na pinatungan ko ng itim na blazer and a black knee-length skirt with about three-inch side slits. This is okay. Parang hindi ko na kayang magpalit ng damit.

Nagpahatid kami sa driver. Manang is with me the whole time, making sure that I am fine.

Kalalabas pa lang namin ng SUV ay parang nanginginig na ang mga tuhod ko.

Kinailangan pa akong alalayan para lang hindi matumba nang tuluyan habang humahagulgol papasok sa loob.

Nasa tabi ng kulay gintong ataul si mommy na yakap-yakap ni Tita Mirasol. She's stiff.

Hindi ko na nabigyang pansin ang mga bumabati sa akin at nagpapahayag ng pakikiramay na ilang mga kakilala.

Humarap sa gawi ko si mommy kaya naglalakad ako patungo sa kanya. Agad akong yumakap at umiyak nang umiyak sa balikat nya. Para akong bata na nawalan ng pinaka paboritong laruan.

My dad... He's gone. He was so healthy and strong so who would know that he will pass away this early? I don't even see him to say a proper goodbye. Dapat nandon ako eh! Sana man lang nasamahan ko sya.

Tuloy-tuloy lang ako sa pagluha.

Pagkaraan ng ilang saglit ay humupa na ang emosyon ko at tiningnan ang nakasarang kabaong habang nakayakap pa rin kay mommy.

We can't open it dahil pagkatapos daw ng ambush, nahulog sa bangin ang kotseng sinasakyan at minamaheho nya. Seven gunshots were found on his body, dead on the spot.

Mom is gently caressing my hair so I closed my eyes to prevent more tears from falling.

Kung panaginip ito sana magising na ako dahil ito ang pinakamasama sa lahat.

"Anak you should rest, hindi matutuwa ang daddy mo na pinababayaan mo ang sarili mo" untag sakin ni mommy.

Tumabi sya sa inuupuan ko at hinaplos-haplos ang buhok ko na para bang sa pamamagitan nun ay pinipilit nyang pawiin ang lahat ng sakit.

"Ayos lang ako ma, I want to be with dad kahit ngayon lang. Tsaka two weeks po ang leave ko sa office kaya magpapahinga din ako pagkatapos nito," I smiled weakly "You too should rest mommy, ako na po ang bahala dito."

It's been five days. Five sleepless nights. The day after tomorrow ililibing na si daddy.

Dagsa ang mga nakikiramay, karamihan ay mga kamag-anak, kaibigan, kakilala at empleyado namin. Mabuti na lang nandyan palagi si Tita Sol para umalalay at umasikaso sa lahat.

Mula ng dumating ako, hindi ko pa sya nakitang umiyak. But I know, deep inside her my mom is in pain.

I can't sleep. I don't want to sleep because anxiety is attacking me. Lalo na kapag nag-iisa. Kaya hanggang maaari ayokong umalis para matulog. 

Minsan nga dinadalhan lang ako ni Manang Nieves nang pamalit na damit. I don't wanna leave dad's side.

I can't eat dahil nawawalan ako ng gana. Pinipilit ko. Pero sa tuwing gagawin ko yun parang ayaw kumilos ng katawan ko at nauuwi ako sa pagkatulala.

"Sige uuwi muna ako pero kumain ka ha, sabi ng tita mo hindi ka daw kumakain pag wala ako dito" she kissed my forehead "I love you..."

"Love you too mom. Ingat."

I watched her walk away then fall into a strange silence again.

Days passed quickly and it was like a real hard slap from reality, taking me back to where I was supposed to stand.

"My dad may be known as a ruthless tycoon but he is different at home..." panimula ko sa eulogy.

It's the last day and I'm giving my speech since my mom can't do that.

"H-he is the type of father who let me do whatever I want... Naalala ko noon, kapag umuuwi ako galing sa school iba yung saya kapag nakikita ko syang nagkakape sa sala o di kaya ay umiinom ng beer sa likod bahay. Iba yung saya kapag family day and I was yelling like 'Yo guys! This is my dad! This is my family! We are all cool! Yeah'"

I sniffed and breath out loudly upon remembering those days. Back when the oak trees we're younger and the world was too innocent for things like this.

"He may not be with us forever, but I am sure that the name 'Esteban Del Hugo' will always mark at the soul of every single person who loves him"

Humarap ako sa kabaong at tipid na ngumiti.

"Bye, dad. We will love you... Forever."

Nang matapos ang speech ko ay kitang-kita ko na halos lahat ng naroon ay nagpapahid ng luha. 

Tumayo ako sa tabi ni mommy habang pinapanood ang kabaong ni daddy na unti-unting ibinabaon sa lupa. Palayo nang palayo sa amin.

Hindi ko alam pero walang pumapatak na luha sa mga mata ko ngayon. Malungkot ako pero pagod ng umiyak ang mata ko. Sila na ang sumuko.

Si mommy naman ay blanko ang mukha kabaligtaran nang nakatatanda at nag-iisang kapatid ni daddy na si Tita Sol na humahagulgol sa balikat ng anak nyang si Neli.

Sa gilid ng mata ko ay nakita ko ang ilang mga kasambahay at driver namin na pawang malulungkot din.

Sa dami nang nagmamahal sa kanya hindi ko maiwasang mapatanong kung bakit sya pa. Marami namang kriminal dyan at drug addict pero bakit sya pa?

Pagkaalis ng mga tao ay nagpalipas muna kami ng ilang saglit bago umuwi. Tahimik lang kami ni mommy hanggang sa makarating ng bahay.

Naupo ako sa sofa adjacent sa kinauupuan nya at pinagmasdan ang bahay. 

Our home will never be the same without its foundation but we have to continue because if only he could talk, I know that he will encourage us to do the same thing.

Hindi ko alam kung paano bubuksan ang topic tungkol sa pagkamatay ni daddy.

I was about to open my mouth when manang Nieves rushed to us with an anxious look.

"M-maam Pelinara may... m-may mga pulis pong naghahanap sa inyo" iminuwestra nya ang apat na unipormadong lalaki na papasok sa sala.

Tumayo si mommy at nakipagbatiaan sa mga kadarating kaya ganon din ang ginawa ko.

‎

"Have a seat surgent, kamusta ang imbistigasyon sa kaso ng asawa ko?" ani mommy 

Ang isa lang ang umupo, ang tinawag ni mommy na Surgent at nanatiling nakaalerto ang iba habang nakatayo animoy may binabantayang leon para hindi makalabas sa kulungan.

"May lead na po kami sa nangyari sa kanya," magalang na sambit ni Sarhento "Hindi iyon isang simpleng ambush dahil may hidden agenda kung sino man ang nagplano ng  murder."

I knew it. Hindi yun malabo dahil business tycoon si daddy, malamang na maraming naiinggit sa kanya.

"Kung ganon hanapin nyo na ang gumawa nun sa asawa ko!" mariing tugon ni mommy sa madilim anyo.

"Kaya nga po kami nandito, inaaresto po namin kayo sa salang pagpapapatay kay Esteban Del Hugo."

My jaw dropped.

"What? Are you insane?" I reacted quickly.

I stood up frantically defending my calm mother.

What the hell? Who is he to say that? Hindi nya yun magagawa.

"Ayon sa testimonya ng hired killer at sa mga ebidensya na nakalap namin, ang iyong ina ang aming primary suspect" paliwanag nya.

"That was ridiculous! Why the hell on earth my mom will kill her husband?" I said almost shouting even I'm trying to be calm.

I can't he like my mom! I just can't! This is an insane mistake!

Ramdam na ramdam ko ang mabilis kong paghinga dahil sa galit at unti-unting pagbangon ng pagtataka sa sistema ko.

"Huminahon kayo miss, kaya nga namin ide-detain pansamantala ang mommy ninyo para habang gumugulong ang mas malawak na imbistegasyon ay masagot ang mga tanong ninyo. Ayon sa mga ginawa naming research, planong makipag divorce ni Esteban sa iyong ina at hatiin ang lahat ng ipinundar nila sa dalawa. Ang makukuha ng daddy mo ay hahatiin sayo at sa isang babaeng nagngangalang Florence Monteclaro na hanggang ngayon ay hindi namin mahagilap. Magkasama sina Mr. Del Hugo at Ms. Monteclaro ng nangyari ang aksidente kaya malubha rin syang nasugatan pero wala po sya sa kahit saang hospital."

"I don't care about that slut, Surgent! Ang kelangan kong maintindihan ay kung bakit si Mommy ang pinagbibintangan nyo! It could be that homewrecker!"

I am almost hysterical kaya naman agad na dumalo si Manang sa gilid ko. 

Sa gilid ng aking mga mata ay kita ko ang pagkaalerto ng aking ina.

"Positive na may ugnayan nga sina Mrs. Del Hugo at ang hired killer na si Leonardo Dalikata ayon sa mga CCTV footage na nakuha namin sa ilang mga restaurant at the parking lot. Galing din po sa kanya ang fifty million na naka-deposit sa bank account ni Leonardo. May mga naganap din pong palitan ng tawag sa kanila bago at pagkatapos ang insidente na pinatunayan ng cellphone na nakuha namin mula sa cellphone na pag-aari ni mister Dalikata" patuloy pa ng pulis.

My head is throbbing because of what I heard. Questions are running into my mind.

Thousand of whats, whys, hows, but it didn't come out on my mouth. All I can do is to listen to them and helplessly calm myself.

"Magaling ang researcher nyo kung ganon. Pero sinasabi ko sa inyo ngayon, wala akong ipinapatay."

Yun lang ang sinabi ni mommy sa isang pormal na tono.

Kahit ang mga mata nya ay hindi kababakasan ng emosyon at blanko ang kanyang mukha. Gaya ng sa burol ni daddy.

"Sumama na lang po kayo ng maayos ma'am."

"Mommy ano to?" I asked when I finally did find my voice.

"Kailangan na ang mommy mo sa presinto ngayon" sabat ng isang pulis at nilagyan ng posas si mommy.

May sinabi sya tungkol sa pananahimik at pagkuha ng abogado pero nakatutok lang kay mommy ang mata ko na hanggang sa kasalukuyan ay taas noo pa rin.

"Saglit lang po... Ma... A-anong sinasabi nila? Hindi ka kriminal di ba? At anong divorce? Sino si Florence?" I shouted as they pushed my mom into the police mobile.

"Saka na tayo mag-usap anak" she shouted back.

I know we are all grieving but with this kind of situation, I think I can't do this all alone.

The last thing I know, tulirong-tuliro na ako habang tunatawagan si tita Sol para humingi ng tulong habang panaka-naka ay iniinom ang tubig na ibinigay ni Manang Nieves. 

What's happening to my fine life? First my dad and now my mom? Seriously?!

I was staring at the wall where our latest family picture was hanging, it was captured last Christmas with a golden frame and almost the same as my height.

Nakaupo si mommy sa isang Victorian chair habang nakasuot ng isang crimson red formal long sleeve dress. Sobrang elegante nyang tingnan sa larawang iyon kahit Ruby earings lang ang tanging alahas na suot niya and her fierce make-up.

Nakatayo ako sa kanan nya at nakangiti suot ang isang maroon dress. Medyo naka side way ako kaya kita na backless ang damit na iyon.

Samantalang nasa kaliwa si daddy suot ang puti nyang tuxedo na nagpalitaw ng taglay nyang awtoridad at tikas. 

We are a picture of a complete family.

They said I am like a mini version of my mom. Elegant, serious and dominating. Also, I get most of my features from her. Olive green eyes, fair skin and raven black hair. I wasn't that tall but I reached at least 5'7.

Suddenly, everything came back to me like a quick flash of memories. 

When I was a kid, my family was perfect in my eyes because I can see how much my parents loved each other. 

During my teenage years, I get more close to them in a very dependent way.

Yous see even now that I'm twenty-four, I'm still living at their house even though I got a decent job. They don't mind it anyway.

Lately, parang nagkakalabuan sila pero dahil abala ako sa trabaho akala ko simple lang yun. Isang away na dinaanan ng lahat ng mag-asawa.

But I was wrong dahil kinumpirma sakin ni Manang na madalas nga daw silang nagtatalo tungkol sa divorce at mga ari-arian.

Of course, alam kong hindi papayag si mommy. The great Pelerina Del Hugo will never accept defeat. 

Pero naniniwala ako na hindi nya magagawang ipapatay si Dad dahil alam nyang masasaktan ako. 

I made my decision. I need to talk to my mom.