Chapter 1

BITBIT ko ang lumang luggage ni mama na tanging naipamana niya sa akin. Pag-alis ko ng bahay, maghahanap ako ng trabaho. Hinanda ko na rin ang sarili ko para sa hindi na pagbabalik doon sa bahay.

"Elisia, itong five hundred lang talaga ang mapapabaon ko sa'yo." Ani Auntie habang binubugahan ako ng sigarilyo.

"Salamat po, ha, Auntie." Sabi ko habang tinatanggap ang pera na agad hinablot ng kanyang asawa.

"Ano 'to? Bakit mo binibigyan ang batang 'yan ng ganito ka laking halaga ng pera?" Pinasadahan ako ng tingin ni Uncle habang nilulukot ang five hundred na hinablot galing sa kamay ko.

Lumunok ako at napagtantong hindi para sa akin ang perang iyon. Ngayong umangal na si uncle ay malabong nang mapasa akin iyon.

"Auntie, salamat na lang po-"

"Umalis ka na nga lang, Elisia! Pabigat ka lang dito!" Sigaw ni uncle sa akin.

Nahihiya at naaawang tinitingnan ako ni Auntie habang yumuyuko ako. Kung normal na araw ito ay nasagot ko na si uncle. Kung normal na araw lang sana ito ay kakayanin kong lumaban kay uncle. Kaya lang hindi ito normal na araw. Ito ang araw na aalis ako sa bahay na kinalakihan ko. Narito ang mga alaala namin ni mama noon. Kahit na punong puno iyon ng mapapait na alaala ay hindi ko makakalimutan ang mga magaganda at simpleng alaala na hatid nito.

"Naku, Elisia! Pasensya ka na, ah?" Mangiyak ngiyak na sinabi ni Auntie. "Kung sana ay pwede kitang patirahin dito-"

"Mama! Paalisin niyo na ho si Elisia! Patay na naman po si Auntie. Marunong naman 'yan magtrabaho kaya 'wag niyo nang patagalin!" Sigaw ng pinsan kong si Trish..

"Nako! Okay lang po, Auntie! May pera pa naman ako dito. Sige na po. Alis na po ako!" Sabi ko.

Tumango si Auntie at inupos ang sigarilyo. "Mag ingat ka, Elisia." May bahid na pagsisisi sa kanyang boses.

Ngumiti ako, tumango, at tinalikuran ko siya.

Humakbang ako sa medyo maputik na daanan namin. Tuwing umuulan kasi ay nagiging maputi ito. Kanina ay umulan kaya ganito ang daanan ngayon. Kitang kita ko ang bawat putik na dumidikit sa lumang sapatos ko. Lalabhan ko ito sa oras na makakakita na ako ng matutuluyan. Sa ngayon, pagkakasyahin ko muna ang isang libo ko sa paghahanap ng trabaho at matutuluyan.

Sumakay ako ng dyip para magtungo sa iilang mapagaaplyan ko ng trabaho. Nakita ko sa dyaryo iyong mga tindahang nangangailangan ng iba't-ibang trabaho.

Kumatok ako sa isang opisina. Ayon sa dyaryong nabasa ko, kailangan daw nila ng sekretarya. Sa kasamaang palad, hanggang sekretarya lang ang ma aapplyan ko. High school lang ang tinapos ko at tungkol sa computer nakahilig ang mga subjects ko noon. Ang pagiging sekretarya o kahit saleslady sa isang ticketing office ay tama lang sa aking pinag aralan.

Pinasadahan ako ng tingin ng security guard. Tinitigan niya ang maputik kong sapatos at ang damit kong inaayos ko agad ang mga gusot.

"Anong kailangan mo, miss?" Ngumisi siya sa akin.

Ibinalandra ko sa harap niya ang dyaryo. "Nakita ko po sa dyaryo na ito na kailangan niyo raw ng-"

Pinutol na ako ng babaeng naka-mini skirt at may I.D sa ticketing office na iyon. Ngumunguya siya ng bubble gum at pinasadahan niya ako ng tingin. "Walang hiring dito, miss. Doon ka na lang kaya sa club?"

"Ah? Pero sabi kasi dito sa-"

"Miss, ang sabi ko, wala nga. Kahapon nakakuha na kami ng isa kaya don ka na sa club! Sige na at madudumihan lang ang tiles namin dito! Layas!"

Padabog na sinarado ng babae ang pintuan ng ticketing office. Bumuntong hininga ako at tumingin sa aking sarili. Siguro ay huhugasan ko na lang muna itong sapatos ko at magpapalit lang ng mas pormal na damit.

Naghanap ako ng pampublikong CR. Tiniis ko ang baho sa loob. para lang maging maayos ang aking sarili. Tinanggal ko ang aking t-shirt at nag palit ako ng blouse na hindi kumportable ngunit pormal. Pinalitan ko rin ang pantalon ko ng mas maayos at iyong walang putik.

Kung hindi ako makakahanap ng trabaho hanggang alas tres ng hapon ay mag hahanap na ako ng matutuluyan para mamayang gabi. Ngunit paano kung hindi ako makakahanap ng matutuluyan? Mag hahanap na ba ako ng parke? Sa Luneta? Saan ako matutulog?

Umiling ako at inisip na may isang libong piso ako. Makakahanap ako ng matutuluyan. Siguro naman ay may magpapatulog sa akin, isang apartment o isang hotel sa halagang 500 pesos?

Nagpatuloy ako sa paghahanap ng trabaho. Sinubukan ko ang mga fast food chain na panay ang direkta sa akin sa isang malaking kumpanya. Pangatlong Jollibee ko na ito sa araw na ito. Manager ang palaging kumakausap sa akin habang tinuturo ang malaking building sa malayo.

"Miss, wala po kaming hiring dito ngayon. Ang mabuti pa, doon ka mag apply sa Coleman Group of Companies dahil mass hiring doon ngayon. May job fair pa nga!" Anang Manager.

Tinitigan ko ang rooftop ng napakalaking gusaling iyon sa malayo. Matayog iyon at pakiramdam ko ay hindi ako matatanggap doon.

"Tatanggap po ba sila ng High School graduate?"

"Aba, miss, high school graduate ang hanap nila!"

Napangiwi ako sa sinabi ng babae na manager. Hindi ko alam kong totoo ba iyon o binobola niya lang ako para makaalis na ako sa kanila. Ganunpaman ay tumango na lang ako. Wala na akong choice.

"Maraming salamat po." Sabi ko at napatingin ako sa mga kumakain ng malulutong na fried chicken.

Napalunok ako at napagtanto kong ala una na nga pala at wala pa akong almusal at tanghalian.

Tumingala ako sa menu ng fast food chain na iyon para tingnan kung magkano iyong mga kinakain ng mga tao rito.

Sa huli ay nagdesisyon na lang akong umalis doon.

Bumili ako ng pandesal sa nagtitinda sa labas at nagsimulang maglakad sa building na sinasabi pa kanina ng mga Manager na nadadaanan ko.

Habang naglalakad ay kumakain ako. At kahit kumakain ako ay kumakalam parin ang sikmura ko. Kaya 'to, Elisia! Mamaya, pag nagkaroon na ako ng trabaho ay kakain ako ng marami! lyon ang pangako ko sa aking sarili.

Hindi pa nakakaabot sa building na iyon ay natoon na agad ang pansin ko sa isa pang fast food chain na nangangailangan ng daw ng crew. Kinuha ko ang pape na nakapaskil sa kanilang pintuan at dumiretso na sa loob. Humalimuyak ang amoy ng fried chicken sa loob. Mas lalong kumalam ang sikmura ko. Pinilit kong huwag sumilip sa mga plato ng mga kumakain doon at dumiretso na sa loob.

"Nandito po ba ang Manager niyo?" Tanong ko sa mukhang iritadong crew.

"Nasa loob siya, teh." Aniya sabay turo sa isang pintuan na may nakalagay: Authorized Person Only.

Pumasok ako sa loob ng pintuang iyon at inilahad ko kaagad ang aking resume. Pinapanood ko ang Manager na nasa cellphone.

"O... Okay. Got it!" Anang lalaking manager.

Sumulyap siya sa akin ng dalawang beses at para siyang nakakita ng multo. Binaba niya agad ang kanyang cellphone.

"Anong maipaglilingkod ko sa'yo, miss?" Tanong niya.

Ibinalandra ko ang papel na nakapaskil kanina sa pintuan nila. "Nakita ko po ito sa labas."

Kinuha niya ang resume ko.

"Kasi... pang apat ko na 'tong fast food chain. May experience na po ako sa fast food-"

"Walang hiring dito." Aniya pagkatapos pasadahan ng tingin ang aking resume.

"Po? E, nakapaskil 'to sa labas?"

Hinablot niya ang papel na dala dala ko at pinunit iyon sa harapan ko. "Wala dito. Sa Coleman lang!" Aniya.

Tumango ako. "Okay po. Salamat!"

Tumalikod ako ngunit hindi ko napigilang umirap. Kitang kita na kailangan nila ng crew. Bigla na lang walang hiring? Ang malas ko naman talaga ngayong araw na ito! Alas dos na at ipinangako ko pa naman sa sarili ko na pag tungtong ng alas tres ay maghahanap na ako ng matutuluyan. Last shot na itong Coleman na ito. Kapag hindi ako nakahanap ay bukas na lang ulit. Hindi ako susuko.