Chapter 113.2

HABANG NAGLALAKAD PALABAS ng building si Serene ay parang lumulutang ang isip niya. Ang mainit na sikat ng araw ay tumama sa kanyang katawan ngunit wala siyang pakialam, idagdag pa na wala naman siyang maramdamang init dahil rito. Kumikirot ang puso niya ng mga oras na iyon at nag-iinit ang sulok ng kanyang mga mata.

Napakagat-labi siya. Hindi niya napigilan ang mga luha niyang nagbabadya at nahulog mula sa kanyang mga mata. Bakit ba kailangan na paulit-ulit siyang mahirapan? Bakit parang napakalupit naman masyado yata ng tadhana sa kanya? Pagod na pagod na siya. Pagod na pagod na. Palagi na lamang siyang may pasanin. Halos wala na itong lubay sa kaniya.

Samantala, habang nakayuko siya na naglalakad ay bigla na lamang may nagpayong sa kaniya. “Miss Serene?”

Nang iangat niya ang kanyang ulo ay nakita niya ang gulat na si Liam. mabilis naman na pinunasan ni Serene ang mga luha sa kanyang pisngi. “May problema po ba?” kaagad na tanong nito sa kaniya.

Mabilis siyang umiling. “Gusto niyo