Nagtagal si Luisa at ang kanyang grupo sa loob ng ward kasama si Lera Gale.Bagamat mukhang maayos ang pakikitungo ni Lera Gale, labis siyang naiinis sa presensya nila. Wala siyang ibang layunin kundi magamit si Luisa upang mapalapit kay Dominic. Ngayong naroon na si Dominic, ngunit ayaw pang umalis ng mga matatanda, unti-unti nang nawawala ang pasensya niya. Sa kabila nito, nananatili siyang mukhang mabait at mahinahon."Lera, grabe ang natamo mong pinsala. Kailangang magpahinga ka sa kama sa loob ng dalawang araw. Hayaan mo na si Dominic na mag-asikaso ng lahat," ani Luisa habang nakaupo sa gilid ng kama. Maingat niyang hinaplos ang naka-plaster na braso ni Lera, bakas ang awa sa kanyang mukha.Bahagyang nakahiga si Lera Gale, nakikinig ngunit halatang hindi na interesado. Sa kabila nito, ngumiti siya nang may bahid ng pagkukunwari."Alam ko po, salamat sa inyong pag-aalala, Tita. Magiging maingat ako, pero...Habang nagsasalita, tila sinadya niyang lingunin si Dominic na nakatayo m
"Halika na. Hindi pa kami nakakain ni Lera ng lunch. Magpadeliver na lang ako ng pagkain dito."Tumingin si Luisa sa anak na si Li Dominic at nagsalita nang seryoso.Naintindihan ni Dominic ang ekspresyon ng kanyang ina at alam niyang may nais siyang pag-usapan na ayaw ipaalam sa kanya. Hindi na siya nagsalita pa, tumango na lang siya at umalis ng kwarto.Pagkatapos magsara ang pinto ng kwarto, hinawakan ni Luisa ang kamay ni Lera ng may kahulugan.Medyo naguluhan si Lera, "Tita, anong ibig mong sabihin?"Nabigla siya sa kung anong nais iparating ni Luisa. Ano ang kailangan niyang sabihin na kailangang paalisin si Dominic? Baka naman... naisip niyang baka napagtanto ni Luisa na lahat ng ito ay isang laro ng pagpapahirap sa sarili.Sa pag-iisip na iyon, unti-unting nabahala si Lera at ang ngiti niya ay medyo pilit."Ngayon na umalis si Dominic, may mga bagay na nais ipaliwanag sa iyo si Tita." Mas magaan na ang tono ni Luisa kaysa kanina.Sumang-ayon si Lera at tumango, "Sige po, Tita,
Para patunayan ang sinabi niya, tumayo si Luisa at nagpaalam pagkatapos ng lunch."Medyo pagod din ako. Gusto kong umuwi na muna at magpahinga. Hayaan mong si Dominic na ang mag-alaga sa'yo."Pagkasabi noon, tumingin si Luisa kay Dominic. "Wala namang dapat gawin sa kumpanya ngayon, di ba?"Tumango si Dominic nang walang imik."Eh di, si Lera na lang ang iaasa ko sa'yo. Magandang alagaan mo siya." Paalala ni Luisa at binanggit pa ang kondisyon ni Lera Gale bago siya humarap at umalis.Pagtingin nila kay Luisa na umalis, hindi na rin nagtagal si Allianna at ang asawa nito at umalis na nang hindi nag-iistorbo. Naiwan na lang sina Dominic at Lera Gale sa kwarto.Sandaling naging mahirap ang hangin sa kwarto.Pinipisil ni Lera Gale ang kanyang mga palad, naramdaman ang hindi magandang pakiramdam.Noong mga nakaraang panahon, kahit malayo si Dominic, hindi siya ganito. Hindi siya man lang tumingin sa mga sugat niya.Dahil sa pagkakita ng babaeng iyon, nabago ang lahat. Nasira ang kanilang
Dahil sa utos ni Luisa, halos lahat ng oras ni Dominic ay ginugol sa ward ni Lera Gale pagkatapos ng trabaho nitong mga nakaraang araw.Bumibisita si Luisa kay Lera Gale araw-araw. Parang hindi siya naglalapit ng isang pasyente, kundi mas tila minomonitor kung inaalagaan nga ba ni Dominic si Lera Gale tulad ng sinabi niya."Kamusta ang pag-aalaga ni Dominic sa iyo Lera Gale?" tanong ni Luisa nang may ngiti at pagpapakita ng malasakit habang nasa trabaho pa si Dominic.Bumaba ang mga mata ni Lera Gale, nahihiya, "Magaling po."Nakita ni Luisa ang hitsura ni Lera Gale, kaya't natuwa siya at pinatibay ang loob nito, "Sabi ko na nga, hindi malamig si Dominic. Sa mga taon na magkasama kayo, tiyak ay makikita pa rin niya ang halaga mo."Nagkurap ang mga labi ni Lera Gale at ngumiti, ngunit sa kaloob-looban niya, may kabuntot itong iritasyon.Maganda ang pag-uugali ni Dominic sa kanya nitong mga nakaraang araw, ngunit higit ay dulot ng sinabi niyang sana ay maging magkaibigan pa rin sila. Ka
Hindi alam ni Avigail na ang kanyang karamdaman ay may ganitong kalaking epekto sa dalawang bata, kaya't hindi niya naiwasang mawalan ng salita sa sandaling iyon.Nang magbalik-tanaw, naaalala niyang siya ang nag-alaga sa dalawang bata mula nang sila ay ipinanganak. Para sa mga mata ng mga bata, siya ay palaging parang isang bayani, nag-aalaga at nagpoprotekta sa kanila ng mabuti.Ngunit sa mga pagkakataong ito, siya'y nagkasakit na ng sobra, isang bagay na hindi pa nila naranasan. Kaya naman, hindi nakapagtataka na sila ay natatakot.Tahimik na nag-isip si Avigail ng matagal, bago dahan-dahang lumapit at hinaplos ang mga ulo ng mga bata. May kalungkutang iniisip, "Salamat sa inyong malasakit, mga anak. Dahil nag-aalala kayo na baka magkasakit ako ulit, mananatili na lang ako sa labas at hindi muna lulusong sa tubig."Nagtinginan ang dalawang bata at pagkatapos ng ilang saglit na pag-iisip, sumang-ayon silang tumango ng mahinahon.Si Avigail ay ngumiti ng may kaluwagan, nag-ayos ng ga
"Ito ay pampublikong lugar. Kasama ko ang anak ko, at wala akong interes sa iyo. Tumigil ka na at umalis ka na agad."Biglang lumamig ang tono ni Avigail habang walang ekspresyon niyang tinititigan ang lalaking nasa harap niya.Bagamat nakaupo siya at nasa mas mababang posisyon, hindi matatawaran ang kanyang awtoridad at lakas ng presensya.Sandaling natakot ang lalaki sa kanya, ngunit pagkatapos ng ilang segundo, bumalik ang kanyang lakas ng loob. Kahit may pangamba sa kanyang puso, hindi niya napigilang matukso. May ngisi siyang sinabi, "Sige, hindi na kita pipilitin. Bigyan mo na lang ako ng contact number mo, mag-usap tayo nang pribado."Tiningnan ni Avigail ang lalaki nang may labis na pagkasuklam. "Kung hindi ka aalis, tatawag ako ng staff para harapin ka at paalisin!"Luminga-linga ang lalaki at napansin niyang malayo pa ang staff. Dahil dito, sinubukan niyang piliting kunin ang cellphone ni Avigail.Ngunit isang munting kamay ang nakasalo sa telepono bago pa man niya ito maaga
Ang mga bata ay lumangoy nang halos dalawang oras. Pagkatapos nito, isinama sila ni Avigail para magtanghalian. Habang naglalakad, hindi maalis sa isip ni Avigail ang sinabi ni Dale kanina tungkol kay Dominic na pinakilala nitong Daddy doon sa lalaki. Tinitigan niya ang mga bata mula sa rearview mirror nang matagal bago tuluyang nagtanong, "Dale, bakit mo nasabi 'yun kanina? Bakit mo sinabing si Tito Dominic mo ang daddy mo?" Kanina, iniwasan niyang magtanong para hindi makaapekto sa kasiyahan ng mga bata, pero ngayon, hindi na niya mapigilan ang sarili. Narinig ito ni Dale at tiningnan siya ng inosente, "Kasi mas makapangyarihan si Tito Dominic!" Napahinto si Avigail sa sinabi ng bata. Sandali siyang naguluhan, hindi niya alam kung nagsasabi ito ng totoo o nagbibiro lamang. "At saka, feeling ko naman, kung tawagan ko si tito Dominic, pupunta siya agad," dagdag pa ni Dale, na parang may kakaibang emosyon. Kahit hindi niya gusto ang daddy nila dahil magpapakasal ito sa ibang bab
Pagkatapos pakainin ang dalawa at bilhan ng tig-isang pares ng damit, dinala ni Avigail ang mga bata pauwi. Inihanda ni Tita Kaye ang hapunan. Nang maghapunan, umupo si Avigail kasama ang mga bata. Nakangiti namang tinanong ni Tita Kaye kung ano ang mga ginawa nila ngayong araw. Masayang ibinahagi ng dalawa ang kanilang mga pinaglaruan, at napuno ng saya ang paligid ng hapag-kainan. Habang kumakain, napansin ni Avigail na mabagal ang pagkain ni Dane. Hindi niya napigilang magtanong, “Dane, ayos ka lang ba? Baka naman sobra kang nakakain kaninang tanghali kaya hindi ka na makakain ngayon?” Napatingin si Tita Kaye at si Dale kay Dane. Nakita nila itong nakahawak sa tiyan gamit ang isang kamay habang mabagal na kumakain gamit ang isa pa. Maputla ang mukha nito at halatang hindi komportable. Nag-alala si Dale nang makita ang kalagayan ng kapatid, “Mommy, parang hindi maganda ang pakiramdam ni Dane.” Ibinaba ni Avigail ang kanyang kutsara, tumayo, at nilapitan ang bata. Pagdating n
Pagdating ni Avigail sa pintuan ng institusyon, nakita niyang binibilang ni Jake ang mga gamot na dumating. Kasama niya ang isang medyo matabang lalaking nakasuot ng suit. Hindi malinaw kung anong pinag-uusapan ng dalawa.Ang lalaki sa suit ay mukhang magiliw, pero may makikita sa ekspresyon ni Jake na tila hindi interesado. Karaniwan ay magaan at mahinahon ang pakikitungo ni Jake sa iba, kaya't bihira siyang makita na ganito ang itsura. Nilapitan ni Avigail si Jake, puno ng kalituhan."Doktor Jake, hindi ko po talaga sinasadya. Nang tawagan niyo ako kahapon, abala po ako sa isang pulong. Akala ko..."Nasa kalagitnaan ng pangungusap ang lalaki nang mapansin niyang tinitingnan siya ni Jake. Matapos itong makita, mabilis na ininterrupt ni Jake ang lalaki at malupit na ipinakilala si Avigail. "Siya ang namumuno sa aming institusyon, si Avigail. Doktor Avi, kung may mga bagay kayong nais pag-usapan, siya ang dapat kausapin."Nagulat ang lalaki at mabilis na tumingin kay Avigail, ang mukha
Nakita ni Avigail na malungkot ang mga bata, kaya't matagal siyang hindi nakapagsalita.Pero, mabuti na lang, alam din ng mga bata na hindi rin kayang iwan ni Mommy ang kanilang maliit na kapatid. Saglit lang silang malungkot, at pagkatapos ay tahimik na kumain ng kanilang pagkain.Pagkatapos ng hapunan, ramdam na ni Avigail ang pagod, at hindi na rin naisip ng mga bata na maglaro. Kaya't nagpunta na sila sa taas para magpahinga.Hinintay ni Avigail na makatulog ang mga bata, dahan-dahang hinaplos ang kanilang mga pisngi at mahinang sinabi, "Pasensya na kayo, mga anak."Dahil sa kanya, kailangan sumunod ng mga bata sa kanya sa murang edad.Dapat ay mayroon silang mas maginhawang buhay. Kung sinabi lang niya kay Dominic ang buhay ng mga bata, magiging mga batang may gintong kutsara sila, at magkakaroon ng lahat ng bagay.Ngunit sa selfish na dahilan, pinili niyang manatili sila sa kanyang tabi.Kahit na nagsikap siya sa mga nakaraang taon upang magbigay ng kabayaran sa kanila, sa kanya
Pagdating ng gabi, nang umuwi si Avigail, naroon na si Tita Kaye at sinundo na ang dalawang maliit na bata, at inihanda na ang hapunan.Nang makita si Avigail na pumasok, agad na nilapitan ng dalawang bata at nag-alala, "Mommy, are you okay? Mahirap bas a trabaho?”Habang nagsasalita, tinitigan ng dalawang bata si Avigail at napansin nilang mukhang pagod ang mukha ng kanilang mommy ngayong araw. Dahil dito, nagtinginan sila at nag-alalang nag-isip, alam nilang tiyak na mabigat ang trabaho ni Mommy ngayon.Si Avigail, na buong araw ay nagtakbo para makakuha ng mga medisina at pagod na, ay tumingin sa mga batang nag-aalala. Pinilit niyang ngumiti at niyapos ang kanilang mga ulo, "Salamat sa pag-aalala, mga anak."Pagkasabi nito, agad na tumakbo ang dalawang bata patungo sa kanya, kinuha ang mga slippers at inabot ito sa kanyang mga paa.Si Avigail ay ngumiti ng may kasiyahan.Matapos niyang hubarin ang kanyang coat, agad na tumakbo ang dalawang bata upang matulungan siyang isabit ito.A
Narinig ni May ang sagot ni Lera Gale at naguluhan siya.Puwede bang... may iba pa siyang plano?Sa pag-iisip na ito, nagtanong si May nang maingat, "Ate Lera, ibig mong sabihin, may ibang paraan pa bang pwedeng gawin laban kay Avigail?"Hindi na nakapagtimpi si Lera Gale. Iniisip niya na kahit may plano man, hindi na niya ito sasabihin kay May. Wala itong magandang idudulot, baka lalo pa magka-problema. Pero naisip din niyang magiging kapaki-pakinabang pa rin siya kay May sa hinaharap, kaya nagpakita siya ng pagpapalakas-loob."Don't worry, hindi ko hahayaan na manalo siya. Kung hindi siya dumating, hindi sana ikaw matutulungan ni Grandpa at ni Martin. Kahit para lang mapatanggal ang init ng ulo mo, hindi ko siya pababayaan!"Isang iglap, pinapawalan ni Lera Gale ang sisi kay Avigail sa nangyaring parusa kay May.Sumang-ayon si May at nagngalit, "Si Avigail! Simula nung makilala ko siya, palaging kinakalabit ako ng lolo ko at ng kuya ko. Ako pa nga ang pamilya nila, pero mas pinapabo
Hindi nagtagal, may kumatok sa pinto ng kwarto. Pumasok si May mula sa labas na may malungkot na mukha.“Ano'ng nangyari? Sino ang nanakit sa'yo?” tanong ni Lera Gale nang makita ang malungkot na hitsura ni May.Umupo si May sa tabi ng kama at walang gana na nagsimula magbalat ng mansanas. Inis na sinabi, “Si kuya at si lolo!”Nakita ni Lera Gale ang hindi makapaniwala na mukha ni May, kaya't kinuha niya ang mansanas at ang pambalat mula sa kanya. Hinanap niya ang dahilan, “Anong ginawa nila sa’yo?”“Alam nila na pinakiusapan ko si Manager Kian na huwag magbigay ng mga gamot kay Avigail!” Inis na sabi ni May habang tinitingnan si Lera Gale.Sa totoo lang, ang ideya ng pagpapahinto ng supply ng mga gamot kay Avigail ay galing kay Lera Gale. Kung hindi siya pinaalalahanan ni Lera Gale, hindi sana niya naisip na ang plano ni Luisa ay naglalayon laban kay Avigail. Nagkataon lang na hindi nila gusto si Avigail, kaya’t nagbigay ng suhestiyon si Lera Gale na sundan na lang ang galaw ng pamil
Sa kabilang banda, akala ni May na gumawa siya ng isang magandang bagay, ngunit pinuna siya ng kanyang kapatid at lolo, at pinagbawalan pa siyang makialam sa mga gawain ng pamilya Lee. Lalo siyang nainis habang iniisip ito.Habang nakita niyang umakyat si Mr. Lee at si Martin sa itaas, si May ay umupo sa sala ng matagal, paminsang pinapagalitan ang mga katulong.Ngunit hindi siya nakaramdam ng ginhawa, kaya tinawagan na niya si Lera Gale."Ate Lera, nasaan ka ngayon?"Si Lera Gale ay nakahiga sa ospital, at si Luisa ay nakaupo sa tabi niya. Nang matanggap ang tawag, lihim niyang binaba ang volume ng kanyang telepono. "Nasa ospital, anong nangyari?""Hindi ka pa ba nakakalabas?" nag-aalala si May.Alam din niya na nasugatan si Lera Gale at dinala sa ospital dahil sa pagliligtas kay Luisa. Madalas na siyang pumunta sa ospital nitong mga nakaraang araw, ngunit hindi niya inasahan na magiging malubha ang pagkakasugat nito.Pagkarinig nito, sinadyang tumingin si Lera Gale kay Luisa sa tabi
Pabalik sa itaas, napa-ubo si Mr. Lee, "Dapat mong bantayan si May sa mga susunod na araw. Masyado siyang padalus-dalos at natatakot akong magkamali siya ulit."Mabilis na tumango si Lee Martin, "Huwag po kayong mag-alala.""At saka, huwag mong isiping seryoso ang sinabi ni MAy. Ipapagpatuloy natin ang pag-supply ng mga gamot kay Dr. Avi. Kung may mga problema sa Villafuerte's, ako na ang bahala," wika ng matandang lalaki ng may kabigatan. "Ang Lee's ay laging tapat sa mga salita natin. Hindi namin pwedeng isakripisyo ang ating prinsipyo."Tumango si LMartin, "Tatawagan ko si Dr. Avi at ipapaliwanag ang sitwasyon."Tumango ang matandang lalaki at nagpatuloy, "Lumabas ka na, medyo pagod na rin ako. Gusto ko ng magpahinga."Dahil sa insidenteng pinagmulan ni May, labis na galit ang matandang lalaki ng araw na iyon. Nang maresolba ang isyu, nakaramdam siya ng pagkapagod sa katawan.Nag-antay si Martin na makapasok sa kwarto ang matandang lalaki bago siya tumayo at lumabas ng silid. Tinaw
Nararamdaman ni May na pilit siyang umiwas, ngunit patuloy niyang pinagtatanggol ang sarili, "Ano ang masama sa sinabi ko? Ang pamilya Lee ay itinataguyod na ng isang daang taon. Kung malalagay tayo sa panganib dahil sa pagtutol natin sa pamilya Villafuerte, magiging kalapastangan tayo sa pangalan ng pamilya Lee!"Nang marinig ito, ramdam ni Martin ang sakit sa ulo at nagngingitngit ang mga ngipin, "Alam mo ba kung anong batayan para magtagal ang pamilya Lee ng isang daang taon?"Tahimik na ibinaba ni May ang kanyang ulo at hindi nagsalita."Ang lahat ay tungkol sa reputasyon!" galit na sabi ni Martin habang tinitingnan siya ng may pagka-frustration, "Kung isusuko natin ang mga prinsipyo natin dahil sa kaunting personal na pagkakaibigan, anong karapatan ng Lee na manatili sa larangan ng medisina?!"Unti-unting kumupas ang kayabangan ni May at maingat niyang tiningnan ang matandang lalaki sa sofa. Bumisita siya sa tabi ng mga ito at nagpatuloy, "Kuya, ginagawa ko ito para sa kabutihan
Halos kalahating oras ang lumipas nang bumalik si May. Nang pumasok siya sa silid, medyo mayabang pa siya. Ngunit nang makita si Lolo Lee na nakaupo sa sofa, napilitan siyang magpakumbaba."Grandpa, nandito ka rin pala..." Nahulog ang mukha ni May na parang may konsensya, pero hindi siya masyadong nagpakita ng pagkabahala.Tinutok ni Lolo Lee ang tingin sa kanya, hindi masaya, at huminga ng malalim.Si May, na parang wala lang, ay naglakad nang dahan-dahan papunta sa kanila at nais sana magsiupo."Tumayo ka!" sigaw ni Lee Martin, galit na galit.Napahinto si May, punung-puno ng ayaw at pagsuway sa mukha, ngunit dahil nandiyan si Lolo Lee, napilitan siyang lumayo at tumayo sa kabilang gilid, hindi pa rin kuntento."Alam mo ba kung bakit kita pinatawag pabalik?" tanong ni Lee Martin, naguguluhan at medyo inis.Si May ay nagkurap ng mata at kunwaring hindi alam, "Hindi ko alam, naglalakad lang ako sa kalsada para mag-jogging nang bigla mo akong tinawag, tapos ang galit mo."Nagiging mala