Pagkatapos pakainin ang dalawa at bilhan ng tig-isang pares ng damit, dinala ni Avigail ang mga bata pauwi. Inihanda ni Tita Kaye ang hapunan. Nang maghapunan, umupo si Avigail kasama ang mga bata. Nakangiti namang tinanong ni Tita Kaye kung ano ang mga ginawa nila ngayong araw. Masayang ibinahagi ng dalawa ang kanilang mga pinaglaruan, at napuno ng saya ang paligid ng hapag-kainan. Habang kumakain, napansin ni Avigail na mabagal ang pagkain ni Dane. Hindi niya napigilang magtanong, “Dane, ayos ka lang ba? Baka naman sobra kang nakakain kaninang tanghali kaya hindi ka na makakain ngayon?” Napatingin si Tita Kaye at si Dale kay Dane. Nakita nila itong nakahawak sa tiyan gamit ang isang kamay habang mabagal na kumakain gamit ang isa pa. Maputla ang mukha nito at halatang hindi komportable. Nag-alala si Dale nang makita ang kalagayan ng kapatid, “Mommy, parang hindi maganda ang pakiramdam ni Dane.” Ibinaba ni Avigail ang kanyang kutsara, tumayo, at nilapitan ang bata. Pagdating n
Sa parehong oras, sa ospital...Si Lera Gale ay nakatanggap ng tawag mula sa kanyang mga tauhan. "Miss Lera, nakita naming papunta si Avigail sa ospital," ulat ng isa. Pasilip na tiningnan ni Lera Gale ang lalaking nakaupo sa labas, sabay tanong nang mahina, "Saang ospital?" “Sa parehong hospital kung nasaan kayo.” sagot ng tauhan. Ang Mercado Medical Hospital ang pinakamagandang pribadong ospital sa bansa—at doon kasalukuyang naka-confine si Lera Gale. Nang marinig niyang papunta si Avigail, nagliwanag ang kanyang mga mata. "Gaano katagal bago siya makarating?" tanong niya. "Mga limang minuto," sagot nito. "Sige, ituloy ang pagbabantay. Tawagan mo ako kapag nasa gate na siya ng ospital," tugon ni Lera Gale. Tumango ang kanyang tauhan bago ibaba ang tawag. Pagkatapos ng tawag, inilapag ni Lera Gale ang kanyang telepono at sinilip ang lalaking nasa pintuan. Nang makita niyang abala ito, nilingon niya ang baso ng tubig sa mesa. Dahan-dahan siyang tumayo at inabot iyon. Si Domi
Pumunta si Avigail sa ospital at plano niyang buhatin si Dane, pero tinanggihan ito ng bata dahil ayaw niyang mapagod si Avi. Pinili niyang maglakad na lang mag-isa, kaya't kinailangan niyang magsakripisyo.Matapos magparehistro ang dalawa, dumiretso sila ni Avigail sa ikalawang palapag."Kamusta? Masakit ba ang tiyan mo?" tanong ni Avigail habang naglalakad.Hindi nais ng bata na mag-alala ang kanyang ina. Kahit na sumasakit ang tiyan, tumanggi siyang magsalita at tumango.Alam ni Avigail na nagiging matigas lang ang bata at nag-alala siya.Habang dumadaan sila sa pintuan ng elevator, biglang huminto ito at unti-unting bumukas ang pinto."Masakit pa ba ang braso mo?"Isang pamilyar na tinig ang narinig nila.Mabilis na lumingon sina Avigail at ang mga bata.Sa loob ng elevator, magkatabi sina Dominic at Lera Gale. May bandage ang braso ni Lera Gale at suot ang isang manipis na hospital gown at maluwag na jacket. Samantalang si Dominic ay nakasuot lamang ng kamiseta, at bahagyang naka
Biglang naisip ni Avigail, kinuha ang dalawang bata at itinago sila sa likod niya, at ngumiti kay Lera Gale sa malayo, "Wag na po kayong mag-alala, Miss Ferrer, maliit lang po ang problema."Pagkasabi nito, nilingon niya si Dominic nang walang pakialam at nagsabi, "Mukhang abala na rin po si kayo ni mr. Villafuerte, kaya hindi ko na po kayo istorbohin. Mauuna na po kami"Bago pa makapagsalita ang dalawa, dinala ni Avigail ang dalawang bata at sinubukang umiwas sa kanilang paningin.Pagkapasok nila ng ilang hakbang, narinig nila ang boses ni Dominic mula sa likod."Masama ba ang pakiramdam ni Dale at Dane?"Inilapat ni Dominic ang tingin niya sa dalawang bata, at nakita ang maputlang mukha ni Dane at ang maliit na kamay nitong nakatakip sa tiyan, kaya't medyo lumabo ang mga mata niya.Luminga ang bata, na may maputlang mukha, at nagsalita nang galit, "Masakit lang ang tiyan. Dapat po ay makipagkita kayo sa doktora ni tita nyo, wag nyo po kaming alalahanin!"Kitang-kita ang galit ng bat
Nais pang sabihin ni Lera Gale ang iba, ngunit nakapagpaalam na si Avigail, "Kailangan ko pa pong dalhin ang bata sa doktor. Maari po kayong magpatuloy, Mr. Villafuerte at Miss Ferrer." Pagkasabi nito, nagbigay siya ng malamig na tango sa dalawa at humarap na para umalis. Binuksan ni Lera Gale ang bibig, ngunit nang makita ang likod ni Avigail, nalamig na lang at ipinihit ang mga palad, pinipigilang magalit. Nais niyang patunayan ang kanyang lugar sa harap ng babaeng ito, ngunit hindi niya inaasahan na parang hindi man lang ito napansin! Ngunit, nang makita ang trato nito kay Dominic kanina, tila nagbigay na siya ng pag-asa. Dahil dito, nakaramdam ng kaunting ginhawa si Lera Gale at lumingon kay Dominic, "Dominic, let’s go! Umalis na tayo." Kasabay nito, binigyan niya ng isang reklamo si Dominic habang tinuturo ang direksyon kung saan umalis si Avigail, "Talaga namang kakaiba si Miss Avi. Ang bata niya hindi maganda ang pakiramdam, at kami pa ang nag-aalala, pero ganun ang attit
Sa clinic, dinala ni Avigail si Dane para magpatingin, at pagkatapos ay inayos niyang mabuti ang pag-uusap tungkol sa kalagayan ng bata sa doktor.Medyo nagulat ang doktor, at pagkatapos ng ilang sandali, ngumiti siya at nagtanong, "Maaaring malaman ko kung saang ospital po nagtatrabaho ang Misis? Baka po kayo’y interesado na magtrabaho dito sa aming ospital?"Tahimik na ngumiti si Avigail, "Wala na pong masyadong interest, konti lang po ang alam ko."Pagkatapos, pinaalalahanan niya ang mga bata, "Magpasalamat kayo sa kaniya ng magalang."Sumunod naman ang mga bata, bumangon mula sa upuan, at seryosong yumuko sa doktor, "Salamat po, tito."Napalakas ang saya ng doktor sa sobrang kalikutan ng mga bata, at ngumiti siya ng maluwang, "Walang anuman, tandaan nyo lang na uminom ng gamot ng tama. Salamat sa mommy ninyo, kung hindi, baka kailangang ma-ospital pa ulit kayo. Kaya't magpasalamat kayo sa inyong mommy!"Nagngiti nang inosente ang mga bata at bumalik kay Avigail para magpasalamat.
Kumalma si Avigail ng ilang segundo bago malamig na tinanggihan ang alalahanin ni Dominic, "Wala pong kinalaman si Mr. Villafuerte sa kalusugan ni Dane. Ako po ang mag-aalaga sa aking mga anak. Kung may oras po kayo para alagaan ang aking mga anak, mas mabuti po siguro ay maglaan na lang kayo ng oras para sa inyong fiancée. Tila po kasi seryoso ang pagkakasugat ni Miss Ferrer kanina, at baka hindi po siya pwedeng mag-isa." Nang marinig ito, tinitigan siya ni Dominic ng malalim, ang mga mata niya ay madilim at hindi mabasa.Pagtingin niya sa mata ni Dominic, pakiramdam ni Avigail ay parang tumaas ang tensyon sa kanyang dibdib, at hindi niya malaman kung ano ang nasa isip ng lalaki. Pakiramdam niya ay parang kinokonsenya siya ni Dominic dahil sa sinabi niyang iyon.Pero ano nga ba ang mali sa sinabi niya? Nagsasabi lang siya ng mga katotohanan.Tinitigan ni Avigail si Dominic na hindi nagpapakita ng emosyon.Pagkatapos ng ilang sandali, pilit na pinakalma ni Dominic ang kanyang ekspres
"Sobrang sakit ba ng tyan mo? Gusto mo bang hawakan ka ni Mommy?" Nag-squat si Avigail at tiningnan ng mabuti ang mga mata ng bata nang makarating sila sa hagdan.Ang bata naman ay ngumiti ng maloko, "Wala na po akong sakit, pero parang gusto mo na pong umalis kaya nagdahilan ako."Simula kasi nang makita ng kaniyang Mommy si Daddy nila at yung masamang babae kanina sa tapat ng elevator, parang may hindi maayos sa pakiramdam ang kaniyang Mommy. Nang harangan siya ni kaniyang Daddy sa corridor kanina, mas ramdam na niya ang pagtanggi ng kaniyang Mommy.Kaya't naghanap sila ng dahilan para mag-alis at dalhin si Mommy.Nang marinig ito ni Avigail, napawi ang kanyang alalahanin at pinisil ang ilong ng bata nang may halong kaligayahan, "Huwag mong gawing biro yan, anak. Okay lang kung sabihin mong inaantok ka, pero kapag may sakit ka, kailangan mo rin sabihin kay Mommy ang totoo."Talaga ngang kinabahan siya kanina sa bata. Kung hindi lang niya iniiwasan na talagang magpatuloy ng hindi pag
Pagdating ni Avigail sa pintuan ng institusyon, nakita niyang binibilang ni Jake ang mga gamot na dumating. Kasama niya ang isang medyo matabang lalaking nakasuot ng suit. Hindi malinaw kung anong pinag-uusapan ng dalawa.Ang lalaki sa suit ay mukhang magiliw, pero may makikita sa ekspresyon ni Jake na tila hindi interesado. Karaniwan ay magaan at mahinahon ang pakikitungo ni Jake sa iba, kaya't bihira siyang makita na ganito ang itsura. Nilapitan ni Avigail si Jake, puno ng kalituhan."Doktor Jake, hindi ko po talaga sinasadya. Nang tawagan niyo ako kahapon, abala po ako sa isang pulong. Akala ko..."Nasa kalagitnaan ng pangungusap ang lalaki nang mapansin niyang tinitingnan siya ni Jake. Matapos itong makita, mabilis na ininterrupt ni Jake ang lalaki at malupit na ipinakilala si Avigail. "Siya ang namumuno sa aming institusyon, si Avigail. Doktor Avi, kung may mga bagay kayong nais pag-usapan, siya ang dapat kausapin."Nagulat ang lalaki at mabilis na tumingin kay Avigail, ang mukha
Nakita ni Avigail na malungkot ang mga bata, kaya't matagal siyang hindi nakapagsalita.Pero, mabuti na lang, alam din ng mga bata na hindi rin kayang iwan ni Mommy ang kanilang maliit na kapatid. Saglit lang silang malungkot, at pagkatapos ay tahimik na kumain ng kanilang pagkain.Pagkatapos ng hapunan, ramdam na ni Avigail ang pagod, at hindi na rin naisip ng mga bata na maglaro. Kaya't nagpunta na sila sa taas para magpahinga.Hinintay ni Avigail na makatulog ang mga bata, dahan-dahang hinaplos ang kanilang mga pisngi at mahinang sinabi, "Pasensya na kayo, mga anak."Dahil sa kanya, kailangan sumunod ng mga bata sa kanya sa murang edad.Dapat ay mayroon silang mas maginhawang buhay. Kung sinabi lang niya kay Dominic ang buhay ng mga bata, magiging mga batang may gintong kutsara sila, at magkakaroon ng lahat ng bagay.Ngunit sa selfish na dahilan, pinili niyang manatili sila sa kanyang tabi.Kahit na nagsikap siya sa mga nakaraang taon upang magbigay ng kabayaran sa kanila, sa kanya
Pagdating ng gabi, nang umuwi si Avigail, naroon na si Tita Kaye at sinundo na ang dalawang maliit na bata, at inihanda na ang hapunan.Nang makita si Avigail na pumasok, agad na nilapitan ng dalawang bata at nag-alala, "Mommy, are you okay? Mahirap bas a trabaho?”Habang nagsasalita, tinitigan ng dalawang bata si Avigail at napansin nilang mukhang pagod ang mukha ng kanilang mommy ngayong araw. Dahil dito, nagtinginan sila at nag-alalang nag-isip, alam nilang tiyak na mabigat ang trabaho ni Mommy ngayon.Si Avigail, na buong araw ay nagtakbo para makakuha ng mga medisina at pagod na, ay tumingin sa mga batang nag-aalala. Pinilit niyang ngumiti at niyapos ang kanilang mga ulo, "Salamat sa pag-aalala, mga anak."Pagkasabi nito, agad na tumakbo ang dalawang bata patungo sa kanya, kinuha ang mga slippers at inabot ito sa kanyang mga paa.Si Avigail ay ngumiti ng may kasiyahan.Matapos niyang hubarin ang kanyang coat, agad na tumakbo ang dalawang bata upang matulungan siyang isabit ito.A
Narinig ni May ang sagot ni Lera Gale at naguluhan siya.Puwede bang... may iba pa siyang plano?Sa pag-iisip na ito, nagtanong si May nang maingat, "Ate Lera, ibig mong sabihin, may ibang paraan pa bang pwedeng gawin laban kay Avigail?"Hindi na nakapagtimpi si Lera Gale. Iniisip niya na kahit may plano man, hindi na niya ito sasabihin kay May. Wala itong magandang idudulot, baka lalo pa magka-problema. Pero naisip din niyang magiging kapaki-pakinabang pa rin siya kay May sa hinaharap, kaya nagpakita siya ng pagpapalakas-loob."Don't worry, hindi ko hahayaan na manalo siya. Kung hindi siya dumating, hindi sana ikaw matutulungan ni Grandpa at ni Martin. Kahit para lang mapatanggal ang init ng ulo mo, hindi ko siya pababayaan!"Isang iglap, pinapawalan ni Lera Gale ang sisi kay Avigail sa nangyaring parusa kay May.Sumang-ayon si May at nagngalit, "Si Avigail! Simula nung makilala ko siya, palaging kinakalabit ako ng lolo ko at ng kuya ko. Ako pa nga ang pamilya nila, pero mas pinapabo
Hindi nagtagal, may kumatok sa pinto ng kwarto. Pumasok si May mula sa labas na may malungkot na mukha.“Ano'ng nangyari? Sino ang nanakit sa'yo?” tanong ni Lera Gale nang makita ang malungkot na hitsura ni May.Umupo si May sa tabi ng kama at walang gana na nagsimula magbalat ng mansanas. Inis na sinabi, “Si kuya at si lolo!”Nakita ni Lera Gale ang hindi makapaniwala na mukha ni May, kaya't kinuha niya ang mansanas at ang pambalat mula sa kanya. Hinanap niya ang dahilan, “Anong ginawa nila sa’yo?”“Alam nila na pinakiusapan ko si Manager Kian na huwag magbigay ng mga gamot kay Avigail!” Inis na sabi ni May habang tinitingnan si Lera Gale.Sa totoo lang, ang ideya ng pagpapahinto ng supply ng mga gamot kay Avigail ay galing kay Lera Gale. Kung hindi siya pinaalalahanan ni Lera Gale, hindi sana niya naisip na ang plano ni Luisa ay naglalayon laban kay Avigail. Nagkataon lang na hindi nila gusto si Avigail, kaya’t nagbigay ng suhestiyon si Lera Gale na sundan na lang ang galaw ng pamil
Sa kabilang banda, akala ni May na gumawa siya ng isang magandang bagay, ngunit pinuna siya ng kanyang kapatid at lolo, at pinagbawalan pa siyang makialam sa mga gawain ng pamilya Lee. Lalo siyang nainis habang iniisip ito.Habang nakita niyang umakyat si Mr. Lee at si Martin sa itaas, si May ay umupo sa sala ng matagal, paminsang pinapagalitan ang mga katulong.Ngunit hindi siya nakaramdam ng ginhawa, kaya tinawagan na niya si Lera Gale."Ate Lera, nasaan ka ngayon?"Si Lera Gale ay nakahiga sa ospital, at si Luisa ay nakaupo sa tabi niya. Nang matanggap ang tawag, lihim niyang binaba ang volume ng kanyang telepono. "Nasa ospital, anong nangyari?""Hindi ka pa ba nakakalabas?" nag-aalala si May.Alam din niya na nasugatan si Lera Gale at dinala sa ospital dahil sa pagliligtas kay Luisa. Madalas na siyang pumunta sa ospital nitong mga nakaraang araw, ngunit hindi niya inasahan na magiging malubha ang pagkakasugat nito.Pagkarinig nito, sinadyang tumingin si Lera Gale kay Luisa sa tabi
Pabalik sa itaas, napa-ubo si Mr. Lee, "Dapat mong bantayan si May sa mga susunod na araw. Masyado siyang padalus-dalos at natatakot akong magkamali siya ulit."Mabilis na tumango si Lee Martin, "Huwag po kayong mag-alala.""At saka, huwag mong isiping seryoso ang sinabi ni MAy. Ipapagpatuloy natin ang pag-supply ng mga gamot kay Dr. Avi. Kung may mga problema sa Villafuerte's, ako na ang bahala," wika ng matandang lalaki ng may kabigatan. "Ang Lee's ay laging tapat sa mga salita natin. Hindi namin pwedeng isakripisyo ang ating prinsipyo."Tumango si LMartin, "Tatawagan ko si Dr. Avi at ipapaliwanag ang sitwasyon."Tumango ang matandang lalaki at nagpatuloy, "Lumabas ka na, medyo pagod na rin ako. Gusto ko ng magpahinga."Dahil sa insidenteng pinagmulan ni May, labis na galit ang matandang lalaki ng araw na iyon. Nang maresolba ang isyu, nakaramdam siya ng pagkapagod sa katawan.Nag-antay si Martin na makapasok sa kwarto ang matandang lalaki bago siya tumayo at lumabas ng silid. Tinaw
Nararamdaman ni May na pilit siyang umiwas, ngunit patuloy niyang pinagtatanggol ang sarili, "Ano ang masama sa sinabi ko? Ang pamilya Lee ay itinataguyod na ng isang daang taon. Kung malalagay tayo sa panganib dahil sa pagtutol natin sa pamilya Villafuerte, magiging kalapastangan tayo sa pangalan ng pamilya Lee!"Nang marinig ito, ramdam ni Martin ang sakit sa ulo at nagngingitngit ang mga ngipin, "Alam mo ba kung anong batayan para magtagal ang pamilya Lee ng isang daang taon?"Tahimik na ibinaba ni May ang kanyang ulo at hindi nagsalita."Ang lahat ay tungkol sa reputasyon!" galit na sabi ni Martin habang tinitingnan siya ng may pagka-frustration, "Kung isusuko natin ang mga prinsipyo natin dahil sa kaunting personal na pagkakaibigan, anong karapatan ng Lee na manatili sa larangan ng medisina?!"Unti-unting kumupas ang kayabangan ni May at maingat niyang tiningnan ang matandang lalaki sa sofa. Bumisita siya sa tabi ng mga ito at nagpatuloy, "Kuya, ginagawa ko ito para sa kabutihan
Halos kalahating oras ang lumipas nang bumalik si May. Nang pumasok siya sa silid, medyo mayabang pa siya. Ngunit nang makita si Lolo Lee na nakaupo sa sofa, napilitan siyang magpakumbaba."Grandpa, nandito ka rin pala..." Nahulog ang mukha ni May na parang may konsensya, pero hindi siya masyadong nagpakita ng pagkabahala.Tinutok ni Lolo Lee ang tingin sa kanya, hindi masaya, at huminga ng malalim.Si May, na parang wala lang, ay naglakad nang dahan-dahan papunta sa kanila at nais sana magsiupo."Tumayo ka!" sigaw ni Lee Martin, galit na galit.Napahinto si May, punung-puno ng ayaw at pagsuway sa mukha, ngunit dahil nandiyan si Lolo Lee, napilitan siyang lumayo at tumayo sa kabilang gilid, hindi pa rin kuntento."Alam mo ba kung bakit kita pinatawag pabalik?" tanong ni Lee Martin, naguguluhan at medyo inis.Si May ay nagkurap ng mata at kunwaring hindi alam, "Hindi ko alam, naglalakad lang ako sa kalsada para mag-jogging nang bigla mo akong tinawag, tapos ang galit mo."Nagiging mala