"Sir, Dominic?"Napansin ni Henry ang kanyang amo na paparating kasama si Avigail. Agad niyang inakala na sasakay si Avigail sa kanilang sasakyan. Sa kanyang pagkagulat, nakita niyang sumakay si Avigail sa kotse ni Martin, habang ang kanyang lolo ay nanatili sa labas.Matapos maghintay ng ilang sandali, maingat na nagtanong si Henry, "Sir, aalis na po ba tayo?"Kumunot ang noo ni Dominic at sumakay sa kotse nang hindi sumasagot.Dahan-dahang pinaandar ni Henry ang sasakyan at iniwan ang parking lot.Samantala, sa kabilang kotse.Tinanong ni Martin si Avigail kung saan siya nakatira at sinabi sa driver na ihatid muna ito.Tumango ang driver bilang pagsang-ayon, ngunit nang subukang paandarin ang kotse, hindi ito gumana. Paulit-ulit niyang sinubukan ngunit walang nangyari.Medyo napapailing ang driver at sinabing, "Mr. Lee, parang sira ang kotse."Medyo napaisip si Martin at tumingin nang bahagya kay Avigail. "Bakit ayos naman kanina, pero biglang nasira ngayon?"Napakamot sa ulo ang dr
Tahimik ang loob ng sasakyan. Kitang-kita na ibang-iba ang atmospera ngayon kumpara noong andoon pa si Martin, at parang may malapit na bagyong darating.Nakaupo si Avigail ng tuwid, nakatingin nang diretso, at pinipilit kalimutan ang mga tao sa paligid.Ngunit hindi niya alam kung ilusyon lang niya, pero matapos bumaba si Martin, tila nararamdaman niyang nakatingin sa kanya si Dominic, kaya't hindi niya maiwasang magpakiramdam ng tensyon.Biglang narinig niya ang mabigat na tinig ng lalaki."Miss Suraez, may nagawa ba akong pagkakamali sa inyo?"Pagkarinig niya sa boses nito, nakahinga si Avigail ng maluwag at tinabihan siya ng malamig, "Bakit niyo naman po natanong iyan Mr. Villafuerte?"Tinutok ni Dominic ang mata kay Avigail ng seryoso, at ang tono nito'y puno ng pagkainis, "Kung hindi, bakit mo ba ako iniiwasan?"Bahagyang kumunot ang noo ni Avigail at nagkunwaring hindi maintindihan, "Kailan ko po ba kayo iniiwasan si Mr. Villafuerte? Sa totoo lang, wala naman po tayong pagkakat
Sinubukan ni Avigail na pakalmahin ang sarili, saka siya tumingin nang diretso kay Dominic at mahinahong nagsalita, "Dominic, ang kilos mo ngayon ay nagiging dahilan para mas lalo kitang hindi makilala."Sa kanyang alaala, si Dominic ay laging kalmado at may kontrol sa sarili, kahit pa minsan ay tila malamig.Ganito siya anim na taon na ang nakalilipas.Ngunit ang Dominic ngayon ay kakaiba, parang hindi na niya lubos na kilala.Hindi niya alam kung epektibo ang sinabi niya, pero naramdaman niyang unti-unting lumuwag ang hawak nito sa kanyang baba.Halos pigilin niya ang kanyang paghinga.Pagkalipas ng ilang saglit, napakunot ang noo ng lalaki, saka niya binitiwan ang kamay nito at umatras pabalik sa kanyang upuan. Tinitigan siya nito nang may kumplikadong ekspresyon. "Ano ba talaga ang gusto mo?"Hindi pa man nakakahinga nang maluwag si Avigail ay narinig na niya ang tanong na iyon, na labis niyang ikinagulat.Sa totoo lang, dapat siya ang nagtatanong nito.Malinaw na ang kanyang pani
Gabi na nang makauwi si Dominic sa Villafuerte mansion.Si Little Skylei ay nakatulog na rin nang maaga.Habang iniisip ang maliit na babaeng walang nabanggit tungkol kay Little Skylei, naramdaman ni Dominic ang sakit sa kanyang puso. Umakyat siya sa kwarto ng bata.Mahimbing ang tulog ni Little Skylei, nakatagilid ang kanyang ulo at nakabaon ang kalahati ng kanyang mukha sa kumot. Tila payapa siyang natutulog.Nang makita siya ni Dominic, lumambot ang kanyang ekspresyon. Iniabot niya ang kamay upang haplusin ang ulo ng bata, inayos ang kanyang kumot, at tumayo upang umalis.Habang papalapit siya sa pinto, bigla niyang narinig ang mahihinang paghikbi ng bata.Agad siyang tumigil, bumalik sa kama, at dahan-dahang iniangat ang kumot na nakatakip sa mukha ni Little Skylei. Nakita niyang ang mukha ng bata ay kunot na parang bola, nakapikit ang kanyang mga mata, at puno ng luha ang kanyang mahabang pilikmata.Hindi niya alam kung anong bangungot ang napanaginipan nito.Nang makita ang gano
Pagkatapos ng tawag, agad na tinawagan ni Martin si Avigail.Aga itong sumagot ni Avigail, "Mr. Lee, nakuha na ba ang oras mula sa supplier ng mga medicinal materials?"Ngumiti si Martin at sumagot, "Plano nilang makipag-usap sa iyo ng mas detalyado sa loob ng dalawang araw, pero depende pa rin sa oras mo. Libre ka ba sa dalawang araw na iyon?"Ang pinakamalaking isyu ngayon ng institute ay ang supply ng mga medicinal materials. Dahil alam ni Avigail na nakapag-set na ng oras ang supplier, bibigyan niya ito ng prioridad at walang pag-aalinlangan na sumagot, "Walang problema sa akin, pakisabi sa kanila na darating ako sa tamang oras."Sinabi ni Martin, "Wala ka nang kailangang ihanda. May maghahatid sa iyo pagdating mo."Sumang-ayon si Avigail at muling nagpasalamat, "Mr. Lee salamat po sa pag-aalala."Ngumiti si Martin, "Walang anuman. Noong tinulungan mo ang lolo ko, marami ka ring pinaghirapan."Bukod pa doon, dahil sa ugnayan ni Avigail kay Dominic, kailangan niyang tumulong.Haban
Sa kabilang banda, kahit na malayo si Martin sa bansa, nakatanggap din siya ng imbitasyon mula kay Mr. Kevin.Abala si Martin sa mga gawain ng kumpanya ng Lee’s at wala nang oras upang dumalo, ngunit naisip niya ang kapatid niyang si Dominic at inisip na baka interesado ito. Matapos magtawag, agad niyang tinawagan si Dominic.Pagkabukas ng tawag, hindi pa nakapagsalita si Martin nang marinig na ang unang boses na lumabas ay si Dominic, "Dumating na ba si Avigail?"Napatingin si Martin, at ang ngiti niya ay naging may halong biro, "Dumating na siya, at iniimbitahan siya ng partner sa Davao City para dumalo sa dinner mamaya, at pumayag na si Dr. Suarez."Nang marinig ito, bahagyang nagkunot ang noo ni Dominic at tumugon nang seryoso, "Alam ko na."Matapos nito, ibinaba niya ang telepono nang hindi na naghihintay ng sagot si Martin.Tinutok ni Martin ang mga mata sa itim na screen ng telepono at itinaas ang kanyang kilay ng may kasamang pang-aasar.Bagamat hindi sinabi ni Dominic ng dire
Ang piniling estilo ni Avigail ay napaka-simple. Natapos na niya ang kanyang makeup at pumili ng damit na susukatin.Naghihintay ang stylist sa labas.Paglabas ni Avigail, napuno ng paghanga ang mga mata ng stylist. "Miss, parang talagang para sa iyo ang damit na ito!"Marami nang taon siyang gumagawa ng mga istilo, ngunit bihira siyang makakita ng taong pumupunta sa G-salon para lamang sa ganitong kasimple na makeup.Bagamat napansin niya ang natural na kagandahan ni Avigail bago simulan ang makeup, ang pinili niyang estilo ay talagang simple. Inakala niyang magiging maganda ang resulta ngunit hindi gaanong kahanga-hanga.Ngunit ngayon, kitang-kita niya ang ganda ni Avigail.Ang ilang hibla ng kanyang buhok ay nakatali sa isang simpleng bun sa likod ng ulo, na pinirmi gamit ang isang pearl hairpin. Ang natitirang buhok ay malayang nakalugay sa likod. Walang anumang nakaharang sa kanyang mga facial features, at light makeup lamang ang inilagay sa kanya. Sa sobrang detalye ng makeup art
Natigilan si Avigail at pinigilan ang sarili na magsalita pa.Tahimik ang biyahe nilang dalawa.Huminto ang sasakyan sa harap ng Grand Menseng Hotel.Mukhang nagsimula na ang salu-salo, at puno na ng magagarang kotse ang harapan ng lugar.Napansin ito ni Avigail at nakaramdam siya ng kaunting pagkabahala. Pagkababa niya ng sasakyan, mabilis siyang naglakad papunta sa pasukan ng hotel.Bahagyang kumunot ang noo ni Dominic at malamig na sinabi, "Miss Suarez, pagkatapos mo akong magamitin ay iiwan mo na lang ako ng ganito?"Natigil si Avigail, lumingon pabalik na may halong pagtataka, at sinabi nang nagdadalawang-isip, "Salamat, Mr. Villafuerte."Pagkatapos nito, tumalikod siya at naglakad papalayo.Narinig niya ang mapanuyang boses ni Dominic sa likuran, "Miss Suarez, sa tingin mo ba'y sapat na ang pasasalamat na 'yan para tapusin ang usapan natin?"Bagamat nagmamadali, pinilit ni Avigail na kalmahin ang sarili. "Ano ang gusto mong mangyari, Mr. Villafuerte? Nagmamadali ako, wala akong
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p
"Avigail!! Heto na, nakakuha ako ng mabilis na proseso ng DNA testing sa hospital namin. Ang galing nga kasi pinadeliver pa nila!" sigaw ni Angel habang mabilis na pumasok sa bahay ni Avigail, hawak ang isang brown envelope na may seal ng ospital.Nagulat ang kambal na sina Dane at Dale sa biglang pagsulpot ng kanilang Ninang. Dahan-dahan pa itong lumapit, nahihiyang ngumiti sa kanila."Ninang! Kumain ka na po ba?" tanong ni Dane na laging concern sa mga bisita nila."Mom, Ninang… para saan po ba ang DNA test na iyan? May problema po ba?" tanong naman ni Dale habang hawak ang laruang robot.Tumingin si Avigail sa dalawang bata. Naisip niyang wala na siyang maitatago pa sa kanila. Limang taon pa lang ang kambal, pero sobrang talino na nila—mga batang marunong magbasa ng damdamin at sitwasyon."Oo… Sorry kung ginawa ito ni Mommy nang hindi kayo sinabihan. Naguguluhan na kasi ako. I can't give birth twice in a row. Alam niyo ‘yung ibig sabihin, di ba?""Opo, Mommy," sagot ni Dale. "Pero d
"Ano? Sinabi mo talaga 'yon kay Dominic? Gosh, Avigail!" Galit na ang tono ni Angel habang nakaupo sa tapat ng kaibigan. Halos malaglag ang hawak niyang baso sa narinig."Nagpakumbaba na siya. Inamin niya ang pagkukulang niya, halatang sobra na siyang nagsisisi—pero bakit hindi mo man lang binigyan ng kaunting puwang ang salita niya? Kahit hindi mo siya patawarin, sana hindi mo na lang nasabi ‘yon."Napatingin si Avigail, halatang pinipigilan ang luha."Galit ako nun, Angel. Sa tingin mo ba madali ‘yon? Iniisip niyang kaya kong itapon ang sarili kong anak? Anak ko!""Oo, gets ko ‘yon. Tama ang dahilan mo—may point ka, pero hindi pa rin tama ang naging sagot mo. Avigail, kung marinig ‘yon ni Sky, ano’ng mararamdaman niya? Na tinanggihan siya ng sariling ina?"Tumayo si Avigail at naglakad palayo sa sofa. "Pero hindi pa rin sigurado na anak ko siya, Angel! Pinipilit lang nilang paniwalaan ko ‘yon!""Pero paano kung totoo?" balik ni Angel, seryoso na rin ang tono. "Sinabi ng doktor na bu