Ang piniling estilo ni Avigail ay napaka-simple. Natapos na niya ang kanyang makeup at pumili ng damit na susukatin.Naghihintay ang stylist sa labas.Paglabas ni Avigail, napuno ng paghanga ang mga mata ng stylist. "Miss, parang talagang para sa iyo ang damit na ito!"Marami nang taon siyang gumagawa ng mga istilo, ngunit bihira siyang makakita ng taong pumupunta sa G-salon para lamang sa ganitong kasimple na makeup.Bagamat napansin niya ang natural na kagandahan ni Avigail bago simulan ang makeup, ang pinili niyang estilo ay talagang simple. Inakala niyang magiging maganda ang resulta ngunit hindi gaanong kahanga-hanga.Ngunit ngayon, kitang-kita niya ang ganda ni Avigail.Ang ilang hibla ng kanyang buhok ay nakatali sa isang simpleng bun sa likod ng ulo, na pinirmi gamit ang isang pearl hairpin. Ang natitirang buhok ay malayang nakalugay sa likod. Walang anumang nakaharang sa kanyang mga facial features, at light makeup lamang ang inilagay sa kanya. Sa sobrang detalye ng makeup art
Natigilan si Avigail at pinigilan ang sarili na magsalita pa.Tahimik ang biyahe nilang dalawa.Huminto ang sasakyan sa harap ng Grand Menseng Hotel.Mukhang nagsimula na ang salu-salo, at puno na ng magagarang kotse ang harapan ng lugar.Napansin ito ni Avigail at nakaramdam siya ng kaunting pagkabahala. Pagkababa niya ng sasakyan, mabilis siyang naglakad papunta sa pasukan ng hotel.Bahagyang kumunot ang noo ni Dominic at malamig na sinabi, "Miss Suarez, pagkatapos mo akong magamitin ay iiwan mo na lang ako ng ganito?"Natigil si Avigail, lumingon pabalik na may halong pagtataka, at sinabi nang nagdadalawang-isip, "Salamat, Mr. Villafuerte."Pagkatapos nito, tumalikod siya at naglakad papalayo.Narinig niya ang mapanuyang boses ni Dominic sa likuran, "Miss Suarez, sa tingin mo ba'y sapat na ang pasasalamat na 'yan para tapusin ang usapan natin?"Bagamat nagmamadali, pinilit ni Avigail na kalmahin ang sarili. "Ano ang gusto mong mangyari, Mr. Villafuerte? Nagmamadali ako, wala akong
Habang si Mr. Cessar ay nakatuon sa larangan ng akademya, ang mga tao sa paligid ay pawang nasa industriya ng parmasyutiko, at marami sa kanila ay umaasa sa teknolohiya ni Mr. Cessar para sa kanilang kabuhayan.Sa pagkakataong ito, nang sinabi ni Mr. Cessar ang mga salitang iyon, akala mo'y humihingi siya ng paumanhin kay Avigail, ngunit sa totoo lang ay pinapalakas niya ang presyon sa kanila.Natural na narinig ni Avigail ang ibig sabihin ng mga salita ni Mr. Cessar, at ang kanyang mga mata ay puno ng pasasalamat.Malinaw na naging epektibo ang mga salitang ito ni Mr. Cessar, at ang mga naroroon ay nagsimulang magbigay ng kanilang mga reaksyon."Nabalitaan ko kay President Lee na si Dr. Suarez ay napakatalino. Ngayon na nakita namin na pinapahalagahan siya ni Mr. Cessar, wala na kaming alalahanin!""Hindi ko akalain na si Ms. Avi ay bata pa at isang babae, at kaya niyang pamahalaan ang isang research institute. Talaga siyang isang malakas na babae!"Patuloy ang mga papuri sa kanyang
“Baka gusto mong tanungin ang lahat ng kababaihan kung gaano ako kasikat at hinahabol ng mga babae?” Lumapit si Ryzo kay Avigail at tiningnan siya nang may paghamak. "Karangalan mo na kausapin kita, sino ba ang mag-aakalang ganito ka kaignorante? Akala mo ba dahil maganda ka, pwede mong gawin ang lahat? Huwag mong kalimutan, ito ang Lungsod ng Davao!"Sinubukan ni Avigail na kalmahin ang sarili, tinignan ang mga tao sa likod ni Ryzo na nakatingin sa kanila, at ibinaba ang kanyang postura. "Hindi ko po ibig sabihin iyon, pero kung nais po ni Young Master Saavedra na makipagkaibigan, maaari po ninyo itong sabihin sa akin. Medyo natatakot po ako dahil marami pong tao, at hindi ko kayang makipagkaibigan sa inyo."Akala ni Ryzo na talagang nauunawaan siya ng babae, kaya't umikot siya at kumindat sa kanyang mga kasama.Ang lahat ng tao ay umatras at tinignan sila, parang nanonood ng palabas.Pansamantala, sila na lang ni Avigail ang magkausap, nagkatitigan sila ng matagal.Walang kalaban-la
Nakita ni Avigail na huminto na si Ryzo Saavedra sa wakas, at pakiramdam niya ay gumaan ang kanyang loob.Habang iniisip ang malamig na pakikitungo ni Dominic kanina at ang galit na makikita ngayon sa kanyang mukha, naramdaman niya ang mapait na ironiya. "Siguro," naisip niya, sa mata ng lalaking ito, ang kapalaran niya ay isang bagay lang na nasa ilalim ng kanyang kapritso. Para bang isa lamang siyang laruan na maaari niyang manipulahin. Sa ganitong iniisip, pinigilan niya ang sarili mula sa pagngiti ng may pangungutya. Hindi pinansin ang kaguluhan sa paligid, itinaas niya ang kanyang paa upang umalis. Ngunit hindi inaasahan, sa paglingon niya, isang malaki at matigas na kamay ang humawak sa kanya. Kahit hindi siya tumingin, alam niyang si Dominic ang may-ari ng kamay na iyon. "Mr. Villafuerte, you had enough? Pakiusap, pakawalan mo na ako," malamig niyang sabi habang nakatingin sa kamay niyang hawak pa rin nito. Pagkarinig ng kanyang sinabi, nagbago ang ekspresyon ng lahat ng
Harap-harapan ang malamig na ugali ni Avigail, nainis si Dominic at malamig na sinabi, "Sina Dale at Dane ay naghihintay sa'yo sa bahay. Sana ay respetuhin mo ang sarili mo."Hindi na gustong pag-usapan ni Avigail ang paksang iyon, kaya tumango siya nang mahinahon. "Salamat sa paalala, Mr. Villafuerte."Nagkatinginan ang dalawa, at kapansin-pansin ang emosyon sa kanilang mga mata.Kumunot ang noo ni Dominic, binawi ang tingin, at diretsong umalis sa hotel.Ang totoo, naroon siya ngayon dahil kay Avigail.Ngunit sa malamig na pagtrato nito, nawalan siya ng gana na manatili pa doon kahit isang segundo.Habang pinapanood ang papalayong likuran nito, bahagyang kumunot ang noo ni Avigail at muling nabuo ang pagdududa sa kanyang isipan.Hindi ba't naroon ang lalaki para sa trabaho? Bakit bigla na lamang siyang umalis?Halos naisip niya na kaya umalis ito ay dahil sa kanya.Ngunit nang maalala ang mga sinabi nito kanina, agad niyang itinaboy ang ideyang iyon, binawi ang tingin, at bumalik s
Ang sasakyan ay dahan-dahang tumigil sa harap ng hotel. Nagpaalam si Avigail kay Daven at bumaba ng sasakyan at pumasok sa hotel.Kinabukasan, pumunta si Avigail sa opisina ni Mr. Kevin upang pirmahan ang kontrata ayon sa napagkasunduang oras, at pagkatapos ay sumakay siya sa flight pabalik.Habang nakaupo sa eroplano, unti-unting nakaramdam ng ginhawa si Avigail, na ang puso ay matagal nang tense nitong mga nakaraang araw.Ngayon, basta’t magmamasid siya ng kaunti at tiyakin na ang mga kumpanya ay may matatag na suplay sa institusyon, maaari na siyang magtulungan at magpunta sa ibang bansa nang may kumpiyansa.Habang nagmumuni-muni, may isang tao na umupo sa katabing upuan niya.
Unti-unting tumigil ang pagyanig ng eroplano, ngunit nanatiling blangko ang isipan ni Avigail.Hindi siya agad nakabawi sa sarili hanggang sa tuluyang lumapag nang ligtas ang eroplano. Nang maalala ang nangyari, naramdaman pa rin niya ang kaba."Sabi ko na nga ba, ligtas tayong makakarating," narinig niya ang mababang boses ni Dominic sa kanyang tainga. "Pero ngayong nakalapag na tayo, maaari bang pakawalan na ako ni Miss Suarez?"Natigilan si Avigail.Sa sobrang kaba niya kanina, nakalimutan na halos niyang may lalaki sa tabi niya.Pakawalan? Ano ang ibig sabihin ng lalaki?Habang naguguluhan, naramdaman niyang may kumilos sa kanyang kaliwang kamay.Napatingin siya at nakita niyang magkahawak ang kanilang mga kamay ni Dominic, sa pagitan ng kanilang mga upuan.Hawak niya nang mahigpit ang malaking kamay ng lalaki, at may bakas pa ng kanyang mga daliri sa balat nito. Sa sobrang tigas ng kapit niya, hindi niya man lang napansin ito kanina.Nanlaki ang mga mata ni Avigail. Ilang segundo
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p
"Avigail!! Heto na, nakakuha ako ng mabilis na proseso ng DNA testing sa hospital namin. Ang galing nga kasi pinadeliver pa nila!" sigaw ni Angel habang mabilis na pumasok sa bahay ni Avigail, hawak ang isang brown envelope na may seal ng ospital.Nagulat ang kambal na sina Dane at Dale sa biglang pagsulpot ng kanilang Ninang. Dahan-dahan pa itong lumapit, nahihiyang ngumiti sa kanila."Ninang! Kumain ka na po ba?" tanong ni Dane na laging concern sa mga bisita nila."Mom, Ninang… para saan po ba ang DNA test na iyan? May problema po ba?" tanong naman ni Dale habang hawak ang laruang robot.Tumingin si Avigail sa dalawang bata. Naisip niyang wala na siyang maitatago pa sa kanila. Limang taon pa lang ang kambal, pero sobrang talino na nila—mga batang marunong magbasa ng damdamin at sitwasyon."Oo… Sorry kung ginawa ito ni Mommy nang hindi kayo sinabihan. Naguguluhan na kasi ako. I can't give birth twice in a row. Alam niyo ‘yung ibig sabihin, di ba?""Opo, Mommy," sagot ni Dale. "Pero d
"Ano? Sinabi mo talaga 'yon kay Dominic? Gosh, Avigail!" Galit na ang tono ni Angel habang nakaupo sa tapat ng kaibigan. Halos malaglag ang hawak niyang baso sa narinig."Nagpakumbaba na siya. Inamin niya ang pagkukulang niya, halatang sobra na siyang nagsisisi—pero bakit hindi mo man lang binigyan ng kaunting puwang ang salita niya? Kahit hindi mo siya patawarin, sana hindi mo na lang nasabi ‘yon."Napatingin si Avigail, halatang pinipigilan ang luha."Galit ako nun, Angel. Sa tingin mo ba madali ‘yon? Iniisip niyang kaya kong itapon ang sarili kong anak? Anak ko!""Oo, gets ko ‘yon. Tama ang dahilan mo—may point ka, pero hindi pa rin tama ang naging sagot mo. Avigail, kung marinig ‘yon ni Sky, ano’ng mararamdaman niya? Na tinanggihan siya ng sariling ina?"Tumayo si Avigail at naglakad palayo sa sofa. "Pero hindi pa rin sigurado na anak ko siya, Angel! Pinipilit lang nilang paniwalaan ko ‘yon!""Pero paano kung totoo?" balik ni Angel, seryoso na rin ang tono. "Sinabi ng doktor na bu