Samantala, sa bahay ng pamilya Ferrer,Si Lera Gale ay patuloy na nalungkot mula nang paalisin siya ni Dominic Villafuerte noong araw na iyon.Noong nakaraan, laging nagsasalita si Luisa upang ipagtanggol siya, ngunit hindi siya nagsalita noong araw na iyon, na nangangahulugang pati siya ay hindi na makakatulong.Nang mapagtanto ito, halos mawalan ng pag-asa si Lera Gale.Hindi siya bobo, at pagkatapos maghintay kay Dominic Villafuerte ng maraming taon, alam niyang marahil ay wala talagang intensyon si Dominic Villafuerte na pakasalan siya.Ngunit laging may munting pag-asa siya, at tinulungan siya ni Luisa sa buong panahon.Lagi niyang inisip na basta't maghihintay siya, darating ang panahon na pakakasalan siya ni Dominic Villafuerte.Hindi inaasahan na ang hinihintay niyang pagbalik ay si Avigail Suarez na bumalik mula sa bansa, at si Dominic Villafuerte na paulit-ulit na nagsabi sa kanya na nais niyang kanselahin ang engagement nila.Matapos magpahinga sa bahay ng isang araw, hindi
Matapos umalis sa pamilya Villafuerte’s mansyon, ang kalungkutan at paghihirap sa mukha ni Lera Gale ay nawala, pinalitan ng malamig na ekspresyon.Naghihintay si Len sa sasakyan. Nang makita ang pangit na mukha ni Fu Lera Gale nang sumakay siya, nagtanong siya nang maingat. "Ms. Lera, saan tayo pupunta?"Tiningnan ni Lera Gale ang mukha niya sa salamin ng rearview nang malamig. "Sa kumpanya."Sumang-ayon si Len at sinimulan nang magmaneho patungong kumpanya, ngunit narinig mula sa likod si Lera Gale na nagsalita ng iritado."Kalimutan mo na, diretso na tayo sa bahay!"Wala siyang gana na pumunta sa kumpanya at makita ang mga magulong tao roon!Sayang nga't siya pa ang nagpunta kay Luisa kaninang umaga. Akala niya tutulungan siya nitong makipag-usap kay Dominic agad, tulad ng dati, kapag nakita siyang umiiyak.Pero hindi niya inasahan na magiging wala rin ang pagpunta niyang iyon.Walang silbi ang mga sinabi ni Luisa.Pagkatapos humupa ang galit ni Dominic, tiyak na malalaman ng laha
Wala pang kaalaman si Avigail tungkol sa iniisip ni Lera.Ang mga sinabi niya kay Skylei ay hindi lahat excuses. Ang research institute ay sobrang abala kamakailan.Dahil sa injury sa kanyang pulso at sa pagpupumilit ng mga bata, nagkaroon siya ng pagkakataong magpahinga sa bahay ng isang araw.Kinabukasan ng umaga, nagising siya sa isang tawag mula sa isang miyembro ng team. Matapos ang maikling pag-uusap, wala na siyang oras na mag-almusal at nagmadaling pumunta sa research institute.Natapos na ang naunang proyekto. Mahirap ang simula at katapusan ng proyektong ito. Kaya, sa simula ng proyekto, halos lagi siyang nasa experimental area.Ngayon na malapit nang matapos, kailangan nilang magbalik sa abalang takbo ng trabaho.Si Jake ay patuloy na nagsisilbing kanyang assistant.Habang nagsasagawa ng eksperimento, aksidenteng nakita ni Jake ang kanyang nasugatang pulso at nagkunwaring nag-alala. "Doktor Avi, ang kamay mo..."Nagmamadaling naging abala si Avigail at nakalimutang may suga
Pasado alas otso ng gabi, magkasama na ang buong grupo mula sa institusyon nang pumunta si Avigail sa Ayala Building.Pagdating nila sa pribadong silid, sabay-sabay na nagtaas ng mga baso ang lahat para magbigay-pugay kay Avigail.“Simula nang dumating si Dr. Suarez sa ating institusyon, hindi lang niya naresolba ang malaking problema natin sa mga sangkap ng medisina, kundi pinangunahan niya rin tayo sa napakaraming proyekto. Kung ano ang institusyon ngayon, utang natin iyon kay Dr. Suarez!”“Akala ko talaga hindi na magagawa ang proyektong ito, pero buti na lang at sobrang galing at tapang ni Dr. Suarez! Napakaganda na nga, napakahusay pa! Nakakainggit talaga!”“...”Isa-isang pumuri ang mga tao, at narinig lahat iyon ni Avigail.Ngumiti si Avigail nang may tiwala sa sarili, tumayo, at sumagot, “Ginagawa ko lang ang nararapat, pero dapat ako ang magpasalamat sa inyo sa tiwala ninyo at pakikipagtulungan sa akin.”Noong bumalik siya sa bansa, inasahan niyang magiging mahirap ang sitwasy
Napansin ni Henry na parang may kakaiba sa mukha ni Avigail, pero hindi niya alam kung bakit. Sinulyapan niya ang cellphone na biglang ibinaba ng kanyang amo at mabilis na lumapit kay Avigail."Hindi ka ba nagdala ng payong? Nasaan ang kotse mo? Hindi pa naman baba si Mr. President, ihahatid na muna kita," sabi ni Henry habang inihahanda ang payong sa kanyang kamay.Agad siyang pinigilan ni Avigail. "Hindi na, may hinihintay pa ako."Narinig ito ni Henry at hindi na ito pinansin. Tumango siya at tumayo sa tabi niya.Ayaw talagang makita ni Avigail si Dominic. Habang iniisip niyang matagal pa bago ito bumaba, tiningnan niya ang malakas na ulan sa labas at nagdalawang-isip. Ilang segundo ang lumipas bago siya tahimik na lumayo kay Henry.Plano niyang umalis bago pa lumabas ang lalaki.Sa oras na tatapak na siya sa ulan, narinig niya ulit ang boses ni Henry mula sa likuran."Mr. Presidenet, nandito ka na. Akala ko--..."Hindi niya alam kung ano ang nangyari, pero biglang natigil ang boses
Napansin ni Henry na parang may kakaiba sa mukha ni Avigail, pero hindi niya alam kung bakit. Sinulyapan niya ang cellphone na biglang ibinaba ng kanyang amo at mabilis na lumapit kay Avigail."Hindi ka ba nagdala ng payong? Nasaan ang kotse mo? Hindi pa naman baba si Mr. President, ihahatid na muna kita," sabi ni Henry habang inihahanda ang payong sa kanyang kamay.Agad siyang pinigilan ni Avigail. "Hindi na, may hinihintay pa ako."Narinig ito ni Henry at hindi na ito pinansin. Tumango siya at tumayo sa tabi niya.Ayaw talagang makita ni Avigail si Dominic. Habang iniisip niyang matagal pa bago ito bumaba, tiningnan niya ang malakas na ulan sa labas at nagdalawang-isip. Ilang segundo ang lumipas bago siya tahimik na lumayo kay Henry.Plano niyang umalis bago pa lumabas ang lalaki.Sa oras na tatapak na siya sa ulan, narinig niya ulit ang boses ni Henry mula sa likuran."Mr. Presidenet, nandito ka na. Akala ko--..."Hindi niya alam kung ano ang nangyari, pero biglang natigil ang boses
Pagkauwi ni Avigail sa bahay, sinalubong siya ng dalawang bata na kinuha ni Angel. Masaya silang naglalaro ng Lego sa sala. Nang makita siyang basa mula sa ulan, agad silang nag-alala. “Mommy, naulanan ka ba?” tanong ng mga bata. Bagama’t pagod, ngumiti si Avigail at hinaplos ang ulo nila para pakalmahin. “Hindi ko inaasahan ang ulan kaya hindi ako nakapagdala ng payong. Naulanan ako papunta sa parking lot, pero ayos lang,” sagot niya. Pagkatapos, tinawag niya si tita Kaye para bantayan ang mga bata habang siya ay umakyat upang maligo at magpalit ng damit. Bumaba siya para makipaglaro sa mga bata sandali bago bumalik sa kanyang silid para magpahinga. Sa sobrang pagod sa mga nagdaang araw, agad siyang nakatulog pagdapa niya sa kama. Ngunit sa kalagitnaan ng gabi, nagising siya dahil sa init ng kanyang pakiramdam. Dahan-dahan siyang bumangon para uminom ng tubig, ngunit nang tumayo siya, nanlalambot ang kanyang braso at bumagsak siya pabalik sa kama. Bahagyang napakunot ang noo
Samantala, sa kindergarten...Maagang dumating si Little Skylei sa gate ng paaralan, sabik na naghihintay kina Avigail at sa dalawang kapatid na lalaki.Kahapon, sinabi ng dalawang kapatid na lalaki na tapos na ang trabaho ng kanilang mommy at siya na ang maghahatid-sundo sa kanila mula ngayon.Kaya naman, buong gabi, sabik na naghintay si Little Skylei, pero sa huli, ibang tita ang dumating.Medyo nadismaya siya, pero nagdala naman ng mensahe ang tita mula sa magandang tita. Dahil dito, alam ng maliit na bata na inaalala pa rin siya ng magandang tita.Dahil dito, hindi na siya ganoon kalungkot sa nangyari kahapon at mas lalo pa niyang inaabangan ang pagkikita nila ngayong umaga!Pero, hanggang sa dumating na lahat ng bata, wala pa ring senyales ng magandang tita at ng dalawang kapatid na lalaki.Hindi maiwasan ni Little Skylei na makaramdam ng lungkot."Skylei, magsisimula na ang klase. Pasok na tayo!" tawag ng teacher nila. Hindi niya alam kung ano ang hinihintay ng bata, kaya hindi
Pagkababa ni Avigail sa hagdanan ng Ferrer Mansion at pagkalabas niya ng gate, kasabay namang dumating ang convoy ng mga pulis. Malamig ang hangin, ngunit tila nag-aalab ang paligid sa tensyon. Agad bumaba si Dominic mula sa isa sa mga sasakyan, kasunod ang ilang opisyal ng batas na may bitbit na papel — isang arrest warrant.Sa loob ng mansyon, hindi pa rin humuhupa ang galit ni Lera mula sa pag-uusap nila ni Avigail. Paikot-ikot siya sa sala, hindi mapakali, habang ang mga kasambahay naman ay nagtataka sa biglang pagpasok ng mga unipormado."Anong ibig sabihin nito, Dominic?" singhal ni Lera nang makita ang paglapit ng lalaki, kasabay ng mga pulis.Isang matigas na tingin lamang ang isinagot ni Dominic, malamig, walang bakas ng pag-aalinlangan. Hindi niya na kailangan ng mahabang paliwanag. Para sa kanya, sapat na ang katotohanang mabigyan ng hustisya ang halos ikinamatay ng kanyang ina.Isang opisyal ang umusad paabante at mahinahon ngunit mariing binasa ang karapatan ni Lera."Ms.
Avigail stepped out of the restaurant, the heavy weight of the conversation with her family still lingering in her chest. She tried to shake off the tension, but her thoughts were already on the next challenge ahead. She had to see Lera Gale. The woman whose name had haunted her for months, the woman who seemed to be an integral part of the puzzle she was trying to solve.The day after Skylie was rushed to the hospital, everything had seemed to spiral out of control. The mansion’s security surveillance had inexplicably gone offline, and Avigail couldn’t shake the suspicion that someone within the Villafuerte circle was involved. It didn’t take long for her mind to land on Lera, especially given her mysterious presence in Dominic’s life. The pieces seemed to fit too perfectly—Lera had been Dominic’s fiancée, the one he was supposed to marry before everything fell apart.What bothered Avigail the most, however, was the possibility that Lera had played a far more dangerous game, one that
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p