Samantala, sa bahay ng pamilya Ferrer,Si Lera Gale ay patuloy na nalungkot mula nang paalisin siya ni Dominic Villafuerte noong araw na iyon.Noong nakaraan, laging nagsasalita si Luisa upang ipagtanggol siya, ngunit hindi siya nagsalita noong araw na iyon, na nangangahulugang pati siya ay hindi na makakatulong.Nang mapagtanto ito, halos mawalan ng pag-asa si Lera Gale.Hindi siya bobo, at pagkatapos maghintay kay Dominic Villafuerte ng maraming taon, alam niyang marahil ay wala talagang intensyon si Dominic Villafuerte na pakasalan siya.Ngunit laging may munting pag-asa siya, at tinulungan siya ni Luisa sa buong panahon.Lagi niyang inisip na basta't maghihintay siya, darating ang panahon na pakakasalan siya ni Dominic Villafuerte.Hindi inaasahan na ang hinihintay niyang pagbalik ay si Avigail Suarez na bumalik mula sa bansa, at si Dominic Villafuerte na paulit-ulit na nagsabi sa kanya na nais niyang kanselahin ang engagement nila.Matapos magpahinga sa bahay ng isang araw, hindi
Matapos umalis sa pamilya Villafuerte’s mansyon, ang kalungkutan at paghihirap sa mukha ni Lera Gale ay nawala, pinalitan ng malamig na ekspresyon.Naghihintay si Len sa sasakyan. Nang makita ang pangit na mukha ni Fu Lera Gale nang sumakay siya, nagtanong siya nang maingat. "Ms. Lera, saan tayo pupunta?"Tiningnan ni Lera Gale ang mukha niya sa salamin ng rearview nang malamig. "Sa kumpanya."Sumang-ayon si Len at sinimulan nang magmaneho patungong kumpanya, ngunit narinig mula sa likod si Lera Gale na nagsalita ng iritado."Kalimutan mo na, diretso na tayo sa bahay!"Wala siyang gana na pumunta sa kumpanya at makita ang mga magulong tao roon!Sayang nga't siya pa ang nagpunta kay Luisa kaninang umaga. Akala niya tutulungan siya nitong makipag-usap kay Dominic agad, tulad ng dati, kapag nakita siyang umiiyak.Pero hindi niya inasahan na magiging wala rin ang pagpunta niyang iyon.Walang silbi ang mga sinabi ni Luisa.Pagkatapos humupa ang galit ni Dominic, tiyak na malalaman ng laha
Wala pang kaalaman si Avigail tungkol sa iniisip ni Lera.Ang mga sinabi niya kay Skylei ay hindi lahat excuses. Ang research institute ay sobrang abala kamakailan.Dahil sa injury sa kanyang pulso at sa pagpupumilit ng mga bata, nagkaroon siya ng pagkakataong magpahinga sa bahay ng isang araw.Kinabukasan ng umaga, nagising siya sa isang tawag mula sa isang miyembro ng team. Matapos ang maikling pag-uusap, wala na siyang oras na mag-almusal at nagmadaling pumunta sa research institute.Natapos na ang naunang proyekto. Mahirap ang simula at katapusan ng proyektong ito. Kaya, sa simula ng proyekto, halos lagi siyang nasa experimental area.Ngayon na malapit nang matapos, kailangan nilang magbalik sa abalang takbo ng trabaho.Si Jake ay patuloy na nagsisilbing kanyang assistant.Habang nagsasagawa ng eksperimento, aksidenteng nakita ni Jake ang kanyang nasugatang pulso at nagkunwaring nag-alala. "Doktor Avi, ang kamay mo..."Nagmamadaling naging abala si Avigail at nakalimutang may suga
Pasado alas otso ng gabi, magkasama na ang buong grupo mula sa institusyon nang pumunta si Avigail sa Ayala Building.Pagdating nila sa pribadong silid, sabay-sabay na nagtaas ng mga baso ang lahat para magbigay-pugay kay Avigail.“Simula nang dumating si Dr. Suarez sa ating institusyon, hindi lang niya naresolba ang malaking problema natin sa mga sangkap ng medisina, kundi pinangunahan niya rin tayo sa napakaraming proyekto. Kung ano ang institusyon ngayon, utang natin iyon kay Dr. Suarez!”“Akala ko talaga hindi na magagawa ang proyektong ito, pero buti na lang at sobrang galing at tapang ni Dr. Suarez! Napakaganda na nga, napakahusay pa! Nakakainggit talaga!”“...”Isa-isang pumuri ang mga tao, at narinig lahat iyon ni Avigail.Ngumiti si Avigail nang may tiwala sa sarili, tumayo, at sumagot, “Ginagawa ko lang ang nararapat, pero dapat ako ang magpasalamat sa inyo sa tiwala ninyo at pakikipagtulungan sa akin.”Noong bumalik siya sa bansa, inasahan niyang magiging mahirap ang sitwasy
Napansin ni Henry na parang may kakaiba sa mukha ni Avigail, pero hindi niya alam kung bakit. Sinulyapan niya ang cellphone na biglang ibinaba ng kanyang amo at mabilis na lumapit kay Avigail."Hindi ka ba nagdala ng payong? Nasaan ang kotse mo? Hindi pa naman baba si Mr. President, ihahatid na muna kita," sabi ni Henry habang inihahanda ang payong sa kanyang kamay.Agad siyang pinigilan ni Avigail. "Hindi na, may hinihintay pa ako."Narinig ito ni Henry at hindi na ito pinansin. Tumango siya at tumayo sa tabi niya.Ayaw talagang makita ni Avigail si Dominic. Habang iniisip niyang matagal pa bago ito bumaba, tiningnan niya ang malakas na ulan sa labas at nagdalawang-isip. Ilang segundo ang lumipas bago siya tahimik na lumayo kay Henry.Plano niyang umalis bago pa lumabas ang lalaki.Sa oras na tatapak na siya sa ulan, narinig niya ulit ang boses ni Henry mula sa likuran."Mr. Presidenet, nandito ka na. Akala ko--..."Hindi niya alam kung ano ang nangyari, pero biglang natigil ang boses
Napansin ni Henry na parang may kakaiba sa mukha ni Avigail, pero hindi niya alam kung bakit. Sinulyapan niya ang cellphone na biglang ibinaba ng kanyang amo at mabilis na lumapit kay Avigail."Hindi ka ba nagdala ng payong? Nasaan ang kotse mo? Hindi pa naman baba si Mr. President, ihahatid na muna kita," sabi ni Henry habang inihahanda ang payong sa kanyang kamay.Agad siyang pinigilan ni Avigail. "Hindi na, may hinihintay pa ako."Narinig ito ni Henry at hindi na ito pinansin. Tumango siya at tumayo sa tabi niya.Ayaw talagang makita ni Avigail si Dominic. Habang iniisip niyang matagal pa bago ito bumaba, tiningnan niya ang malakas na ulan sa labas at nagdalawang-isip. Ilang segundo ang lumipas bago siya tahimik na lumayo kay Henry.Plano niyang umalis bago pa lumabas ang lalaki.Sa oras na tatapak na siya sa ulan, narinig niya ulit ang boses ni Henry mula sa likuran."Mr. Presidenet, nandito ka na. Akala ko--..."Hindi niya alam kung ano ang nangyari, pero biglang natigil ang boses
Pagkauwi ni Avigail sa bahay, sinalubong siya ng dalawang bata na kinuha ni Angel. Masaya silang naglalaro ng Lego sa sala. Nang makita siyang basa mula sa ulan, agad silang nag-alala. “Mommy, naulanan ka ba?” tanong ng mga bata. Bagama’t pagod, ngumiti si Avigail at hinaplos ang ulo nila para pakalmahin. “Hindi ko inaasahan ang ulan kaya hindi ako nakapagdala ng payong. Naulanan ako papunta sa parking lot, pero ayos lang,” sagot niya. Pagkatapos, tinawag niya si tita Kaye para bantayan ang mga bata habang siya ay umakyat upang maligo at magpalit ng damit. Bumaba siya para makipaglaro sa mga bata sandali bago bumalik sa kanyang silid para magpahinga. Sa sobrang pagod sa mga nagdaang araw, agad siyang nakatulog pagdapa niya sa kama. Ngunit sa kalagitnaan ng gabi, nagising siya dahil sa init ng kanyang pakiramdam. Dahan-dahan siyang bumangon para uminom ng tubig, ngunit nang tumayo siya, nanlalambot ang kanyang braso at bumagsak siya pabalik sa kama. Bahagyang napakunot ang noo
Samantala, sa kindergarten...Maagang dumating si Little Skylei sa gate ng paaralan, sabik na naghihintay kina Avigail at sa dalawang kapatid na lalaki.Kahapon, sinabi ng dalawang kapatid na lalaki na tapos na ang trabaho ng kanilang mommy at siya na ang maghahatid-sundo sa kanila mula ngayon.Kaya naman, buong gabi, sabik na naghintay si Little Skylei, pero sa huli, ibang tita ang dumating.Medyo nadismaya siya, pero nagdala naman ng mensahe ang tita mula sa magandang tita. Dahil dito, alam ng maliit na bata na inaalala pa rin siya ng magandang tita.Dahil dito, hindi na siya ganoon kalungkot sa nangyari kahapon at mas lalo pa niyang inaabangan ang pagkikita nila ngayong umaga!Pero, hanggang sa dumating na lahat ng bata, wala pa ring senyales ng magandang tita at ng dalawang kapatid na lalaki.Hindi maiwasan ni Little Skylei na makaramdam ng lungkot."Skylei, magsisimula na ang klase. Pasok na tayo!" tawag ng teacher nila. Hindi niya alam kung ano ang hinihintay ng bata, kaya hindi
Pagdating ni Avigail sa pintuan ng institusyon, nakita niyang binibilang ni Jake ang mga gamot na dumating. Kasama niya ang isang medyo matabang lalaking nakasuot ng suit. Hindi malinaw kung anong pinag-uusapan ng dalawa.Ang lalaki sa suit ay mukhang magiliw, pero may makikita sa ekspresyon ni Jake na tila hindi interesado. Karaniwan ay magaan at mahinahon ang pakikitungo ni Jake sa iba, kaya't bihira siyang makita na ganito ang itsura. Nilapitan ni Avigail si Jake, puno ng kalituhan."Doktor Jake, hindi ko po talaga sinasadya. Nang tawagan niyo ako kahapon, abala po ako sa isang pulong. Akala ko..."Nasa kalagitnaan ng pangungusap ang lalaki nang mapansin niyang tinitingnan siya ni Jake. Matapos itong makita, mabilis na ininterrupt ni Jake ang lalaki at malupit na ipinakilala si Avigail. "Siya ang namumuno sa aming institusyon, si Avigail. Doktor Avi, kung may mga bagay kayong nais pag-usapan, siya ang dapat kausapin."Nagulat ang lalaki at mabilis na tumingin kay Avigail, ang mukha
Nakita ni Avigail na malungkot ang mga bata, kaya't matagal siyang hindi nakapagsalita.Pero, mabuti na lang, alam din ng mga bata na hindi rin kayang iwan ni Mommy ang kanilang maliit na kapatid. Saglit lang silang malungkot, at pagkatapos ay tahimik na kumain ng kanilang pagkain.Pagkatapos ng hapunan, ramdam na ni Avigail ang pagod, at hindi na rin naisip ng mga bata na maglaro. Kaya't nagpunta na sila sa taas para magpahinga.Hinintay ni Avigail na makatulog ang mga bata, dahan-dahang hinaplos ang kanilang mga pisngi at mahinang sinabi, "Pasensya na kayo, mga anak."Dahil sa kanya, kailangan sumunod ng mga bata sa kanya sa murang edad.Dapat ay mayroon silang mas maginhawang buhay. Kung sinabi lang niya kay Dominic ang buhay ng mga bata, magiging mga batang may gintong kutsara sila, at magkakaroon ng lahat ng bagay.Ngunit sa selfish na dahilan, pinili niyang manatili sila sa kanyang tabi.Kahit na nagsikap siya sa mga nakaraang taon upang magbigay ng kabayaran sa kanila, sa kanya
Pagdating ng gabi, nang umuwi si Avigail, naroon na si Tita Kaye at sinundo na ang dalawang maliit na bata, at inihanda na ang hapunan.Nang makita si Avigail na pumasok, agad na nilapitan ng dalawang bata at nag-alala, "Mommy, are you okay? Mahirap bas a trabaho?”Habang nagsasalita, tinitigan ng dalawang bata si Avigail at napansin nilang mukhang pagod ang mukha ng kanilang mommy ngayong araw. Dahil dito, nagtinginan sila at nag-alalang nag-isip, alam nilang tiyak na mabigat ang trabaho ni Mommy ngayon.Si Avigail, na buong araw ay nagtakbo para makakuha ng mga medisina at pagod na, ay tumingin sa mga batang nag-aalala. Pinilit niyang ngumiti at niyapos ang kanilang mga ulo, "Salamat sa pag-aalala, mga anak."Pagkasabi nito, agad na tumakbo ang dalawang bata patungo sa kanya, kinuha ang mga slippers at inabot ito sa kanyang mga paa.Si Avigail ay ngumiti ng may kasiyahan.Matapos niyang hubarin ang kanyang coat, agad na tumakbo ang dalawang bata upang matulungan siyang isabit ito.A
Narinig ni May ang sagot ni Lera Gale at naguluhan siya.Puwede bang... may iba pa siyang plano?Sa pag-iisip na ito, nagtanong si May nang maingat, "Ate Lera, ibig mong sabihin, may ibang paraan pa bang pwedeng gawin laban kay Avigail?"Hindi na nakapagtimpi si Lera Gale. Iniisip niya na kahit may plano man, hindi na niya ito sasabihin kay May. Wala itong magandang idudulot, baka lalo pa magka-problema. Pero naisip din niyang magiging kapaki-pakinabang pa rin siya kay May sa hinaharap, kaya nagpakita siya ng pagpapalakas-loob."Don't worry, hindi ko hahayaan na manalo siya. Kung hindi siya dumating, hindi sana ikaw matutulungan ni Grandpa at ni Martin. Kahit para lang mapatanggal ang init ng ulo mo, hindi ko siya pababayaan!"Isang iglap, pinapawalan ni Lera Gale ang sisi kay Avigail sa nangyaring parusa kay May.Sumang-ayon si May at nagngalit, "Si Avigail! Simula nung makilala ko siya, palaging kinakalabit ako ng lolo ko at ng kuya ko. Ako pa nga ang pamilya nila, pero mas pinapabo
Hindi nagtagal, may kumatok sa pinto ng kwarto. Pumasok si May mula sa labas na may malungkot na mukha.“Ano'ng nangyari? Sino ang nanakit sa'yo?” tanong ni Lera Gale nang makita ang malungkot na hitsura ni May.Umupo si May sa tabi ng kama at walang gana na nagsimula magbalat ng mansanas. Inis na sinabi, “Si kuya at si lolo!”Nakita ni Lera Gale ang hindi makapaniwala na mukha ni May, kaya't kinuha niya ang mansanas at ang pambalat mula sa kanya. Hinanap niya ang dahilan, “Anong ginawa nila sa’yo?”“Alam nila na pinakiusapan ko si Manager Kian na huwag magbigay ng mga gamot kay Avigail!” Inis na sabi ni May habang tinitingnan si Lera Gale.Sa totoo lang, ang ideya ng pagpapahinto ng supply ng mga gamot kay Avigail ay galing kay Lera Gale. Kung hindi siya pinaalalahanan ni Lera Gale, hindi sana niya naisip na ang plano ni Luisa ay naglalayon laban kay Avigail. Nagkataon lang na hindi nila gusto si Avigail, kaya’t nagbigay ng suhestiyon si Lera Gale na sundan na lang ang galaw ng pamil
Sa kabilang banda, akala ni May na gumawa siya ng isang magandang bagay, ngunit pinuna siya ng kanyang kapatid at lolo, at pinagbawalan pa siyang makialam sa mga gawain ng pamilya Lee. Lalo siyang nainis habang iniisip ito.Habang nakita niyang umakyat si Mr. Lee at si Martin sa itaas, si May ay umupo sa sala ng matagal, paminsang pinapagalitan ang mga katulong.Ngunit hindi siya nakaramdam ng ginhawa, kaya tinawagan na niya si Lera Gale."Ate Lera, nasaan ka ngayon?"Si Lera Gale ay nakahiga sa ospital, at si Luisa ay nakaupo sa tabi niya. Nang matanggap ang tawag, lihim niyang binaba ang volume ng kanyang telepono. "Nasa ospital, anong nangyari?""Hindi ka pa ba nakakalabas?" nag-aalala si May.Alam din niya na nasugatan si Lera Gale at dinala sa ospital dahil sa pagliligtas kay Luisa. Madalas na siyang pumunta sa ospital nitong mga nakaraang araw, ngunit hindi niya inasahan na magiging malubha ang pagkakasugat nito.Pagkarinig nito, sinadyang tumingin si Lera Gale kay Luisa sa tabi
Pabalik sa itaas, napa-ubo si Mr. Lee, "Dapat mong bantayan si May sa mga susunod na araw. Masyado siyang padalus-dalos at natatakot akong magkamali siya ulit."Mabilis na tumango si Lee Martin, "Huwag po kayong mag-alala.""At saka, huwag mong isiping seryoso ang sinabi ni MAy. Ipapagpatuloy natin ang pag-supply ng mga gamot kay Dr. Avi. Kung may mga problema sa Villafuerte's, ako na ang bahala," wika ng matandang lalaki ng may kabigatan. "Ang Lee's ay laging tapat sa mga salita natin. Hindi namin pwedeng isakripisyo ang ating prinsipyo."Tumango si LMartin, "Tatawagan ko si Dr. Avi at ipapaliwanag ang sitwasyon."Tumango ang matandang lalaki at nagpatuloy, "Lumabas ka na, medyo pagod na rin ako. Gusto ko ng magpahinga."Dahil sa insidenteng pinagmulan ni May, labis na galit ang matandang lalaki ng araw na iyon. Nang maresolba ang isyu, nakaramdam siya ng pagkapagod sa katawan.Nag-antay si Martin na makapasok sa kwarto ang matandang lalaki bago siya tumayo at lumabas ng silid. Tinaw
Nararamdaman ni May na pilit siyang umiwas, ngunit patuloy niyang pinagtatanggol ang sarili, "Ano ang masama sa sinabi ko? Ang pamilya Lee ay itinataguyod na ng isang daang taon. Kung malalagay tayo sa panganib dahil sa pagtutol natin sa pamilya Villafuerte, magiging kalapastangan tayo sa pangalan ng pamilya Lee!"Nang marinig ito, ramdam ni Martin ang sakit sa ulo at nagngingitngit ang mga ngipin, "Alam mo ba kung anong batayan para magtagal ang pamilya Lee ng isang daang taon?"Tahimik na ibinaba ni May ang kanyang ulo at hindi nagsalita."Ang lahat ay tungkol sa reputasyon!" galit na sabi ni Martin habang tinitingnan siya ng may pagka-frustration, "Kung isusuko natin ang mga prinsipyo natin dahil sa kaunting personal na pagkakaibigan, anong karapatan ng Lee na manatili sa larangan ng medisina?!"Unti-unting kumupas ang kayabangan ni May at maingat niyang tiningnan ang matandang lalaki sa sofa. Bumisita siya sa tabi ng mga ito at nagpatuloy, "Kuya, ginagawa ko ito para sa kabutihan
Halos kalahating oras ang lumipas nang bumalik si May. Nang pumasok siya sa silid, medyo mayabang pa siya. Ngunit nang makita si Lolo Lee na nakaupo sa sofa, napilitan siyang magpakumbaba."Grandpa, nandito ka rin pala..." Nahulog ang mukha ni May na parang may konsensya, pero hindi siya masyadong nagpakita ng pagkabahala.Tinutok ni Lolo Lee ang tingin sa kanya, hindi masaya, at huminga ng malalim.Si May, na parang wala lang, ay naglakad nang dahan-dahan papunta sa kanila at nais sana magsiupo."Tumayo ka!" sigaw ni Lee Martin, galit na galit.Napahinto si May, punung-puno ng ayaw at pagsuway sa mukha, ngunit dahil nandiyan si Lolo Lee, napilitan siyang lumayo at tumayo sa kabilang gilid, hindi pa rin kuntento."Alam mo ba kung bakit kita pinatawag pabalik?" tanong ni Lee Martin, naguguluhan at medyo inis.Si May ay nagkurap ng mata at kunwaring hindi alam, "Hindi ko alam, naglalakad lang ako sa kalsada para mag-jogging nang bigla mo akong tinawag, tapos ang galit mo."Nagiging mala