Ang ibang mga bata ay nasa parehong kalagayan. Ginawa rin ni Avigail ang parehong bagay—isa-isa niyang inakay ang mga bata papunta sa kanilang mga kama at sinuri ang kanilang kalusugan.Karamihan sa mga bata ay nasa maayos na kondisyon. Masaya nilang tinanggap ang mga kendi mula kay Avigail at lumabas nang may ngiti.Ngunit ang ilan na may congenital na sakit ay nagtago sa mga sulok at tahimik na umiiyak. Nang muli silang sinuri, nagtipon-tipon ang mga bata at tumangging makipagtulungan.Simula pa lamang, iniwan na ang mga bata kaya hindi sila sanay umiyak nang malakas. Tila mga ibong takot sa bagyo, patuloy lamang silang sumisinghot habang pilit pinipigil ang kanilang mga luha.Sa ilang sandali, bumigat ang hangin sa paligid.Napatingin si Avigail sa mga bata at ramdam ang bigat sa kanyang dibdib. Nilabanan niya ang lungkot at lumapit upang aliwin sila."’Wag kayong umiyak, matapang tayo, ‘di ba? Konting sakit lang ‘to, hindi naman malala. Andito sina Tito at Tita para tulungan kayo.
Nang makita ang nangyayari sa harapan nila, bumigat ang pakiramdam ng apat.Sa sobrang gulat, agad na binitawan ni Garry Chavez ang hawak niyang bata at dali-daling lumapit sa bata sa sahig.Ang batang nakahandusay ay halatang natakot at nagkaroon ng matinding reaksyon. Ayon sa kanilang pagsusuri, ang katawan ng batang ito ay may kakaibang kondisyon—kapag natatakot, nagdudulot ito ng matinding sakit sa kanyang katawan. Sa katunayan, ito ang unang pagkakataon nilang makaharap ng ganitong kaso.Plano lamang ni Garry Chavez na magpabilis ng proseso ng libreng klinika, ngunit hindi niya inasahang matatakot ng husto ang batang iyon.Habang nakikita ang matinding paghihirap ng bata, naging seryoso at mabigat ang ekspresyon ng apat.Si Avigail ang unang kumilos. Pinilit niyang itago ang kaba at tinipon ang ibang bata.“Huwag kayong matakot. Aayusin ni Tito at Tita ang lagay ni Pepe. Lumabas muna kayo sandali, okay ba?”Ngunit nanatili sa tabi ni Pepe ang mga bata, ayaw siyang iwanan.“Si Pep
Hindi malinaw sa isip ni Avigail ang kanyang nararamdaman, ngunit parang hindi tama ang acupuncture point na iyon. Napabilis ang tibok ng kanyang puso.Ngayon, nang marinig niya ang tanong ni Garry Chavez, dahan-dahang kumalma si Avigail. Sa isip niya, mabilis na pumasok ang maraming pagsusuri.Pagkatapos ng ilang saglit, lumapit siya kay Garry Chavez na may kumpiyansa at maingat na ipinaliwanag, "Tama ka. Isa ito sa mga pangunahing acupuncture point para sa pagbawas ng sakit. Alam ko ito nang mabuti. Pero bago tayo magpakawala ng sakit, kailangan din nating isaalang-alang ang kalagayan ng pasyente."Napakunot ang noo ni Garry Chavez, halatang naiinip. "Ano man ang kondisyon ng katawan, ang acupuncture point ay pareho pa rin!"Habang sinasabi niya ito, handa na siyang itusok ang karayom.Mabilis na iniunat ni Avigail ang kanyang kamay at hinawakan ang pulso ni Garry Chavez, pinigilan ang pag-usad ng karayom. "Tama ka. Ito nga ang pinakamainam na acupuncture point para sa pagbawas ng s
Nang binibigyan ni Avigail ng acupuncture ang bata, kumalat agad ang balita sa iba pang silid.Maraming doktor ang nakarinig na kinuwestyon ni Avigail si Dr. Garry Chavez, kaya’t napukaw ang kanilang interes. Nang marinig nilang may iba pa siyang alam na paraan ng acupuncture para maibsan ang sakit, iniwan nila ang kanilang mga gawain at nagpuntahan.Pagpasok nila sa silid, nakita nilang abala si Avigail sa pag-acupuncture. Kahit may duda ang karamihan sa kanyang kakayahan dahil sa kanyang itsura, alam nilang bawal abalahin ang ginagawa niya. Kaya’t tumayo lamang sila sa may pinto at tahimik na nagmasid.Nang makita nilang epektibo ang acupuncture na ginawa ni Avigail, namangha ang lahat.Ang ganitong pamamaraan ng acupuncture ay hindi pa nila naririnig noon.Ngunit kitang-kita ng mga dalubhasa na ang istilo ng acupuncture ni Avigail ay mas luma kumpara sa kanilang alam. Hindi nila maisip kung saan niya ito natutunan.Nang marinig nilang pinuri ni Ricky Hermosa si Avigail, hindi napig
Pagkaraan ng matagal na paghihintay at hindi pa rin naririnig ang anumang sagot mula kay Avigail, unti-unting nakaramdam ng kahihiyan si Garry Chavez. Namula ang kanyang mukha habang nagsalita, "Ginusto ko lang talagang magamot agad ang batang ito. Mula iyon sa mabuting intensyon."Narinig ito ng lahat, kaya sabay-sabay silang napakunot ang noo.Bahagyang bumigat ang mukha ni Avigail.Sa gitna ng tensyon sa silid, isang boses ng batang babae ang bumasag sa katahimikan."Kasalanan mo iyon! Hinawakan mo si Kiefer at tinakot mo si Pepe!" galit na sabi ng bata habang nakaturo kay Garry Chavez.Siya ang pinakamatanda sa mga bata at palaging tinuturuan na alagaan ang mga nakababata sa kanya. Kaya naman, nang makita ang nangyari, inilabas niya ang galit para sa kapakanan ng kanyang mga kapatid.Napadilat nang husto si Garry Chavez, nagagalit sa sinabi ng bata. Kung wala lamang mga tao sa paligid, baka napagalitan na niya ito."Dr. Chavez, hindi ko tinatanggihan na iginagalang ka ng marami. P
Apat na doktor na lang ang natira sa silid.Lumingon si Avigail at tinitigan ang mga bata, at mahinang sinabi, "Mga bata, tignan ninyo, hindi naman pala nakakatakot ang paggamot, di ba?"Pagkabanggit nito, agad na itinaas ni Pepe, na kakalapat lang sa paggamot ni Avigail, ang kamay at malakas na sumagot, "Oo! Hindi masakit! Mas magaan na ang pakiramdam ko ngayon!"Ang maliit na batang babae ay medyo ayaw din sa paggamot kanina, ngunit nang makita ang kabaitan ni Avigail sa kanila, unti-unti siyang natutong magtiwala. Nang marinig niyang sinabi ni Pepe ito, mabilis na tumango, "Hindi nakakatakot, si tita, hindi na namin dapat itinago sa inyo kanina."Sumunod ang iba pang mga bata, at nang makita iyon ni Avigail, nahulog ang puso niya. Lumuhod siya at hinaplos ang mga ulo ng mga bata, "Ang gagaling niyo. Mabuti at hindi na kayo natatakot. Magtiwala lang kayo sa mga tito at tita, lalaki kayong malusog."Ang mga bata ay tumango nang maayos."Sino ang susunod?" tanong ni Avigail habang tum
Tumingin si Avigail pababa at nakita niyang napapalibutan siya ng mga bata. Medyo natatakot pa ang mga bata nang marinig ang sinabi ni Daven.Kung maaari lang, nais din niyang gamutin ang mga bata nang personal, ngunit naiisip niya ang kabuuang plano para sa araw na iyon. Kung siya lang ang mangangalaga sa lahat ng bata, baka hindi niya matapos ang lahat hanggang gabi.Dahil dito, kahit na nararamdaman niyang naaawa siya, malumanay niyang sinabi sa mga bata, "Mga munting kaibigan, maaari din kayong magpagamot kay mga tito’s. Mabait din sila. Hindi ba’t okay na kayo nang suriin ko kayo kanina?"Nang marinig ang sinabi ni Avigail, nagtinginan ang mga bata at walang gustong mag-umpisa. Nakita ito ni Avigail at hindi maiwasang makaramdam ng kaunting kalungkutan. "Pero kung maghihintay kayong lahat kay tita, baka hindi natin matapos ngayon. Gusto ko na lahat kayo ay magamot."Nagdalawang-isip pa rin ang mga bata.Habang hindi alam ni Avigail kung paano pa hihikayatin ang mga bata, tumayo a
Matapos ang ilang pagbabago, ang apat ay nagkaroon ng mga batang naghihintay sa kanilang paligid.Napaluwag ang pakiramdam ni Avigail at bumalik siya sa kanyang trabaho.Ang compartment ay tahimik, tanging mga maliliit na tunog mula sa mga bata ang maririnig, at ang mga ito’y napakaingat, parang natatakot na mag-ingay at makagambala.Habang tumatagal, habang nagpapagamot si Avigail, mas lalo niyang naramdaman ang bigat ng kanyang pakiramdam.Sa unang bahagi, pinakinggan lamang nila ang pulso ng mga bata, tinukoy ang kanilang kondisyon, at ipinasa ang mga batang may kakaibang kalagayan para sa follow-up na pagsusuri.Ito ang unang pagkakataon ni Avigail na humarap sa mga batang itinakwil. Nakaramdam siya ng kalungkutan para sa kanila, at pagkatapos ng follow-up na pagsusuri, mas lalo siyang nalungkot.Ang ilan sa mga bata ay may magaan na sintomas na kayang gamutin sa pamamagitan ng acupuncture o halamang-gamot, ngunit may ilan na may malalang kondisyon, at wala silang magawa kundi ipa
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p
"Avigail!! Heto na, nakakuha ako ng mabilis na proseso ng DNA testing sa hospital namin. Ang galing nga kasi pinadeliver pa nila!" sigaw ni Angel habang mabilis na pumasok sa bahay ni Avigail, hawak ang isang brown envelope na may seal ng ospital.Nagulat ang kambal na sina Dane at Dale sa biglang pagsulpot ng kanilang Ninang. Dahan-dahan pa itong lumapit, nahihiyang ngumiti sa kanila."Ninang! Kumain ka na po ba?" tanong ni Dane na laging concern sa mga bisita nila."Mom, Ninang… para saan po ba ang DNA test na iyan? May problema po ba?" tanong naman ni Dale habang hawak ang laruang robot.Tumingin si Avigail sa dalawang bata. Naisip niyang wala na siyang maitatago pa sa kanila. Limang taon pa lang ang kambal, pero sobrang talino na nila—mga batang marunong magbasa ng damdamin at sitwasyon."Oo… Sorry kung ginawa ito ni Mommy nang hindi kayo sinabihan. Naguguluhan na kasi ako. I can't give birth twice in a row. Alam niyo ‘yung ibig sabihin, di ba?""Opo, Mommy," sagot ni Dale. "Pero d
"Ano? Sinabi mo talaga 'yon kay Dominic? Gosh, Avigail!" Galit na ang tono ni Angel habang nakaupo sa tapat ng kaibigan. Halos malaglag ang hawak niyang baso sa narinig."Nagpakumbaba na siya. Inamin niya ang pagkukulang niya, halatang sobra na siyang nagsisisi—pero bakit hindi mo man lang binigyan ng kaunting puwang ang salita niya? Kahit hindi mo siya patawarin, sana hindi mo na lang nasabi ‘yon."Napatingin si Avigail, halatang pinipigilan ang luha."Galit ako nun, Angel. Sa tingin mo ba madali ‘yon? Iniisip niyang kaya kong itapon ang sarili kong anak? Anak ko!""Oo, gets ko ‘yon. Tama ang dahilan mo—may point ka, pero hindi pa rin tama ang naging sagot mo. Avigail, kung marinig ‘yon ni Sky, ano’ng mararamdaman niya? Na tinanggihan siya ng sariling ina?"Tumayo si Avigail at naglakad palayo sa sofa. "Pero hindi pa rin sigurado na anak ko siya, Angel! Pinipilit lang nilang paniwalaan ko ‘yon!""Pero paano kung totoo?" balik ni Angel, seryoso na rin ang tono. "Sinabi ng doktor na bu