“Hindi ko alam ang sinasabi mo. Tinawagan ko lang parents niya kasi nahimatay siya habang nasa washroom.” Pinipilit niyang maging kalmado, pero rinig ko ang panginginig ng boses niya.“Tama ba?”“Oo. Hinimatay siya at hindi tama na iwan lang siya doon kaya tinawagan ko ang mga magulang niya."Matagal ko nang kilala si Emma. Maaaring nagbago na siya, ngunit hindi gaanong. Madali kong nasasabi na nagsisinungaling siya sa akin."Kung ganoon ang kaso, bakit siya may sugat sa likod ng kanyang ulo?"Pilit niyang inaalis ang mga kamay ko sa panga niya, pero nakahawak ako ng matatag. Sinasaktan ko siya, ngunit wala akong pakialam. Hindi kapag sinaktan niya ang babae ko.“Hindi ko alam ang sinasabi mo. Nadatnan ko lang siya doon, nakahiga sa sahig." Sinusubukan niyang ipagtanggol ang sarili, ngunit ipinagkanulo siya ng kanyang mga mata."At ano ang ginagawa mo sa parehong restaurant sa kanya?" Nais kong makuha ang buong larawan.Pinaghandaan ba ito? O ito ay isang bagay na nangyari sa b
Emma. Nanghihina ang mga paa ko at bumagsak ako sa sahig. shock pa rin ako. Hindi pa rin ako makapaniwala na magiging malupit ang pakikitungo sa akin ng lalaking mahal ko, lahat ng ito ay dahil sa asong iyon.Nakita ko na ang malupit na side ni Rowan. Ito ay hindi kasing tindi ng ngayon, ngunit ito ay isang bagay pa rin na dapat isaalang alang. Ang cute ko noon. Gayunpaman, ang hindi ko akalain, ay isang araw ay mapupunta ako sa dulo ng kanyang galit.Sumakit ang panga ko. Gayon din ang aking baba at ang aking anit.Siya ay naging napakalamig at napakasama. Ang kanyang mga mata ay palaging may pag ibig, ngunit ngayon ay wala akong nakita kundi poot at pagkasuklam sa kanila.Sa kanyang mga mata, nakita ko ang kamatayan at alam ko lang na kung magagawa niya ang kanyang paraan, mawawala ako sa mundong ito.Sinusubukan kong isipin kung ano ang nangyari, ngunit walang saysay.Kinamumuhian ako ni Rowan at wala siyang gustong gawin sa akin. Pinutol ako ni Calvin at wala rin siyang gus
Rowan. Nagmamadali akong bumalik sa ospital. Hindi pa nababawasan ang galit ko. Napakahirap paniwalaan na si Emma ay yumuko ng ganoon kababa. Na sasaktan niya si Ava dahil lang hindi ko na siya gusto.Bakit napakahirap para sa kanya na intindihin iyon? Bakit hindi niya matanggap na hindi ko na siya mahal?Habang iniisip ko iyon, mas lalo akong nagagalit. Napahawak ako sa manibela kaya nahihirapan akong mag navigate sa sasakyan. Pinilit kong irelax ang aking pagkakahawak, nakatuon ako sa magandang ngiti ni Ava. Ang huling kailangan ng sinuman sa amin ay naaksidente ako.Ipinagpatuloy ko ang pagmamaneho habang may mga bagay na bumabagabag sa aking isipan. Hindi ko pa rin maintindihan kung ano ang nangyari kay Emma. Siya ay dating mabait na kaluluwa. Isa ito sa mga dahilan kung bakit ako nainlove sa kanya. Isa siyang anghel na may pusong purong ginto.Kung titingnan ko siya ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala na siya ang babaeng minahal ko noon. Ang babaeng minahal ko noong bata p
“Na siya ang nanakit kay Ava... Tinulak niya si Ava habang nasa banyo sila, at nauntog si Ava sa pader. Kaya naman dumudugo si Ava. I'm also guessing ito ang dahilan kung bakit siya nahimatay." Tumitigas ang tono ko kapag naaalala ko ang ipinagtapat ni Emma.Gusto kong ipinulupot ang aking mga kamay sa kanyang leeg at sinakal ang mga sinag ng araw mula sa kanya."Ang p*tanginang spoiled na bata," Galit na sigaw ni Theo. “Anong ginawa mo diyan? Sana hindi mo siya pinakawalan.""Huwag kang mag alala, ako na ang bahala sa mga bagay bagay." Isang ngiti ang naglalaro sa aking labi. Magdadalawang isip si Emma na sasaktan na naman si Ava."Mr. Woods?"Napalingon kaming lahat sa boses ng nurse."Si Miss Ava gising na."Narinig naming lahat na nakahinga ng maluwag. Natatakot ako na hindi siya magising.Tumayo ang mga magulang niya"Pwede ba natin siyang makita?" Sabik na tanong ni Nora."Siguro sa isang minuto," Sabi niya at humarap sa akin. "Hinihiling ka niya."Tumango ako at sumun
Ava. Mahigit isang linggo na ang nakalipas mula ng ma discharge ako sa ospital. Ang lahat sa ngayon ay naging mahusay, kahit na mayroon pa rin akong maliit na takot na ang lahat ay masira.Hindi nagkamali si Emma noong araw na iyon. Si Rowan ay palaging pag aari niya. Oo naman, siya ay isang tao at hindi lamang isang mapahamak na pag aari, ngunit si Emma ay palaging may hawak sa kanyang puso. Isang bagay na hindi ko lubos na naiintindihan.Tinatanong ko sa sarili ko kung ano ang naging espesyal niya. Nagtaka ako kung paano niya nakuha ang gayong pagmamahal at katapatan mula sa isang mabigat na lalaki tulad ni Rowan. Ginagago ako noon. Iniinis ako noon. Habang siya ay may malambot na bahagi, ako ay may masamang at pangit na bahagi.Ngayon ang mga talahanayan ay nakabukas at hindi ako nahihiyang sabihin na hindi ako lubos na nagtitiwala sa pagbabagong ito ng mga kaganapan at pagbabago ng puso.Kitang kita ko sa mga mata niya ang kabaitan at pagmamahal sa akin. Tumitiginin siya sa a
Nasa kusina ako nag iisip kung ano ang gagawin tungkol sa isyu ni Emma. Umalis si Travis ilang oras ang nakalipas pagkatapos niyang magmakaawa sa buong oras. Ngayon ay apat na at inaasahan kong uuwi si Noah anumang oras ngayon. Alas singko o alas sais ang uwi ni Rowan, kaya may oras pa akong mag isip.Hindi talaga kami nagkita ni Emma. Mostly dahil nagseselos ako nasa kanya yung lalaking gusto ko. Dati, hindi niya ako pinapansin at umaasal na parang wala ako. Ang tanging pagkakataon na naging marahas at masungit siya sa akin ay pagkatapos niyang malaman na magkasama kami ni Rowan.Hindi ko siya sinisisi, bagaman. Ganun din sana ang magiging reaksyon ko. Kaya kahit kailan ay hindi talaga ako nagdamdam sa paraan ng pakikitungo niya sa akin pagkatapos niyang malaman ang katotohanan. Ang bagong Emma na ito, bagaman, ay iba. Sa totoo lang hindi ko maintindihan kung ang heartbreak niya ang nagtulak sa kanya para maging ganito o kung may nangyari pa.Si Travis naman ay laging palaban. Ang
“Okay ka lang, baby?” Tanong ko kay Noah habang kumakain kami ng hapunan.Karaniwang sumasama sa amin si Rowan sa hapunan, ngunit hindi ngayon. May business proposal siya na pinagdadaanan. Not that he needs it, given na marami na siyang nagawa para sa kumpanya, but the opportunity was too great to pass up.Siya ay nasa bingit ng pagkuha ng dalawa sa mga nangungunang kumpanya ng negosyo sa Paris. Ang pagsasanib, ayon sa kanya, ay magdadala sa kanilang kumpanya sa mga bagong antas. Ang pagsasanib na iyon ay makikita ang kumpanya ng Wood na umangat sa nangungunang tatlong pinaka maimpluwensyang at matagumpay na kumpanya sa mundo."Wala po, Inay, iniisip lang kung paano haharapin si Sierra." Bumulong si Noah, itinutulak ang kanyang pagkain sa plato.Ang bagay ay siya stressed; malinaw na makita. Hindi ko lang alam kung paano siya tutulungan. Ayokong makisali maliban na lang kung lumagpas sa limitasyon si Sierra, kahit na nagdududa ang puso ko na gagawin niya ito. Gusto ko ring matuto s
"Kumain na ba si Rowan?"“Hindi pa. Sinabi niya sa akin na kakain siya pagkatapos niya at hindi ko dapat problemahin ang aking sarili."Tumango ako. "Sige, goodnight na kung gayon."“Goodnight din.”Pagkaalis niya, gumawa ako ng plato para kay Rowan. Sino ang nakakaalam kung gaano katagal bago siya matapos. Hindi siya makatakbo nang walang laman ang tiyan. Nang matapos ako, kinuha ko ang plato at pumunta sa opisina niya.Nakabukas ang pinto, pero kumatok pa rin ako.Napaangat siya ng tingin mula sa mga papel na dinadaanan niya. Kahit na siya ay mukhang pagod, marahil sa kakulangan ng tulog, siya pa rin ay mukhang sobrang hot."Alam mo hindi mo kailangang kumatok, Ava," Sabi niya habang nakasandal sa upuan niya.Gusto kong ipaalala sa kanya na hindi naman iyon dati, pero pinipigilan ko iyon. Dati, hindi niya ako pinayagan kahit saan malapit sa opisina niya. Lalo na nung nasa loob siya nito."Dalhan kita ng hapunan," Sabi ko sa kanya, sinusubukang itulak ang nakaraan.Pagtawid
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan