"Kumain na ba si Rowan?"“Hindi pa. Sinabi niya sa akin na kakain siya pagkatapos niya at hindi ko dapat problemahin ang aking sarili."Tumango ako. "Sige, goodnight na kung gayon."“Goodnight din.”Pagkaalis niya, gumawa ako ng plato para kay Rowan. Sino ang nakakaalam kung gaano katagal bago siya matapos. Hindi siya makatakbo nang walang laman ang tiyan. Nang matapos ako, kinuha ko ang plato at pumunta sa opisina niya.Nakabukas ang pinto, pero kumatok pa rin ako.Napaangat siya ng tingin mula sa mga papel na dinadaanan niya. Kahit na siya ay mukhang pagod, marahil sa kakulangan ng tulog, siya pa rin ay mukhang sobrang hot."Alam mo hindi mo kailangang kumatok, Ava," Sabi niya habang nakasandal sa upuan niya.Gusto kong ipaalala sa kanya na hindi naman iyon dati, pero pinipigilan ko iyon. Dati, hindi niya ako pinayagan kahit saan malapit sa opisina niya. Lalo na nung nasa loob siya nito."Dalhan kita ng hapunan," Sabi ko sa kanya, sinusubukang itulak ang nakaraan.Pagtawid
Hey aking mga kaibig ibig na mambabasa, umaasa ako na sa ngayon ang maligayang holiday na ito ay naging mahusay sa iyong panig. Nagpunta ako dito upang tugunan ang ilang bagay. Una, ito ay tungkol sa mga update. Nakatanggap ako ng ilang mga reklamo tungkol dito. Nais kong maunawaan mo na bukod sa pagiging isang manunulat ako ay tao rin. Mayroon akong isang mahirap na trabaho, paaralan at isang pamilya na aalagaan. Minsan mahirap ijuggle lahat ng sabay sabay, kaya umaasa ako na mauunawaan mo.Pangalawa, marami na rin akong natatanggap na reklamo tungkol sa pag drag palabas ng libro. Alam kong may karapatan ka sa opinyon mo kaya hindi kita ikinahihiya. Naiintindihan din kita. Talagang gusto ko, ngunit gusto kong mabait na maunawaan mo ang isang bagay, maaari akong makahanap ng isang paraan upang tapusin ito ngayon, ibig sabihin, pagkatapos ng lahat, sina Rowan at Ava ay nasa isang uri ng isang magandang lugar. Pwede ko itong tapusin sa loob ng limang chapter pero hindi ito magiging sapa
Hey aking mga kaibig ibig na mambabasa, umaasa ako na sa ngayon ang maligayang holiday na ito ay naging mahusay sa iyong panig. Nagpunta ako dito upang tugunan ang ilang bagay. Una, ito ay tungkol sa mga update. Nakatanggap ako ng ilang mga reklamo tungkol dito. Nais kong maunawaan mo na bukod sa pagiging isang manunulat ako ay tao rin. Mayroon akong isang mahirap na trabaho, paaralan at isang pamilya na aalagaan. Minsan mahirap ijuggle lahat ng sabay sabay, kaya umaasa ako na mauunawaan mo.Pangalawa, marami na rin akong natatanggap na reklamo tungkol sa pag drag palabas ng libro. Alam kong may karapatan ka sa opinyon mo kaya hindi kita ikinahihiya. Naiintindihan din kita. Talagang gusto ko, ngunit gusto kong mabait na maunawaan mo ang isang bagay, maaari akong makahanap ng isang paraan upang tapusin ito ngayon, ibig sabihin, pagkatapos ng lahat, sina Rowan at Ava ay nasa isang uri ng isang magandang lugar. Pwede ko itong tapusin sa loob ng limang chapter pero hindi ito magiging sapa
Emma. Dahan dahan akong humakbang patungo sa cell ko. Ang kulungan ay impyerno, sigurado iyon. Ang trabaho ko ay patunayan ang inosente at ipadala ang mga kriminal sa bilangguan. Hindi ko akalain na balang araw mapupunta ako dito.Wala akong magandang tulog simula noong dumating ako dito mga dalawang linggo na ang nakakaraan. Parang sa sandaling pumasok ako sa selda, naging kaaway ako ng lahat ng mga bilanggo. Sa ilang kadahilanan, kinasusuklaman nila ako at pinatunayan nila kung gaano kalaki ang ginawa nila.In the back of my mind, alam kong ito lang ang ginagawa ni Rowan. Dapat hindi ko na siya tinawid. Hindi ko dapat minamaliit ang nararamdaman niya para kay Ava. Yung Rowan na nakilala ko. Aking Rowan. Hinding hindi niya ako sasaktan. Hinding hindi siya gagawa ng kahit ano para masaktan ako.Ligtas na sabihin na ang lalaking minahal ko at pinahahalagahan ko sa lahat ng mga taon na ito ay matagal ng nawala. Ang lalaking minahal ko ay wala sa paningin. Ang kapalit niya ay isang l
Ava "Mom, pwede bang sumama si Gunner para mag sleepover ngayong weekend?" Tanong ni Noah, ngunit ang isip ko ay bilyon bilyong kalawakan ang layo.Napuno ako ng kaba. Alam kong sinabi kong bibisitahin ko si Ethan kapag handa na ako, ngunit nagbago ang sitwasyon. Para sa ilang kadahilanan, ang isyu ay patuloy na bumabagabag sa akin. Patuloy na pumapasok sa aking isipan araw-araw.Hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na kausapin si Rowan tungkol dito. Halatang galit siya kay Ethan. Hindi kailangan ng henyo para malaman iyon. Hindi naman sa gusto kong humingi ng permiso sa kanya o ano pa man. Pupuntahan ko pa rin si Ethan, gustuhin man niya o hindi.Ang ikinabahala ko ay ang reaksyon niya. Mahal ni Rowan si Iris tulad ng sa kanya. Malinaw na makita iyon, ngunit tulad ng sinabi ko, malinaw din na hinahamak niya ang kanyang ama. Sigurado akong hindi siya masyadong matutuwa sa pagbisita ko kay Ethan. Ang hindi ko sigurado ay kung ayaw niya sa ideya dahil sa ayaw niya si Ethan o dahil sa
"Hindi kailanman isang magandang bagay kapag ang isang tao ay nagsimula ng isang pangungusap na tulad nito." Nakakunot ang noo niya habang nakatitig sa akin. Para bang sinusubukan niyang malaman kung may nagawa ba siyang mali.Wala akong sinasabi. Una sa lahat, sinusubukan kong bumaba mula sa mataas na sekswal na pagpukaw. Pangalawa, hindi ko pa alam kung paano i-broach ang subject sa kanya. Sinusubukan ko ang aking makakaya ayusin ang mga iniisip ko."Tinatakot mo ako, Ava," Sabi niya, na ikinagulat ko at medyo napangiti ako.“Walang nakakatakot sayo.”At ito ay ang mapahamak na katotohanan. Walang nakakatakot sa lalaking nakatayo sa harapan ko. Ganun na ba kalaki ang pinagbago ng mga bagay? May nangyari ba sa panahong hindi ko maalala para matakot siya?Tumayo siya, lumakad siya ng maikling distansya sa kinatatayuan ko. Kinuyom niya ang pisngi ko, binigyan niya ako ng isang maliit at mabilis na halik. Hindi ito kasing lakas ng nangyari kanina, ngunit nagpapahina pa rin ito sa ak
"Hindi yan sagot," Sabi ko.Ang kanyang mga mata ay parang bugso ng alon. Isang bagyo ang nagngangalit sa likod ng mga kulay abong pool. Tila kinukumusta nila ako sa kanilang kaibuturan. Kinulong ako, tinatanggihan akong umalis.Noon ko ito nakikita. Isang basag sa kanyang baluti. Ang dahilan kung bakit ayaw niyang makita ko si Ethan.Sa pangalawang pagkakataon ngayon, nabigla ako."Natatakot ka, hindi ba?" mahinang tanong ko habang pilit pa ring binabalot ang ulo ko sa natuklasan.Lumipat siya at tumalikod, ngunit huli na ang lahat. Nakita ko na ang takot sa mga mata niya. Walang paraan upang makabawi mula doon.Papalapit, dahan dahan kong ipinatong ang kamay ko sa balikat niya. "Rowan, kausapin mo ako"Napansin ko ang sarili ko na minasahe ang kanyang balikat ng napansin ang kanyang tensyon sa kanyang balikat. Gusto ko lang maintindihan.Pinakawalan niya ang malalim na hiningang pinipigilan niya pagkaraan ng ilang sandali, saka tuluyang humarap.Sa unang beses simula ng naki
Ako ay isang nervous wreck. Lahat ng nasa loob ay nag vibrate sa nakakaalarmang bilis. Ang puso ko ay biglang tumibok at ang aking tiyan ay buhol buhol.Nakatitig ako sa mga dingding ng kulungan, hindi ko alam kung papasok ba ako o hindi. Hindi ko alam kung nabisita ko na ba si Ethan dati, pero mahalaga ito. Para sa akin, sa mismong sandaling ito, para akong bumisita sa isang estranghero.“Papasok ka ba, o tititigan mo na lang ang mga pader the whole damn day? Sinasayang mo ang p*tanginang oras ko,” Tinutuya ako ng opisyal na nagbabantay sa gate, ang kanyang bastos na pag uugali ay makikita sa paraan ng pag iinis niya sa akin.Hinawakan ko ng mahigpit si Iris sa mga braso ko at pinandilatan siya ng mata.Naiintindihan ko, ngunit isa, hindi niya kailangang maging masyadong bastos tungkol dito... At pangalawa, ito ay ang kanyang mapahamak na trabaho upang maging bantay, kaya duda ako na kinuha ko ang alinman sa kanyang mahalagang oras.“Anong kalokohan ang sinabi mo sa akin?” Snap k
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan