Tumawag agad si Calvin ay nakuha niya ang missed call notification. Ipinaliwanag niya na ang dahilan kung bakit hindi siya nag-pick up ay dahil nasa isang meeting siya at naka-silent ang kanyang telepono. Gusto niyang umuwi kaagad, ngunit sinabi sa kanya na maayos na ang lahat. Na inalagaan ko ang sitwasyon at maayos si Gunner. Hindi na siya umiiyak. Hindi rin siya nalungkot. Sapat na iyon para sa akin. Nag-aatubili siya, ngunit sa wakas ay pumayag siya dahil mahuhuli ang kanyang pagpupulong. Ngayon, nagluluto ako ng hapunan para sa amin. Sa libu-libong kaisipang tumatakbo sa aking isipan. Parang hindi ako makahinga sa sarili kong iniisip. Palagi silang naroroon at ngayon ay may ilan na idinagdag tungkol kay Gunner. "Anong hapunan natin mama?" Tanong ni Noah na nakaupo sa counter. “Oo, ano? I am starving” nakangiting dagdag ni Gunner sa akin. Ayan na naman. Yung damn smile. Hindi naman sa kinasusuklaman ko ito. Hindi ko kailanman masusuklam ang anumang ngiti na ibinibigay s
"Salamat" Sabi koBumalik kami sa trabaho at sa wakas ay natapos na ang pagluluto. Tinulungan nila akong mag ayos ng table at umupo na kami para kumain.Sa aming tatlo, o sasabihin kong apat, halos linisin namin ang lahat, ngunit ibinaba ko ang aking paa para sa ilang natira. Malamang uuwi si Calvin na pagod at gutom. Hindi siya magkakaroon ng oras upang magluto ng isang bagay.Pagkatapos ng hapunan, pinaligo ko sila at pagkatapos ay humiga na ito para sa kanila.Pagkatapos nilang matulog ay may naisip akong ideya. Mayroon akong limang silid na bahay. Mayroon pa ring dagdag na silid kahit na ginawang nursery ang isa sa kanila. Ang huling natitirang kwarto ay maaaring ang silid ni Gunner.Maaari siyang matulog doon anumang oras na matapos siya at maaari rin itong maging ligtas na lugar habang siya ay naririto. Mabilis akong natuwa sa ideya. Agad akong kumuha ng note pad at sinimulang isulat ang mga kakailanganin ko.Kailangan kong humingi ng pahintulot kay Calvin, ngunit sigurado
Rowan.Tumama ang mga paa ko sa semento habang tumatakbo. Karaniwan akong tumatakbo sa umaga, ngunit ngayon ay nagpasya akong iba. Bandang alas siyete ng gabi at kailangan ko itong tumakbo.Binilisan ko ang takbo, pakiramdam ko nasusunog ang kalamnan ko. Gusto kong malampasan ang kasalanan ko. Gusto kong malampasan ang sakit sa puso ko. Gusto kong malampasan ang aking kalokohan.Kinakain ako ng buhay ng guilt kung gaano ko nasaktan si Ava. Sinisira ako mula sa loob palabas. Hindi ko pa siya kayang harapin simula nang matuklasan ko ang nararamdaman ko para sa kanya.Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin, at ang nakikita ko lang ay isang kasuklam suklam na tao. Naiinis ako sa mga kinikilos ko. Naiinis ako sa lahat ng ginawa ko sa kanya.Akala ko mabait akong tao. Yung tipong mabangis magmahal. Palagi kong ipinagmamalaki ang sarili ko dahil pinanghahawakan ko ang pagmamahal ko kay Emma. Akala ko totoo ang nararamdaman ko para sa kanya. Ang hindi ko namalayan ay habang ginagawa iyon,
Makalipas ang tatlumpung minuto ay nakauwi na ako sa aking bahay. Ang malamig na hangin ay walang nagawa para palamigin ang aking mga ugat. Gusto kong sumugod sa kinaroroonan ni Ava at kunin siya. Gusto kong sabihin sa kanya na hindi siya makakasama nitong si Calvin. Gusto kong ipahayag ang pagmamahal ko sa kanya."Mr. Woods, may isang tao dito upang makita ka," Sabi sa akin ng aking mayordomo sa sandaling pumasok ako sa aking bahay.“Sino ito?” Nagtanong ako.Bago pa siya makasagot, naputol na ang boses niya. Nagmura ako habang nakatalikod ako sa kanya. P*ta! Wala akong oras o pasensya para harapin siya."Paano kita matutulungan, Emma?" Pakiramdam ko ay umalis na si Rodgers, ang mayordomo ko.Pinag aaralan ko ang mga katangian niya. Siya ay maganda, oo, ngunit ang kanyang kagandahan ay nakita sa aking mga mata. Sinubukan kong hanapin ang nakakapasong nararamdaman ko para sa kanya, ngunit wala. Walang laman ang lugar na dati nilang pinaglagyan."Kamusta, Ro?" Tanong niya sa halip
Ava"Mommy, malapit ka na bang matapos?" Sigaw ni Noah sa pinto ng kwarto ko. “Malapit na ang oras. Malalate na tayo.""Sandali lang" Sigaw ko pabalik habang mabilis kong sinuot ang damit ko para sa araw na iyon.Ngayon, mas komportable ako sa mga damit, kaya iyon ang suot ko. Nakasuot ako ng cute na sundress na may manipis na mga strap at abot hanggang tuhod ko. Pinaresan ko sila ng sandals. Dahil madalas kaming maglalakad, inakala kong magiging komportable sila.Naka curled ponytail ang buhok ko na may mga maluwag na tendrils na bumabalot sa mukha ko. Wala akong masyadong make up. Higit sa lahat dahil tamad akong gawin ito.Hindi ko nais na gawin ang buong bagay na ito. Madali akong mapagod sa panahon ngayon at ayokong masira ang araw sa pamamagitan ng pagiging mabilis. Ang ngiti sa mga mukha ni Noah at Gunner ang nagpabago sa isip ko. Excited silang dalawa sa araw na ito.Kailangan ito ni Gunner pagkatapos ng nangyari noong nakaraang linggo. Kailangan niyang maramdaman ang pag
Dahan dahan akong lumingon sa direksyon ng tunog para makita si Rowan na nakaupo sa tabi ko. Parang hiniling ko na mabuhay siya. Hindi lang iyon. Sa unang pagkakataon mula ng makilala ko siya, walang suot na suit si Rowan. Naka black V-neck tshirt siya at blue jeans."Anong ginagawa mo dito?" Nauutal kong sabi, hindi pa rin makapaniwalang nandito siya."Sinabi ni Noah na nandito ka, kaya andito ako" Kaswal niyang ikinibit ang balikat na para bang hindi nakakabaliw ang sinabi niya.Ng hindi na ako makatiis sa presensya niya, tumayo ako at naglakad palayo nang hindi nagsasalita. Narinig kong tinatawag niya ang pangalan ko pero hindi ko siya pinansin.Pumunta ako sa banyo at sinubukang pakalmahin ang sarili ko. Bakit ngayon? Bakit hindi siya naging ganito taon na ang nakalipas? Ng magdesisyon ako na mag move on, nagkaroon siya ng pagbabago sa kanyang karakter? Hindi ito gumagana ng ganoon.Ang pagtilamsik ng tubig sa aking mukha, ay pinatigas ko ang aking puso. Hindi mahalaga kung ba
Medyo mas matangkad siya kay Calvin, pero hindi iyon nagpaatras kay Calvin.“Tapos ako sayo. Sapat na ang pagkontrol mo sa buhay ko. Bakit hindi ka na lang magpakamatay at iligtas kami sa lahat ng problema” Sabi ni Calvin kay Rowan.Nakatayo ako doon at hindi makapaniwala sa sinabi niya. May malisya sa mga mata niya. Bagay na hindi ko akalain na makakasama ko si Calvin. Siguradong galit at pait, pero malisya? Hindi kailanman.“Hindi mo ba gusto iyon? Kahit na matapos ang lahat ng mga taon na ito ay sinusubukan mo pa ring patunayan na ikaw ay isang tao kahit na hindi. Ang katotohanan ay hindi ka magiging akin. Hindi ka mahal ni Emma noon at hindi ka mamahalin ni Ava ngayon dahil sa akin ang puso niya"Ang mga salitang iyon ay parang ang tulak na kailangan ni Calvin dahil binato niya ang kanyang kamao at napahawak sa panga si Rowan. Hindi nagtagal bago makabawi si Rowan bago siya gumanti. Hindi nagtagal, ganap na silang nag aaway.Nakatayo ako roon at pinagmamasdan sila, na sana kah
Sasabog na ang ulo ko at mag iiwan ng mga piraso ng karne na nakakalat sa buong sala ko. Hindi ako nagkaroon ng sandali ng kapayapaan.Patuloy ang pag iisip sa aking isipan. Hindi tumitigil. Hindi tumitigil. Ito ay nagtutulak sa akin na baliw, para sa kapakanan ng langit."Okay, ngayon gusto kong tumutok ka sa susi at sa mga insektong pinag aaralan natin," Sabi ko kay Mary, isa sa mga estudyanteng tinuturuan ko. "Kung gusto mong makabisado ang dichotomous key, kailangan magtuon sa dalawang iyon."Inaasahan ko na ito ay makagambala sa akin mula sa aking mga iniisip, ngunit ako ay nagkamali. Ang aking ulo ay patuloy na naliligaw sa bawat sumpa.Si Mary ay tumango, nagbibigay sa akin ng senyales na naiintindihan niya."Ang unang karakter ay may malalaking pakpak at may maliit o walang pakpak... Ano sa palagay mo ang sagot?"Pinag aaralan niya ang mga insekto sa libro bago bumaling sa akin. Sa una, tila hindi siya sigurado, ngunit sa huli ay ibinuka niya ang kanyang bibig at nagsalit
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan