Ang tanging dahilan kung bakit nakatayo pa rin ang aming kumpanya ay dahil kasing lakas kami ng mga Howell. Ang kanilang pag alis at pagkuha sa kanilang mga tapat na mamumuhunan na gawin ang pareho ay hindi gaanong nakaapekto sa amin.Hindi ako naging tanga para isipin na matatapos ito. Maaaring hindi nila nagawang sirain ang aming kumpanya, ngunit sigurado akong maghahanap sila ng ibang paraan upang makaganti. Ni hindi ko sila lalabanan. Sakto namang sinundan nila ako. Nararapat sa akin ang lahat ng plano nilang gawin sa akin para sa paraan ng pagtrato ko sa kanilang anak.“Iyan ba ang ikinalulungkot mo? Na tumanggi siyang tulungan ka." Si Gabe ay nakatingin sa kanya na may simpatiya.Nagpakawala ng mahaba at pagod na hininga si Travis. "Hindi. Ito ang kanyang sinabi. Sinabi niya na hindi niya ako tinuring na pamilya niya. Sa madaling salita, wala akong halaga sa kanya.”Nakikita ko ang sakit na dulot nito sa kanya, ngunit wala akong nararamdamang simpatiya para sa kanya. Kami ay
"Hindi ka maaaring magseryoso" Tanong ni Emma na gulat na gulat tulad ko.Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Kinapa ng gulat ang dibdib ko, na nahihirapan akong huminga. Kung naisip ko na si Ronny o Reaper, kung ano man ang mangyari, masama ang pagkidnap sa amin, nagkamali ako dahil mas malala ang plano niya.“Ay, ako. Hindi dapat ako ginulo mo ama maging si Rowan. Oras na para makaganti ako” Ronny smirks evilly sending chills down my back.Tinawag niya si Rowan sa harap namin at sinabihan siyang pumili. Hindi pa rin ako makapaniwala na ang plano niya ay isa lang sa amin ang aalis dito ng buhay.Pakiramdam ko ay nadudurog ang lahat sa akin. Nangingibabaw ang takot sa loob ko at hindi ako makapag isip ng maayos. Sigurado akong namamaga ang mukha ko sa paghampas sa akin ng bastos na iyon at nahati ang labi ko. Pinili kong pagtuunan ng pansin ang sakit na iyon kaysa sa nalalapit na kapahamakan."Wala ka bang sasabihin, Ava?" Tanong ni Ronny na may parehong malamig na n
"Hindi ako makapaniwala na sinabi mo lang iyon tungkol kay daddy!""Ang swerte ko dahil hindi ko talaga alam kung ano ang iniisip mo." Nagalit ako.Hindi ba pwedeng manahimik na lang siya at hayaan akong mag concentrate? Sa bawat sandali na lumilipas na hindi ako malaya, mas lalong tumataas ang aking pagkabalisa.Tumitig siya sa atin, pero tahimik lang. Nakahinga ako ng maluwag. Ngayon ay maaari na akong tumutok sa pagpapalaya ng aking mga kamay. Kung magagawa ko iyon, ang lahat ay magiging madali. Sana.Hindi ko alam kung gaano katagal nang sumuko ako. Nanginginig ang mga kamay ko. Nasusunog ang aking pulso at nasabi kong dumudugo sila. Parang habang sinusubukan kong palayain sila, mas lalong lumalalim ang lubid sa balat ko.Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko. Ayaw kong gawin ito, ngunit wala akong ibang pagpipilian. Sa puntong ito ay alinman iyon o panganib na siya ang napatay."Mayroon akong isang plano na maaaring gumana" Lumingon ako kay Emma at sinabi sa ka
Lumabas ako at sinuri ang lugar. Nasa isang junk yard kami. Napangiti ako sa swerte namin. Nangangahulugan ito na maraming lugar na mapagtataguan mula sa Reaper at sa kanyang mga tauhan.“Kailangan nating hanapin ang labasan. Pagdating doon, naniniwala ako na ang mga bagay ay madali na lang.” Sabi ko kay Emma habang nagsisimula kaming gumalaw.Tumango siya bilang pagsang ayon at tumabi sa akin. Nag iingat kami habang naghahanap kami ng labasan. Panatilihing nakatago ang ating sarili at tinitiyak na hindi tayo lalakad sa bukas."Saan ang labasan?" Galit na galit si Emma. Madaling sabihin.Ilang minuto na kaming naglalakad. Kahit na wala kaming nadatnan na goons, hindi rin kami nakakalapit sa paghahanap ng labasan."Siguro magpahinga tayo ng konti" Nagsisimula na akong mapagod. Masakit ang mukha ko, pati mga kamay at paa ko.Ang pag iisip na iyon ay agad na binaril sa lupa kapag narito kami ng isang nagngangalit na alarma. Malakas ang tunog nito sa buong bakuran.Nagsisimulang tum
"P*ta, ang sakit!" Sigaw ni Emma sa matinding paghihirap, na nagpalabas sa aking gulat ng makitang itinaas ng lalaki ang kanyang pistol.Pilit kong kinuha ang baril na nalaglag ko at agad na nagpaputok. Bumagsak siya sa lupa. Bumangon ako at sumugod kay Emma, na namimilipit sa lupa.Hindi ko na tinitingnan kung buhay o patay ang lalaki. Sa ngayon, hindi ito mahalaga sa akin. Hindi kapag ako ay puno ng adrenaline at si Emma ay dumudugo sa lupa."Namamatay ako di ba?" Tanong niya na may namumuong luha sa kanyang mga mata.Maaari ko sanang sabihin sa kanya na itigil ang pagiging isang umiiyak na sanggol, ngunit hindi ko ginawa. Not when she’s the one that shoved me and took a bullet that was meant to be mine."Hindi, hindi ka namamatay" Sagot ko habang sinusuri ko siya.Nabaril siya sa balikat, at dumudugo ito nang husto. Ako ay nag alala. Una sa lahat, baka mamatay na lang siya sa dugo at pangalawa, nasa panganib pa rin kami. May isang tao ay nakatali sa paghahanap sa amin sa hul
Nagsisimulang magulo ang puso ko at nagsimulang pumasok ang gulat.Inalog alog ko siya at ang dulo ng katawan niya. Sinalo ko siya bago siya bumagsak sa lupa. Pinihit ko siya, ginawa ko ito para nakahiga siya sa kandungan ko. Binulong ko ang pangalan niya muli, pero hindi pa rin siya sumasagot.Sa nanginginig na mga kamay at buto na puno ng takot, sinusuri ko ang kanyang pulso, natatakot na walang maramdaman. Nakahinga ako ng maluwag ng maramdaman ko iyon. Ito ay medyo mahina, ngunit ito ay naroroon. Nakahinga ako ng maluwag. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala akong nakitang pulso.Nagsisimula nang tumulo ang mga luha sa mata ko. Napadpad kami dito. Duguan at nanghihina si Emma. Ako ay pagod at nananakit at nasa gitna kami ng kampo ng kalaban.Hindi ko sila pinipigilan kapag nahulog sila. Nagsawa lang ako. Bakit ngayon lang nangyari sa akin ang lahat ng ito? Wala akong hinangad, kundi kapayapaan, ngunit hindi ko pa rin naaabot iyon. Kinasusuklaman ko ito. Kinasusuklama
Rowan.Hindi ko maipaliwanag ang takot na naramdaman ko nang makita ko ang bastard na nakatutok ang baril sa ulo niya. Siya ay nanginginig, at ang mga luha ay bumagsak sa kanyang mukha. Narinig ko habang nagsusumamo siya sa kanya na iligtas siya, ngunit alam kong hindi niya gagawin.Ng ipikit niya ang kanyang mga mata. Para bang tinatanggap ang kanyang kapalaran. Halos mapaluhod ako nito. Kung hindi dahil sa alam kong pagod na siya, iniligtas ko ang lalaki para lang mabigyan ko siya ng sarili kong bersyon ng pagpapahirap."Kailangan niya ng doktor, Rowan" Sabi niya sa mahinang boses habang nakaluhod ako sa harapan niya.Natext ko na si Gabe. Ilang minuto lang ay darating na ang ambulansya. Hindi naman sa wala akong pakialam kay Emma; Ginawa ko. Mas inalagaan ko lang si Ava.Dahan dahan kong kinuha ang mukha niya sa mga kamay ko. Namamaga ang pisngi niya, gayundin ang mata niya. May pasa na ito, at nahati ang labi.Tumigas ang mukha ko sa kakaisip na may nagpatong ng kamay sa kany
"Oo pakiusap" Sagot niya habang pagod na nakatingin sa akin.Yumuko ako at binuhat siya. Niyakap ko siya malapit sa dibdib ko, nagsimula akong maglakad."Sinabi ko na kailangan ko ng tulong na tumayo, hindi dinadala" Ang kanyang argumento ay kulang sa kanyang normal na apoy na sumusuporta dito. Ipinakikita nito kung gaano siya kapagod.Hindi ako sumasagot. Hilahin mo lang siya palapit sa akin. Tamang tama ang pakiramdam niya sa aking mga bisig ng ganito. Tulad ng lahat ng bagay sa p*tanginang universe ay nakahanay mismo. Kung mananatili akong ganito magpakailanman, kung gayon ito ay isang kapalaran na malugod kong tatanggapin.Habang naglalakad ako kasama siya papunta sa kotse ko, hindi ko maiwasang magtaka. Hindi ko hinayaan ang sarili ko na maging ganito kalapit sa kanya. Para hawakan siya, yakapin o halikan. Palagi kong itinatago sa kanya ang isang bahagi ng aking sarili. Kaya napapaisip ako kung, hinayaan ko ba ang sarili ko, ganito ba ang pakiramdam? Parang siya ang nawawalang
"Ang mga aksyon at masamang ugali mo ang nagpalayas sa'yo. Huwag mong isisi ang mga kamalian mo sa akin.”"Kasalanan mo. Kung hindi ka dumating dito, wala sanang nangyaring mga bagay na ito.”Masyado akong mabagal upang tumugon, kaya nang siya ay sumugod sa akin at tumama, nagulat ako.Natisod ako bago ko naituwid ang sarili ko. Tapos na ako. Ang babaeng ito ay nakalusot na sa napakaraming bagay, hindi siya makakalusot sa sampal.Nang walang pag-iisip, iniikot ko ang kamay ko at sinuntok siya. Sabay kaming sumigaw."Putang ina, ang sakit," mura ko.“Sinuntok mo ako!”Dahil hindi niya inasahan na sasapukin ko siya, nahulog siya, hawak ang kanyang dumudugong ilong. Sa kabila ng sakit sa aking kamay, nakaramdam ako ng masamang kasiyahan habang pinapanood siyang dumudugo at nahihirapan."Harper!" Sumisigaw si Gabriel sa likuran ko, pero hindi ko inaalis ang tingin ko kay Milly, sakaling magdesisyon siyang atakihin ako ulit.Ilang segundo ang lumipas, naharang ang kanyang paningin
Harper.Sobrang pagod na ako at sobrang gutom, parang mamamatay na ako. Wala akong agahan kaninang umaga kasi nalate ako magising.Mayroon nang talakayan tungkol sa isang mahalagang kasunduan sa negosyo, kaya si Gabe ay pumapasok sa opisina nang mas maaga kaysa sa akin. Hindi ako nakatulog nang maayos noong gabi, kaya tuluyan kong na-miss ang alarm ko.Si Lilly ay nakaayos na sa paaralan at kahit na minsan ay nagagawa ko pa rin siyang ihatid, kadalasang ang kanyang tsuper na ang nagdadala sa kanya sa paaralan. Nagkakasalo pa rin kami sa hapunan tuwing gabi. At si Gabe ay sinisiguradong umuuwi siya bago matulog siya.Tungkol naman sa relasyon ko kay Gabe, sabihin na lang nating medyo mabigat ito. Huwag mong isipin na masama siya o anuman, sa halip, kabaligtaran ang nangyari, na talagang nakakagulat sa akin.Nagtataka ako dahil hindi ito katulad niya.Patuloy kong inaasahan na makita ang lalaking pinakasalan ko noon, pero wala siya sa abot-tanaw. Sobrang nakakainis, patuloy kong in
Paano nangyari na may ganitong tao pa sa kumpanya?Ang listahan ng kanyang mga pagkakamali ay patuloy na umaalulong sa isip ko at hindi ko mapigilan ang galit na nagsisimulang kumulo sa loob ko."Dalhin mo rito ang HR!" Humihinga ako sa pamamagitan ng mga nakatikom na ngipin. “At pinadalhan ko ng email ng pagpapaalis ang babaeng iyon. Ayaw ko siya sa kumpanyang ito. At siguraduhin mong alam ng finance na wala siyang makukuha. Hindi na pagkatapos malaman ang mga kasuklam-suklam na paraan ng kanyang pag-uugali.”"Masusunod, boss."Hindi nagtagal at dumating na ang HR manager sa aking opisina... At pagdating niya, nagngangalit na ako."Sabi nila gusto mo akong makita, Ginoong Wood," patuloy ang pag-iwas ng kanyang mga mata sa akin."Ano bang binabayaran namin sa'yo?" Tinanong ko, habang pinapaliit ang aking mga mata sa kanya.Siya ay isang matangkad, payat, at kalbo na lalaki. Ang suit na nakabitin sa kanyang balikat ay mukhang masyadong malaki para sa kanya.Imbes na sumagot sa a
Gabe.Mga dalawang linggo na ang nakalipas mula nang unang date ko kay Harper, at hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin.Alam kong hindi ito makatuwiran dahil dati ko na siyang naging asawa at pinawalan ko siya, pero hinahanap-hanap ko siya na parang wala pang ibang tao o bagay na ganito ang pangungulila ko.Parang may paraan siyang makapasok sa bawat isipin ko pag gising ko, at bago ako matulog. Nabibaliw ako, pero hindi naman ako nagrereklamo. Gusto kong isipin siya.Gusto kong isipin ang kanyang malambot na mga labi, ang kanyang napakagandang ngiti, ang kanyang tawa, ang kanyang magandang mukha at masarap na katawan. Gusto ko talagang isipin siya. Siya lang. Maganda siya sa loob at labas, at nakilala ko siya nitong mga nakaraang linggo sa pamamagitan ng tahimik na pagmamasid sa kanya.Bakit hindi ko ito ginawa noong kami ay kasal? Bakit ko siya itinaboy? Bakit ko siya tinrato ng masama? Bata pa ako noon, pero hindi ko maaring gamitin iyon bilang dahilan. Sadyang simple la
Ang boses niya ay magaspang habang sinusubukan niyang pigilin ang kanyang emosyon. Ang panginginig sa kanyang boses ang aking kahinaan. Ayaw ko kapag siya'y nasasaktan. Ayaw na ayaw ko.“Rowan…”"Hindi, Ava. Totoo. Halos huli na ako at sa kaibuturan ng aking puso, alam kong kung hindi dahil sa pagkakamali ni Ethan, wala akong pagkakataon sa iyo. Hindi ka babalik sa akin kung hindi nakialam ang tadhana. Palagi akong magiging mapagpasalamat na binigyan mo ako ng isa pang pagkakataon sa kabila ng mga kalokohan na ginawa ko sa iyo. Ang pagkakamaling akala mong nagawa mo noong gabing iyon? Wala iyon kumpara sa mga pinagdaraanan mo sa akin sa loob ng siyam na taon at gayon pa man, tinanggap mo pa rin ako…”"Dahil mahal kita."“Oo, pero halos angkinin na ni Ethan ang pag-ibig na iyon para sa sarili niya.”Kinainis ko kung gaano siya ka-insecure tungkol kay Ethan. Halos nahulog ako sa kanya, pero hindi siya para sa akin. Si Ethan ay palaging magkakaroon ng espesyal na lugar sa aking puso,
Tahimik akong nanonood habang inaalis niya ang kanyang coat, pagkatapos ang tie, at saka ang medyas. Ang natitirang mga damit niya ay inalis, hanggang sa naiwan na lang siya sa kanyang mga boxer shorts. Pinapanood ko siya habang tumatawid siya sa silid at nawawala sa banyo. Ilang segundo ang lumipas, umandar ang shower, at inalis ko ang aking mga mata mula sa pinto, at tumuon nang diretso. Hindi ko talaga nakikita ang kahit ano.Ang isip ko ay bumabalik kay Emma.Nakuha ko ang aking masayang wakas, pero siya? Dapat ko bang tawagin itong masayang wakas kung si Rowan ay kanya sa simula? Sana ba sila nagkatuluyan kung pinakawalan ko na siya? Magiging masaya ba sila?Lahat ng mga tanong na ito ay patuloy na umiikot sa isip ko. Lahat ng mga pagdududang ito ay patuloy na nagpapakaba sa akin sa desisyon kong manatili kay Rowan. Gusto kong masaya ang lahat. Ayaw kong malaman na nakuha ko ang aking masayang wakas habang hindi nakuha nina Emma at Calvin.Siguro kung pinakawalan ko na lang, s
Ava.Umupo ako sa aking dressing table na nakatitig sa salamin habang pinapahiran ko ang aking buhok. Mga bandang alas-nueve ng gabi at magulo ang isip ko.Nang pumunta ako para sa aking therapy session ngayon, hindi ko inaasahan na makakasalubong ko si Emma. Grabe, hindi ko inasahan na mag-aalok pa akong maghintay para sa kanya, tapos yayain pa siyang mag-ice cream, at pagkatapos ay magtagal ng ilang oras na nag-uusap lang kami.Sinabi niya sa akin na ito ang kanyang unang sesyon ng therapy at naramdaman ko lang na kailangan kong nandiyan para sa kanya. Alam ko kung gaano kahirap ang session ko para sa akin. Ang takot at pagkabalisa. Ang takot at presyon. Pumunta ako mag-isa, at muntik na akong magkaatake sa puso dahil sa sobrang kaba at nerbiyos ko.Nang lumabas ako mula sa sesyon na iyon, parang napunit ako. Parang ang mga sugat ko ay kinuskos nang mabuti. Wala akong ginawa para pagalingin ang mga ito. Sa halip, tinakpan ko lang sila at itinago ang aking ulo sa buhangin. Hindi k
Ang puso ko'y sumasakit sa sakit na nananatili pa rin sa kanyang boses. Naiintindihan ko kung bakit siya nasa therapy pa rin. Hindi pa ganap na gumaling si Ava.Tumingin ako pabalik at inilalagay ko ang aking sarili sa kanyang sitwasyon. Hindi ko kailanman tinanong kung bakit ganoon ang mga magulang ko kay Ava kahit bago pa sila magkamali ni Rowan. Sumunod na lang ako sa kung paano ang mga bagay. Hindi ko siya pinabayaan, pero hindi ko rin sinadyang iparamdam sa kanya na siya ay kasali.Pagkatapos ng gulo kay Rowan, labis akong nabigo at nalunod sa sarili kong sakit kaya't wala akong pakialam kung gaano sila kalupit sa kanya. Sa isip ko, pinaniwalaan ko na karapat-dapat lang iyon sa kanya."Hindi naman ako naging pinakamabuting nakatatandang kapatid noong lumalaki ako, di ba?" Tinanong ko nang dahan-dahan, habang patuloy na bumabagsak sa akin ang bigat ng aking mga pagkakamali."Okay lang, at hindi naman talaga ito mahalaga. Hindi rin ako naging pinakamabuting nakababatang kapatid
Tumayo si Ava at lumapit sa akin sa sandaling lumabas ako ng pinto."Kamusta?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay lumilipat-lipat sa pagitan ng sa akin.Kung ako'y magiging tapat, nagulat ako na nandito pa rin siya. Nang sinabi niyang hihintayin niya ako, hindi ko inaasahan na gagawin niya iyon. Akala ko lang na maghihintay siya hanggang makapasok ako, tapos aalis na. Hindi ko akalain na maghihintay siya ng buong isa at kalahating oras."Talagang nakakagulat na maganda," sagot ko, hindi talaga sigurado kung paano ito ipahayag.Mas nagustuhan ko ang sesyon kaysa sa inaasahan ko. Sa loob ng mahabang panahon, itinago ko ang nararamdaman ko sa loob ko. Siyempre, sinabi ko kay Molly, pero hindi ko kailanman pinayagan ang sarili kong maramdaman ang mga emosyon. Hindi ko kailanman sinabi sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. Ang sakit ng puso, ang sakit, ang kawalan, lahat ng iyon, itinago ko sa sarili ko.Ang magawa iyon kasama si Mia ay nakapagpabukas ng aking mata. Hindi ko alam kun