Rowan."Mag iisp ka ba ng habang buhay?" Inis na tanong ni Gabe.Hindi ko siya pinapansin. Ipagpatuloy mo lang ang pagtitig sa amber na likido sa aking baso, iniisip kung paano mabilis na bumaba ang mga pangyayari kay Ava.Hindi ako musmos para isipin na siya ay kumikilos ng hindi makatwiran. Siya ay kumikilos tulad ng isang normal na tao. Isang taong paulit ulit na sinasaktan ng mga taong mahal niya.Merong malakas na pangangailan sa loob niya na pakalmahin siya sa kanyang nararamdamang sakit. Para tanggalin lahat ng sakit niya. Para gumaling siya. Bagaman, paano ko magagawa iyon? Kapag ako ang naglagay doon sa umpisa.“Hindi mo maipagpapatuloy ang ganito, Ro. Kung hindi ka niya binibigyan ng oras ng araw, hayaan mo siyang mag isa! Gusto ka ni Emma sa pag iyak ng malakas. Hell, Hindi ka naman nagkulang pagdating sa babae na gusto mo," Bulong niya, isinandal ang kanyang pwetan sa upuan.Hindi ko kinikilala ang kanyang hangal na tirada. Sa halip, pinandilatan ko siya. "Kung masyad
Ang tanging dahilan kung bakit nakatayo pa rin ang aming kumpanya ay dahil kasing lakas kami ng mga Howell. Ang kanilang pag alis at pagkuha sa kanilang mga tapat na mamumuhunan na gawin ang pareho ay hindi gaanong nakaapekto sa amin.Hindi ako naging tanga para isipin na matatapos ito. Maaaring hindi nila nagawang sirain ang aming kumpanya, ngunit sigurado akong maghahanap sila ng ibang paraan upang makaganti. Ni hindi ko sila lalabanan. Sakto namang sinundan nila ako. Nararapat sa akin ang lahat ng plano nilang gawin sa akin para sa paraan ng pagtrato ko sa kanilang anak.“Iyan ba ang ikinalulungkot mo? Na tumanggi siyang tulungan ka." Si Gabe ay nakatingin sa kanya na may simpatiya.Nagpakawala ng mahaba at pagod na hininga si Travis. "Hindi. Ito ang kanyang sinabi. Sinabi niya na hindi niya ako tinuring na pamilya niya. Sa madaling salita, wala akong halaga sa kanya.”Nakikita ko ang sakit na dulot nito sa kanya, ngunit wala akong nararamdamang simpatiya para sa kanya. Kami ay
"Hindi ka maaaring magseryoso" Tanong ni Emma na gulat na gulat tulad ko.Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Kinapa ng gulat ang dibdib ko, na nahihirapan akong huminga. Kung naisip ko na si Ronny o Reaper, kung ano man ang mangyari, masama ang pagkidnap sa amin, nagkamali ako dahil mas malala ang plano niya.“Ay, ako. Hindi dapat ako ginulo mo ama maging si Rowan. Oras na para makaganti ako” Ronny smirks evilly sending chills down my back.Tinawag niya si Rowan sa harap namin at sinabihan siyang pumili. Hindi pa rin ako makapaniwala na ang plano niya ay isa lang sa amin ang aalis dito ng buhay.Pakiramdam ko ay nadudurog ang lahat sa akin. Nangingibabaw ang takot sa loob ko at hindi ako makapag isip ng maayos. Sigurado akong namamaga ang mukha ko sa paghampas sa akin ng bastos na iyon at nahati ang labi ko. Pinili kong pagtuunan ng pansin ang sakit na iyon kaysa sa nalalapit na kapahamakan."Wala ka bang sasabihin, Ava?" Tanong ni Ronny na may parehong malamig na n
"Hindi ako makapaniwala na sinabi mo lang iyon tungkol kay daddy!""Ang swerte ko dahil hindi ko talaga alam kung ano ang iniisip mo." Nagalit ako.Hindi ba pwedeng manahimik na lang siya at hayaan akong mag concentrate? Sa bawat sandali na lumilipas na hindi ako malaya, mas lalong tumataas ang aking pagkabalisa.Tumitig siya sa atin, pero tahimik lang. Nakahinga ako ng maluwag. Ngayon ay maaari na akong tumutok sa pagpapalaya ng aking mga kamay. Kung magagawa ko iyon, ang lahat ay magiging madali. Sana.Hindi ko alam kung gaano katagal nang sumuko ako. Nanginginig ang mga kamay ko. Nasusunog ang aking pulso at nasabi kong dumudugo sila. Parang habang sinusubukan kong palayain sila, mas lalong lumalalim ang lubid sa balat ko.Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko. Ayaw kong gawin ito, ngunit wala akong ibang pagpipilian. Sa puntong ito ay alinman iyon o panganib na siya ang napatay."Mayroon akong isang plano na maaaring gumana" Lumingon ako kay Emma at sinabi sa ka
Lumabas ako at sinuri ang lugar. Nasa isang junk yard kami. Napangiti ako sa swerte namin. Nangangahulugan ito na maraming lugar na mapagtataguan mula sa Reaper at sa kanyang mga tauhan.“Kailangan nating hanapin ang labasan. Pagdating doon, naniniwala ako na ang mga bagay ay madali na lang.” Sabi ko kay Emma habang nagsisimula kaming gumalaw.Tumango siya bilang pagsang ayon at tumabi sa akin. Nag iingat kami habang naghahanap kami ng labasan. Panatilihing nakatago ang ating sarili at tinitiyak na hindi tayo lalakad sa bukas."Saan ang labasan?" Galit na galit si Emma. Madaling sabihin.Ilang minuto na kaming naglalakad. Kahit na wala kaming nadatnan na goons, hindi rin kami nakakalapit sa paghahanap ng labasan."Siguro magpahinga tayo ng konti" Nagsisimula na akong mapagod. Masakit ang mukha ko, pati mga kamay at paa ko.Ang pag iisip na iyon ay agad na binaril sa lupa kapag narito kami ng isang nagngangalit na alarma. Malakas ang tunog nito sa buong bakuran.Nagsisimulang tum
"P*ta, ang sakit!" Sigaw ni Emma sa matinding paghihirap, na nagpalabas sa aking gulat ng makitang itinaas ng lalaki ang kanyang pistol.Pilit kong kinuha ang baril na nalaglag ko at agad na nagpaputok. Bumagsak siya sa lupa. Bumangon ako at sumugod kay Emma, na namimilipit sa lupa.Hindi ko na tinitingnan kung buhay o patay ang lalaki. Sa ngayon, hindi ito mahalaga sa akin. Hindi kapag ako ay puno ng adrenaline at si Emma ay dumudugo sa lupa."Namamatay ako di ba?" Tanong niya na may namumuong luha sa kanyang mga mata.Maaari ko sanang sabihin sa kanya na itigil ang pagiging isang umiiyak na sanggol, ngunit hindi ko ginawa. Not when she’s the one that shoved me and took a bullet that was meant to be mine."Hindi, hindi ka namamatay" Sagot ko habang sinusuri ko siya.Nabaril siya sa balikat, at dumudugo ito nang husto. Ako ay nag alala. Una sa lahat, baka mamatay na lang siya sa dugo at pangalawa, nasa panganib pa rin kami. May isang tao ay nakatali sa paghahanap sa amin sa hul
Nagsisimulang magulo ang puso ko at nagsimulang pumasok ang gulat.Inalog alog ko siya at ang dulo ng katawan niya. Sinalo ko siya bago siya bumagsak sa lupa. Pinihit ko siya, ginawa ko ito para nakahiga siya sa kandungan ko. Binulong ko ang pangalan niya muli, pero hindi pa rin siya sumasagot.Sa nanginginig na mga kamay at buto na puno ng takot, sinusuri ko ang kanyang pulso, natatakot na walang maramdaman. Nakahinga ako ng maluwag ng maramdaman ko iyon. Ito ay medyo mahina, ngunit ito ay naroroon. Nakahinga ako ng maluwag. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala akong nakitang pulso.Nagsisimula nang tumulo ang mga luha sa mata ko. Napadpad kami dito. Duguan at nanghihina si Emma. Ako ay pagod at nananakit at nasa gitna kami ng kampo ng kalaban.Hindi ko sila pinipigilan kapag nahulog sila. Nagsawa lang ako. Bakit ngayon lang nangyari sa akin ang lahat ng ito? Wala akong hinangad, kundi kapayapaan, ngunit hindi ko pa rin naaabot iyon. Kinasusuklaman ko ito. Kinasusuklama
Rowan.Hindi ko maipaliwanag ang takot na naramdaman ko nang makita ko ang bastard na nakatutok ang baril sa ulo niya. Siya ay nanginginig, at ang mga luha ay bumagsak sa kanyang mukha. Narinig ko habang nagsusumamo siya sa kanya na iligtas siya, ngunit alam kong hindi niya gagawin.Ng ipikit niya ang kanyang mga mata. Para bang tinatanggap ang kanyang kapalaran. Halos mapaluhod ako nito. Kung hindi dahil sa alam kong pagod na siya, iniligtas ko ang lalaki para lang mabigyan ko siya ng sarili kong bersyon ng pagpapahirap."Kailangan niya ng doktor, Rowan" Sabi niya sa mahinang boses habang nakaluhod ako sa harapan niya.Natext ko na si Gabe. Ilang minuto lang ay darating na ang ambulansya. Hindi naman sa wala akong pakialam kay Emma; Ginawa ko. Mas inalagaan ko lang si Ava.Dahan dahan kong kinuha ang mukha niya sa mga kamay ko. Namamaga ang pisngi niya, gayundin ang mata niya. May pasa na ito, at nahati ang labi.Tumigas ang mukha ko sa kakaisip na may nagpatong ng kamay sa kany
Hey Loves, so I’m just from reading you comments and you’ve really told me how you feel😅.Everyone is entitled to their own opinion and I respect that. I can’t do anything to change them and that’s is completely okay.I’ve gotten some really good criticism and I want to thank those who have pointed me towards my mistakes. I always struggle with writing an ending and that’s why it can sometimes come off as rushed. Don’t worry I’ll be working on that in my next book.As for Emma and Calvin, I want you all to understand that this was always the way it was supposed to end, at least in this book.Emma didn’t love Calvin, she was sorry for what she did but she never loved him with same depth he loved her. In other words, she loved him but she wasn’t in love with him. Calvin deserved to feel that love with someone else given that Emma couldn’t reciprocate. Go back to some of her therapy sessions and you’ll realize that yes she was remorseful but not because along the way she fell in love
Harper.Lumulutang ako sa isang malambot na puting ulap ng pagtulog. Mainit ang pakiramdam ko, naramdaman kong may kapayapaan, at naramdaman kong mahal ako.Dahan dahan, nagsisimula akong magising. Si Gabriel ay nasa likuran ko, ang kanyang mga braso sa paligid ng yakap. Ginagawa niya ito sa tuwing natutulog tayo. Hawakan mo ako ng mahigpit sa kanyang mga bisig na parang natatakot na mawala ako kung hindi siya.Kumalas ako ng kaunti na sinusubukan na makalabas ng kanyang mga braso. Sa halip na palayain ako, hinigpitan niya ang kanyang mga kamay, na nagtutulak sa akin na mas malapit sa kanyang katawan.Huminto ako kapag naramdaman ko siya. Kapag naramdaman ko ang kanyang hindi mapag aalinlanganan na matigas na kahoy sa umaga. Ang aking mga hormone ay sumusulong at kaagad ko siyang gusto. Gusto kong maramdaman itong ibaon sa loob ko.Mayroon kaming isang malusog na sekswal na buhay, ngunit may mga oras na gusto mo lang. Sa tatlong mga bata, kung minsan mahirap na walang tigil na nag
"Sigurado," Ibabalik niya ang aking ngiti tulad ng paglalakad sa amin ni Killian."Narito ako upang nakawin ng aking magandang asawa." Ang kanyang tinig ay raspy at hindi ko maiwasang matunaw sa timbre. Ito ay sobrang sexy."Sayo na siya." Binitawan ako ni Calvin at humakbang sa tabi bago maglakad palayo.Hinila ako ni Killian sa kanyang mga bisig, tinitiyak na walang puwang sa pagitan namin. “Okay ka lang ba? Ang iyong likod ay nasasaktan? Ang iyong mga binti? "Tingnan kung ano ang sinabi ko sa iyo? Siya ay isang pating bilang isang abogado ngunit nagmamalasakit at mapagmahal bilang asawa. Hindi ko rin alam na may tipo ako hanggang sa makilala ko siya."Okay lang ako, mahal ko, medyo nagaalala," Tawa ko, itinulak ang aking sarili na mas malapit sa kanya."Sinabi ko na ba sayo na mahal kita?" Tanong niya.Hindi ko maiwasang mapangiti habang itinutulak ko ang aking sarili ng tumingkayad at bumulong malapit sa kanyang mga labi. "Halos isang libong beses ngayon, hindi na ako ay na
Si Molly ay isa sa aking mga abay na babae at ganoon din sina Ava, Connie, Letty, Harper at Kinley. Sila ay naging aking mga batang babae sa nagdaang apat na taon mula nang aksidente. Siyempre, hindi ko mapalitan si Molly, siya ang aking pinakamatalik na kaibigan, ngunit nagpapasalamat ako na mayroon ako sa kanila.Dagdag pa, kahapon sinabi sa akin ni Molly na iniisip niya na lumipat dito. Tuwang tuwa ako. Mahal ko siya. Ngunit inamin namin na mahirap gawin ang buong pagkakaibigan na malayo. Ako ay matapat sa buwan na siya ay nasa paligid.Bumagsak ang musika at lumapit si Gunner, sinira ang lahat ng iba pang pag uusap."Maaari ba akong magsayaw sayo, Mom?"Mayroong isang serye ng mga aaws at isinusumpa ko ang aking puso ay natutunaw mismo sa lugar."Syempre, aking gwapong lalaki anak," Sagot ko bago kunin ang kanyang kamay.Si Gunner ay labing apat, ngayon ay isang teenager. Maniwala ka ba diyan? Siya ay kasing taas ko at sigurado ako sa ilang taon na siya ay magiging mas mataas
Emma.Sumasayaw ako kasama si Molly, pinahihintulutan ang musika na maghugas sa akin. Medyo masakit ang likod ko, pero hindi mahalaga kapag sobrang saya ko.Ang aking damit ay kumikislap sa paligid ko habang sinisigaw namin ang lyrics ng Cruel Summer ni Taylor Swift sa tuktok ng aming mga baga. Sumama sa amin si Ava, na buntis nang husto. Natawa ako dahil iniisip niya na sumasayaw siya, ngunit hindi. Hindi ko rin alam kung anong tawag sa ginagawa niya.Mabibilang ko ang ilang beses kung kailan ako naging pinakamasaya. Ang isa ay noong nakapasa ako sa bar exam. Ang pangalawa ay noong tinawag ako ni Gunner na mom sa unang pagkakataon sa mahabang panahon. At ang pangatlo ay ngayon. Sa araw ng aking kasal.Tama ang narinig mo. Kakakasal ko pa lang at hindi ako magiging mas masaya.Natandaan ang cute lawyer na sinabi ko kay Ava noong birthday ni James? Well, hindi siya sumuko, kahit ilang beses ko siyang tinanggihan. Panay ang tanong niya, at ang ibig kong sabihin, ay halos araw araw s
Kaya dumating na tayo sa dulo ng Ex-Husband’s Regret at sa mga side story. Gusto ko lang magpasalamat sa lahat ng pagmamahal at suporta mo sa librong ito. Ito ang pinakamahabang librong naisulat ko at sa ngayon ang pinakamatagumpay kong libro. Hindi ito magiging matagumpay kung hindi dahil sa iyong suporta. Kaya kaysa sa inyo. maraming salamat po. Salamat sa iyong paglalakbay mula sa simula hanggang sa katapusan. Ibig sabihin ang mundo ay nananatili ka sa akin.Ngayon, gusto kong iannounce na susunod na ang kwento ni Noah. Ito ay tinatawag na [The Billionaire's Fight For Redemption] Inaayos ko pa ang plot, pero magiging available ito sa kalagitnaan ng Oktubre, kaya abangan ito. Magkakaroon tayo ng side story tungkol kay Gunner at malamang isa pa tungkol kay Lilly.Narito ang isang sneak peek ng The Billionaire's Fight for Redemption. Ito ay isang magaspang na draft.Sierra.Naglalakad ako sa aisle. Bumibilis ang tibok ng puso ko at mabagal ang mga hakbang ko. Ang mga rosas at putin
Makalipas ang tatlong taon.Emma."Seryoso, Emma, kailan ka magsisimulang makipag date?" Tanong ni Ava, umupo sa tabi ko.Tumingin ako sa likod bahay at hindi ko mapigilan ang ngiti na namumuo sa aking mga labi. Ngayon ang kaarawan ng anak nina Travis at Letty. Si James, na ipinangalan sa dad namin, ay mag iisang taon na ngayon.Nagpakasal sina Letty at Travis mga dalawang taon na ang nakalilipas. Nagpropose agad si Travis. Nagising ako pagkatapos ng aksidenteng iyon na muntik ng kumuha sa buhay ko. Nagtataka siguro kayo kung ano ang nangyari sa driver. Well, siya ay kasalukuyang nagsisilbi ng limang taong sentensiya para sa walang ingat na pagmamaneho. Sana natuto siya ng leksyon.Bumalik kina Travis at Letty. Sa tingin ko nakita niya ako sa ospital napagtanto niya kung gaano kaikli ang buhay. Nag propose siya at sinabi ni Letty na oo. Nagpakasal sila sa isang magandang kasal sa spring.Bilang resulta ng pagiging kaibigan ni Ava, dinala ako sa kulungan. Nagpakasal sina Connie
“Hindi! Kailangan kong itulak,” Ungol ko, hinawakan si Gabriel sa sando.Para akong baliw. Para akong nawalan ng malay. Ang sakit ay talagang nababaliw sa akin.Buti na lang at nakarating kami sa kwarto bago ako manganak sa hallway ng biwist na ospital. Nakahinga ako ng maluwag ng makarating kami sa kwarto at sinimulan na nila akong ihanda.Nasa loob na si Ava. Nagpapasalamat ako na may taong nakakaunawa kung ano ang pakiramdam kapag literal na nahati ang iyong ari sa dalawa upang ang isang maliit na maliit na tao ay makapasok sa mundo."Hindi na ako makapagpigil," Sigaw ko bago umakyat at itinulak ang lahat ng mayroon ako.Sumpa ko nararamdaman kong nahati ang pwetan ko at nakakadagdag lang ito sa sakit ko."Kasalanan mo ang lahat ng ito!" Sigaw ko kay Gabriel habang nakahawak sa kamay niya na nakakamatay.Nakatitig ako sa kanya. Mabilis na pumapasok ang aking mga hininga at ang aking mga butas ng ilong ay pumutok sa pagsisikap na kumuha ng mas maraming hangin sa aking mga baga
”Ayos lang ito, Lily-Bear. Magkakaroon lang ako ng baby… Natandaan mo ano sinabi ko kapag mangyayari na ito?”Tumango siya. “Opo. Sabi mo na mahihirapan ka, pero hindi dapat ako magalala dahil iyon ay parte ng pagdala ng bata sa mundo.”“Mabuti,” Napangiwi ako habang isa pang contraction ang naganap. “Nangyayari ito sa ngayon, kaya huwag kang magalala.”Kinuha ni Gabriel ang kamay ko at tinulungan ako palabas ng kwarto. Huminga ako sa ilong ko at palabas sa bibig ko, pero maging totoo ma tayo. Hindi talaga iyon nakakatulong. Hindi ba?“Hindi ko lang maintindihan. Bakit kailangan mo mahirapan? Hindi ba pwedeng lumabas ang baby ng hindi ka nahihirapan?”Ang huling bagay na gusto ko ay ang matrauma ang anak kong babae sa pagpapaliwanag sa kanya na ang sakit ay kailangan para itulak palabas ang baby mula sa loob ko. Gusto niya na malaman kung bakit ang baby ay kailangan itulak palabas at ipapaliwanag ko na dahil ang baby ay malaki at ang daanan niya ay maliit, kaya ang mga contraction