"Ava.."Pinutol ko siya. Ayokong makarinig ng kahit ano sa bibig niya.“Sa tuwing kinakampihan mo si Emma, tuwing tinatrato mo ako na parang basura. Sa tuwing tumatawa ka nang dinudurog ni Rowan ang puso ko dahil nasaktan kita precious sister, tinuring mo ba akong pamilya mo? Paano yung mga panahong sinabi mong deserve ko yung sakit na pinagdadaanan ko? O kapag binalewala ako ng ama at ina na parang wala akong kwenta? Paano kung sa lahat ng oras ay iniiwasan mo akong lahat? Pamilya mo pa rin ba ako?"Wala siyang sinasabi. Ngunit ano pa rin ang masasabi? Alam niya ang totoo. Hindi niya ako tinuring na pamilya noon. Para sa kanya at sa iba ay isa lang akong hindi gustong istorbo. Isang gagawin nila ang lahat para maalis.“Kaya sabihin mo sa akin, kung hindi mo ako kinukunsiderang pamilya noon, paano mo naisip na ikukunsidera kitang pamilya ngayon? Anuman ang sinusubukan mong gawin sa pamamagitan ng paglalaro sa akin ng family card ay hindi gagana"Tumagos ang tingin ko sa kanya. N
"Gumising ka!"Humagulgol ako, ngunit hindi ko binuksan ang aking mga mata. Napakalayo ng boses at naisip ko na nanaginip ako dahil paano pa kaya pamilyar ang boses?"Ava, gumising ka!"This time binuksan ko na ang mata ko. Masyadong totoo ang boses para maging panaginip. Atsaka, bakit ko siya napapanaginipan?Malabo ang paningin ko habang sinusubukang mag adjust ng mga mata ko.Habang lumilipas ang mga segundo, bumabalik sa akin ang mga alaala ng nakaraan.P*ta! Kinidnap na naman ako.Malabo pa ang utak ko sa inaakala kong chloroform na nalanghap ko. Mabilis akong nag iingat ng mga bagay bagay, umaasa na ang kemikal ay hindi makakaapekto sa aking sanggol.Umupo ako sa upuan habang nakatali ang mga kamay ko sa likod. Ang pagsisikap na gumalaw ay nagpapatunay na isang puntong pinagtatalunan. Mahigpit ang mga lubid at tumama sa balat ko. Ang sinumang kumuha sa akin ay malamang na hindi nais na ipagsapalaran akong makatakas."Tapos ka na ba?" Tinanong niya.Akala ko imagination
"At hindi mo kailangang ibuka ang iyong bibig at magsalita. Pwede bang tumahimik ka na lang?"Patuloy akong nagpupumiglas sa aking upuan. Umaasang maluwag ang mga lubid. Walang paraan na manatili ako dito kasama siya sa buong oras. May hindi magandang mangyayari sa pagitan namin."Walang katulad ng isang magandang away ng pusa sa pagitan ng mga kababaihan. Dapat ba kitang pakawalan para asikasuhin mo kung ano man ang alitan niyo sa isa't isa?" Sabi ng isang lalaki habang naglalakad papunta sa amin.Masyado akong abala kay Emma kaya hindi ko namalayan na nakabukas na pala ang pinto. Isinusumpa ko ang sarili ko sa loob dahil sa kalokohang iyon."Oo naman, bakit hindi mo ako pakawalan at kapag tapos na ako sa kanya, ikaw ang isusunod ko" Nagigigil ako, hinayaang ipakita na galit ako.Tawa lang ng tawa ang lalaki. Syempre nakakatuwa siya. Isa siyang higante kumpara sa akin. Para sa kanya, ang pakikipaglaban sa akin ay katulad ng pakikipaglaban sa isang bata."Gusto kong makita kang s
Rowan."Mag iisp ka ba ng habang buhay?" Inis na tanong ni Gabe.Hindi ko siya pinapansin. Ipagpatuloy mo lang ang pagtitig sa amber na likido sa aking baso, iniisip kung paano mabilis na bumaba ang mga pangyayari kay Ava.Hindi ako musmos para isipin na siya ay kumikilos ng hindi makatwiran. Siya ay kumikilos tulad ng isang normal na tao. Isang taong paulit ulit na sinasaktan ng mga taong mahal niya.Merong malakas na pangangailan sa loob niya na pakalmahin siya sa kanyang nararamdamang sakit. Para tanggalin lahat ng sakit niya. Para gumaling siya. Bagaman, paano ko magagawa iyon? Kapag ako ang naglagay doon sa umpisa.“Hindi mo maipagpapatuloy ang ganito, Ro. Kung hindi ka niya binibigyan ng oras ng araw, hayaan mo siyang mag isa! Gusto ka ni Emma sa pag iyak ng malakas. Hell, Hindi ka naman nagkulang pagdating sa babae na gusto mo," Bulong niya, isinandal ang kanyang pwetan sa upuan.Hindi ko kinikilala ang kanyang hangal na tirada. Sa halip, pinandilatan ko siya. "Kung masyad
Ang tanging dahilan kung bakit nakatayo pa rin ang aming kumpanya ay dahil kasing lakas kami ng mga Howell. Ang kanilang pag alis at pagkuha sa kanilang mga tapat na mamumuhunan na gawin ang pareho ay hindi gaanong nakaapekto sa amin.Hindi ako naging tanga para isipin na matatapos ito. Maaaring hindi nila nagawang sirain ang aming kumpanya, ngunit sigurado akong maghahanap sila ng ibang paraan upang makaganti. Ni hindi ko sila lalabanan. Sakto namang sinundan nila ako. Nararapat sa akin ang lahat ng plano nilang gawin sa akin para sa paraan ng pagtrato ko sa kanilang anak.“Iyan ba ang ikinalulungkot mo? Na tumanggi siyang tulungan ka." Si Gabe ay nakatingin sa kanya na may simpatiya.Nagpakawala ng mahaba at pagod na hininga si Travis. "Hindi. Ito ang kanyang sinabi. Sinabi niya na hindi niya ako tinuring na pamilya niya. Sa madaling salita, wala akong halaga sa kanya.”Nakikita ko ang sakit na dulot nito sa kanya, ngunit wala akong nararamdamang simpatiya para sa kanya. Kami ay
"Hindi ka maaaring magseryoso" Tanong ni Emma na gulat na gulat tulad ko.Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Kinapa ng gulat ang dibdib ko, na nahihirapan akong huminga. Kung naisip ko na si Ronny o Reaper, kung ano man ang mangyari, masama ang pagkidnap sa amin, nagkamali ako dahil mas malala ang plano niya.“Ay, ako. Hindi dapat ako ginulo mo ama maging si Rowan. Oras na para makaganti ako” Ronny smirks evilly sending chills down my back.Tinawag niya si Rowan sa harap namin at sinabihan siyang pumili. Hindi pa rin ako makapaniwala na ang plano niya ay isa lang sa amin ang aalis dito ng buhay.Pakiramdam ko ay nadudurog ang lahat sa akin. Nangingibabaw ang takot sa loob ko at hindi ako makapag isip ng maayos. Sigurado akong namamaga ang mukha ko sa paghampas sa akin ng bastos na iyon at nahati ang labi ko. Pinili kong pagtuunan ng pansin ang sakit na iyon kaysa sa nalalapit na kapahamakan."Wala ka bang sasabihin, Ava?" Tanong ni Ronny na may parehong malamig na n
"Hindi ako makapaniwala na sinabi mo lang iyon tungkol kay daddy!""Ang swerte ko dahil hindi ko talaga alam kung ano ang iniisip mo." Nagalit ako.Hindi ba pwedeng manahimik na lang siya at hayaan akong mag concentrate? Sa bawat sandali na lumilipas na hindi ako malaya, mas lalong tumataas ang aking pagkabalisa.Tumitig siya sa atin, pero tahimik lang. Nakahinga ako ng maluwag. Ngayon ay maaari na akong tumutok sa pagpapalaya ng aking mga kamay. Kung magagawa ko iyon, ang lahat ay magiging madali. Sana.Hindi ko alam kung gaano katagal nang sumuko ako. Nanginginig ang mga kamay ko. Nasusunog ang aking pulso at nasabi kong dumudugo sila. Parang habang sinusubukan kong palayain sila, mas lalong lumalalim ang lubid sa balat ko.Isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko. Ayaw kong gawin ito, ngunit wala akong ibang pagpipilian. Sa puntong ito ay alinman iyon o panganib na siya ang napatay."Mayroon akong isang plano na maaaring gumana" Lumingon ako kay Emma at sinabi sa ka
Lumabas ako at sinuri ang lugar. Nasa isang junk yard kami. Napangiti ako sa swerte namin. Nangangahulugan ito na maraming lugar na mapagtataguan mula sa Reaper at sa kanyang mga tauhan.“Kailangan nating hanapin ang labasan. Pagdating doon, naniniwala ako na ang mga bagay ay madali na lang.” Sabi ko kay Emma habang nagsisimula kaming gumalaw.Tumango siya bilang pagsang ayon at tumabi sa akin. Nag iingat kami habang naghahanap kami ng labasan. Panatilihing nakatago ang ating sarili at tinitiyak na hindi tayo lalakad sa bukas."Saan ang labasan?" Galit na galit si Emma. Madaling sabihin.Ilang minuto na kaming naglalakad. Kahit na wala kaming nadatnan na goons, hindi rin kami nakakalapit sa paghahanap ng labasan."Siguro magpahinga tayo ng konti" Nagsisimula na akong mapagod. Masakit ang mukha ko, pati mga kamay at paa ko.Ang pag iisip na iyon ay agad na binaril sa lupa kapag narito kami ng isang nagngangalit na alarma. Malakas ang tunog nito sa buong bakuran.Nagsisimulang tum
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan