It's been a month simula nang mangyari ang buong bagay kay Ethan. Okay lang ba ako? Talagang hindi. Masakit pa ba? T*ngina oo. Naka move on na ba ako? Talagang hindi.Ang mga bagay ay hindi naging madali. Araw araw ay mas lalo kong nalulunod ang sarili ko sa dagat ng sakit at dalamhati. Akala ko okay na ako ng magdesisyon akong mag move on kay Ethan. Ngayon ko lang napagtanto na baka nagsisinungaling lang ako sa sarili ko.Ang pagkakanulo ni Ethan ay nabasa ang lahat ng iba pang sakit na sinubukan kong ilibing. Lahat ng sakit sinubukan kong kalimutan. Parang bumalik ako ngayon sa square one. Ang tanging bagay ay nagkaroon pa ako ng ilang mga bagong peklat na sumasakit sa aking puso at kaluluwa.Dumadaan ako sa mga araw sa ulap. Namumuhay lang ng manhid. Lumipas ang oras at mga bagay dahil hindi naman talaga ako nabubuhay. Nakasurvive lang ako. Pagkuha ng bawat araw ng paisa isa.Parang naka move on na ang lahat, pero parang na stuck lang ako. Natigil sa walang katapusang ikot ng sa
Pumupuno ng luha ang mga mata ko. Damn it. Masyado akong naging emosyonal nitong mga nakaraang linggo."Kailangan ko ng oras" Mahinang sabi ko sa kanya. Sinusubukan kong ibalik ang aking damdamin.Nagpakawala siya ng hininga. “Bibigyan kita ng oras kung iyon ang kailangan mo, pero laging tandaan na mahal kita. Lagi kitang dinadala sa puso ko kahit na akala ko namatay ka na. Sana ay mapagkakatiwalaan mo ako at alam kong nandito lang ako palagi para sayo kung kailangan mo ako"Sus. Napakasarap sa pakiramdam na hinahanap ako, ngunit hindi ko alam kung mapagkakatiwalaan ko pa sila. Tangning panahon lamang ang makapagsasabi."Okay" sagot ko bago ibinaba ang tawag.Naiintindihan ko ang sinasabi niya, pero hindi ko alam. Paano kung naghahanap lang siya ng makakapitan? Ang ibig kong sabihin ay nasa kulungan ang pinakamamahal niyang anak, adopted man o hindi, kaya siguro naghahanap lang siya ng mapupuno sa kakulangan. Iyon ang kinatatakutan ko. Ng ginagamit. Sa pagiging second choice tulad
[Warning; The following chapter contains content that maybe triggering to some] Hindi. Hindi ito maaaring mangyari sa akin. Hindi ako maaaring buntis. Hindi ngayon at siguradong hindi sa anak ni Ethan."Bakit Diyos ko?" Bulong ko habang tumutulo ang mga luha ko.Naghihintay ako ng sagot pero walang dumating. Hindi niya sinasabi sa akin kung bakit ito nangyayari sa akin. Hindi niya sinasabi sa akin kung bakit kailangan niya akong gawing malas.Sinusubukan kong kunin ang aking sarili mula sa sahig ng banyo, ngunit wala akong lakas. Ako ay ganap na pinatuyo.Sa buhay ko ba ay nagkaroon ng hindi planadong pagbubuntis? Una kay Noah at ngayon ito.Nakatitig ako sa tiles na sahig, nag-iisip pabalik. Minsan kami ni Ethan ay nagkaroon ng unprotected sex. Uminom sana ako ng morning after pill, pero nakalimutan ko na. Sa oras na naalala ko, ilang araw na ang lumipas.Sinabi ko kay Ethan ang tungkol dito. Inaasahan kong magagalit siya tungkol dito, ngunit hindi. Sa halip ay pinakalma niya
Tumango ako.“Lagi akong nagseselos sa relasyon niyo ni Noah. Ako pa rin” pagtatapat niya. Inangat ko ang ulo ko sa gulat."Talaga?"Hindi pa rin ako makapaniwala na nakaupo ngayon si Rowan sa sahig ng banyo kasama ko. Ang Rowan na alam kong wala sanang pakialam, at punasan pa ang mga luha ko."Yeah" sagot niya.Nanatili kaming tahimik pagkatapos noon. Maya maya ay inaantok na ako. Hindi ko alam kung kailan ako nakatulog o kung paano niya ako dinala sa aking kama. Ang huling naramdaman ko bago matulog ng mahimbing, ay ang labi niya sa noo ko.Paggising ko, hating-hapon na kinabukasan. Nakahanap ako ng breakfast sa side table ko. Na malamang ay malamig.Bumangon ako sa kama at nakipag appointment sa aking gynecologist. Mabilis akong naligo saka nagbihis. Nakaramdam pa rin ako ng pagod at pagod.Hindi ako nagugutom kaya hindi ko pinansin ang pagkain. Hindi ko alam kung sino ang nagdala, pero ang hula ko ay si Rowan iyon.Pagsakay sa aking kotse, pinaandar ko ito at nagmamaneho n
Ang kailangan ko lang gawin ay gumawa ng isang hakbang pasulong. Isang hakbang na lang at matatapos na ang lahat. Wala nang sakit, o lungkot o sakit sa puso. Malaya na ako sa patuloy na kadiliman na lumulunod sa akin.May narinig akong sasakyan sa di kalayuan, pero hindi ako lumingon. Hindi pa rin ako lumingon nang may kumatok sa pinto."Ano sa tingin mo ang ginagawa mo, Ava?" Garalgal ang boses ni Rowan mula sa likuran ko.Hindi ako lumingon kahit lumalakas ang hangin. Ramdam ko ang lakas nito. Na parang hinihimok din ako nito na gawin ang isang hakbang na iyon."Ava, pakiusap. Lumayo sa bangin. Lumapit ka sa akin” Ramdam ko ang presensya niya habang unti-unti siyang lumalapit sa akin, pero hindi ako umatras.Pagod na pagod ako. Pagod ng umiyak. Pagod nang masaktan. Pagod na sa patuloy na sakit. Pagod na pagod na ako sa pakikipaglaban. Panay ang sakit. Laging nandiyan. Dahan-dahan akong pinapatay. Binabawasan ako sa taong ayaw kong makita.“Hindi ko akalaing magagawa ko ito, Row
Rowan.Fuck! Sinuklay ko ang buhok ko habang pinagmamasdan siyang natutulog. Bakas pa rin ang mga luha sa kanyang pisngi at nadudurog ako nang makitang basag-basag siya.Si Ava ay palaging magaling magtago ng kanyang nararamdaman. Ngayon siya ay hindi at ito ay fucking raw. Nilulunod siya nito at hindi man lang niya namamalayan, kasama niya akong nilunod.Umupo ako malapit sa natutulog niyang porma. Itinutulak ko ang aking mga daliri sa kanyang buhok habang marahang minamasahe ang kanyang anit. How the fuck have I never realized kung gaano kalambot at kapal ng buhok niya? Ito ay lubos na kaligayahan sa paghawak lamang nito.Napabuntong-hininga siya sa kanyang pagtulog sa kasiyahan. Nakarelax ang mukha niya. Nawala lahat ng sakit kanina. Sa kanyang pagtulog, siya ay nasa kapayapaan. Wala siyang mga anino na tumatama sa kanya.I know it's fucking creepy, but watching her sleep has become my favorite thing. Ginawa ko ang parehong bagay kahapon at narito ang ginagawa ko ngayon. Ang ga
"Nakalimutan mong kilala kita kaysa sa sarili mo kuya" umupo siya sa tapat ko."Ava" ang pangalan niya ay lumabas sa bibig ko na may hapis na tono."May pakialam ka sa kanya""Syempre may pakialam ako sa kanya. Ina siya ng anak ko” I snap at him, frustrated.Ang buong bagay ay nakakabigo sa akin. She was spiraling out of control at hindi ko lang alam kung paano siya tutulungan. Hindi ko alam kung paano maging kung ano ang kailangan niya. I've spent so much time pushing her away, na hindi ko alam kung ano ang nagpapakiliti sa kanya."Ito ay higit pa sa kuya na iyon, tumanggi ka lamang na buksan ang iyong mga mata at makita ito" pagguhit niya.Siya ay nasa at sa tungkol sa isang isyu. Na ang pag-aalala ko para kay Ava ay nagmumula sa mga damdaming mas malalim. Patuloy kaming nagtatalo tungkol diyan. Sa tingin ko malalaman ko kung inlove ako sa kanya. Ako ay nagmamalasakit sa kanya, at mayroon akong mga damdamin na hindi ko mailarawan, ngunit ang pag-ibig? hindi ko akalain.“Kumust
Ava.Naglilinis ako ng bahay. Isang masusing paglilinis para lang mawala sa isip ko ang mga bagay-bagay. I'm still coming to terms with the fact na buntis ako.Nang tanggihan ni Rowan ang ideya na magkakaroon kami ng isa pang sanggol. Sumuko na ako sa pagbibigay kay Noah ng kapatid. Ngayon ay mayroon akong isa pang sanggol sa daan at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman.Tumunog ang phone ko at kinuha ko ito. Karaniwan, tatanggi sana akong kunin, ngunit hindi ngayon. Ang pagtulak sa mga malalapit sa akin ay hindi nakabubuti sa akin.."Hi Letty" bulong ko sabay upo.Pagod na pagod ako kanina. Dapat alam ko na may higit pa dito.“Diyos ko. Pinulot mo. Akala ko hindi mo gagawin" sigaw niya sa telepono bago suminghot. "Na-miss kong marinig ang boses mo. Ilang linggo na""Ako ay humihingi ng paumanhin." Nagpakawala ako ng hininga. "Hindi ko lang alam kung paano haharapin ang lahat kaya itinulak kita palayo"Hindi ako naging mahusay sa pakikipag-usap sa aking nararamdaman. Kahit k
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan