Prologue

What is life when it is all about suffering? When it's nothing but pain and emptiness. Bakit nga ba pinipili natin na mabuhay sa malupit na mundong ito kahit na puro sakit na ang dala nito. Yes! Living is not all about pain. There's happiness but are always fleeting.

People think that I have everything in the world to make me the luckiest and happiest girl in the whole world. Yes, I have money, I am physically gifted with beauty, I am a child of well-known personalities, I have an actress sister, but the irony is despite all of these I still feel sad and alone.

Baliw na siguro ako para makaramdam ng ganito. It feels like I don't have the right to feel this way because compared to others my life is comfortable. Nasa akin na ang lahat pero bakit hindi ko magawang maging masaya. I still feel empty. I feel sad and fed up, but why? Why would I?

Walang katapusang mga tanong na patuloy na umiikot sa kanyang isip habang walang emosyong nakatayo sa gilid ng bangin. She stared at the raging waves below her crashing mercilessly at the stones. What will happen if I jump in there, will it ease the emptiness I'm feeling? Will it stop the pain? Bahagyang inalis niya ang kanyang tingin sa dagat at ipinalibot ang tingin sa kanyang paligid.

Yumuko siya at pinitas ang mga maliliit at magagandang bulaklak na nakapalibot sa kanya. This will be the last thing she'll see and will be her death bed. Ihinulog niya ang hawak na bulaklak sa banging kinalalagyan.

May malulungkot kaya kapag nawala ako? Will they mourn for me? Mahina siyang natawa sa kanyang naisip. Who am I kidding, who will mourn to someone who took its life for some petty reasons?

Yeah, I almost forgot, no one will know because nobody really cared. I will never be found and will forever be alone travelling along with the vast sea.

Slowly she closed her eyes and let her body lost its balance. Pero bago pa siya mahulog ay may mga brasong mahigpit na humapit sa kanyang bewang. Nawalan sila ng balanse at napahiga siya sa katawan nito. Narinig niya ang pag ungol nito dahil sa sakit ng kanilang pagbagsak sa mabatong kinatatayuan niya kanina.

Ramdam niya ang malalim na paghinga nito sa kanyang likod. Saglit na hindi rumihestro ang mga pangyayari sa kanyang isip dahil sa bilis nito. Natutulalang hinarap niya ang taong nasa kanyang likod. Bumungad sa kanyang paningin ang isang nakapikit na lalaki.

Pagmulat nito ay nakita niya ang itim nitong mga mata. A beautiful one because she can see something she cannot have. Saglit na nagkatitigan sila hanggang sa nagsalita ito.

"Okay ka lang ba Miss?" nag-aalalang tanong nito.

A simple question but are hard to answer. Iniwas niya ang tingin dito at nagsimulang bumangon. Agad naman na umalalay ang lalaki. Magkatabi silang naupo at pinagmasdan ang malapit ng lumubog na araw. Nanaig ang katahimikan hanggang sa napilit niya ang sarili na magsalita.

"Why?" she asked without any emotion. Narinig niya ang pagbuntong hininga nito kaya bahagya niya itong nilingon. She noticed him holding his chest na tila ba may iniinda. Nang makita siya nito na nakatingin ang ngumiti ito. Agad na iniwas niya ang kanyang tingin. “My life is not worth saving for.”

"The solution your thinking has never been the answer. You’re in pain I can see that, but I am here, I'll be your good listener. Sabi nila nakakagaan ang pagsasabi ng nararamdaman." mahinahong saad nito.

"Why would I? Isa ka lang naman stranghero. Isang stranghero na nakakita ng baliw na tulad ko."

"You’re not crazy. What you're feeling now makes you human. Hindi kailanman naging kasalanan ang makaramdam ng lungkot." Naramdaman niya ang pagalaw nito sa kanyang tabi pero hindi niya ito nilingon. "Here." abot nito sa isang puting panyo. Nagtatakang tinignan niya lang ito.

Nang hindi pa rin siya gumalaw ay ito na ang pumunas ng luha na hindi man lang niya naramdamang umaagos na. She just looked at him who is serious in wiping her tear-stained face. Tuloy tuloy na bumagsak ang mga luha niya pero hindi nito iyon alintana.

This is the first time she felt this kind of thing. To be taken good care of, na sa dami ng taong nakapalibot sa akin ay may isang tao na nagpakita ng concern sa kanya.

"Looked around you, there are still beautiful things that can make you smile. Don't let sadness rule you." dumako ang tingin nito sa braso ko. Wala sa sarili na sinundan ko ang paningin niya. Dali dali naman na inayos ko ang tela na pinangtatakip ko sa mga sugat ko sa pulso at umiwas ng tingin dito. The scars are very visible dahil minsan ay napapalalim ang mga sugat na inilalagay ko. Usually ay bangles ang palamuting ipinangtatakip ko but at times ay tela.

I waited for him to judge me, but he never said anything instead he slowly took my scarred hand and removed the cloth on my pulse. Pinagmasdan ko ang mukha niya at nagulat ng iba sa inaasahan ko ang nakapinta dito.

She was sure everyone who will see her scarred hand will be disgusted. She expected to see something like that in his face but instead of disgust she saw his sadness and concern.

"You're beautiful. Don't let your demons destroy you." sabi nito habang nilalagay ang isang charm bracelet sa kung saan ang kanyang mga sugat. "Bigay sa'kin ng mama ko 'to. Kapag nagagawi ang tingin ko dito ay nawawala ang lungkot ko. I hope this can help you so I'm lending it to you." nakangiting patuloy nito.

"Why are you doing this?" hindi niya mapigilang tanong. "I'm merely a stranger to you. Why help someone like me?" patuloy niya.

Nagkibit balikat ito at tumingin sa makulay na kalangitan dahil sa papalunog na araw. "Because I always believed death has never been the answer to end our suffering. Believe me you can still do great things." tila siguradong sambit nito.

"And if ever you feel alone remember me. Remember this one stranger that still believes in you."

At that time for some reason… for the first time, I cried. I cried with my soul.