Chapter One

"Ma'am Ash, may tawag po kayo mula kay ma'am Luna." tukoy ng isa sa kanyang staff sa kanyang kapatid habang hawak nito ang isang telepono.

Kasalukuyan kasi siyang nakaupo sa nilatag niyang tela sa buhangin habang pinagmamasdan ang mga nagsasayang tourista sa dagat.

"Hello." sagot niya ng makuha niya ito.

"Ate, kumusta ka na. Tagal na nating hindi nagkikita." ang masiglang tinig ng kanyang kapatid ang bumungad sa kanyang pandinig.

"I'm fine. Ikaw balita ko may bago ka na namang movie."

"Yeah, that kept me busy these days. Siya nga pala may pinadala akong dress diyan. I hope you'll use it on our dinner this afternoon."

"Dinner?"

Oo nga pala, muntik na niyang makalimutan. "Don't tell me nakalimutan mo?" kahit hindi niya ito nakikita ay sigurado siya na nakakunot na naman ang noo nito.

Hindi na niya ito sinagot. Rinig niya ang pagbuntong hininga nito. "Ate I am hoping na makakapunta ka. It's been a long time since we were completed. I really really miss you"

"But--"

"Ate don't you think it's already the right time to fix everything. It's been a long time already. "

Napahinga na lamang siya ng malalim. What’s there to fix when everything is broken from the start.

"Okay I'll try."

"Thank you ate."

Pinalipas niya ang ilang sandali bago niya napagpasyahan na tumayo. Naglakad siya papunta sa rest house niya na nasa likurang bahagi ng resort na pagmamay-ari niya.

She invested all her money on this island kung saan niya ipinatayo ang kanyang beach resort. Her family doesn't know anything about this when she was still being trained to take over their business empire. Lahat ng perang naipon niya sa pagtratrabaho ay ginamit niya dito. Now the resort is earning enough numbers to support her.

Pagkadating niya sa kanyang kwarto ay binuksan niya ang box na naglalaman ng damit na pinadala sa kanya ng kapatid. It was an off-shoulder dress. It is beautiful but she cannot wear it for she hides secrets marked on her skin.

Napagdesisyonan niyang gamitin ang long sleeved black dress na nakatengga sa kanyang closet since hindi naman siya palalabas. She looked at herself in the mirror ng matapos na niyang makapag-ayos ng sarili. Hindi niya maiwasang titigan ang kanyang mga mata. Kailan na nga ba ulit kuminang ang mga ito dahil sa saya.

Wala sa sarili na napadako ang paningin niya sa bracelet na nasa kaliwang pulso niya. Muling nanumbalik sa kanyang alaala ang mukha ng estrangherong tumulong sa kanya. Hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sa kanya ang pagkatao nito pati na rin ng suot niyang bracelet. It's like he bewitched her to the point that his words remained in her mind, and she always stops herself from cutting herself the moment she sees the bracelet in her pulse.

Naiiwas niya ang kanyang tingin sa salamin ng muling nagring ang kanyang telepono. Linapitan niya ang paanan ng kanyang kama kung saan nakalapag ang patuloy pa ring nagriring na cellphone.

It was Luna. Tila sinisigurado nito na makakapunta siya sa si-net ng mga magulang nilang dinner. Kung siya ang tatanungin ay mas pipiliin na lamang niyang manatili sa kanyang isla kaysa harap sa mga magulang na tila hindi siya nakikita. But what can she do, she doesn’t want to disappoint her sister. Ang tanging taong naiwan na nagpapahalaga sa kanya.

"Hello," mahinang sagot niya dito.

"Ate nakapagayos ka na ba sigurado akong malapit na diyan ang chopper na pinadala ko."

"Luna, you don't have to do that. I already told you I'll come. Meron namang chopper ang resort."

"No, it’s okay ate. Mom and dad also wants to see you kaya pinayagan nila ang chopper na sunduin ka. Miss ka na namin ate," she said which I doubted. I know my parents didn’t really miss me after all, I bought them nothing but disgrace and shame.

Hindi niya maiwasang mapahinga ng malalim. Kailan na nga ba niya huling nakita ang mga ito? The day she left was the last time they saw each other. Hindi na tumawag ang mga ito maliban sa kapatid na paminsan minsan ay nakakausap niya sa telepono. And she understands why because she knew they are still angry at her decision and her actions. Galit pa rin ang mga ito dahil sa kanyang ginawa.

"Don’t worry I promise I'll come Luna. I'll be ending this now. Nandito na ang sundo ko." pagpapaalam niya.

"Sige ate mag-ingat ka. Pagkarating mo dito ay may magdadala sa'yo sa restaurant na kakainan natin." inporma nito.

"Ok." The moment she dropped the call ay inayos na niya ang purse na dadalhin niya. Pinagpasadahan muna niya ng tingin amg sarili para siguradong nasa ayos ang lahat. The moment she stepped out her room was already the start of her pretenses.

Pagkarating niya sa restaurant ay agad na inassist siya ng mga staff sa kung saan nakaupo ang kanyang pamilya. She saw her family's smiling faces and their laughers that almost made her backed out. A picture of a perfect family. For some reason she feels like when she enters the picture everything will be ruined.

She ignored her thoughts and approached her family. Napansin agad siya ng kapatid na agad kumaway. Nakatalikod kasi sa gawi niya ang mga magulang kaya hindi niya makita ang reaksyon ng mga ito. But she could tell they didn’t expect her presence dahil pansin niya ang paninigas ng mga ito sa kanilang upuan.

Lumingon sa kinaroroonan niya ang kanyang mommy ng makita ang reaksyon ni Luna. Her smiling face fell a little ng makita siya pero agad na nakabawi. Pilit na ngumiti siya sa mga ito.

"Hi mom. How are you." yinakap ko ito at hinalikan sa pisngi. She diverted her attention to her father and was about to greet him when he ignored her and spoke as if she was not there.

"Anyway, Luna I heard about the new movie project you're going to be in." saad nito. Napayuko siya sa naging akto nito.

She stood there frozen unable to move and doesn't know what to do next. Why is she here anyway? Galit pa rin sa kanya ang mga magulang. Walang imik na naupo siya sa tabi ng kapatid na busy sa pagkwekwento tungkol sa bagong palabas na pagbibidahan nito.

She silently ate her food while listening to their stories totally ignoring her as if she is not there with them. She can hardly swallow her food and she feel like puking pero pinilit niya ang sarili na lunukin ang pagkaing nasa harap.

"Anyway, ate how are you? Kumusta ang resort mo." baling sa kanya ng kapatid.

Binalingan niya ito at ngumiti. "Fine. Everything's doing great."

"And you think it will stay that way?" sabat ng kanilang ama. “Oras na malaman ng mga Samonte time can only tell when that thing you’re doing will turn to nothing but dust,” matalim na saad nito. “After all you made their only son a laughingstock.”

Her mom tried to calm his father by holding his hands.

Napayuko siya. Bakas sa mukha nito ang galit.

"You abandoned our empire and brought us disgrace by leaving your own wedding." patuloy nito tila hindi alintana ang ilang mga sulyap mula sa mga customer sa kalapit na table. Kapansin pansin ang mabilis na pagtaas baba ng dibdib nito dahil sa labis na emosyong nararamdaman. “And then you are going to show up just like you never did something humiliating in our family!”

“Are you not even ashamed to what you did?” patuloy nito. Nakita niya ang pagbuka ng bibig ni Luna para magsalita ng maunahan ito ng kanilang ina.

“Jake enough.” Mahinahon ngunit kapansin pansin ang awtoridad sa boses ng kanyang ina countering his father’s anger. “I asked Luna to contact Ash to come today. Isn’t it the right time to fix things between the two of you after all it’s already been what, a year? These acts are not good for our family's reputation, this could also ruin Luna's career you know that Jake, of all people.”

“Isa pa I already talk to the Samontes and they agreed to forget and forgive things as long as the wedding between the heirs take place. Masyado ng malaki ang nawalang pera sa dalawang pamilya dahil sa insidente." tumingin ito sa kanya. Sa mga tingin palang ng ina ay inuudyukan na siya nito na sumang ayon sa sinasabi nito at huwag ng magreklamo.

"And I believe Ash will fix her own mess, right?" patuloy nito.

Napaiwas siya ng tingin dito. She already knew what her mother is implying. She can't help but feel her chest twist with pain. Nandito na naman pala siya sa scenario na pilit niyang iniiwasan.

"Ashtrella why are not answering your mother. At least for once act like an Andrada. Andrada's never turned their backs on their own mess. We face them heads on and solves them with grace."

She tightly held her pulse under the table. Ramdam niya ang pagbaon ng mga kuko niya sa kanyang pulso. It is what she needs right now. Physical pain to counter the overwhelming emotion she's feeling. Somehow, she felt relief ng maramdaman niya ang sakit na dinulot niya sa sarili.

Sa gilid ng mata niya ay kita niya ang nag-aalalang mukha ng kapatid pero alam niyang tulad niya ay wala itong laban sa mga desisyon ng mga magulang.

She looked at her parents and nod her head agreeing to everything they want her to do. And at that moment hindi niya maiwasang hilingin na sana ay hindi na lamang siya nabuhay.

Deep in her mind she knows it's not appropriate to think this way knowing that some people are fighting everyday just to prolong their own life but how can she live her life when it's not worth living.

If there's only a way, she can give her remaining life force to a person worthy of living she gladly will.

She would love that.