Chapter Three

Sa pagmulat ng kanyang mga mata ay agad na bumungad sa kanyang pandinig ang kalmadong alon. Saglit na natulala siya sa kisame ng kanyang kwarto.

Another day to pretend, another day of suffering.

Agad na nanariwa sa kanyang isip ang mga pangyayari kahapon. Buong buhay niya ay kotrolado na ng mga magulang perks of being the first child of the Andrada families first born.

Being an heir of a big business empire is hard. At an early age ay nat-train na sila para sa pagtake over ng kompanya at pagpapatuloy ng legacy ng pamilya. In their family's tradition only, the first-born child will take over the company. Kaya nga minsan ay hindi niya maiwasang mainggit sa kanyang kapatid na si Luna. Mahigpit rin naman ang mga magulang dito pero kumpara sa kanya ay mas nagagawa pa nito ang mga bagay na gusto nito.

Ang pagiging mahigpit ng mga magulang ang isa sa mga dahilan kung bakit siya umalis sa mismong araw ng kanyang kasal. Pakiramdam niya ay hindi na siya makahinga. Sakal na sakal na siya sa mga ito to the point na naiisip niya na lang tapusin ang lahat. She bought the Island in hope that she'll regain herself since she had always loved the seas. She thought that by doing what she really wants would lessen the emptiness she's feeling but it didn't.

Kaya siya pumayag na pumunta sa dinner nila kahit alam niyang sagaran ang galit sa kanya ng pamilya ay para maayos ang gusot na nagawa niya. Para matahimik ang kanyang loob sa konsensyang gumugulo sa kanya.

She wants to tell them that she can't marry someone she cannot love but judging from what happened ay mukhang mas importante sa mga ito ang kanilang kompanya. They don't care about her, to what she really feels and to what she really wants.

Kaya naman pagkatapos ng kanilang dinner ay agad na umalis siya at umuwi sa kanyang isla. Noong una ay hindi pumayag ang mga ito sa pag-aakalang hindi siya tutupad sa mga napag-sapan. But she assured them and ask them a month of stay in the island in exchange she'll do what they want her to do after all it seems like it's her fate. To be controlled by her parents and to be caged by loveless marriage dahil kahit anong gawin niyang takas sa kanyang kapalaran ay palagi pa rin niyang nakikita ang sarili na binabalikan ito.

"Magandang umaga po ma'am." Masiglang bati ng security guard ng makapasok siya sa loob ng resort. Hindi niya maiwasan mahawa sa ngiti nito kaya naman napapangiti na rin siyang bumati ditto.

"Magandang umaga na rin po Mang Ricky."

Pinagpatuloy niya ang paglalakad hanggang sa narrating niya ang pakay. "Naku maám napadaan po kayo." biglang tayo ni Erich mula sa pagkakaupo nito.

Sinenyasan niya ito na ipagpatuloy ang kanyang ginagawa. Dito niya kasi ipinagkatiwala ang pamamahala ng resort. Nakilala niya ito noon sa isang bench sa isang theme park. Umiiyak ito noon katabi ang mga gamit nito. For some reason ay hindi niya maiwasang lapitan ito. Doon niya nalaman na pinalayas pala ito ng mga magulang dahil sa nabuntis ng nobyo at hindi pinanagutan. She helped her go through her battle tinulungan niya itong makapagtapos ng pag-aaral and when she asked if she is willing to help her on managing the resort ay agad na pumayag ito. Mula simula ay kasakasama na niya ito sa pagpapalago ng resort. She became her partner in managing the resort and also her best friend.

"Stop with the ma'am thing Erich." Ilang beses na niya itong sinuway pero hindi pa rin nito naaalis ang pagtawag sa kanya ng ma'am.

"Pasensya na nakasanayan na rin kasi eh isa pa nasa trabaho tayo. Napadalaw ka?" balik nito sa pagkakaupo.

Napahinga siya ng malalim para humugot ng lakas ng loob. "I'll be gone with no definite time. I am entrusting the whole resort in your care."

Bakas ang pagkabigla sa mukha nito dahil sinabi niya. "Pero-"alinlangan nito. "I can't do anything without you Ash. We can't function well witout our head."

"Erich at the very beginning I had always believed in your ability of managing the resort. I know I promised to be with everyone, but things don't work out the way we planned before. Kailangan kong bumalik sa pamilya ko dahil kung hindi ay ang future ng resort at ang mga tauhang nagtratrabaho ditto ang macocompromise and I won't risk that. Madaming tao ang madadamay Erich kapag patuloy kong ipaglalaban ang kalayaan ko."

"They are forcing you to marry the brother of that lunatic beast." Tila siguradong sigurado na sabi nito, kita sa mata nito ang lungkot at galit. They happen to share their stories together kaya hindi na nakapagtataka na alam nito ang ganap sa kanyang buhay. "Have you ever tried telling them about his abusive behavior towards you? Ash baka iconsider ng mga magulang mo kapag nalaman nila na sinasaktan ka ng Art na'yon." Hope was evident in her voice. "I don't even know if I should be thankful that you are marrying Kiefer and not Art."

Malungkot na napangiti na lamang siya. Sana nga, isip niya but she knew better reputasyon lang ng mga ito at ng kompanya ang mas importante para sa mga ito. She tried telling them about Art the first time he hit her pero ang tingin ng mga magulang niya ay ginagawa lang niya iyon para matigil ang kasal na napagkasunduan ng mga ito sa pamilya Samonte.

"I don't think its a good excuse lalo na at wala si Art. Balita ko nasa isang rehabilitation center na ito sa ibang bansa," sagot niya.

"Aba dapat lang! Mabuti naman at wala na ang baliw na iyon dito. Kaya lang paano kapag katulad din ni Art na bayolente ang kapatid nito?" Kita ang pag-aalala sa mata ni Erich para sa kanya.

"Let's hope that he's not," tanging nasabi niya na lamang.

Mabait naman si Art nung una silang nagkakilala. Gentleman pero habang tumatagal na nagkakasama sila ay unti unting napansin niya ang pagiging obsessed nito sa kanya.

Madali itong magalit, mainis at seloso. There is this time na may ka lunch meeting siyang investors ng bigla na lamang sumugod si Art at hinila siya papunta sa sasakyan nito.

Nagpumiglas siya at pinagsabihan ito na isa sa malaking investor ng kanilang kompanya ang kanyang kausap ng bigla na lamang siyang sinampal nito at inakusahang malandi at manloloko. Mula noon ay naging controlling na ito at mapanakit. Isa lang 'yan sa mga rason kung bakit pinili niyang takasan ang buhay bilang tagapagmana. Pakiramdam niya ay hindi niya pagaari ang sariling buhay dahil sa pagiging controlling ng mga taong nakapaligid sa kanya.

Pero mabuti na lang din at maaring di niya na makita pa si Art sa kanyang pagbabalik. Nabalitaan niya na rin kasi na patagong inilabas ito ng pamilya sa bansa para ilagay sa isang rehabilitation center. Nalolong kasi ito sa droga at nasira ang isip.

Ang pinag-aalala niya lang ngayon ay kung katulad din ba ni Art ang kapatid nitong si Keifer, ang kanyang fiance.

Napabuntong hininga siya sa naisip.

Kung siya lang talaga ang tatanungin she'd rather live the opposite of her life now. Iyong kahit hindi ka mayaman pero malaya kang gawin ang naisin mo. Iyong kahit hindi mamahalin ang mga gamit mo ay masaya at kuntento ka sa mga bagay na meron sa'yo.

"Don't worry I still have a month of stay here. Ituturo ko na lang sa'yo ang ilan sa mga gawain dito." Pag-iiba niya ng usapan. Rramdam niya ang pamamasa ng kanyang mata dahil sa pigil na luha. "Erich ikaw lang ang maaasahan ko para patuloy na mangalaga sa resort."

Maluha luhang naglakad ito papalapit sa kinaroroonan niya at mahigpit na yumakap.

"Basta kapag may kailangan ka feel free to call me. I'm always here." mahinang tapik niya sa balikat nito.

MAGAAN ang loob na naglakad siya papalabas ng resort. Pinagpapasalamat pa rin niya sa Diyos dahil kahit papaano ay may mapagkakatiwalaan siyang mag-aalaga sa negosyong tinayo niya mula sa sariling sikap.

Napatingala siya sa asul na asul na kalangitan. Hindi niya maiwasang isipin ang kalayaang pinaparamdam nito sa kanya.

What does it feel to be free like the birds and soar with the sky?

Yakap niya ang sarili habang tumatanaw sa malawak na karagatan. Inalis niya ang ilang hibla ng kanyang buhok na tumatakip sa kanyang mukha dahil sa hangin.

This will be the last time she'll feel her own freedom.

Maglalakad na sana siya pabalik ng kanyang tinitirahan upang simulang ayusin ang mga papeles na it-turn over niya nang may nauliligan siyang tinig mula sa kanyang likod.

Wala sa sariling lumingon siya sa pinanggalingan ng tinig. Napakunot noo siya not expecting to see him again in this Island. Hawak nito sa kaliwang kamay ang camera. She bet naglilibot ito ng Isla ng makita siya.

Hindi niya maiwasang pasadahan ito ng tingin. He is not like those men described in the books she has read. He doesn't have a big physique, but she could tell he has muscular built. Not a hunk but more of like he has a boy next door vibe.

Handsome? Definitely! Starting from his pointed nose, reddish lips and those eyes that always got her. Those eyes full of light as it glisten along with the sun’s rays.

Weirdly enough habang papalapit ito sa kanyang kinatatayuan ay para kita niya ang tila puting liwanag na nakapalibot dito. She could feel his presence that made her feel comfort.

Napakamot ito sa kanyang batok ng makatayo na ito sa kanyang harapan. Tila nahihiya sa ginawang pagtawag sa kanya. She continuously stared at him waiting for his words.

"Uhm. H-hi?" napangiwi ito tila nakaramdam ng awkwardness.

Maliit na napangiti siya at nagsalita. "Fancy seeing you here." To be honest she is happy to finally meet again the only person who cared and accepted her without any judgement. She felt comfortable with his presence and not awkward regardless of how their first meeting went.

"Uh yeah, vacation. Suwerting napili sa raffle ng resort na ito. And yeah better grab it and uhm..." nilahad nito ang kamay. "I haven't properly introduced myself I'm Phoenix, Phoenix Montana but you can call me Finn."

"Ashtrella." tanggap niya sa kamay nito. Tila nabawasan naman ang awkwardness nito nang ngumiti siya. Pero napakunot naman ang noo nito ng may napagtanto.

"Ashtrella? Ashtrella Andrada? The owner of this Island?" nanlalaking matang tanong nito.

Mahinang napatawa siya sa reaksyon nito. How adorable.

Napatikhim ito para bawiin ang composure. "The island is beautiful, and your staff are very approachable and kind they must have taken that from you no wonder." puri nito.

"Thank you." pasalamat niya. "If it's okay with you can I invite you for a dinner. Pasasalamat lang sa pagdamay mo sa akin that time."

"Oh, it's okay hindi naman na kailangan..." Hindi na natuloy ni Phoenix ang pagsasalita dahil sa agad pagsabat ni Ash.

"I insist, please?"

Hindi na nakahindi si Phoenix at namalayan na lamang nito na nagpapalitan na sila ng contact number. He was so drawn to her pleading soulless eyes that he can't even say no.