Chapter 3

“Hindi ka iinom?” medyo inangat ko ang paningin ko nang magtanong siya. 

Umiling lang ako bago mas sumiksik sa kaniya nang maramdaman kong umusog palapit sa'kin ang kaibigan niya. I'm now sitting between him and his friend, though may iba pang katabi na babae ang kaibigan niya. But still, I'm conscious kapag nagdidikit ang balikat namin. Mas ayos pa na mapalapit ako dito sa lalaking kinaiinisan ko kaysa sa kaibigan niyang hindi ko naman kilala. 

I felt his stares at me nang mabunggo ko ng bahagya ang balikat niya. Umiwas na lang ako ng tingin habang pilit na pinapahaba ang damit ko para lang hindi masiyadong expose itong legs ko. 

“You should've just accept my offer instead na pumasok ka sa ganitong work,” he whispered while sipping on his drink. 

Huminga ako ng malalim. “No thanks, mas ayos na 'ko rito,” I lied. 

“Really?” he smirk sabay lagay ng braso niya sa sandalan ng sofa. Mukha na tuloy itong naka-akbay sa'kin. “You really like the job here, Ex?” 

I gulped as I slowly nodded kahit labag sa kalooban ko.

“Then sit on my lap, Ex,” he whispered seductively.

Gulat akong napatingin sa mga mata niya. He raised a brow nang magtama ang paningin namin, as if he's waiting for me to do something. 

Nalunok ko ang sarili kong laway nang inakbay na niya ng tuluyan ang braso niya sa'kin. I was about to push him away. Pero imbes na lumayo ay mas lalo akong lumapit nang maramdaman ko ng kaunti ang kamay ng kaibigan niya sa legs ko.

It scares me lalo na nang makita ko ang kamay niyang nasa gilid lang ng legs ko. He's not looking at me though, nanatili ang paningin niya sa babaeng nasa kabilang gilid niya. 

Sisiksik pa sana ako palayo sa kaniya nang biglang naduling ako sa lapit ng mukha ni Liam sa'kin. He's not facing me, tanging ang side profile lang nito ang kita ko. I think napansin niya ang ginawa ng kaibigan niya sa'kin dahil bigla nitong kinuha ang kamay ng kaibigan at patapon na binaba sa gawi ng babaeng katabi nito. 

“Don't meddle with my business, Arturo,” may giit sa tono ng pananalita niya. 

Humarap sa'min ang kaibigan niyang tinawag niyang Arturo. Tinaas ang kamay sabay ngiti sa kaniya. “Chill, bro,” aniya sabay tapon ng tingin sa'kin. “Mukhang espesyal sa'yo ang babaeng 'to ah.”

Napaatras ako ng kaunti nang hahawakan sana nito ang mukha ko. But it didn't happen dahil agad na hinawakan ni Liam ang kamay niya. 

“I'm warning you. Isa pang hawak sa kaniya, sa labas na tayo magkikita,” seryosong saad niya bago tinulak ang kamay ng kaibigan sa gawi nito. 

Mukhang natakot naman si Arturo dahil tumikhim lang ito at nakipaglandian na ulit sa katabi niya. I don't know if I should thank him for helping me but I think ayaw lang niya talaga ng may nang-iistorbo sa usapan namin. Yeah, that's right. Hindi mo siya kailangan pasalamatan. 

“So, what's your answer?” lumingon ako sa kaniya. 

“Answer?”

“Tutoring,” sambit niya nang hindi man lang tumitingin sa'kin. 

But just like earlier ay gano'n pa rin ang sagot ko, “no.”

He smirked, “suit for yourself.”

Pinanood ko lang kung paano niya inumin ng diretso ang tinagay niya. He's still not looking at my direction at parang ang lalim na ng iniisip. I stayed there by his side. Wala naman nang ginawang kakaiba ang kaibigan niyang si Arturo sa'kin, but I must say, pare-pareho na silang lasing na lima. 

Yes, lima silang nandito. May kaniya-kaniyang mundong makipaglandian sa babaeng katabi nila. The two of them even making out already. Napapangiwi na lang ako dahil sa pagiging vulgar nila. 

Kampante naman ako kay Liam na wala siyang gagawin sa'kin. For years na binully niya 'ko ay masasabi kong wala siyang pagnanasa sa tulad ko. 

Hindi ko alam kung magiging thankful ba ako dahil do'n. 

Pero agad akong napatingin sa may pinto nang bumukas ito at niluwa si miss Sandra. Medyo kinabahan ako ng tumingin siya sa gawi ko. Kinumusta niya muna ang mga customer na nandito lalo na si Liam bago sinabi ang pinunta niya rito. 

“Halika na rito, Tri. May ibang gustong mag table sa'yo,” naistatwa ako dahil sa sinabi ni miss Sandra sa'kin. 

Naikuyom ko ang kamao ko habang napapalunok ng malalim. Walang nangyari sa'kin dito dahil nandito si Liam. Hindi niya 'ko ginalaw. Pero kung iba ang magte-table sa'kin ay paniguradong may mararanasan akong hindi ko dapat maranasan. And I don't want any of that to happen. Iniisip ko pa lang ay natatakot na 'ko. 

“Tri . . .” naiinip na tawag sa'kin ni miss Sandra.

Naramdamdaman ko ang paglingon sa 'kin ni Liam. Lalo na noong napakapit ako sa braso niya. “N-Natatakot ako,” mahinang bulong ko rito. 

Pumikit ako bago yumuko dahil sa kahihiyan at takot. Ayokong sumama palabas dito. Ayokong magalaw ako ng kahit na sino. Ilang segundo na ang lumipas pero wala akong reaction na natanggap mula sa kaniya. Hanggang sa alisin niya ang kamay ko mula sa pagkakakapit sa braso niya. 

Hindi ko alam kung bakit pero may tumulong isang patak ng luha mula sa mata ko. Sino nga naman ako para magsabi sa kaniyang natatakot ako. 

He doesn't care.

Iaangat ko na sana ang paningin ko kay miss Sandra. Pero hindi 'yon natuloy nang may maramdaman akong jacket sa likod ko. Gulat akong napatingin kay Liam dahil do'n. But he didn't even dare to look at my eyes, inayos lang niya ang jacket niya sa'kin hanggang sa matakpan na nito ang buong katawan ko. 

Our eyes met as he put his arms on my shoulders. Ngumiti siya ng bahagya bago inangat ang paningin kay miss Sandra. “Siya ang pinipili ko.”

Shock plastered on miss Sandra's eyes. “Sigurado po ba kayo, sir?” 

He nodded bago ako mas nilapit sa gawi niya sabay tingin sa'kin. “Magiging good girl ka naman sa 'kin, hindi ba?” 

Hindi ko alam kung ano ba ang pinag-uusapan nila pero dahil natatakot ako ay tumango na lamang ako sa tanong niya. He smirked bago umiwas ng tingin. Nagtagay ulit siya sa baso niya at diretso itong ininom bago ako iginiya patayo. Tinanggal na niya ang braso sa balikat ko. I don't know what's happening pero sumunod na lang ako sa kaniya lalo na noong lumabas siya rito sa VIP room. 

Sinusundan niya si miss Sandra habang ako naman ay sumusunod sa kaniya. 

Umakyat kami sa pangalawang palapag ng bar. Binuksan ni miss Sandra ang isa sa mga pinto rito at naglaan ng daan para makapasok kami ni Liam. Pero hindi ko natuloy ang paghakbang ko papasok nang makita kung anong meron sa loob. 

I was about to turn around to face miss Sandra pero huli na ang lahat ng itulak niya ako bahagya papasok at sinara ang pinto. 

“Miss Sandra!” I shouted as I banged the door. 

Pinihit ko rin ang doorknob pero mukhang naka-kandado siya mula sa labas. 

“Mapapagod ka lang diyan,” rinig kong sambit niya. “'Wag kang mag-alala, magpapahinga lang ako.”

Lumingon ako sa kaniya at magsasalita na sana nang makita ko siyang nakadapa na sa kama. His eyes are already close. At parang any minute from now ay makapupunta na siya sa dream land. 

Hindi ko alam kung bakit pero naging kampante ako nang sabihin niya ang mga kataga kanina. Dahan-dahan akong naglakad papalapit sa sofa rito sa loob at umupo. Nasa gilid siya ng kama kaya kitang-kita ko ngayon ang itsura niya. He didn't talk at mukhang tulog na nga siya. Sinuot ko na nang husto ang jacket niya at zinipper iyon pataas. Medyo komportabke na, though exposed pa rin ang legs ko. 

Tiningnan ko ang paligid hanggang sa dumapo ang paningin ko sa wall clock. 2 am na rin pala, hindi ko namalayan ang oras. 

I don't know how many hours did we stay in here. Nag stay lang ako roon, kung minsan ay nakaiidlip ako pero agad din akong nagigising. I just shook my head and slapped my cheeks every time na nakatutulog ako. I waited for him to woke up. Ni hindi man lang siya nag-iba ng puwesto, simula kanina hanggang sa paggising niya ay gano'n pa rin ang position niya. Nakadapa. 

I just stared at him as he brush his hair up habang tinitingnan ang oras sa phone niya. Ilang segundo pa siyang nanatili sa kama hanggang sa magising na ng tuluyan ang diwa niya.

“'Di ka man lang natulog?” tanong niya pagkatapos tumayo. 

Tumayo na rin ako bago siya sinagot, “'di ako kumportable.”

He nodded habang inaayos ang nalukot niyang damit. Kinuskos din niya ang mga mata niya bago lumapit sa may pinto. Pipihitin na sana niya ito nang pahintuin ko siya. 

“Naka lock 'yan sa labas.”

He just raised his brow to me sabay pihit sa may pinto. I blinked several times nang mabuksan niya 'yon ng walang kahirap-hirap.

What the hell, naka lock 'yan kanina ah. Ilang beses kong sinubukan habang tulog pa siya pero ni-isang beses ay hindi ko napihit ang doorknob. 

The hell.

Sinalubong agad kami ni miss Sandra pagkababang-pagkababa namin. Pinasunod niya ako sa kaniya. Lumingon pa 'ko noon kay Liam nang hindi siya sumunod sa 'min, sa ibang direction siya nagpunta.

Hindi man lang ako nakapagpasalamat sa kaniya. 

“Magbihis kana, puwede ka nang umuwi,” mahinhin na sambit ni miss Sandra habang hinahaplos ng marahan ang buhok ko. 

Nanlaki ang mga mata ako napayakap na lang kay miss Sandra sa sobrang saya dahil sa narinig ko mula sa kaniya. “Salamat po, miss Sandra. Maraming salamat po.”

Tinapik-tapik lang nito ang likod ko bago ako pinapasok sa kuwarto, ang kuwartong pinagpalitan ko ng damit. Sinuot ko na ang damit ko at ngayon lang ata ako naging kumportable sa buong buhay ko. Grabe, akala ko susuotin ko 'yon hanggang mamaya. 

Nagpasalamat ulit ako kay miss Sandra nang ihatid ako nito hanggang sa may labasan. Hinintay ko siyang bumalik sa loob bago tuluyang naglakad papalabas. Liliko na sana ako para makapunta sa kabilang kanto nang may tumawag sa 'kin. At base sa pagtawag niya sa 'kin ay mukhang alam ko na kung sino siya. 

“Ex!”

Lumingon ako rito. Pero agad na kumunot ang noo ko nang makitang nakangiti siya sa suot ko. I thought kung ano ang iniisip niya not until I figure out na suot ko pa rin pala ang jacket nito. Nagmamadaling binuksan ko ang zipper no'n at huhubarin na sana nang pigilan niya 'ko.

Inagaw niya sa kamay ko ang zipper at dahan-dahan na zinip iyon pataas. 

“Just wear that, may jacket pa naman ako sa kotse,” he said as he patted my head. 

Agad kong hinampas ang kamay niya. He just chuckled though at kukurutin pa sana ang pisngi ko nang iniwas ko agad ang mukha ko. I glared at him. 

Hindi ko alam kung bakit pero bigla na lang kaming natahimik na dalawa. I bit my lower lip habang hinahanap ang tamang sasabihin sa kaniya. I don't know how to say thank you to him, since it's my first time na magpapasalamat sa kaniya. Mas sanay akong inaaway niya ako. 

I took a deep breath bago tumingin sa kaniya ng diretso. “Pumapayag na 'ko.”

Kumunot ang noo nito, pero maya-maya ay tumawa. “Alam ko naman na papayag kana kahit hindi mo sabihin sa 'kin,” siguradong-sigurado na aniya. 

“Lakas ng tiwala mo sa sarili ah, manghuhula kana rin ba ngayon?” pamimilosopo ko.

He shrugged his shoulders. “Manghuhula nga siguro ako pagdating sa 'yo,” he chuckled. 

“Lasing ka pa ba?” I asked out of confusion. 

But I think, he's sobber already. He can walk properly now, hindi tulad kanina na medyo hindi siya diretso maglakad. Pero bakit umaasta siyang parang lasing ngayon. 

Weird. 

My brows furrowed when he smiled as he step closer to me. Napaatras ako ng bahagya dahil do'n. My breathing gets heavier nang maamoy ko na ang halimuyak ng pabango niya. Amoy sa kaniya ang alak pero hindi gaya kanina ay mas umaangat na ang amoy ng pabango nito.

Tinaas niya ang kamay niya. Iiwas sana ako roon but it's too late dahil nailagay na niya ang ibang hibla ng buhok sa likod ng tenga ko. 

“I already know your way of thinking, Ex," he touch my noise as his smile grew bigger. “I even still remember everything . . . about you.”