Kinabukasan, weekend na at wala nang pasok ang kambal sa kindergarten.Balak ni Khate na isama sila sa research institute para hindi na niya gaanong isipin ang mga ito habang siya ay nasa trabaho.Habang papalabas na siya, biglang tumunog ang kanilang doorbell.Inakala niyang si Kyrrine ang dumating, kaya tumayo siya at binuksan ang pinto.Ngunit pagkakita sa taong nasa labas, kumunot ang noo niya sa pagtataka, "Katerine? Anong ginagawa mo rito? Sinong kasama mo?"Sabay niyang iniangat ang paningin at tumingin sa paligid, iniisip na baka naroon si Anthony sa di kalayuan.Pero kahit anong lingon niya, walang ibang tao sa labas maliban kay Katerine.Ibinalik ni Khate ang tingin sa bata, lumuhod sa harap nito, at tumingin sa mga mata niya. "Sabihin mo kay Tita, paano ka nakarating dito? Si Daddy ba ang nagdala sa’yo?"Ayon sa ipinakitang ugali ni Anthony kahapon sa kindergarten, maliit ang posibilidad na siya ang nagpadala kay Katerine rito.Ngunit wala nang ibang maiisip si Khate sa nga
Anthony biglang napatda at napatigil siya sa kanyang ginagawa, "Babalik ako agad!"Pagkababa ng telepono, nagmamadali na siyang bumalik sa Lee family manor.---Pagdating niya sa villa, bumungad sa kanya ang mga tauhan na nanginginig sa takot habang nakatayo sa kanilang living room."Ano'ng nangyari dito? Paano siya nawala gayong marami kayong nagbabantay?" tanong ni Anthony sa malamig at mabigat na boses.Nakayuko ang lahat, hindi makatingin sa kanya dahil sa matinding pressure na nababalot sa paligid.Ang butler na ang unang sumagot nang maingat, "Hindi po namin alam sir... Pagkatapos niyang mag-agahan, agad na bumalik siya sa kwarto niya. Pero nang puntahan siya ulit ni Aunt Meryl upang tingan ang kanyang mga kagamitan kung ito ay may assignments o iba pang gawain sa school, ay wala na po siya roon."Lalong kumunot ang noo ni Anthony. "Nasaan ang mga CCTV footage?"Halos maiyak ang butler. "Master, hindi po namin alam kung kailan ito na-off. Walang footage na nairecord ngayong umag
Hinahanap ni Khate ang numero ni Anthony sa kanyang phone book.Iniligtas niya ang numerong ito noon dahil natakot siyang hindi matawagan ang ama ni Katerine nang mawala si Katerine.Ngayon, nakita niya ang pangalan na nakatala sa simpleng letrang "A."Pagkatapos makita ay pinalitan niya ang tala sa "Anthony," at tinawagan ni Khate ang numero.Sa kabilang linya, papunta na sana si Anthony para personal na hanapin si Katerine nang tumunog ang kanyang telepono.Pagtapat ng mata niya sa caller ID, bahagyang sumingkit ang kanyang mga mata at sinagot ang tawag."Ako ito," narinig niya ang boses ni Khate mula sa kabilang linya.Naalala niya ang kalokohang ginawa ng babaeng ito para iwasan siya noong nakaraan kaya napasimangot siya at naging malamig ang tono. "May kailangan ka ba?"Tumingin si Khate sa maliit na batang babae sa tabi niya. Kung hindi lang dahil kay Katerine, marahil ay ibinaba na niya ang tawag nang marinig ang ganoong tono!"Maaga akong pinuntahan ni Katerine ngayong umaga
Ang dalawang batang lalaki ay matalino at alam nilang mahalaga ang mga figurine. Bagamat gusto nila ang mga ito, umiling pa rin sila sa maliit na batang babae at sinabing, "Napakamahal ng mga bagay na ito, hindi namin ito matatanggap."Tumango nang malakas si Katerine, inilagay ang figurine sa tabi nila, at lumingon upang magsulat sa maliit na notebook: "Para sa aking mga kuya. Salamat."Tiningnan ni Mikey ang hawak niyang notebook, litong-lito.Hindi man lang sinulat ng batang babae ang lahat, sino ang makakaintindi sa nais niyang sabihin?Nalito rin si Miggy noong una, ngunit agad niyang naintindihan. "Gusto mo bang pasalamatan kami dahil tinulungan ka namin noong araw na iyon?"Tumango si Katerine nang mariin, inilagay ang notebook sa tabi, at inabot ang figurine sa kanila. Desidido na ito na ibigay sa kanila dahil sa pagliligtas neto sa kanya.Narinig ni Khate ang sinabi ng kanyang anak at naalala ang guro sa kindergarten na tila nabanggit noon na si Miggy at Mikey ay pinoprotekta
Matapos ilapat ang gamot na kinakailangan para sa mabilisang pag galing ng sugat ni Katerine, ay dumating na sina Miggy at Mikey na may dalang mga regalong kanilang pinili para sa kanilang maliit na kapatid.Hawak nila ang dalawang kakaibang manika at lumapit kay Katerine. "Binili namin ito gamit ang aming sariling pera, at ibinibigay namin sa'yo."Ang dalawang manika ay hindi man ganun kaganda subalit cute naman ito, at talagang walang kinalaman kay Katerine.Ngunit dahil ito ang unang beses na nakatanggap si Katerine ng regalo mula sa kanyang mga kaedad, at lalong higit mula pa sa dalawang batang kapatid na sobrang gusto niya, kaya't tinanggap niya ito ng walang pag-aalinlangan, ang mukha niya ay punong puno ng saya, at hinawakan niya ang dalawang cute na mga manika nang mas mahigpit kaysa sa manikang ibinigay sa kanya noon.Pagkalipas ng ilang sandali, nang magtagal sa paghawak, inilagay niya ang mga manika katabi ng kanyang bag sa may sofa at nagsulat ng malaking "salamat sa lahat
Inilayo ni Anthony ang kanyang mga iniisip at sinundan si Miggy papasok sa villa.Pagpasok na pagpasok palang niya, nakita niya si Katerine na masayanh nakaupo sa carpet sa sala, abala sa paglalaro ng Lego. Katabi niya, may isang batang lalaki na kahawig na kahawig ng batang nagbukas ng pinto para sa kanya.Maliwanag para sa kanya na sila ay ang kambal.Lumabo ang mata ni Anthony at pinilit niyang huwag tumingin sa dalawang bata. Tumingin siya sa paligid ng sala, may hinahanap siyang hindi niya makita na dapat ay kasama ng mga bata.Hindi niya nakita si Khate."Katerine, nandito na ang daddy mo." Pagpasok ni Miggy, lumapit siya kay Katerine, binago nito ang kanyang pakikitungo at tinawag siya ng malamig.Nang marinig iyon, dahan-dahang huminto si Katerine, itinaas ang kanyang ulo at tumingin kay Anthony na nakatayo sa hindi kalayuan.Pagkatapos ng isang sulyap, agad siyang nag-atubili at ibinaba ang kanyang tingin upang magsulat sa notebook.Ang mga natitirang tao sa sala ay pasensyo
Nang marinig nila ang binanggit ni Anthony tungkol sa mommy, agad na naging alerto ang dalawang maliit na bata."Ano'ng hinahanap mo po sa kay mommy ko!" Sumulyap si Miggy kay Anthony nang may pag-iingat, parang isang maliit na tuta na handang sumugod anumang oras.Maliwanag na wala siyang kakayahang mang-atake, pero kailangan pa rin niyang magpakita ng matapang na itsura.Naramdaman ni Anthony ang galit ng bata at nakita ang kanyang pagiging alerto, na nagdulot sa kanya ng kakaibang pakiramdam at kaunting katawa-tawa. Hindi niya ito inisip ng seryoso at nagsabi lamang, "Salamat sa pag-aalaga kay Katerine sa pangalawang pagkakataong ito, anuman, kailangan ko kayong pasalamatan nang personal."Nang marinig ito, huminga ng maluwag si Miggy, pero ang mukha pa rin niyang bata ay nanatiling tensyonado, "Hindi na po ito kailangan. Tumawag po ang mommy ko, at hindi niya po kailangan ang inyong pasasalamat."Pagkatapos, hinila niya si Mikey pabalik sa carpet, ibinaba ang ulo at sinabi kay Kat
Gusto lang ni Khate na tumawag sa research institute para sabihing mahuhuli siya ng dating.Gayunpaman, si Henry ang sumagot sa telepono. Bago pa man siya makapagsalita, sinabi na ni Henry ang tungkol sa isang proyekto na minamadali niyang tapusin nitong mga nakaraang araw. May isang set ng datos na nalilito siya kung paano lutasin kung kaya hindi nakapagsalita si Khate tungkol sa nais niyang sabihin.Sinimulan nila itong pag-usapan ni Khate.Hindi inaasahan, nang magsimula na silang mag-usap tungkol sa trabaho, nakalimutan na niya ang oras.Naalala lamang niyang ibaba ang telepono nang marinig niya ang boses ni Anthony sa ibaba.Matapos mabilisang magbigay ng konklusyon, agad na ibinaba ni Khate ang telepono at mabilis na bumaba.Halos makalimutan niya na darating pala si Anthony upang sunduin si Katerine.Ang dalawang bata ay nasa ibaba pa rin kasama si Katerine.Kung magkita sila ni Anthony...Napuno ng kaba si Khate sa iniisip niyang maaaring mangyari.Ngunit pagdating niya sa iba
Nagising si Khate sa isang malamig na umaga, ngunit hindi niya alintana ang lamig ng panahon na bumalot sa kanya—kundi ang lungkot at pangungulila sa mga salitang binitiwan nila ni Anthony kagabi.Buong gabi siyang hindi nakatulog. Paulit-ulit sa kanyang isipan ang bawat kataga, bawat titig, bawat hawak ng kamay nito. Parang sinasakal siya ng damdaming hindi niya mapangalanan—pag-asa, takot, pagmamahal, panghihinayang… lahat ng iyon ay nagsisiksikan sa kanyang puso.Tumayo siya mula sa kama, humarap sa salamin, at tinanong ang sarili: Hanggang kailan ako maghihintay? Hanggang kailan ko pipigilan ang sarili kong lumaban para sa isang bagay na alam kong totoo? Hanggang kailan ako magpapanggap na ang pag-ibig ko sa lalaking ito ay laging nandito lang at hindi pa rin nagbabago.Nag-ring ang kanyang cellphone. Isang mensahe mula kay Anthony.“Magkita tayo mamaya. please. Hindi na ako papayag na magtago pa tayo. May kailangan kang marinig.”Napatitig siya sa mensahe, sabay napakapit sa kany
Napuno ng bigat ang dibdib ni Khate sa tanong ni Anthony. Hindi niya alam kung paano isasagot ang isang bagay na ni siya mismo ay hindi pa rin sigurado. Napuno ng katahimikan ang pagitan nila, ngunit sa loob ng kanyang isipan ay isang bagyong hindi niya matakasan."Khate..." Muling nagsalita si Anthony, ang tinig niya'y bahagyang nanginginig. "Kung babalik ka pa sa akin, sasabihin mo bang may pag-asa pa tayo? O huli na ang lahat?"Tinitigan ni Khate ang lalaking minsang minahal niya ng buong puso—at marahil, hanggang ngayon, hindi pa rin siya tuluyang nakalaya mula rito. Ang daming alaala ang bumalik sa kanyang isipan, ang mga masasayang araw nila, ang mga pangarap nila na sabay nilang binuo... at ang sakit ng paghihiwalay nilang dalawa.Muling nag-ipon ng lakas si Khate bago sumagot. "Anthony... Hindi ko alam."Bahagyang napapikit si Anthony, waring iniiwasan na ipakita ang sakit na dala ng sagot niya. "Hindi mo alam? O ayaw mong malaman?"Napalunok si Khate. "Takot akong malaman, An
Habang pinagmamasdan ni Khate ang repleksyon niya sa salamin, hindi niya maiwasang mapansin ang lungkot sa kanyang mga mata. Mula nang marinig niya ang sinabi ni Kyrrine, hindi na siya mapakali. Ano nga ba ang nalaman ni Anthony? At paano siya maghahanda sa muling paghaharap nila?"Khate," mahinang tawag ni Kyrrine mula sa pintuan. "Sigurado ka bang gusto mo siyang kausapin ngayon? Baka hindi ka pa handa."Huminga nang malalim si Khate bago tumango. "Kailan pa, Kyrrine? Hindi ko na pwedeng ipagpaliban ito. Kailangan ko nang tapusin ang lahat."Dahan-dahang lumapit si Kyrrine at hinawakan ang kanyang kamay. "Hindi mo kailangang gawin ito mag-isa. Kami ni Adrian, nandito lang."Napangiti si Khate, kahit na alam niyang may halong kaba ang kanyang damdamin. "Salamat, Kyrrine. Pero alam kong ito ay isang bagay na ako lang ang kailangang humarap."Pagkalipas ng ilang sandali, naroon na siya sa harap ng isang mamahaling restawran kung saan siya pinapunta ni Anthony. Tumigil siya sa tapat ng
Habang patuloy na lumalalim ang gabi, hindi pa rin mawala sa isipan ni Khate ang mga sinabi ni Anthony. Nakaupo siya sa veranda ng kanyang apartment, nakatitig sa malawak na siyudad na puno ng kumikislap na ilaw, ngunit tila wala siyang nakikita. Ang kanyang isip ay gulong-gulo, pilit niyang inuunawang muli ang lahat ng nangyari sa pagitan nila.Muli niyang narinig sa kanyang isip ang boses ni Anthony—ang sakit, ang hinanakit, at ang desperasyon sa kanyang tinig. "Hindi mo kailangang harapin ito mag-isa." Napapikit siya nang mariin, pilit na pinipigilan ang muling pagbalik ng mga alaala. Ngunit kahit anong gawin niya, bumabalik at bumabalik pa rin ito."Hindi mo na siya dapat iniisip, Khate." Biglang sabi ni Adrian, na tahimik palang nakatayo sa may pinto, pinagmamasdan siya. May hawak itong dalawang tasa ng kape, at marahan itong lumapit upang ibigay sa kanya ang isa. "Alam kong mahirap, pero hindi mo kailangang pahirapan pa ang sarili mo."Marahang tinanggap ni Khate ang kape at hum
Sa kabila ng kanyang mga sinabi, hindi mapakali si Khate. Kahit pa pinilit na niyang lumayo, may isang bahagi ng kanyang puso na hindi kayang magpakawala."Tapos na, Adrian. Tapos na," mahina niyang ulit, pilit pinaniniwala ang sarili na wala na siyang dapat pang balikan. Ngunit kahit anong pilit niya, alam niyang hindi pa tapos ang lahat. Hindi pa tapos ang sugat na iniwan ni Anthony—o marahil, ang sugat na iniwan niya sa puso nito.Tahimik lang silang naglakad ni Adrian palabas ng gusali, ngunit ramdam niya ang bigat ng presensya nito sa tabi niya. Hindi ito nagtanong, hindi rin ito nagpilit, ngunit ramdam niya ang pag-aalala nito.Pagkarating nila sa sasakyan, marahang binuksan ni Adrian ang pinto para sa kanya. "Khate, sigurado ka bang kaya mo?"Napayuko siya. Gusto niyang sabihin na oo, na kaya niyang kalimutan ang lahat, na kaya niyang itago ang emosyon niyang matagal nang nakakubli. Pero hindi na niya kayang magsinungaling pa."Hindi ko alam, Adrian," mahinang tugon niya. "Pero
Habang patuloy na lumalayo sina Khate at Adrian mula kay Anthony, ramdam niya ang bigat ng kanyang bawat hakbang. Pakiramdam niya'y may humihila sa kanya pabalik, ngunit pinilit niyang huwag nang lumingon. Hindi niya maaaring ipakita ang kanyang kahinaan, lalo na sa harap ni Anthony."Khate," muling tawag ni Adrian, bahagyang humigpit ang pagkakahawak nito sa kanyang braso. "Sigurado ka bang ayos ka lang? Alam kong hindi madaling makita siya ulit pagkatapos ng matagal na panahon."Napayuko si Khate, pilit na itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata. "Adrian, hindi ko alam... Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Akala ko tapos na ang lahat, pero bakit parang mas lalo lang lumalala ang sakit?"Hininto ni Adrian ang kanilang paglalakad at marahang hinawakan ang magkabila niyang balikat. "Kung gusto mong umalis dito, sabihin mo lang. Hindi mo kailangang tiisin ang ganitong pakiramdam, Khate."Napangiti siya ng bahagya, kahit pa puno ng pait ang kanyang puso. "Salamat, Adr
Habang bumibigat ang katahimikan sa pagitan nina Khate at Anthony, hindi niya maiwasang maramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, ngunit ang matinding titig ni Anthony ay tila humihila sa kanya pabalik sa nakaraan—sa isang panahong pinilit na niyang ibaon sa limot.Napalunok siya at dahan-dahang tumalikod, umaasang matatapos na ang usapan nila. Ngunit hindi ganoon kadali ang lahat."Khate," muling tawag ni Anthony, mas malambot ngunit may halong bahagyang pakiusap ang kanyang tinig. "Huwag mo akong iwan ng walang sagot, please lang."Napapikit nalang si Khate, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang kamay. Alam niyang kung magpapatuloy siya sa usapang ito, maaaring buksan niya muli ang sugat na matagal nang nakapikit. Ngunit paano kung ito na ang pagkakataong kailangan niya upang tuluyang makalaya?Huminga siya nang malalim bago bumaling muli kay Anthony. "Ano pa ba ang gusto mong marinig mula sa akin?" mahinahon ngunit matigas ni
Sa kabila ng malamig na sagot ni Khate, nanatiling matindi ang titig ni Anthony sa kanya, para bang sinusubukan niyang hanapin ang katotohanan sa kanyang mga mata. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya tuluyang tumalikod, ngunit hindi pa rin nawala ang tensyon sa pagitan nila. Ang hindi inaasahang muling pagkikita ay nagdulot ng mga emosyon na matagal nang ibinaon sa limot, ngunit ngayon ay muling lumulutang sa ibabaw, hinuhukay kahit na pilit niya itong nililibing.Habang pinagmamasdan ni Khate ang papalayong pigura ni Anthony, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang paninikip sa dibdib. Alam niyang hindi niya na maaaring balikan ang nakaraan, ngunit bakit tila patuloy itong bumabalik sa kanya? Bakit hindi niya kayang alisin ang bigat sa kanyang puso?"Hindi pa ito tapos, Khate," mahina niyang bulong sa sarili, ngunit sa likod ng kanyang isip, alam niyang hindi niya kayang aminin ang tunay na dahilan kung bakit siya umalis noon....Sa kabilang dako, habang si Anthony ay nagl
Hindi pa man tuluyang nawawala ang alingawngaw ng huling sinabi ni Anthony, ngunit pakiramdam ni Khate ay bumigat na ang buong paligid. Nakatayo siya sa gitna ng malawak na silid, pilit na pinapalakas ang loob niyang harapin ang lalaking minsan niyang minahal—at iniwan. Ngunit paano ba haharapin ang isang taong hindi kailanman nakalimot? Paano ba ipapaliwanag ang isang lihim na inilihim niya sa mahabang panahon?Pumikit siya saglit at pilit na pinakalma ang kanyang damdamin. Naririnig niya ang marahang paghugot ng hininga ni Anthony sa kanyang harapan, isang malinaw na indikasyon na hindi pa ito tapos sa kanilang usapan. Nang dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, nakita niyang nakatitig pa rin ito sa kanya, ang mga mata nitong puno ng hinanakit, hindi lang sa kanya kundi marahil sa kanilang nakaraan."Anthony, hindi mo ako kayang diktahan kung sino ang dapat kong kausapin," mariing sabi ni Khate, pinapanatili ang matatag na tinig kahit pa sa loob-loob niya ay may kung anon