Chapter 8. “How will you accept death?”

Chapter 8. “How will you accept death?”

“Bakit ka palaging may suot na wrist band sa kaliwang kamay mo?”

Natahimik at napahinto si Gavril sa pagkain dahil sa tanong ko. Bakas at halata sa kanyang mukha ang pagkabigla at naging seryoso rin ang kanyag hitsura. Tiningnan ko lang siya habang hinihintay ang magiging sagot niya sa tanong ko.

He took a deep breath and faced me with a bitter smile. “Trip ko lang, ang cool kaya para kang rakista.”

Nag-sign ka siya ng rock and roll at malakas na tumawa. Napangiti na lang ako sa naging sagot niya pero mayroon sa pakiramdam ko na parang may hindi siya sinasabi sa akin. Sinulyapan ko pang muli ang wrist band sa kaliwang kamay niya.

“Madalas ka ba nilang binubully?” napatingin ako sa kanya nang tanungin niya ako. Kumakain na ulit siya at nakatingin sa akin.

Ibinaba ko sa mat ang baonan ko at kinuha ang tumbler ko saka uminom muna. Tiningnan ko so Gavril at mapait na ngumiti.

“Matagal na. Pero kalaunan ay nasanay naman na ako at may mga pagkakataon naman na hindi nila ako ginagalaw. Nito na lang ulit.” Sagot ko sa kanya.

Sa totoo lang, dapat ko bang sabihin sa kanya ang narinig ko kanina noong umalis na siya sa classroom namin? Na kaya ako pinagdidiskitahan ng mga classmate ko ay nang dahil sa kanya. Oo dahil kay Gavril. Ang pagiging malapit namin sa isa’t-isa ang dahilan ng lahat ng ito. Narinig ko kanina noong umalis na si Gavril na ang president ng class namin ang may kagagawan ng mga kalat at basura sa upuan at desk ko. Siya si Georgina. Ang sabi nila ay patay na patay siya kay Gavril.

“Don’t worry, I will try my very best to protect you from them. And besides, as a student council president, it is my duty that all of the students here in our school must have a peaceful learning.” Nakangiti niyang sabi. Napangiti na lang din ako.

“Ngayon ko nga lang na ikaw pala ang president. You don’t really look like a president of a huge and respected organization.” Sabi ko. Napangisi naman siya at napataas ang kilay saka napasinghap pa.

“Well, I don’t need to act like anybody. Basta kung ano ako, ‘yon ako. And it is their decision if they will accept me for who I am. Pretending is for coward and weak people.” Aniya saka tinapos ang isang kagat sa tinapay at tinungga ang bottle ng softdrink.

He is actually right. From the outside, you won’t recognize him as a president. Pero kapag nagsalita na siya with all of his wisdom words, malalaman mo na may mataas siyang pinag-aralan at kaalaman.

“Oo nga pala, may phone ka naman di ba?” tanong niya. Napa-iling-iling ako habang natatawa.

“Mayroon naman. Bakit?” sagot ko. Malapad siyang napangiti ay may kinuha sa bulsa niya at doon nilabas niya ang isang latest model ng isang sikat na brand ng phone.

“Save your number here, para in case of emergency at kapag may nang-bully sa’yo ulit. Call me and your super Gavril will be there to save you.” Aniya at umakto pang parang lumilipad. Natawa ako sa inasal niya at saka kinuha ang phone niya at nilagay ang number ko.

Pagtapos ng lunch namin ay bumalik na ako sa classroom at ganoon din si Gavril. Pero bubuksan ko pa lang ang pinto ay hindi ko ito mabuksan. Ilang beses kong pinihit ang doorknob pero hindi ko talaga mabuksan, ni-lock nila sa loob.

Sumilip ako sa bintana at nakita ko ang mga classmates ko na nakatingin sa akin habang nagtatawanan. Ang mga babae ko namang kaklase kasama na si Georgina ay mataray na nakatingin sa akin habang nakataas ang isang kilay at nakangisi.

Hindi ko na sila sinilip sa loob at napasandal na lang sa labas ng classroom namin. Hihintayin ko na lang ang teacher namin na dumating para pagbuksan nila ng pinto at nang makapasok ako.

“Classmates, magkakaroon ng meeting ang mga teachers natin this afternoon.”  Napatingin ako sa loob ng classroom nang magsalita si Georgina sa buong klase namin.

“But don’t worry and wag kayong magulo kasi nag-iwan sila Ma’am at Sir ng gagawin natin.” Anunsyo niya sa buong klase saka napatingin sa akin at tinaasan ako ng kilay at pang-asar na ngumiti. Napabuntong-hininga ako at muling sumandal sa labas ng classroom. Naupo ako sa labas ng classroom namin at doon na lang naghintay.

“Roux! Wake up!”

Nagising ako nang may umaalog sa aking balikat at tumatawag sa akin. Pagdilat ko ay nasa harap ko si Gavril na bakas ang pag-aalala at inis sa kanyang mukha. Pupungas-pungas kong nilingon ang buong paligid at narito pa rin pala ako sa labas ng classroom namin. Marami na ring mga students ang nasa hallway at may mga nakatingin pa sa akin.

“Bakit ka dito natutulog?” may inis sa tono ng boses ni Gavril. “Did they bully you again?”

Tumayo ako at tiningnan ang classroom namin. Wala nang tao sa loob ng classroom namin. Hinanap ko ang bag ko.

“Nasa akin na ang bag mo.” Sabi ni Gavril at pinakita sa akin ang bag ko. Kinuha ko ito at sinukbit. “Roux, hindi mo pa sinasagot ang tanong ko.”

“Gavril, ayos lang ako.” Sagot ko sa kanya. Alam kong nag-aalala siya pero ayos lang naman talaga ako. Kung mas lalo lang naming papatulan sila Georgina at ang mga classmates ko mas lalo lang nila akong pagdidiskitahan.

“Fine, if you say so. Tara na, hinihintay na tayo ng pinsan ni Patricia.” Sabi niya. Tumango at naglakad na kaming dalawa palabas ng school.

Gamit ulit ang bisekleta ni Gavril ay pumunta kami sa isang café kung saan kami magkikita ng pinsan ni Patricia at sasamahan niya kami sa hospital kung saan naka-confine si Patricia. Pagdating namin sa café ay wala pa roon ang pinsan ni Patricia kaya hinintay muna namin siya. Habang naghihintay ay napatingin ako kay Gavril dahil napansin kong kanina pa siya nakatitig sa akin. His stares make me feel uncomfortable. Isa mo pa ang seryoso niyang mukha.

“B-Bakit?” nauutal kong tanong sa kanya. Bigla naman niyang iniwas ang tingin niya sa akin at nagpakawala ng hangin.

“Naiinis lang kasi ako sa mga classmates mo. Mga akala ko ba mga brainy ang mga HUMSS at classy tapos kung i-bully ka nila. Ugh! Naiinis talaga ako.” I can see his frustrations on his reactions. Malungkot ko siyang tiningnan. I know and I can feel how he really wants to help and protect me and I feel quite guilty because I kept on declining his offer of help.

Hindi ko alam pero kusang gumalaw ang kamay ko at hinawakan ko ang braso niya at hinila siya palapit sa akin at saka siya niyakap. I can feel the heat of his body into mine. I can smell his captivating scent that I really love to smell.

“Thank you.” Sambit ko. I feel his hand patting my back and his giggle.

“You’re always welcome.” Rinig kong sabi niya.

“Mag-jowa ba kayo?”

Mabilis kaming napahiwalay sa isa’t-isa ni Gavril nang may magsalita sa harap namin at doon namin nakita ang pinsan ni Patricia na kita ang pandidiri sa mukha at kaunting natatawa.

“No, we’re not.” Mabilis na sabi ni Gavril. “Anyway, shall we?” tanong ni Gavril.

Iniwan ni Gavril ang bike niya sa café at babalikan na lang namin mamaya at sumakay na kami ng tricycle para pumunta sa hospital kung saan naka-confine si Patricia. Mabuti na lamang at sa likod ng driver naupo ang pinsan ni Patricia at si Gavril ang katabi ko sa loob. Pero hindi ko rin alam kung mabuti rin ba ito dahil kanina pa kami hindi nagkikibuan. Dahil ba sa pagyakap ko sa kanya kanina?

In a couple of minutes, we have arrived in the hospital. It is a private and well-known hospital here in the city. Pagbaba namin ng tricycle ay pumasok na kami agad sa loob. Sumakay na kami ng elevator. Habang nasa elevator ay biglang nagsalita ang pinsan ni Patricia.

“Actually, nakwento ko na kayo sa kanya.” Sabi niya sa amin. Nagkatinginan kami ni Gavril.

“What did she say?” tanong ni Gavril.

“She is interested.” Sago ng babae. “Sinabi ko sa kanya na alam niyo kung kailan siya mamatay tulad ng sinabi niyo sa akin.”

Natahimik kami ni Gavril sa sinabi niya. I expect na magagalit si Patricia o hindi kami ii-entertain.

Nang huminto ang elevator at bumukas sa desired floor namin ay lumabas na kaming tatlo. Ilang lakad pa ay huminto kami sa tapat ng isang punting pinto na may maliit na pakisukat na salamin sa gitna. Tiningnan ko ang nasa gilid na patient’s name at nabasa ko ang pangalan ni Patricia.

Binuksan na ng pinsan niya ang pinto. “Pat, they are here.” Ani ng pinsan niya.

“Ikaw ba ‘yan, Gwen?” isang mahinhin na boses ang narinig namin. Tiningnan kami ni Gwen at sineyasan na pumasok.

Pumasok na kaming dalawa ni Gavril. “Yes, Pat wala kang kasama?”

“Lumabas lang si Mommy.” Sabi ni Pat at saka kami tiningnan.

 “Ay, nandito na rin pala sila, Pat ‘yong sinabi ko sa’yo kahapon.” Tiningna kami ni Gwen. “Siya si Patricia, ang pinsan kong may brain tumor.”

Mabilis na nangilid ang luha ko nang makita ko si Patricia. May nakabalot sa kanyang ulo na benda, payat na payat ang kanyang katawan, may nakakabit na oxygen sa kanya, malalim ang mga mata at nanunuyo ang labi.

“Hello…” bati niya sa amin ni Gavril.

“Iwan ko muna kayo para makapag-usap kayo hanapin ko lang din si Tita.” Paalam sa amin ng pinsan niya.

Tiningnan ko si Gavril. Seryoso lang ang mukha niya habang nakatingin kay Patricia. Si Patricia naman ay mapait nakangiti sa amin, hinihintay ang sasabihin namin sa kanya.

“Hi, Patricia.” Panimula ni Gavril. “Ako si Gavril at ito naman si Roux.” Marahan na tumango si Patricia at tumingin sa akin.

“Totoo bang alam mo kung hanggang kailan na lang ako mabubuhay?” nabigla ako sa tinanong niya at napalunok. Ramdam ko rin ang pasikip at kirot sa dibdib ko habang nakatingin sa kanya.

Malalim siyang bumuntong-hininga at ngumiti, isang ngiti na kahit nasa ganoon siyang kondisyon ay nagagawa pa rin niyang gawin. Iniwas niya ang tingin niya sa akin at tumingin sa nakasabit na calendar sa pader.

“Hanggang kailan na lang ba? Aabot ba ako ng graduation namin?” tanong sa amin ni Patricia na kinabigla ko.