Chapter 6. “We’re together right now”

Chapter 6. “We’re together right now”

Nakahalukipkip si Gavril habang seryoso ang mukha at titig na titig sa mga notes na nasa harap niya. Narito kami ngayon sa library. Niyaya niya ako na dito kami mag-usap para pagplanuhan ang gagawin namin tungkol sa mga notes. I can still feel the heavy feelings in my chest about this. Hindi pa rin ako hundred percent na agree sa gustong mangyari ni Gavril. Natatakot pa rin ako na baka, mag-iba ang lahat at mas maging malala pa.

“I didn’t expect this. Ano ba ‘tong pinasok ko.” Bigla niyang sabi saka natawa at naiiling-iling.

“Wag mo na lang pakialaman, maybe what happened to Ms. Velarde was just luck.” Alangan kong sabi sa kanya.

“Do you believe in luck?” tanong niya na pinagtaka ko. Hindi. Hindi ako naniniwala sa luck. Mas naniniwala ako sa destiny. If one thing was destined to be that way, it will happen that way.

Hindi ko na nagawang sumagot sa tanong niya nang ihilera niya sa mesa ang limang notes. May sampung notes ako lahat at ‘yong limang naiwan ay lima hanggang sampung taon pa bago mangyari ang kanilang mga pagkamatay pero itong limang notes na inihilera ni Gavril sa mesa ay mangyayari sa loob lamang ng dalawang buwan.

There are 7 billion in world population. There are about 300, 000 babies born every day, and about 150, 000 people died every day. Losing five lives in two months is not actually a big deal. Dahil marami naman ang namamatay araw-araw. Kaya bakit pa ba namin kailangang tulungan sila? Kapag oras mo nang mamatay, mamatay ka na.

“Patricia Hermano.” Nagising ako sa malalim kong pag-iisip nang magsalita si Gavril. Hawak niya ang isang note at tinitingnan ito. Nakakunot ang kanyang noo at saka malalim na napabuntong hininga.

“Bakit?” nagtataka kong tanong. Tiningnan niya ako saka pinakita sa akin note, and there I saw what is written on the note.

Patricia Hipolito

March 3, 2019

08:44 AM

Cardiac Arrest

“Two weeks from now.” Malungkot kong sabi. Tumango-tango naman si Gavril at inalis sa harap ko ang note.

“Siya ang pinakamalapit na.” aniya at tinabi sa notebook ko ang mga notes saka ako tiningnan. “We need to find her.”

“Paano naman natin siya hahanapin?” tanong ko. Napaisip siya.

“Can you try to recall any information from your vision about her?” tanong niya. Natahimik ako at napaiwas ng tingin. Hindi ko kasi alam kung magagawa ko pang maalala ang mga bagay na ‘yon. And besides, kaya ako gumawa ng note para hindi ko ito malimutan.

Huminga ako ng malalim at saka siya muling tiningan. “I will try.” Sabi ko ay kinuha ang note na tungkol kay Patricia.

Pinagmasdan kong mabuti ang note at binasa ng paulit-ulit ang mga nakasulat hanggang sa muli kong maalala kung paano kami nagkadikit na dalawa. She’s a high school student. Hinawakan niya ako noon nang ibalik niya sa akin ang nahulog kong wallet noong pauwi ako sa school. It happened last September. And based on her uniform, hindi siya sa school namin nag-aaral.

Mas inisip at inalala ko pa nang mabuti ang tungkol kay Patricia at naghanap ng maaaring pagkakakilanlan niya nang makita ko ang logo ng uniform niya.

“Alam ko na kung saan natin siya makikita.”

Alas-quatro na ng hapon nang umalis kami ni Gavril sa school papunta sa school na pinapasukan ni Patricia na nakita ko sa vision ko. Pagdating namin sa school ni Patricia ay sakto namang labasan na ng mga estudyante. Naglakad na kamin ni Gavril papunta sa gate, habang naglalakad pa kami at binobotones niya ang kanyang polo. Pagdating namin sa gate ay hinarang agad kami ng guard.

“Good afternoon po, Sir.” Bati ni Gavril sa guard. “We’re from the other university and want to use your school library for our research.” Aniya sa guard na kinabigla ko. Tumingin naman siya sa akin at ngumiti lang. Alam ko na ang ibig sabihin ng ngiting iyon. “Here’s our ID, we can leave it to you, Sir. Mabilis lang po.”

Tiningnan ng guard ang ID’s namin at pinagmasdan pa kami.

“Magsasara na rin ang school na ala-singko. Pwede bang bukas na lang kayo bumalik?” sabi ng guard sa amin.

“Sir, sandaling-sandali lang po talaga.” Pagmamakaawa ni Gavril.

“Sorry talaga mga bata, bukas na lang.” sabi ng guard sa amin at saka binalik ang ID namin ni Gavril.

Umalis na kami ni Gavril sa gate at naglakad na palayo nang mapansin ko ang mga students na nagkalat pa sa labas ng gate nila.

“Gavril,” tawag ko sa kanya.

“Oh?” aniya at tiningnan ako.

“Bakit hindi natin tanungin ang mga students nila? Maybe they know who is Patricia.” Sabi ko. Bigla namang napangiti si Gavril.

“That’s a bright idea!” galak niyang sabi at saka mabilis na nilapitan ang mga nagkukumpulan na students. Napanganga ako sa bilis niyang kumilos pero ang mas kinabibilib ko sa kanya…

“Hindi ba siya nahihiya?” tanong ko sa sarili habang nakatingin kay Gavril at masayang nakikipag-usap sa mga students.

Tumingin siya sa akin at may sinasabi na hindi ko marinig. Lumapit ako sa kanya pero saktong lapit lang para hindi ako madikitan ng mga students.

“Anong surname ba non?” tanong ni Gavril.

“Hipolito.” Sagot ko. Tinuon niya ulit ang atensyon niya sa mga kausap na students. Kita ko pa kung paano kiligin ang mga kausap niya at todo kung makangiti kay Gavril.

Maya-maya pa ay napanguso siya at tumango-tango. He faced me and shrugged. I know what that means.

Ang akala ko ay lalapit na siya sa akin pero nagulat ako nang may nilapitan pa siyang iba pang students at nagtanong ulit. Dahan-dahan na lang akong naglakad palapit sa kanya.

Hindi ulit kilala ng mga pinagtanungan ni Gavril si Patricia. May ilan pa siyang students na tinanong at hindi rin nila kilala si Patricia. Hindi naman na nakapagtataka ‘yon dahil malaki ang school na ‘to at maraming nag-aaral dito.

“Mukhang hindi natin siya makikita.” Ani Gavril at saka napabuntong-hininga.

“Ipagpabukas na lang natin.” Sabi ko sa kanya. Tumango-tango naman siya at naglakad na kami pauwi nang may biglang tumawag sa kanya.

“Excuse me?”

Napalingon kami ni Gavril sa tumawag sa amin. Nang tingnan namin, isang babae na student din sa school ni Patricia.

“My friends told me that you’re looking for my cousin, Patricia?” ani ng babae. Nanlaki ang mga mata namin ni Gavril at natuwa sa sinabi niya.

Pauwi na kami ni Gavril ngayon sa village namin. Naglalakad na kami sa loob ng village namin papunta sa kanya-kanyang bahay. Mas mauuna akong umuwi kay Gavril dahil sa dulo pa ng village namin ang bahay nila. Pero habang naglalakad kami ay hindi pa rin mawala sa isip namin ang nalaman namin tungkol kay Patricia.

“Ganoon ba talaga kaikli ang buhay ng tao?” nabigla ako sa sinabi ni Gavril. May lungkot ang tono ng boses niya.

“Based on the study in the United States, the life expectancy of humans is 78 years.” Sabi ko. Narinig ko ang malalim na paghinga niya.

“Ikaw ba Roux? Natatakot ka bang mamatay?” tanong niyang muli sa akin. Natahimik ako sa naging tanong niya.

Sa totoo lang, hindi ko alam pero isa lang ang alam ko. Na lahat tayo ay doon patungo. Simula nang makuha ko ang kakayahang ito, mas natakot na nga akong mabuhay dahil sa panghuhusga ng lahat sa akin. Pero ayaw ko rin mamatay, dahil hindi ko pa na-e-enjoy ang buhay.

Sa tanong mo Gavril ay bigla kong naalala ang sinabi ng pinsan ni Patricia kanina.

“Good to hear, she’s really your cousin? Patricia Hipolito?” masayang tanong ni Gavril. Nakita ko namang medyom bagsak ang mukha ng babae.

“Pwede ba naming malaman kung nasaan siya?” tanong ko sa babae. Marahan siyang tumango.

“Hindi na siya pumapasok, noong October pa.” natahimik kami ni Gavril sa sinabi ng babae. Marahil ay dahil nga ito sa sakit niya. Sa vision ko sa magiging pagkamatay ni Patricia.

Nasa hospital siya.

She’s under going to chemotherapy

Unti-unting nalalagas ang buhok niya.

Umiiyak siya.

Nakasakay siya sa wheel chair.

May oxygen tank.

She’s wearing a toga.

Maraming tao ang nagpapalakpakan.

Masayang nakangiti si Patricia at nangingilid ang luha.

At pagbaba ni Patricia ng stage…wala na siyang buhay.