3 - Regrets

HARI YASIEL SIERRA

“Seriously, Kuya? You’re going home?” Haniel asked as he slammed his body on my bed.

“Do I look like I’m kidding?” Pabalik na tanong ko sa kanya.

Sumimangot naman ito pero kaagad ding tinuon ang atensyon sa cellphone niya. Ilang sandali lang ay pinatong niya ang cellphone sa tenga.

“Mom! Kuya Hari will go h—” Before Haniel could utter a word about me going back to the Philippines to Mom over the phone, I immediately grabbed his phone.

Biglang bumukas ang pintuan ng kwarto ko at niluwal sina Henry at Harvey, ang mga kakambal ni Hope.

They’re also here in the U.K. Harvey and Haniel took up pre-med, while Henry took pre-law. Hope has chosen another career and decided to be an idol like Yari and Sean.

“You’re going home, kuya?” takang tanong ni Henry. Sinamaan ko tuloy ng tingin si Haniel, pero tumawa lang ito.

“Oo, huwag niyong sabihin kina mommy at Hope, or else I’ll cut your allowances.” pagbabanta ko sa tatlo.

Magkaka-edad lang naman silang apat, pero panganay ng ilang buwan si Haniel. He’s our half brother. Anak ni daddy sa unang asawa nito. Haniel is an accidental baby. Daddy said he doesn’t want to have a kid with his first wife, but Tita Fiona took advantage of him when he got drunk, causing them to have Haniel. But mom treated Haniel as her biological son. Sa amin narin naman kasi lumaki si Haniel dahil sa sakit sa pag-iisip si Tita Fiona. Gumaling naman siya, pero kaagad ding nagkasakit, and three years ago, she died.

Hindi din naman kinuha ni Tita Fiona si Haniel sa amin, pero lagi niyang binibisita si Han. Close din sila ni mommy at laging nagkwentuhan.

“Si Ate Ven ba pupuntahan mo?” Henry asked with a grin on his face.

Inakbayan naman siya ni Haniel. “Sino pa ba uuwian niya sa Pinas? Si Ate Ven lang naman!” pilyong ngumisi din si Haniel, tsaka niya tinaas baba ang kilay ng ilang beses.

“I heard Ate Ven already has a boyfriend. What is his name again? Isaac?” Harvey said, just like our two brothers, he’s smirking too.

“Oo! I saw him six years ago, at Sean’s concert! Nakasandal pa nga ang ulo ni Ate Ven sa balikat niya.” wika ni Henry, still grinning.

I felt pain in my chest upon hearing their words. Is that true? Have got a boyfriend now? And it was Isaac? Sila na ba talaga?

“Nako kuya! Hindi ka na sana umalis! Naunahan ka pa tuloy ni Isaac!” lokong saad naman ni Haniel.

Sinamaan ko sila ng mga tingin, pero tumatawa lang sila at hindi pa rin mawala ang mapang-asar na mga ngiti sa labi. Fvk. Parang gusto ko na lang ding umuwi ngayon na!

Kaagad kong tinawagan ang piloto namin para kunin ako sa U.K. nang makauwi na ako sa Pinas. Hindi na ako nag-empake pa ng mga gamit at tanging mga importanteng dokyumento na lang ang dinala ko.

As soon as I landed at the Manila Airport, ay kaagad din akong nagtungo sa Isabela. I heard Haven’s been living there since she left seven years ago.

Pero hindi pa ako nakakaabot ng siyudad ng Isabela nang maipit ako sa traffic.

“Para atang may aksidente doon!”

Napatingin ako sa lalaking nasa gilid ng kalsada nang kausapin nito ang lalaking katabi niya na nakikiusisa din.

Aksidente?

Kaagad akong lumuhod sa tabi ng biktimang hirap huminga. Sinuri ko ang vital signs at nakita ang mga pasa sa dibdib at abdomen—posibleng internal bleeding.

“Baka may internal hemorrhage. We need to keep him stable,” sabi ko. 

Sinigurado kong may sapat siyang daanan ng hangin at inutusan ang mga tao, “Kailangan ko ng flat surface para i-stabilize ang leeg niya!”

Habang hinihintay iyon, sinuri ko ang kanyang tiyan at airway. Nang mailipat siya sa flat surface, humina ang kanyang pulso, kaya patuloy ko siyang mino-monitor.

Napatingin ako sa parte kung nasaan ang mga sasakyan nang mapansin kong nagsisilabasan ang mga sakay nito. May humingi pa ng tulong, kaya kaagad akong lumapit sa driver's side ng kotse na nakabangga sa puno. Sinuri ko ang pulso ng driver—mahina pero stable. May sugat siya sa noo at hirap huminga, posibleng dahil sa fractured ribs mula sa seatbelt.

Pagdating ng ambulansya, agad kong ini-report sa medic: “I’m a doctor. Hari Sierra,” I said while showing him my license ID. “Mid-40s, probable fractured ribs, head trauma, labored breathing. Needs immediate oxygen and monitoring.”

Habang lumapit naman ako sa lalaking nakahiga sa sahig na tinulungan ko kanina, na ngayon ay binubuhat na ng mga medic.

“Suspected internal bleeding, weak pulse, possible fractured ribs, and spinal injury. He’s struggling to breathe—he needs immediate transport and monitoring.”

Matapos maingat na mailabas ang driver, sinigurado kong stable siya habang isinakay sa stretcher, inihanda na siya para sa transport papuntang ospital.

Habang sinasakay ang mga may major injuries ay kaagad din akong lumapit sa mga pasyenteng may minor injuries na nasa gilid ng kalsada para tulungan ang mga medic na magbigay ng unang lunas.

Habang abala kami, bigla na lang kaming nakarinig ng mga sigawan mula sa paligid. Kaagad akong lumapit at nakita ang isang matandang babae na nahihirapan sa paghinga.

“Ayos naman siya kanina. Anong nangyayari?” tanong ko sa mga tao habang mabilis kong sinuri ang sitwasyon. Lumapit ako at tinanong, “Ma’am, are you okay?” Ngunit bago pa siya makasagot, nawalan siya ng malay, at napansin kong humihina ang kanyang pulso.

I immediately recognized the symptoms—there was no second-guessing. "She’s having a heart attack!" I shouted to the people around me. "I need an AED! Now!" I ordered the medic, who rushed off to get the defibrillator. My heart was racing, but I had to stay calm. Every second mattered.

Habang nag-aantay ng AED, ay maiman kong tinignan ang pulso niya at paghinga—it was slow, almost not there, her chest barely moved. 

“Clear the area,” I told the medic beside me just to make sure that we had enough space to work. Gulat at puno naman ng mga pangamba ang mga tao sa paligid lalo na ang kapamilya ata dahil umiiyak na ito ngayon, but I couldn’t let that distract me, I had to focus on saving her.

Mabilis kong kinuha ang AED nang dumating ang medics na dala iyon. “Move her to a flat surface,” I muttered as we repositioned her. Kinabit ko ang AED pads sa kanyang dibdib, making sure they were in the right place. “Clear!” I shouted as the machine checked her condition. Knew this was the moment we had to get her heart beating again.

The machine beeped, and the result came: "Shock advised."

"Clear! Everyone, step back!" I shouted, pressing the button to deliver the shock. The machine did its job, and we all waited for what felt like forever, hoping for a sign she’d make it through.

But no response. Tagaktak na ang pawis ko dahil sa init ng paligid. Isama pa ang kaba na dapat mailigtas namin ang babaeng ‘to. 

Since the AED is not working on her, I did CPR. Habang patuloy ang compressions, inaalalayan ko ang bawat segundo ng pagkawala ng pulso. "Stay with me," bulong ko, habang patuloy kong ginagawa ang lahat upang ibalik ang tibok ng kanyang puso.

The third ambulance came and we immediately brought the woman inside a van, while I still doing chest compression on her until we reached the hospital.

And there, I saw Haven. Gulat na gulat itong napatingin sa akin nang makita akong nasa ibabaw ng pasyente at nag C-CPR.

Gusto kong matawa dahil ang cute niyang tignan habang gulat na gulat ito, pero I need to stay focus.

“What are you doing, Francheska? Move!” sigaw ko sa kanya. Mukha naman itong natauhan at kaagad na tinulungan kami.

NANG pinalitan ako ng ER doctor ay kaagad akong nagtungo sa opisina ng medical director pagkatapos kong magbihis.

“So,” umupo si Mr. De Guzman sa harapan ko nang matapos niyang abutin ang tsaa sa tapat ko. “Are you sure you really want to resume your residency here, Hari? Not in your hospitals? Do your parents know about this?” sunod-sunod nitong tanong sa akin.

“They still don’t know, Doc. I will tell them once I have settled down.” I answered firmly.

Tumaas naman ang kilay niya. “You must have your reason, kung bakit ang ospital na ito pinili mo, Hari. You have a reputation in London. There are Sierra Hospitals all over the country. Tell me why, and I’ll accept your application.” Dr. De Guzman leaned back on his chair, crossed his legs, and sipped his tea.

“Will you accept me if my reason is only because of a woman?” I asked.

Napatawa naman si Dr. De Guzman sa sinabi ko, pero hindi ko makita kung alin doon ang nakakatawa.

“A woman, Hari.” Ulit niya tsaka pinatong ang tasa sa saucer plate. “What a lame reason.” Muli itong sumandal sa pagkakasandal niya sa inuupuan niya, and he mockingly smiled at me.

My blood boils. How could he mock my feelings towards Cheska? Does he think I am joking?

“You’re willing to lose everything you built in London just to have yourself here in a public hospital—”

“Cut the bullshit, Dr. De Guzman. I respected you, and you must respect my decisions too. Aren’t you glad to have one of the best resident doctors in your hospital? Ah, and someone who’s willing to donate a hundred million dollars for this hospital? Hihindi ka pa ba?”

His jaw dropped, pero kaagaran naman itong napatawa. Napasandal ako sa kinauupuan ko at napahalukipkip habang pinagmamasdan siya. Kita sa kanyang mga mata ang saya nang sabihin kong magdo-donate ako ng gano’ng kalaking halaga. I mean it. This hospital really needs a big improvement. Masyado nang napapabayaan ng gobyerno, puno na ng mga lumang kagamitan na kulang nalang ay magsara na itong ospital na ito.

Iba talaga nagagawa kapag pera na ang usapan.

“Iba talaga kapag Sierra.” Komento nito tsaka muling kinuha ang tsaa nito. Humigop siya roon at hindi pa rin naalis ang tingin sa akin.

“Tell me what’s the real reason, Hari. Maybe I can be your bridge towards her.” He smirked.

Edi tapos ang usapan. Pera lang pala magpapaamo sa isang ‘to.

“Because I have so many regrets about leaving her alone.”