69 - Broken

Habang tinatahak ang daang palabas sa building na ito ay siyang walang hanggang pagbuhos ng luha ko. I can’t stop crying. And I don’t know why I am crying. I did the same to Daniel. Siya itong dapat may karapatang magalit at umiyak dahil sa mga kasalanang ginawa ko sa kanya. Anong iniiyak mo, Haven?

“Haven! Sandali!” rinig kong paghabol ni Daniel sa akin.

Saktong nasa baba na kami ng kompanya nila, hindi naman na masyado matao dahil mag aalas otso na ng gabi.

“Teka, Haven. Please, sandali lang!” There was desperation in his voice, pleading for me to stop. His footsteps were getting closer, pero hindi ko magawang lumingon sa kanya. Ang sakit. Ayokong makita ‘yung tingin sa mga mata niya—ang galit at lungkot, ang sakit. Sobrang sakit.

Kaagad din akong napahinto nang hawakan ni Daniel ang kamay ko, hindi masyadong mahigpit, pero sapat na para pigilan ako sa paglayo. Kaya kaagad kong pinunasan ang luhang walang tigil sa pagpatak sa pisngi ko.

“Please, Haven,” pabulong niyang sabi, puno ng