Prologue

"Mag-ingat po lagi kayo, Nay. Take care of your health," nakangiti kong paalala sa aking pasyente na Nanay.

Nakatayo akong pinagmamasdan siyang papalabas ng hospital. Kapag may nakikita akong nahihirapan na pasyenteng lumabas ay lumalapit ako at tinutulungan sila.

"Tapos na duty mo?" tanong sa akin ni Mary isa sa mga kapwa ko doktora.

"Yes," nakangiti kong sagot dito. Excited na akong makauwi. "I can rest now."

Nakakapagod ang mag-duty ng 2 ng umaga hanggang 10 ng gabi. Mahigit 8 oras yata ang nilaan ko sa loob ng operating room. Dahil dagsa ang mga pasyente na kailangan operahan. Tapos binisita ko pa ang aking mga ibang pasyente.

"Kumain ka na?" tanong sa akin ni Lorraine ang isa ko pang kapwa doktora.

Kagaya ko ay may hawak-hawak din itong medical result ng mga pasyente namin. Kailangan kasi namin i-check ang mga medical result ng mga pasyente namin. Kailangan namin masiguro na maayos sila at unti-unting gumagaling. Nakangiti naman akong umiling dito bilang sagot.

"Tara? Kain tayo? Sagot ko!" Dagdag na niya pa.

"Hindi na. Kayo na lang dalawa ni Mary. Kailangan ko na kasing umuwi." Tanggi ko kay Lorraine.

"Hmm...ganon ba? Sabagay may aalagaan ka nga pala." Tumango-tangong saad ni Lorraine sa akin.

Iniwan ko na silang dalawa at sabay pasok sa elevator para pumunta sa fifth floor ko kung saan ang aking opisina. Pagkabukas ng elevator lumabas ako agad at naglalakad na papuntang office ko. I took off my lab coat that doctors always wear.

I have also changed my clothes and shoes. Ang sakit kasi sa paa ang heels na suot-suot ko. Lalo na't ang tagal kong suot ito. After I organized my office and myself, I immediately went downstairs to go out. Then I went to the parking lot.

"What the h*ck?!" Bakit ngayon ka pa naplatan? Wala pa naman akong dalang pang bomba ng gulong. Kainis!

I got out of my car. I can't do anything either. Bakit kasi nakalimutan kong dalhin ang pang bomba kanina? Ang malas naman, oh! Ang layo pa naman dito sa ospital kung saan pwede magpabomba ng gulong.

My head hurt even more when the bill for the house, water, and electricity suddenly popped up on my cell phone. What the h*ll! Mapuputulan kami ng kuryente kapag hindi pa ako nakapagbayad bukas. Kailangan ko rin mag-ipon pera.

My ghad! Buhay nga naman, ang hirap. Pumara ako ng taxi dahil hindi naman aandar ang kotse ko kapag walang flat ang gulong kapag naman sinubukan ko baka mas lalong masira kaya no choice ako kundi mag-taxi pauwi. Bumaba ako sa tapat ng bahay ng aking kaibigan na si Sami.

"Oh, why did you come now? It's getting late," said my friend when she opened the door of her house.

"Sorry, ngayon lang natapos duty ko. Nasaan siya?" tanong ko dito.

"Bakit ganyan itsura mo? Ang pangit ng mukha mo! Mukha kang stress!"

"Paki mo. Gaya ka." Inirapan ko na lang siya. Kaysa pansinin ang panlalait niya sa akin.

I'm always stressed. So nothing new. Itinuon ko na lang ang aking sarili sa paghahanap sa hinahanap kong tao. Sa aking munting prinsipe. Pagod ako.

Magdamag ba namang nasa trabaho at nag-over time pa. So I don't have the strength to argue with her. I just went straight to her room. Dahil alam kong nandoon ang hinahanap ko. Wala kasi ito sa sala kaya alam kong naroon ang hinahanap ko. Nakita ko ring may mga kalat na mga laruan na sasakyan at bukas ang TV.

"Mama!"

Agad akong napangiti at mabilis na lumapit dito para yakapin 'to ng mahigpit. Napaupo ako para magpantay kaming dalawa. Nakasuot siya ng spongebob na paborito niyang cartoon.

"Uuwi na ba tayo, Mama?" tanong ng aking prinsipe. Ang napakagwapo kong prinsipe.

"Yes, pwede na tayong gumala and watch your favorite spongebob," I said with a smile while fixing her messy hair. Pero nawala ang aking ngiti ng makakita ako ng hindi kaaya-aya sa aking paningin na nasisiguro akong pakana ito ni Mantha.

"Sami! Pinakain mo na naman ba siya ng hindi healthy na food?!"

"What! Hindi, ah." Tanggi niyang sagot sa tanong ko.

Tinignan ko siya ng masama nagsisinungaling pa. Huling huli naman na! Nakita ko kasing may mga balat ng candy at titserya dito sa kwarto at may amos pa ang aking prinsipe.

"Okay." Napabuntong-hininga ito at pumikit pa ng marahan. "Pinatikim ko lang naman siya. Besides, he said he wants to taste and it's hard to refuse the child, especially when he's cute."

"Pinatikim? S*raulo ka!"

Napairap na lamang ako at sabay dampot ng gamit at laruan na nakakalat. Para ilagay sa maliit na bag. Kinuha ng prinsipe ko ang maliit niyang bag sa akin. Nang matapos kong ligpitin at ayusin ang kalat lumingon ako kay Sami. Para magpaalam ng uuwi na kami.

"Sami, thank you! Cis, say goodbye to Tita Sami." Kumaway ito kay Sami sabay buhat niya sa anak ko at naglakad papuntang pinto.

"Ingat kayo, ah. Bye baby!" Lumapit 'to sakin para halikan si Cis sa pisngi. "Wala ka namang duty bukas, 'di ba?"

"Wala, bakit?

"Wala lang, ingat kayo."

Kapag may duty ako dito ko palagi kong iniwan siya sa Tita Ninang Sami niya o kaya naman ay sa iba ko pang kaibigan. Pero malimit na si Sami ang nagbabantay at nag-aalaga kay Cis kapag busy ako.

"Mama, bibili mo po ba ako ng maraming laruan?" nakangiting tanong sa akin ni Cis.

"Yes, I will buy you many, many toys, son." I also smiled back at him.

I was able to rest properly and spend time with Cis for almost two days. Pagkatapos no'n ay pinunta ko na kay Sami ang anak ko. Because we have a medical mission to go to. And I think we're going to be there for a while. Mas malimit ako sa trabaho kaysa makasama ang prinsipe ko.

"Hi, Dra. Buenaventura! Good morning!" Bati sa akin ni Lorraine ng makita niya ako. "Bakit ngayon ka lang? Late ka ng pumasok, ah?"

Ako kasi ang pinaka-late na nakapag-logbook na kakapasok lang na doktora. At late na rin akong nakapunta sa hospital namin.

"Oh, why do you look like that?" I asked Mary.

"Parang ang sungit at isnobero ng doktor na kasama natin sa medical mission. Biruin mo! He was already talking to a beautiful woman like me, but he didn't even look at me. Sayang ang gwapo pa naman niya. Kaso masungit at isnobsero," nakangusong saad ni Mary habang naglalakad kami papunta sa airport.

I just shook my head and the two talked until we got to the airport. And the two were still looking around as if they were looking for something. I am wondering about the act of these two. Nagtatawanan ang dalawa at animoy kinikilig pa. Kaya napangunot ang noo ko dahil sa inaasta nila. Ano bang meron ngayon?

"Hoy! Bakit kayo tumatawa d'yan na parang t*nga at kinikilig pa kayo?" takang tanong ko sa dalawa.

"Because the most handsome doctor will be with us later on sa pagsakay sa van papunta sa pupuntahan nating medical mission. Ang swerte natin. Siya ang pinakagwapo at hot sa lahat na doktor na makakasama natin sa medical mission," kinikilig na saad ni Lorraine. Habang kinakagat ang labi niya.

I don't know who the doctor is with us on the medical mission we are going to do. I have no idea because I didn't read the folder that was given to me. Because that's where it's written who will be with the medical mission we're going to do.

"Weh! Totoo?" curious kong tanong. Iba kasi kiligin ang dalawa, eh. Kaya na-curious ako.

"Oo! Hindi mo ba binasa ang folder na binigay sayo? May picture at pangalan doon kung sinong mga kasama sa pag medical mission natin, ah," sabi ni Mary.

"Ang swerte natin, Roseanne! Biruin mo! Ipinagdadasal ko palang kanina na sana ay may gwapo tayong kasama sa pag-medical mission eh, tinupad agad. My g!" saad ni Lorraine na may kasamamg tili pa.

I didn't say a word anymore and just entered our plane. The two continued to talk. I just went straight to the chair at the end, I wanted to be alone and quiet. Dahil gusto kong matulog kulang tulog ko kaya inaantok pa ako.

"Roseanne! My g, mahihimatay na yata ako," kinikilig na saad ni Mary sabay batok sa akin.

"Aray! Why?! What is that, huh?" taka kong tanong dito. Kailangan talaga kapag kikiligin ay may haling hampas? Required ba 'yon?

"Nandito na 'yung doktor na makakasama natin sa van mamaya. Kinausap niya kasi ako. Hindi mo ba nakita?" tanong niya.

"T*nga! Ako ang kinausap niya. Assume-rang babaeng ito." Pakikipagtalo ni Lorraine kay Mary.

I just rolled my eyes at the two. Like crazy people. I sat down in the seat I had chosen. Kagaya nila Mary at Lorraine ay kinikilig rin ang mga kasama naming babae na kapwa nurse at doktor ko. Gano'n na ba kagwapo ang doktor na makakasama namin sa medical mission? Kaya ganyan na lang sila kiligin.

"Hello! Good morning, everyone! Is there nothing missing? Is there nothing to wait for? Kumpleto na ba lahat?"

I was stunned when I heard a voice that was very familiar to my ears. I was like a stone in my place. I felt my whole body shaking.

"Nandito na ba ang hinihintay natin na si...Dra. Buenaventura?" tanong pang muli nito.

"Yes, doc nandito na po. Naroon siya sa dulo nakaupo na," sagot ng isang kasamahan namin.

"W-Who will be with us on the medical mission?" I nervously asked Lorraine.

"Si Dr. Dela Vega at iba pang mga doktor mula sa ibang hospital," sagot nito sabay hagikgik nito.

Dela Vega? Did I hear it right? I know there are many people with the same last name in the world. So I'm sure it's not him. Maraming Dela Vega sa mundo. Hindi lang naman siya ang Dela Vega sa mundo.

"What's his full name?" I asked again. I want to make sure it's not really him. I'm not ready to see him.

"Hmm...hindi ko alam ang full name niya, Dra. Buenaventura pero base sa mga narinig ko ang buong pangalan niya ay Dr. Kalix Dela Vega po."

It was like cold water was poured on me. I don't think I can do my medical mission properly. I feel heavy and restless. I don't even know what the announcer was saying on the speaker of the plane we were on.

"Roseanne, umayos ka na ng upo lilipad na raw ang eroplano," bulong na saad ni Lorraine. Hindi na ako sumagot at umayos na ng upo.

I feel my throat dry and my whole body trembles. While sitting I don't know what to do. Hindi naman mainit dito sa eroplano pero pakiramdam ko naiinitan ako. Can I back out? I don't want to go with where we are going. I don't want to see him because I'm not ready to see himsw .

"All of you sit down properly and the plane will fly. Enjoy our flight on our medical mission." Rinig kong paalala sa kasamahan namin.

Sh*t! I closed my eyes. That's him. He was the one who spoke. I think I'm going to lose consciousness. My chest feels tight as if I can hardly breathe. He's here! Nandito talaga siya. At hindi ako maaaring magkamali dahil nandito talaga siya. Halo-halo ang nararamdaman ko kaba, saya, sakit, galit, naiiyak, at naguguluhan.

The person I love is here. My son's father is here. And I will be with him on the medical mission.