KABANATA 10

Chapter 10

"Where are we going? Hindi naman ito ang daan pauwi," tanong ko habang inis na nakatingin sa kanya.

I waited for him to answer but he just ignored me.

"Hey! Answer me! Kung saan man tayo pupunta hindi ako sasama sayo! I want to go home, okay? Marami pa akong gagawin kaya wala akong panahon sa kung ano man ang plano mo. If you want to go somewhere then pwede mo na lang akong ibaba diyan. I can go home alone." Sa haba ng sinabi ko, ni wala man lang siyang naging reaksyon.

Pinagmasdan ko siya at hinintay na sumagot ngunit nabaling naman ang aking atensyon sa kanyang mukha. Dahil nakatagilid ang mukha niya ay kitang-kita kung gaano katangos ang kanyang ilong. Kahit nakaside view ay may maipagmamayabang.

Wala sa sariling napababa ang kanyang tingin sa braso nito. Maugat at matigas ang muscles niya, lalaking-lalaki kung tignan parang kay sarap hawakan.

Bigla siyang natigilan sa naisip at mabilis na napailing.

What the h*ck am I saying?

Winaglit ko iyon sa aking isipan at iniwas na pang ang tingin baka mahuli pa niya akong nakatingin sa kanya at isiping pinagnanasaan ko siya.

Of course not!

Hindi ko siya pinagnanasaan 'no.

Pero anyway, hangin lang ata ang kausap ko. Napabuga na lang ako ng hangin at tumingin na lang sa labas ng bintana. Mukhang wala rin naman akong makukuhang sagot kahit magdada ako ng magdada.

More than fifteen minutes when he stop the car. Nagtataka akong tumingin sa kanya.

Where are we?

Wala akong makitang kahit anong bahay or kahit anong establishment at tanging kagubatan lang ang nakikita ko at ang malawak na lupain.

Wait... Don't tell me.

Nanlalaki ang mata akong tumingin sa kanya at may hinuhang tumingin sa kanya.

"Get out," sabi lang niya at lumabas na rin ng sasakyan.

As usual wala nanaman akong nakuhang matinong sagot sa kanya. Inis na lumabas din ako ng sasakyan para komprontahin siya.

"Nasaan tayo?"

Bored siyang tumingin sa akin. "If you don't want to come then you can walk home."

Napaamang ako sa kanyang sinabi. Ano bang problema niya? Napakahirap bang sagutin ng tanong ko?

Sinabi kong maglalakad akong pauwi kung alam ko ang daan, but we went to different direction and I don't even know where are we. Ayaw ko namang umuwi at hulaan ang daan baka maligaw pa ako at hindi na makauwi.

Napabuga ako na lang ako ng hangin sa inis at walang nagawa kung hindi ang sumunod sa kanya.

I have no choice but to follow him.

We entered a mini forest. Hindi naman siya mukhang delikado dahil bukod sa maliwanag ay wala naman akong nakikitang kahit anong hayop. Tanging ang pagtapak lamang namin sa mga tuyong dahon ang aming naririnig habang naglalakad.

I didn't even bother to ask him since alam ko namang hindi niya rin naman niya ako sasagutin. I just follow him. There's a path na sinusundan namin so I think maraming tao na rin ang taong dumadaan dito. Halos ilang minuto rin akong walang ibang nakita bukod sa mga puno, patuloy lang kami sa paglalakad until I heard something. It's like water thats falling down so I think its a fall.

Tama nga ako dahil narating namin ang isang napakalawak na water falls. Napatingala ako at hindi makapaniwalang may malaking treehouse akong nakita. Its like a small family can live there.

Mangha kong pinagmasdan ang paligid. This is actually my first time going to a place like this. Hindi naman kasi ako mahilig maggala sa ganitong klaseng lugar at palaging parties lang ang pinupuntahan ko, but I didn't know na ganito pala kaganda at nakakarelax. Maybe when I get the chance after fixing my problem, makapagtravel ako around the Philippines.

"This is such a nice place," komento ko. "Where did you know this?" tanong ko pa sa kanya habang naglalakad palapit sa treehouse.

Akala ko ay hindi niya ako sasagutin dahil kanina pa niya ako hindi kinakausap.

"Its ours. My family own this land and decided to build this treehouse so we can stay here if we want," sagot niya. "come," aya pa niya sa akin paakyat ng treehouse.

Nagulat ako ng alalayan niya ako paakyat. Since medyo delikado din ang pagakyat dahil puno itong inaakyatan namin.

Nang makapasok sa tree house ay ganoon din ang pagkamangha ko ng makita ang loob. It has a touch of modern and nature style.

Hindi na ako nagabala pang magpaalam kay Zander at basta na lang nilibot at pinakialaman ang mga gamit doon.

The place looks so nice and comfy. Walang division ang tree house so you can see everything. The bed is so big, it looks like a king bed. Even the kitchen has everything you need. Nakakagulat pang maykuryente ang paligid at kompleto ang laman ng ref kahit wala naman naglalagi dito.

"Madalas ka ba dito?" Excited kong tanong sa kanya. I looked at him with all smile.

"Not really." Napanguso ako sa ikli nanaman ng sagot niya.

"Then sinong madalas dito? Yung ref dito punong-puno pero wala naman atang nagpupunta dito sayang lang."

"Si Matias ang madalas dito. Kapag napapagalitan ng mama dito ang takbo."

Hindi makapaniwalang tumingin ako sa kanya. "Really? Buti hindi nagdadala ng babae dito."

Nagkibit-balikat siya. "This place is off limits to outsider. Once he did, he will have no place to go."

"Then why did you bring me here?" Kuryoso kong tanong.

Mataman niya akong tinignan habang ako naman ay hindi rin umiwas ng tingin at hinintay ang kanyang sagot.

Napasimangot ako ng talikuran niya ako. Handa na sana akong bulyawan siya ng bigla siyang magsalita.

"You're not an outsider."

Natigilan ako at naguluhan sa kanyang sagot. Is it because I'm their maid?

Kinibit-balikat ko na lang iyon at sumunod na rin sa kanya pababa.

"What are we going to do in here?" Sinundan ko siya na naglalakad patungo sa falls. "Are you going to swim?"

Nasagot na ang tanong ko nang bigla siyang maghubad ng damit ng niya at pinatong sa batuhan. Naglakad ito sa sapa at lumangoy doon.

Nakaramdam ako ng inggit at gusto ring lumangoy ngunit wala naman akong pamalit.

Nakasimangot akong naupo sa damuhan at hinintay na umahon si Zander. Nang umahon siya ay napatingin ito sa kanya. Tumaas ang kilay niya marahil nagtatanong bakit ako nandito.

"I want to swim too." Parang bata kong reklamo.

"Then swim."

"How about my clothes?" Napatingin pa siya sa suot ko.

"I have my spare clothes. You can use it."

"Oh my really?" Ngiti-ngiti akong tumayo at hindi na nagdalawang isip pang maghubad ng pangitaas at sinunod ang pangibaba. Mabuti na lamang at partner ang suot kong underwear.

Napatingin ako kay Zander na nahuli kong nakatingin din sa akin. Natigilan ako at doon lang napagtanto ang ginawa ko, but I'm used to it naman na since I always wear bikini kapag lumalangoy and mukhang wala lang naman kay Zander iyon. As if maapektuhan ang batong ito.

Nilapag ko na ang damit ko sa may batuhan din at lumusong na sa tubig. Napayakap ako sa aking sarili ng maramdaman ang lamig ng tubig.

Nang makapag-adjust ay inenjoy ko na ang paglangoy.

I wasn't awkward since sanay na akong tahimik siya. I just enjoy the view as if I'm alone, but I can't help it, ang mata ko ay palaging nagagawi ang tingin sa kanya.

How can't I? His great body is waving at me. The way his biceps stretch when he swim. His hair that sways with him. Damn. How can he be so attractive?

Hindi ko namalayan na natulala na pala ako sa kanya. Hindi ko alam kung napansin niya iyon. Ngunit nagising na lang ang diwa ko ng nakalapit na pala siya sa akin.

"You hungry?" he asked.

Wala sa sariling bumaba ang mata ko sa labi niya. Even his lips is so tempting.

"Yeah," wala sa sariling sagot ko.

"You're drooling."

"Yeah."

"Am I that yummy?" he suddenly smirked.

"Yeah"

Nangunot ang noo ko at napakurap-kurap. Nanlaki ang mata ko nang mapagtanto ang kinilos ko.

"NO!" napasigaw kong sagot.

Tinaasan niya lang ako ng kilay kaya napatingin ako ng bibig at napatikhim.

"I-I'm hungry."

"Ganyan ka na pala kagutom sa akin," he's grinning.

Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya.

"The f*ck are you saying?!" Maang-maangan ko at pilit tinago ang pagkapahiya.

Nawala ang ngisi sa kanyang labi at sinamaan ako ng tingin.

Sa gigil ko dahil sa pagkapahiya ay winisikan ko na lang siya ng tubig sa mukha sabay langoy papalayo sa kanya.

Muli akong lumingon at tinignan ang reaksyon niya ngunit ganon na lang ang taranta ko ng makitang nakaharap na siya sa akin at handa ng habulin ako at hindi nga ako nagkamali dahil nagsimula na rin siyang lumangoy palapit sa akin.

Napatili ako at pilit na lumangoy palayo sa kanya ngunit sa laki ba naman niya tao at sa bilis niya paglangoy ay naabutan niya ako.

Pilit akong nagpumiglas sa pagkakahawak niya sa aking paa. Lumubog tuloy ako sa tubig at nahirapan umahon, mabuti na lamang at mabilis niya akong nahila pataas.

Hingal akong sumagap ng hangin at nagkandaubo-ubo pa.

Sinamaan ko siya ng tingin dahil sa ginawa niya. Ngunit natigilan din ng mapagtanto ang aming posisyon.

Nakahawak siya sa aking bewang bilang alalay na hindi ako lumubog habang nakahawak naman ako sa kanyang balikat. Mukhang napansin din ni Zander iyon kaya bigla niya akong nabitawan na parang nandidiring lumayo sa akin.

Hindi ko inasahan iyon kaya muli nanaman akong lumubog ngunit mabilis ring nakabangon.

"Bakit mo ko binitawan!" gigil kong reklamo.

"Why? Do you like being in my arms?"

Nagawa pang mangasar ng loko.

"As if. Tara na nga at ipagluto mo na ko. I'm hungry," sabi ko ng hindi pinag-iisipan at lumangoy na hanggang sa makaahon.

Of course, sino ba naman ako para ipagluto. Huli na ng mapagtanto ko ang aking sinabi. I'm the maid here and he's the senyorito.

Nakasimangot akong naghain ng makakain namin.

"Heto na ho senyorito," sabi ko sabay lapag ng pagkain.

Naupo na rin ako sa may tapat niya at hindi siya pinansin. Bakit pa ako lalayo kung pwede naman akong maupo dito.

"Gabi na pala, kailangan na rin nating umuwi," pangbabasag ko sa katahimikan.

Tumango siya bilang pagsang-ayon. Nang matapos kumain ay nagpasiya na rin kaming umuwi.

Pagkarating ng hacienda ay sumalubong sa amin ang kanyang ina.

"Saan kayo nanggaling? Sinabi sa akin ng mga kapatid mo na kinidnap mo daw itong si Zea, pero alam ko namang hindi mo magagawa iyon. Pero bakit mo nga ba sinama itong si Zea at inabot pa kayo ng gabi?" Bungad na mga tanong ng ina niya.

"Sinama ko lang siya para may katulong ako." sagot niya sa ina.

Nameywang si Ma'am-tita Pat at tinaasan ng kilay ang anak. "At saan mo naman siya sinama para kailanganin ng katulong aber?"

"Just the treehouse, mama."

Gulat ang inang tumingin kay Zander. "Sa may falls? Sinama mo talaga siya roon?"

Why did she react like that? Dahil ba off-limits talaga doon at hindi dapat ako basta-basta pumunta doon? Then what if kapag nalaman niyang hindi naman talaga ako naglinia doon at nakiligo lang doon at kumain pa ng stocks nila? Kahit naman pinayagan ako ni Zander doon ay ang mga magulang pa rin niya ang batas.

Hindi na ako nagpatumpik pa at sumingit na sa usapan. "Don't worry, ma'am. Napagutusan lang po talaga ako ni Za-Sir Zander na maglinis. Huwag kayong magalala wala po talaga akong ginawa doon kung hindi maglinis."

Napatingin siya sa akin. "Ay hindi naman iyon ang ibig kong sabihin. Hindi lang ako makapaniwalang sinama ka talaga niya doon."

Napangiwi ako. "Hindi po ba dapat? Pasensiya na po talaga. Hindi na po mauulit."

"No—Hindi iyon. Ayos lang na magpunta ka doon. Welcome ka doon kaya lang ako nagulat e kasi—"

Pinigil siya ni Zander na magsalita. "Ma kailangan na namin magpahinga. Bukas na lang po ulit," sabi niya sabay tulak sa akin para lumakad na.

Hindi ko na nagawa pang makapagreklamo at napatingin na lang kay madam. Ngumiti ako at sumenyas na pasensiya na bago tumalikod at sumunod na sa lalaking ito.