Chapter 1

Parang maninipis na karayom na matulis ang sinabi ng doktor kay Mallory.

“Wala na ang bata sa tiyan mo, Mrs. Villarosa. Ikinalulungkot ko ang nangyari." Those words were like a death penalty. They cut deep into her soul and hovered around her like a disaster.

"Bakit?" Iyon ang paulit-ulit na tanong sa isipan niya. The tears that she didn't want to shed flooded her eyes and she let them fall.

"Sinubukan namin ang lahat ng magagawa namin, pero huli na. There's nothing I could do," The doctor added. The pity in his voice was unconcealable and that stung. Mallory hated being on the receiving end of that damned emotion. 

Of course it was too late considering Mallory had to beg to Simon, her husband to drive her here at the hospital.

Kahit ilang beses na niya sinabi sa asawang si Simon na sumasakit ang tiyan niya ay hindi pa rin ito naniwala sa kanya. Ang sabi ni Simon ay normal lamang iyon dahil sumisipa ang bata. Nang makita nito na dinudugo na siya ay tsaka lamang ito nagpasya na dalahin siya rito sa hospital.

As the cruel words of the doctors rang in her mind, Mallory knew that it was all over. Her hope for her marriage was distinguished. Ang marriage niyang malapit na masira ay tiyak siyang masisira pa dahil sa nangyaring ito.

Mallory swallowed hard and forced a smile. "Wala kang kasalan, doc. Naiintindihan ko po. You’ve been a great help to me." She bit back her tears, blinking them away. It was no time to cry, not now.

Tinapik ng doktor ang balikat niya. "If there’s anything you need, perhaps help with breaking the news to your husband, Mr. Villarosa…”

“Hindi.” She interrupted his words only to realise that it sounded rude. He just wanted to help. "Hindi na po... ako na ang magsasabi sa kanya ng nangyari," mahinang sabi niya.

Kailangan niya ngayon ang asawa niya. Ang mawalan ng anak na matagal mo ng pangarap ay napakasakit. The miscarriage had been bad enough, and the doctor had advised her not to consider carrying a child in her womb again. Ibig sabihin ay hindi na siya pwede ulit mabuntis—Hindi na siya pwede manganak dahil malaki ang posibilidad na isa lang sa kanila ng anak niya ang pwede mailigtas.

After six years of trying to get pregnant, Mallory finally did but lost it before she could carry him to term. Hindi pa niya nahahawakan ang anak niya ay nawala na agad ito sa kanya.

“Good evening, Ma'am. Ihahanda ko na po ba ang dinner mo?" The maid at the door greeted her as she walked through the door.

Mallory hastened her steps, hoping to hide her fear from their prying eyes, but she caught pity as they looked at her.

Ang lahat ng kasambahay ay napansin niyang naroon lahat sa sala at naghihintay sa kanya. Sabay-sabay itong tumingin sa tiyan niya na may mga gulat sa mga mata. They knew that she returned from the hospital... without a baby. 

“Mallory!" tumatakbo ang mayordoma pababa ng hagdan para lapitan siya. Hindi na ito nagtanong kung ayos lang ba siya at hinapit na siya ng yakap. Kailangan niya ng mga taong iintindi sa nararamdaman niya ngayon.

For the past six years, Simon husband had not hesitated to disgrace Mallory in their marriage, no matter how hard she tried to please him. It wouldn’t be the first or last time he was making her appear like a fool in front everyone.

"N-Narito na po ba si Simon...?" tanong niya sa mayordoma nang bumitaw siya sa pagkakayakap. "Nakauwi na po ba siya? O nasa trabaho pa?"

Alam na niya ang sagot, pero gusto niya pa rin iyon marinig.

Tumango si Manang. "Narito na siya."

"Kailan pa po siya dumating?"

"Pagkatapos ka niya ihatid sa hospital kaninang umaga ay bumalik din siya agad dito. Hindi siya pumasok sa trabaho at natulog lang buong maghapon. Ginising ko siya para puntahan ka sa hospital at alamin kung ano na ang kalagayan mo, pero..." she stopped, fear lingering in her eyes. 

“Sinabi niyang kaya ko na ang sarili ko?" Mallory chuckled, albeit bitterly. As much as it was painful to hear, it was the truth; her reality. She was no longer pregnant with Simon Villarosa's child. 

Hindi sumagot si Manang. Parang luluwa naman ang puso ni Mallory. Para siyang mababaliw kung bakit siya umabot sa sitwasyon na ito. Kung bakit kailangan niya maranasan ang lahat ng sakit, gayung ang gusto niya lang naman ay ang masaya at kompetong pamilya. 

The realisation dawned on her. Simon didn't even wait to see if she survived. Apparently, her life and death didn't concern him. Wala talagang pakialam ang asawa niya kung ano ang mangyayari sa kanya.

A few months before after the doctor announced she was pregnant, Simon didn't seem happy about the news like she did. But at least he had started to treat her better. 

Ang buong akala ni Mallory ay magbabago na ang malamig nilang pagsasama dahil sa bata. Ang akala niya ay matatanggap na ni Simon ang pagmamahal niya. Pero nagkamali siya. Hindi siya kailan man mamahalin at gugusuhin makasama ni Simon. Iyon ang katotohanan na ayaw niya tanggapin.

“Pupuntahan ko po siya."

She swallowed her tears and turned around to head to their room, pero pinigilan siya ni Manang.

"Sa tingin ko ay dapat bukas na kayo mag-usap. Baka mag-away na naman kayo o magkasakitan. Sa kabilang kwarto ka na muna matulog, ipapahanda ko ang kama."

Mallory was determined.

"Kailangan namin mag-usap, Manang. Hindi maipagpapaliban ng bukas ang sakit na nararamdaman ko ngayon." 

Sa loob ng anim na taon nilang mag-asawa ni Simon ay ilang beses na rin binalak ni Simon na hiwalayan siya. Pero parating tumutotol ang ama ni Simon, hanggang sa pumanaw na ang ama nito noong isang buwan. But the news of Mallory's pregnancy arrived then, halting his plans. This time, it seemed like nothing could keep them together. 

Six years of pain and torture, begging and humiliation. Mallory was tired. Sobrang pagod na pagod na siya. Hindi na niya kaya pa.

Umakyat siya sa hagdan at mabilis na naglakad. Masakit ang katawan niya pero hindi non malalagpasan ang sakit na dinadamdam ng puso niya ngayon.

Mallory paused in front of the door and swallowed hard. No matter how much she tried to convince herself, she was still scared of seeing him.

Taking a deep breath, she pushed the door open. 

Naroon si Simon sa kama, nakahiga, walang suot na damit. Nasa ibabaw naman nito ang ex best friend ko at malakas na gumigiling. Their tongues intertwined and lips locked together in a rather loud kiss.

Hindi naka-lock ang kwarto. Hindi alam ni Mallory kung nagkataon lang ba iyon o sadyang hindi isinarado ni Simon ang pintuan para makita niya ang lahat ng ito.

Mallory's fingers dug into her palms, almost drawing blood. 

Hindi rin ito ang unang beses na nahuli niya na may babae si Simon. Marami itong naging babae sa loob ng anim na taon, pero ang pinakamasakit ay ang pagtataksil nito at ng best friend niya.

Mariin niyang tinitigan ang asawa niya at ang dating best friend. Enjoy na enjoy ang dalawa at hindi pa napapansin ang presensya niya. Nagpapalitan ng mga ungol at hayok-hayok na sa paghahalikan.

Gustong sugurin ni Mallory ang dalawa, pero ayaw makisama ng mga katawan niya. Literal na pagod na siya.

Her ex best friend wasn’t worth it. Her husband wasn’t worth it.

Ngayon lang siya natauhan sa mga katangahan na nagawa niya at pagiging martyr na asawa. Ngayon lang siya nagisng sa katotohanan.

Mallory's heart squeezed painfully in her chest as she staggered backwards. She didn’t have it in her to confront him. Tama na ang anim na taon. Oras na para mahalin ang sarili niya. Marami siyang hindi nagawa, kinalimutan at tinalikuran dahil lang sa pagmamahal niya kay Simon. Hindi na yun mauulit. 

She had begged for so many years. Begged him to give her a chance, begged him to love her back, yet even in her most vulnerable moment, a moment that could have claimed her life, he was in the arms of another woman. 

There was nothing more to say to either of them, so I walked away. Maybe her actions could be considered cowardly but at this point, she didn't care. Wala na siyang pakialam kung anong gustong gawin ni Simon.

"Ma'am Mallory!" sigaw ng isang kasambahay nang lumabas siya sa gate. "Ma'am, saan ka pupunta? Gabi na po."

"Hayaan mo ako, Amie," malamig niyang sabi at muling nagpatuloy sa paglalakad.

"Pero, Ma'am!" Muli siyang hinabol ng kasambahay at pilit na hinila papasok sa loob ng gate. "Baka kung mapaano ka sa labas. Pumasok ka na rito sa loob."

"Let her be." A mocking voice sounded, and Mallory didn't need to turn around to see who it was. Vanessa, her ex best friend. "Kung gusto niya umalis ay paalisin niyo. Hindi kailangan ni Simon ng babaeng katulad niya. Iimpake niyo ang mga gamit niya at itapon dito sa labas."