Chapter Three

  “Girl! True ba ang tsismis mo?” bungad agad ni Amirah pagkarating n'ya sa Casa de Cafe kung saan kanina pa ako naghihintay.

  “Tss. Ang tagal mo! Kanina pa ko rito!”  naiiritang sabi ko naman sa kaibigan.

  “Ito naman! End of the world na ba dahil naghintay ka nang matagal? Ilang taon ka bang naghintay?”

  “Ewan ko sa iyo!”

  “So, ano nga? True ba? Magpapakasal kayo ng crush mo?” ngiting-ngiting tanong nito, parang may kislap pa sa mga mata niya.

  “Oo,” walang gana kong sagot bago bumuntonghininga.

  “Oh my gosh! Malandi ka! Usapan, aakitin mo lang, girl! Grabe ka! Na akit mo na, pakakasalan mo pa?! Prayer reveal naman diyan!” Sobrang saya ng mukha n'ya. 

 Siguro, kung tulad lamang noon, baka kinikilig na rin ako, kaya lang, may buhay na nasira. Buhay naming pareho, at relasyon nila ng girlfriend niya.

 Unti-unting nabura ang masayang awra ng kaibigan ko nang mapansin niyang problemado ako.

  “B, may problema ba?”

 Ikinuwento ko ang buong pangyayari, pati na rin ang galit sa akin nina Mommy at Daddy. Kitang-kita ko ang pag-aalala sa kaniyang mga mata.

  “I'm sorry… Sana pala hinintay na lamang kita,” malungkot nitong saad sabay hawak sa kamay ko na nasa ibabaw ng mesa.

  “A, hindi mo kasalanan, wala kang kasalanan… Pagkakamali ko 'yon, choice ko 'yon kaya 'wag kang mag-sorry.”

  “Sabi mo, may girlfriend si Steve, 'di ba?” Tumango naman ako. “Paano na? Paano sila?”

  “Iyon na nga, nakakahiya sa girlfriend ni Steve. Siguradong iisipin noon na pinikot ko ang boyfriend n'ya para pakasalan ako.”

  “Girl, may problema rin kay Steve. Hello?! S'ya ang lalaki, dapat s'ya ang nagkontrol! Pero dahil nga lasing kayo pareho, wala na… Naghubaran kahit hindi nagkakakitaan. Iba rin si Architect Steve ha! Magilas!”

  “Ewan. Hindi rin naman puwedeng suwayin si Daddy. Siguradong idedemenda noon si Steve. Lalong malaking problema,” saad ko at napasandal na lamang sa sandalan ng inuupuan ko.

  “You know what, girl, don't stress yourself too much. Wala pa naman, at hindi pa naman siguro sigurado kaya kalma ka muna.”

  “How can I calm down, A? I'm totally mess! Nagtapos ako bilang Architect para sa company namin. Tapos ano? Magiging asawa lang ng lalaki na hindi naman ako mahal?”

  “Hey... Alam mo, iyong issue noong magdyowa, magagawan naman siguro nila ng paraan. About naman sa inyo ng future husband mo, malay mo naman, kapag tumagal kayong kasal ay matutuhan ka niyang mahalin? Hindi naman malabong mangyari 'yon, B,” mahabang litanya nito.

 Matutuhang mahalin? Ako? Parang malabo pa sa mata ni Daddy na mangyari 'yon, ah! Mukhang mahal na mahal noon ang girlfriend niya, e. Tss.

  “Hindi ko na alam ang gagawin! Hindi ko rin naman mapipigilan si Daddy.”

 Hindi ko na talaga alam ang dapat gawin o kung may dapat pa ba akong gawin. Ayokong makasira ng relasyon, pero nangyari na. Nang araw na magdesisyon si Daddy na ipakasal kaming dalawa, nakasira na ako ng relasyon. Nakasira pa ako ng tiwala ng mga magulang ko. Isang gabing pagkakamali, napakaraming kapalit.

 Matapos naming mag-usap ni Amirah ay nag kaniya-kaniya na rin kami nang uwi. Habang nagmamaneho ako pauwi ng subdivisiom namin, napansin ko ang dalawang tao na naglalakad habang tumatawa. Kitang-kita ang saya sa kanilang mga mukha habang magkahawak ang kamay na naglalakad. Lalo lamang ako nakaramdam ng guilt, dahil siguradong wala pang alam ang babae. Sa ganda ng ngiti nito, sino’ng maglalakas-loob na sabihing ikakasal ang boyfriend niya sa iba? Babae rin ako, kaya alam ko kung ano ang mararamdaman niya kung sakali. Bilang babae, ayokong maranasan ang gano'n. Pero magagawa ko nang hindi sinasadya sa ibang tao ng dahil sa isang gabing pagkakamali.

 I'm sorry…

 Bigla na lamang tumulo ang luha ko habang tinatanaw sila papalayo sa gawi ko. Doon ko lang napansin na napatigil pala ako sa tabing daan. Sumubsob ako sa manibela at doon umiyak nang tahimik.

  “I'm sorry… Sorry kung masisira ang masaya n'yong relasyon. Sorry kung mapapalitan ng sakit ang mga mata n'yong puno ng pagmamahal sa isa'- isa. I'm really sorry… Sorry...” Humagulhol ako nang iyak sa loob ng aking sasakyan. Makakasakit ako ng iba, habang nasasaktan din.

 Why? Why do we have to suffer just because of one wrong night? Kung maibabalik ko lamang ang gabing 'yon…

 Ikinalma ko ang sarili matapos ko ilabas ang bigat sa dibdib ko. Kahit papaano ay nakagagaan ng pakiramdam ang pag-iyak. Umuwi ako matapos kong kalmahin ang sarili. Hindi ko naabutan ang mga magulang ko, as usual ay puro katulong lamang. Lumaki akong laging mga katulong ang kasama sa bahay.

 Nagkulong lamang ako sa kuwarto ko, at nilunod ang sarili sa pag-iisip.  Parang akong walang buhay na nakahiga sa kama, at nakatingin lamang sa kisame.

Agad pumasok sa isip ko na mag-stalk sa account ni Steve, para mas makilala pa ito at kung gaano na sila katagal ng girlfriend n'ya. Kinuha ko agad ang laptop ko bago bumalik sa kama at sumandal sa headboard. Agad akong nagpunta sa profile ni Steve sa I*. Sa pag-i-stalk ko, lalo akong nanlambot. Lalo akong na-guilty, at nakaramdam ng panghihinayang para sa dalawa. Lalo akong naawa sa babae, lalo akong naguluhan kung itutuloy pa ba na maikasal kay Steve.

 Ang post noong September 2, kung kailan ang gabing nangyari ang hindi dapat nangyari. Ang araw kung kailan ang pangarap ng mga kababaihan, ang pinakamasayang araw para sa kanilang dalawa bago pumunta sa birthday ni Rose si Steve.



@stevenadam_  She finally said YES! Happy 5th anniversary, Baby!❤

Posted September 2, 2021

 Ang araw kung kailan sila na-engaged; ang araw ng anniversary nila, ay ang gabi naman ng pagkakasala sa kaniya ni Steve. Isang gabi ng pagkakamali ang sisira sa limang taon, at sa relasyong nakatakdang maging isa.

Ang bigat-bigat sa dibdib. Ang hirap. Ang sakit. Paano ko maaatim maikasal sa lalaking pinapangarap ko kung sa kabilang banda ay may magdurusa? Paano ko matatanggap na maikasal sa taong nangako ng kasal sa iba? Ang masakit, sa taong totoo niyang mahal.

 I ruined everything, I ruined their happily ever after.

 Tatlong katok ang nagpabalik sa wisyo ko. Agad ko namang isinara ang aking laptop at pinunasan ang aking mukha na basa na ng luha.

  “Ma'am Czes, dinner na raw po!” tawag ng katulong mula sa labas ng pinto matapos nitong kumatok.

  “Susunod na po, Manang!” malakas kong sagot pabalik.

 Nagpunta ako sa banyo at naghilamos para hindi mahalata ang kanina ko pang pag-iyak. Pero hindi rin nito naalis ang pamumugto ng aking mga mata. Tiningnan ko ang aking sarili sa salamin.

  “I'm really tired, but I need to pretend again to face my Dad.”

 Matapos kong ayusin ang sarili ay lumabas na ako ng kuwarto pababa sa dining. Nakaramdam na naman ako ng kaba, ng bigat sa dibdib. Magulang ko ang haharapin ko, pero may takot sa loob ko. Takot na baka hindi nila magustuhan ang Brianna na kaharap nila. Na baka kulang na naman…

 Maingat akong naupo sa puwesto ko, pagkaupo ko ay saka pa lamang sila nagsimulang kumain. Tahimik lamang ang buong dinner naming tatlo. Hindi pa rin nila ako pinapansin o tinitingnan. Pakiramdam ko ay ibang tao ang kasama ko. Pakiramdam ko, kailangan kong makisama sa bagong kakilala. Masakit lang na naging ganito na kami sa isa't-isa.

  “Prepare yourself tomorrow,” maawtoridad na sabi sa akin ni Daddy pagkatapos kumain. Nakaupo pa rin kami sa dining area.

  “P-para po saan?” kinakabahan kong tanong.

  “I invited your fiancé and his family for lunch tomorrow. We will talk about the wedding, the date and all.”

  “D-dad…”

  “What? You're thinking about his girlfriend?” Bigla itong umismid, “I don't care about their relationships. Just marry him. You don't have to worry about someone's problem. Is that clear?”

  “But, Dad... They're—”

  “Stop, Czes. I don't want to talk about them. Just do what I said.”

 What now, Brianna? How can you stop this wedding?

 Bumalik ako sa kuwarto ko na lutang, wala sa sarili. Binuksan ko muli ang huling post ni Steve. Ito na siguro ang pinakamasayang araw nila sa limang taon nila. Tapos masisira lamang ng isang tulad ko na matagal nang may gusto sa kaniya. Kung wala lang sigurong masasaktan na girlfriend, okay lang maikasal sa kaniya dahil matagal ko na s'yang gusto. Pero kung ganito naman, siguradong isusumpa nila ako pareho.

 Ngayon pa lang, nai-imagine ko na ang sakit na maidudulot ng kasal namin ni Steve para sa babae. Na ang lalaking nangako sa kaniya ng kasal, ay iba ang ihaharap sa altar.