Chapter 4: The Agreement

Farah’s POV

            “You want to negotiate with me?” tanong ni Lance habang nakangisi. Hindi ko na tinapos na basahin ang nilalaman ng kontrata dahil kinikilabutan ako sa mga nilalaman niyon. Halos magkabuhol-buhol ang paghinga ko sa kaba habang binabasa iyon. Ngayon ay naiiyak na naman ako dahil hindi ako makapaniwalang mapapasok ako sa ganitong sitwasyon. Pero hindi ako puwedeng tumanggi dahil ayokong mangyari sa akin ang sinapit noong sa babaeng pinatay ni Lance kanina. Pero paano kung magsawa na siya sa akin at wala na akong pakinabang sa kaniya? Paano kung…? Napapikit ako sa tinutungo ng isipan ko dahil siguradong malagim ang kasasapitan ko kung sakali.

            “Y-yes. I want to negotiate,” lakas-loob kong sambit. Kailangan kong maging matatag dahil hindi madali ang papasukin kong sitwasyon. Nanayo ang lahat ng mga balahibo sa katawan ko sa uri ng tinging ipinupukol niya sa akin.

            “What is it, baby?”

            Titig na titig ito sa akin kaya lalo akong naasiwa. Napalunok ako bago muling nagsalita.

            “Puwede mo bang idagdag diyan na kapag nagsawa ka na sa akin ay pakakawalan mo na ako at hindi na guguluhin kahit kailan?” garalgal ang boses na pakiusap ko. Hindi ako sigurado kung papayag siya sa hiling ko pero kailangan ko pa ring subukan. Marahan itong tumawa kaya natakot na naman ako.

            “Fine! Any more you want to add?” he stated and asked. Hindi ko maiwasang makahinga ng maluwag sa pagpayag niya. At least, my safety pin pa rin ako kung sakali.

            “No more. I just want to ensure my safety and my family’s,” mabilis na sagot ko.

            “Just remember that there will be punishment for every rule you break,” saad nito. Napakagat ako sa pang-ibabang labi bago tumango. Iisipin ko na lang na ito lang ang tanging paraan at pasalamat na lang akong hindi niya ako pinatay.

            Pagkatapos niyang iayos ang kontrata ay iprinenta na niya ito sa tatlong kopya at saka kami nagpirmahan. Naginginig ang kamay ko habang pumipirma dahil hindi ko alam kung anong kahihinatnan ng pinasok kong ito. Bahala na. Ang mahalaga ay ligtas ako at walang masamang mangyayari sa kahit na sinong miyembro ng pamilya ko.

            “P-puwede na ba akong umuwi? Saka anong oras na ba?” tanong ko sa kaniya.

            “You’re going to sleep here, and you should call your mom now to inform her that,” dominanteng utos nito.

            “D-dito ako matutulog? P-pero–”

            “Do as I say because I don’t want any more arguments. I am tired and hungry already,” he demanded authoritatively. Wala akong nagawa kung hindi tawagan ang mommy ko at sabihing bukas na ako uuwi. Mabuti na lang at hindi na ito nagtanong pa ng kung ano-ano. Maganda rin na lumaki kang mabuting anak dahil malaki ang tiwala sa iyo ng mga magulang mo na hindi ka gagawa ng kalokohan. Ano kaya ang magiging reaksyon nila kapag nalaman nila ang kalagayan ko ngayon? Napabuntong hininga na lang ako at biglang napahawak sa tiyan ko nang tumunog ito. Hindi pa nga pala ako kumakain.

            Bahagya pa akong nagulat nang bumukas ang pinto at iluwa niyon ang isang may edad na babae. Naka-uniform ito ng pangkatulong at tumingin sa akin.

            “Ipinatatawag po kayo ni sir. Kakain na raw po,” magalang na sabi nito.

            “Ho? Ay, sige po!” medyo nauutal na sagot ko. Tumango lang ito at saka tumalikod upang umalis. Nasa taas pala kami. Hindi ko maiwasang mamangha sa laki ng bahay na ito. Isa itong literal na mansyon! Napakalawak at napakalaki rin ng hagdanan na ang dulo ay natatapatan ng higanteng chandelier. Carpeted ang hagdan na kulay Maroon habang ang kabuuan ng marangyang sala ay puti at beige ang kulay. Lumingon pa sa akin ang katulong dahil siguro napahinto ako sa gitna ng hagdan. Kinabahan tuloy ako kaya binilisan ko ang pagbaba. Mula sa hagdan ay lumiko kami pakanan hanggang marating namin ang glass na pintuan. At pagbukas niyon ay bumungad sa akin ang maluwang na dining area. Ang haba ng lamesa! Parang bente o higit pang tao yata ang kaya nitong makarga. Nasa dulo noon si Lance na nakatingin sa akin na seryoso ang mukha. Sinenyasan niya akong maupo sa kanang bahagi niya. Tahimik lang akong sumunod.

            “Y-your house is nice,” hindi ko napigilang papuri. Tipid siyang ngumiti sa akin.

            “This is the biggest among my ten mansions. I’m glad you like it,” he said. Grabe mayroon siyang sampung mansyon? Gano’n siya kayaman? Kaya siguro puwede niyang gawin ang lahat ng gusto niya dahil marami siyang pera. At kasama na nga roon ay ang pumatay ng tao. Nanghilakbot na naman ako sa isiping iyon kaya bahagyang nanginig ang mga labi ko.

            “Kumain na tayo. Then, I will take you to your room. You can redecorate it soon if you want,” kasuwal na sabi nito. Tumango lang ako at nagsimula nang sumandok ng pagkain. Dahan-dahan lang ang bawat kilos ko dahil natatakot akong magkamali. Baka kasi magalit siya at kung ano pang gawin niya sa akin kapag. Kaya nga naiyang pumatay, manakit pa kaya.

            “Tell me more about yourself,” sabi nito. Napapitlag pa ako dahil nakasentro lang ang isip ko sa pagkain.

            “Ahm… pangalawa ako sa aming tatlong magkakapatid at kasalukuyang nag-aaral sa kolehiyo,” kiming sagot ko. nahihirapan akong huminga dahil sa sobrang takot na nararamdaman ko sa kaniya.

            “And then?” he asked, while chewing his food.

            “A-ano pang gusto ninyong malaman, sir?” alanganing tanong ko.

            “Call me Lance. Do you have a boyfriend?” diretsahang tanong niya. Kinabahan na naman ako dahil ang seryoso ng mukha niya sa tanong na iyon. Umiling ako.

            “Wala na ngayon. Naghiwalay na kami two months ago,” tugon ko. tumango-tango lang ito.

            “Based on my research, you have two parttime jobs right now. Is that correct?” patuloy niyang tanong. Dumagundong ang dibdib ko. Pinaimbestigahan na pala niya ako. Mabuti na lang hindi ako marunong magsinungaling, kung hindi baka nalintikan na ako.

            “Yup! Kailangan ko kasing tulungan ang mommy ko sa mga gastusin sa bahay at sa pag-aaral ko,” sabi ko. Patagilid ko siyang tiningnan para makita ang reaksyon niya. Maliban sa naka-kunot ang noo niya ay blangko ng kahit anong emosyon ang mga mata niya.

“Beginning tomorrow, quit your jobs and let me handle all the finances that you need,” he declared. Nagulat ako sa sinabi niya. Ano daw? Siya na ang bahala sa lahat ng gastos ko? Ano ako sa tingin niya p****k?

            “What? But–”

            “No buts! You will only be serving me and nothing else,” he said with finality. Sa tono ng boses niya ay wala ng makapagpapago ng desisyon niya.

            Bigla akong nanliit dahil doon. Mula ngayon ay isa na akong babaeng bayaran. Gagamitin niya ang katawan ko at pagkatapos ay bibigyan niya ako ng pera. Gusto ko na namang maiyak dahil bigla akong naawa sa sarili ko. Bakit parang biglang ang lupit ng kapalaran sa akin? May nagawa ba akong masama dati? May naagrabyado ba akong tao noon?

            Kahit nagbabadya na ang pagpatak ng mga luha ko ay pinigilan ko ang sariling umiyak. Ayokong magmukhang mahina sa harapan niya dahil lalo lang niyang mamaliitin ang pagkatao ko. Ang kailangan ko ngayon ay lalong magpakatatag at huwag ang umiyak at maging mahina.