2.ลูกน้องวันสุดท้าย (2)

ร่างสูงกำยำเดินมาใกล้เธอด้วยท่าทางล้วงกระเป๋าสบายๆ ใบหน้าขาวคมระบายยิ้ม ทำให้รู้ว่าเขาเพียงแค่แซวเธอเท่านั้น

“ดีใจต่างหาก”

“ดีใจ?”

คิ้วเข้มขมวดดูไม่ค่อยพอใจนักที่เธอตอบแบบนั้น

“หมายถึง ดีใจที่พวกเราอยู่พร้อมหน้า รู้สึกตื้นตันน่ะ”

“แต่ผมต้องออกนี่”

คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวชะงัก หน้าเสียไปเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยภายใต้แว่นใสจ้องเขาราวต้องการสำรวจว่ามีร่องรอยขุ่นใจหรือไม่

“ซันไม่โอเคเหรอ นึกว่าเธอไม่มีปัญหาเสียอีก”

น้ำเสียงหวานเศร้าลง แววตาที่เป็นประกายก่อนหน้านี้หม่นหมองทำให้ร่างสูงกำยำขยับเข้ามาใกล้อีกนิดก่อนบอก

“ผมโอเคดีครับ คุณวุ้นไม่ต้องคิดมาก”

พอเขาบอกไปแบบนั้นอีกฝ่ายก็ยิ้มหวาน คนเห็นใจกระตุก ไม่เคยเห็นเจ้าตัวยิ้มแบบนี้กับเขาสักครั้ง

“โธ่ พี่ก็นึกว่าซันไม่ชอบหรือผิดใจอะไรกับวินเสียอีก ไปทำงานทางนั้นมีอนาคตนะ มีโอกาสก้าวหน้า ยิ่งเก่งอย่างซัน ทำงานกับวินไปสักพัก ผลงานดีวินก็จะได้สนับสนุนทั้งเรื่องเงินเดือน ทั้งตำแหน่ง อยู่ที่นี่ขยับขึ้นไม่ได้ ยกเว้นพริกลาออก แต่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว พี่ชอบพริกมากคงไม่ให้เขาออกหรอก อีกอย่างก็ยังมีนิ้งกับโจ๊กที่เข้ามาก่อนซันด้วย”

ภาสกรจ้องคนที่คิดเผื่อเขาอย่างคาดไม่ถึง ที่สำคัญเขาค่อนข้างสะดุดใจที่อีกฝ่ายแทนตัวเองด้วยคำว่า ‘พี่’ กับเขา ตั้งแต่วันที่เรียกเขาเข้าไปคุยด้วยพร้อมญาดาก่อนไปเจอหัวหน้าคนใหม่แล้ว ทว่าก็ไม่อยากทักให้หญิงสาวรู้ตัวหรือฉุกคิดได้ เพราะคิดว่าเธอพูดแบบนี้ก็ดูอบอุ่นเป็นกันเองดี

“ขอบคุณครับ”

“อะไรเหรอ”

“ก็ที่คุณวุ้นอุตส่าห์คิดถึงความก้าวหน้าของผม”

แววตาคมที่มองมานั้นชวนใจสั่นแปลกๆ เธอจึงยิ้มบางแล้วหลบตาเลี่ยงไปเปิดรถของตน

“คนเก่งก็ต้องสนับสนุนสิจ๊ะ”

ภาสกรมองท่าทางของอีกฝ่ายออก คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย ไม่คิดว่าหญิงสาวจะมีอาการขัดเขินเพียงแค่เขามองด้วยสายตาลึกซึ้ง เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้พนิดาหวั่นไหว แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่ชินกับสายตาของผู้ชายเสียมากกว่า

ผิดกับญาดาที่เขามองแบบนี้เมื่อไร อีกฝ่ายเป็นต้องส่งสายตาดุมาให้ทุกที ญาดาราวกับเคยชินกับสายตาแวววาวเจ้าชู้ของผู้ชาย

“ขับรถได้ใช่ไหมครับ เห็นคุณวุ้นดื่มไปหลายแก้วเลย”

“แหม ได้สิ ไม่เยอะเท่าไรหรอก”

“บ้านคุณออกจะไกล”

“จะขับไปส่งพี่อีกเหรอจ๊ะหืม?”

คราวนี้หญิงสาวหันมาถามยิ้มๆ ดวงตาคู่สวยพราวขึ้นเหมือนล้อเล่น

ชายหนุ่มมองดวงหน้างดงามชวนหลงใหลแล้วหลุดปากออกไปอย่างไม่ทันคิดตามประสาหนุ่มเจ้าชู้ปากไว

“ว่าจะชวนพักกับผม”

คนได้ยินชะงักอึ้งไปเลยทีเดียว ตาคู่งามสบนิ่งกับตาคู่คมอยู่ชั่วอึดใจก่อนที่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายยิ้มออกมาก่อน

“อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ ตกใจหมด”

พูดแล้วร่างบางก็ขยับตัวจะขึ้นรถพร้อมกับบอก

“พี่กลับแล้วนะ ขับรถดีๆ นะจ๊ะ”

มือหนารั้งประตูที่กำลังจะปิดเอาไว้ ร่างสูงกำยำโน้มลงไปใกล้พร้อมกับเอ่ยขึ้น

“ถ้าพูดจริงล่ะครับ”

“ซัน”

คราวนี้เหมือนหญิงสาวจะไม่ขำด้วย เธอหันมามองเขาด้วยสีหน้าที่ปั้นให้ดูดุ ทว่าคนมองกลับคิดว่าน่ามองชะมัด แถมยังไม่เกรงกลัวอีกต่างหาก ก็ในเมื่อทำตาดุหน้าดุใส่เขา ทว่าดวงหน้าสวยกลับแดงเรื่อเสียเห็นชัดขนาดนี้ ใครจะไปกลัว

“พี่ไม่ขำด้วยแล้วนะ”

“ผมเอาจริงนะครับ ไม่ได้เอาฮา”

“เธอเมาหรือไง หรือเห็นว่าพี่ไม่ได้เป็นเจ้านายแล้วก็เลยทำเจ้าชู้ใส่ ไอ้เราก็คิดว่าถึงจะไม่ใช่เจ้านายลูกน้อง ต่อไปก็ยังเป็นพี่เป็นน้องกันได้ ที่ไหนได้...”

ตอนนี้พนิดาชักไม่พอใจอีกฝ่ายขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว

“เปล่าหรอกครับ แต่แค่เพิ่งเห็นว่าคุณวุ้นก็น่ารักดี”

‘แถมเซ็กซี่มากด้วย’

ชายหนุ่มต่อเพียงในใจ แค่นี้เขาก็เสี่ยงกับการถูกข่วนหน้าแล้ว เพราะอย่างนี้เองอีกฝ่ายถึงใช้คำว่า ‘พี่’ กับเขา

จะว่าไปภาสกรเองก็นึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่อยู่ๆ ดันคึกปากไวกับเจ้านายเก่า ทว่าไม่รู้เพราะอะไร ได้มาเห็นพนิดาตอนร้องไห้แล้วเขานึกอยากกอดปลอบ เมื่อครู่ก็พยายามเก็บไม้เก็บมือตัวเองแทบตาย

“แล้วยังไง”

คนถามเหมือนจะประชดมากกว่าอยากรู้คำตอบจริงๆ ทว่าเขาก็ตอบจากความรู้สึกจริงๆ

“อยากจีบครับ”

ดวงตาคู่สวยถึงกับโตขึ้น ปากอิ่มสีสวยเผยอค้าง ตาคมจ้องมันทันที เวลาเธอเผยอปากอย่างนี้แล้วมันดูเชิญชวนอย่างน่าใจหาย เมื่อก่อนภาสกรคงพยายามไม่สนใจ ในเมื่อเขามองคนอื่นอยู่ แล้วสถานะของพนิดากับเขาก็ไม่เหมาะนักหากจะไปทำเจ้าชู้รุ่มร่ามกับเธอ ทว่าเวลานี้แตกต่าง วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาทำงานให้ธนัญการการพิมพ์ เขาไม่ใช่ลูกน้องและเธอไม่ใช่เจ้านายโดยตรงของเขาอีกแล้ว ถึงจะยังเป็นลูกจ้างของธนัญการ ทว่าก็อยู่คนละบริษัท หากถูกใจแล้วไม่ได้เดินหน้ามีหวังคงโดนสอยไปอีกเหมือนครั้งญาดา

ภาสกรคิดว่าไม่มีอะไรเสียหายหากตนจะจีบอดีตเจ้านายสาว

“ผมจีบคุณวุ้นได้ไหม”

แล้วก็เป็นเขาที่เอ่ยถามกลบความเงียบ

“เลิกเล่นได้แล้ว”

เหมือนหญิงสาวจะได้สติเพราะคำถามนั้น เจ้าตัวขยับหันไปนั่งตัวตรงจะกดปุ่มสตาร์ตรถ ทว่าเขาคว้ามือบางเอาไว้

“เอ๊ะ ซัน”

พนิดาเพียงหันมามองเขาตาดุแต่ไม่สะบัดมือออก และเขาก็รับรู้ได้ถึงความสั่นของมือบาง เธอกลัวเขาหากก็นิ่งพอที่จะไม่ทำตัวโวยวายด่าทอ ค่อนข้างมีสติสมเป็นคนที่มีวุฒิภาวะ นั่นยิ่งทำให้ภาสกรรู้สึกถูกใจอีกฝ่ายมากขึ้น เขาไม่ชอบผู้หญิงที่เอะอะก็ใช้เสียง นิดหน่อยก็งอน แงงอเอาแต่ใจ มันน่ารำคาญแล้วก็หน้าเบื่อสำหรับเขา

=====

วัยรุ่นใจร้อน รุกเร็ว ^-^