CHAPTER 2

Kahit pabaling-baling na sa pagkakahiga si Gilbert ay talagang hindi pa rin siya makatulog matapos bumalik sa kanyang ala-ala ang nakaraan niya, ang nakaraan niya kung saan harap-harapang ipinadama sa kanya na talagang hanggang panaginip na lamang niya si Daphne at kahit na anong gawin niya ay hindi na niya mababago pa ang tungkol sa bagay na ýon.

Ang magagawa lamang niya sa ngayon ay ang suportahan ito kahit na masakit para sa kanya. Kahit na alam niyang ikakadurog iyon ng kanyang puso, kahit na ngayon pa lang ay sakit na ang magiging ganti nu'n sa munti niyang puso na wala namang ibang ginawa kundi ang magmahal lang naman.

Habang sa kabilang banda naman ay nakangiting nakatitig si Daphne sa kanyang phone kung saan niya malayang napagmamasdan ang larawan nilang tatlong magkakaibigan habang parehong nakangiti. Kasalukuyan siyang nakaupo sa gilid ng kanyang kama at ready nang matulog ng mga sandaling ýon.

Ang mga ngiting ýon ang isa sa mga dahilan kung bakit hanggang sa mga sandaling ýon ay hindi pa rin niya magawang ipagtapat ang kanyang tunay na nararamdaman para kay Rhodly. Nasa puso pa rin niya ang pangamba na baka magagalit ito sa kanya at iyon pa ang magiging dahilan para lumayo ito sa kanya at kapag nangyari ang bagay na ýon, paniguradong hindi niya kakayanin ýon dahil hindi siya sanay na malayo sa kanya ang binata.

Nasanay na siyang lagi itong nasa tabi niya, kailangan man niya o hindi. Mahal niya ito kaya kung maari ay gagawin niya ang kanyang magagawa huwag lang itong lumayo sa kanya. Pero sana naman, balang-araw ay mararamdaman din nito kung ano nga ba ang tunay niyang pagtingin dito. Sana, kusa nitong mapansin ang kanyang pagmamahal na matagal-tagal na rin niyang nararamdaman, matagal-tagal na rin niyang itinatago.

''One of these days, I'm sure, you will love me the way how I love you,'' nakangiti niyang saad habang nakatitig siya sa mga mata ng binata na nakatingin din sa kanya ng mga sandaling ýon. ''I will make sure that yoiu will fall in love with me. Hindi ka pwedeng umibig sa iba dahil akin ka lang,'' dagdag pa niya saka niya banayad na hinaplos ang pisngi ni Rhodly.

Ibinagsak niya ang kanyang katawan sa ibabaw ng malambot niyang kama saka niya dahan-dahang itinatapat sa kanyang dibdib ang phone saka siya mapayapang pumikit habang nasa gilid ng kanyang mga labi ang matatamis niyang ngiti.

"Pupunta raw kayo mamaya sa bahay?" tanong ni Daphne kay Rhodly isang araw habang kasama silang naglalakad sa labas ng school nila.

Wala pa si Gilbert kaya hinihintay muna nila ang pagdating nito at nang sabay na silang papasok sa kanilang room since magkaklase naman silang tatlo at isa pa, hindi pa naman tumunog ang bell mg school kaya hindi pa oras ng kanilan klase.

"Oo nga. 'Yon din kasi ang sabi ni Mama sa akin kanina. Kailangan ko raw umuwi ng maaga dahil pupunta raw kami sa inyo."

"Ano kayang meron?"

"Wala namam sigurong masama kung pupunta kami kahit paminsan-minsan sa bahay niyo at isa pa, hindi naman kailangan ng rason para makakapunta kami, di ba?"

"Sabagay. Teka nga! Ba't ba ang tagal ng Gilbert na 'yon?"

"Na-traffic nang konti."

Sabay silang napalingon sa kung saan nagmula ang boses ng kaibigan nang bigla itong magsalita.

"Anong traffic ang pinagsasabi mo diyan? Ang sabihin mo, kaya ka natagalan dahil humihirit pa ng mga babaeng makikita sa daan," agad na saad ni Daphne habang nakatingin kay Gilbert.

"Ito talaga. Hindi naman ako ganyan ka-landi, ah!" angal ng binata.

Napatingin silang tatlo sa kanilang school nang biglang tumunog ang bell.

"Let's go," aya ni Rhodly sa kanila at agad namang sumunod ang dalawa.

Nang nasa loob na sila ng kanilang classroom ay kanya-kanya na silang magsiupuan sa kani-kanilang upuan.

Habang abala ang kanilang subject teacher sa pagdi-discuss ng kanilang panibagong lesson for that day ay nanatiling nakatitig si Gilbert kay Daphne na kasalukyang nakatalikod sa kanya habang nakikinig nang maigi sa kanilang teacher.

Narinig niya ang usapan ng mga ito na magkikita-kita ang mga pamilya nito mamaya.

Bakit ba iba ang dating nu'n sa kanya? Bakit ba nagbigay iyon ng kakaibang pangamba sa puso niyang lihim na nagmamahal sa taong hindi naman siya ang mahal?

"Bakit ang tahimik mo?" tanong ni Rhodly sa kanya nang nagkaroon sila ng pagkakatong mag-usap habang nasa break pa sila.

"Wala. Marami lang akong iniisip," matamlay niyang saad kahit na ang totoo ay gusto talaga niyang itanong sa kaibigan kung bakit nga ba magkikita-kita mamaya ang pamilya ng mga ito pero wala naman siyang lakas ng loob para gawin 'yon dahil baka kung ano pa ang iisipin nito.

"Baka iniisip niyan ay ang seksing chicks na nakita nu'n kaninang umaga kaya natagalan ng dating," singit ni Daphne sabay upo sa kanyang tabi sabay lapag ng bitbit nitong dalang sariling pagkain.

"Alam mo, sa dinami-dami ng pwede mong iisipin na magiging rason ng mga iniisip ko pero 'yon talaga ang pumasok sa utak mo, ano?" nakasimangot niyang saad.

"Bakit, hindi ba totoo?" hirit pa ng dalaga.

Itinaas niya ang kanyang kanang kamay saka niya ito akmang sasapakin ang dalaga pero agad naman siya nitong tiningnan nang masama.

"Oh, bakit? Babatukan mo 'ko kasi nagsasabi ako ng totoo?"

He bit his lower lip sabay baling ng kanyang tingin kay Rhodly na nanatiling nakamasid sa kanila habang nakaupo ito sa harap nila.

"Alam mo, hindi ko talaga alam kung papaano mo nagawang tiisin ang pag-uugali nito," sabi niya kay Rhodly habang nakaturo ang kanyang hintuturo sa direksyon ng dalaga.

"Ang sabihin mo, magkaiba kayo ng ugali. Mas magkakasundo kaming dalawa ni Rhodly samantalang ikaw, ewan ko lang," litanya ng dalaga sabay iwas ng tingin na may ngiti pa sa gilid ng mga labi nito.

Walang babalang hinawakan ni Gilbert ang chin ng dalaga saka niya ito iniharap sa kanya.

Nang napatingin na sa kanya si Daphne ay may kung anong damdamin ang bigla na lamang bumalot sa kanyang buong pagkatao. May kung anong kuryenteng bigla na lamang nananalaytay sa kanyang katauhan nang napatitig siya sa mga labi ng dalaga.

Ang mga labing matagal na niyang gustong tikman. Ang mga labing nang-aakit sa kanya at isa sa mga dahilan kung bakit tuluyan ng nabihag ang kanyang munting puso.

Ang maninipis nitong mga labi na kahit hindi pinahiran ng lipstick ay mapupula pa rin at nakakaakit. Nakakadagdag ng taglay nitong alindog.

"Anong binabalak mong gawin?"

Nagising siya sa kanyang imahinasyon matapos niyang marinig ang boses ng kanyang kaibigan habang nakatingin ito sa kanyang mga mata.

"Alam ko naman na hindi mo 'ko kayang saktan," hirit pa nito saka siya nito tinaasan ng kilay.

"Talaga?" tanong niya rito saka walang ano-ano'y pinitik ang noo ng dalaga kaya napasigaw ito sa sakit.

"Aray naman, Gilbert!" sabi nito sabay kapa sa noong pinitik niya.

Napatingin tuloy ang iba sa kanila dahil sa biglaang pagsigaw ni Daphne.

"Oh, ano? Akala mo talaga hindi ko kayang manakit ng babae."

Itinaas ni Daphne ang kanyang kanang kamao at saka niya akmang babatukan ang kaibigang walang ginawa kundi ang siraan ang araw niya.

"Pasalamat ka, hindi ako kagaya mo," saad niya sabay baba ng kanyang kamay.

"Kumain na kayo. Magtatampo 'yang pagkain niyo dahil mas inuna niyo ang magbangayan kaysa sa kumain," singit ni Rhodly.

Agad na nag-iwas ng tingin si Daphne nang napatingin sa kanya si Gilbert sabay ismid.

"May problema ba?" tanong ni Rhodly kay Gilbert nang silang dalawa na lamang ng mga sandaling 'yon sa basketball court naglalaro.

"Bakit mo naman natanong 'yan?" balik-tanong ni Gilbert saka nito itinapon ang bola sa ring.

"Kanina pa kita napapansin na para bang wala sa sarili," pahayag ni Rhodly habang dini-driball nito ang bola na nakuha nito matapos itapon ni Gilbert at na-shoot sa ring.

"Marami lang talaga akong iniisip," sagot ni Gilbert habang pilit na inaagaw mula sa kaibigan ang bolang dini-driball nito.

"Like?"

Mabilis na itinapon ni Rhodly ang bola sa ring at nang ma-shoot ay napasalampak na lamang si Gilbert sa sahig ng basketball court habang tagaktak ang pawis niya dahil sa pagod.

Umupo sa kanyang tabi ang kaibigan saka nito inabot ang sariling mineral water habang siya naman ay pinupunasan ang tumatagaktak niyang pawis sa mukha pati na sa kanyang likuran.

"Babae ba 'yan?" muling tanong ni Rhodly habang binubuksan nito ang mineral water na hawak.

Mapait siyang napangiti. Sadyang nahuhulaan nito ang kung ano mang bumabagabag sa kanyang kalooban ng mga sandaling 'yon.

"There's a woman who secretly caught my heart but..."

Hindi niya alam kung dapat nga ba niyang sasabihin dito ang tunay niyang nadarama para kay Daphne.

"Hindi ka niya mahal?" diretsang saad ni Rhodly.

Mapait siyang napangiti saka niya kinuha ang kanyang mineral water at agad na lumagok ng tubig mula rito.

"She fell in love with someone else," sagot niya matapos niyang lagukin ang tubig na nasa bibig niya.

"Sila na ba?"

"I'm sure. Pero, sa tingin ko hindi pa alam ng lalaki ang kanyang nararamdaman."

Nais pa sana niyang sasabihin dito na ito ang tinutukoy niyang lalaking nagugustuhan ng babaeng gusto niya noon pa pero dahil sa takot na baka magiging dahilan iyon upang magkaroon ng daan na magkakatotoo ang kanyang pangamba na baka hanggang pangarap na lang talaga niya si Daphne ay mas pinili na lamang niya ang ilihim iyon hangga't kaya niya.

"Then, you still a chance to tell her about your feelings for her. "

Sana, ganu'n lang 'yon kadali. Sana, ganu'n lang 'yon ka-simple. 'Yong tipong sasabihin mo lang kung ano ang gusto mong sasabihin na wala ka nang iiisipin pang posibleng consequences pagkatapos niyang sabihin ang tunay niyang nararamdaman.

"I want too but I am afraid dahil baka 'yon lang ang magiging dahilan para iiwasan niya ako," pagtatapat niya.

"Mas okay na 'yong nagpakatotoo ka sa nararamdaman mo while you still have a chance to tell her kaysa naman 'yong mapupunta na lamang siya sa iba na wala ka man lang ginawa."

Nanatili siyang tahimik sa mga sinabi ni Rhodly. Ano pa nga ba ang kanyang magagawa kung sa puso niya nangingibabaw ang takot na baka pagkatapos niyang ipaalam kay Daphne ang tunay niyang nararamdaman ay iiwas na ito sa kanya.

Mahal nga niya ito pero hindi naman niya kayang lalayo sa kanya ang dalaga kung sakali mang malaman nito ang lihim niyang pagtingin kaya hangga't kaya niya, itatago muna niya ang lahat.

"Walang masama ang pagtapat ng tunay na nararamdaman. Ang masama ay 'yong hinayaan mo lang siyang mawala sa'yo nang hindi mo man lang masabi-sabi sa kanya kung ano ang tunay nitong laman," muling saad ni Rhodly sabay turo sa kaliwang dibdib niya.