CHAPTER 4

Hindi makapaniwala si Rhodly sa kanyang narinig mula sa kanyang kaibigang si Daphne. Wala sa bokabularyo niya ang marinig mula rito na mahal siya nito nang higit pa sa isang kaibigan.

Hindi niya magawang tingnan nang diretsa si Daphne dahil sa kalooban niya ang damdamin na para bang dismayado siya sa kaalamang hindi pala sila magkapareha ng nararamdaman. Alam ng lahat lalo na ng Diyos na kapatid lang talaga ang turing niya rito at alam niya sa kanyang sarili na hindi na iyon mag-iiba pa kahit na makasal man silang dalawa.

“So, we don’t have any problem anymore,” saad ni Corazon.

Napatingin si Rhodly sa kanyang in ana para bang may gusto pa siyang sasabihin pero hindi na niya magawa pang ibuka ang kanyang mga bibig dahil ayaw naman niyang masaktan ang nag-iisang babae sa kanyang buhay.

“After their graduations in college, we will proceed to their wedding. Kailangan muna nilang makapagtapos sa kanilang pag-aaral bago sila magpapakasal,” pahayag naman ni Celeste.

Habang nag-uusap ang mga ito ay tahimik lamang ang dalawa habang nakikinig. Gustuhin mang tumutol ni Rhodly ay wala na siyang nagawa pa.

“As early as you can…” baling ni Marcos sa kanyang unico hijo, “…you should learn to teach yourself to love Daphne para naman kapag kasal na kayo, wala nang magiging problema,” payo nito sa anak.

Lihim namang nagngingitngit ang anak dahil nagagawa ng mga itong ipapakasal siya sa babaeng kapatid lang ang naging turing niya habang hindi naman nito siya nagagawang tanungin ng mga ito kung ano nga ba talaga ang nasa puso niya.

Ni hindi man lang nag-aksaya ng kahit konting oras ang mga ito upang alamin kung gusto rin ba niya ang kasalang pinaplano ng mga ito. Bakit ba kapag anak ng mayaman at negosyante, madalas arrange marriage ang nangyayari para sa mga anak?

Katanungang hindi naman niya kayang bigyan ng kasagutan dahil sa samu’t-saring damdamin na unti-unting naghahari sa kanyang puso ng mga sandaling ýon.

“Thank you fo your time, Mars,” nakangiting saad ni Celeste kay Corazon nang ihatid na nila ang mga ito sa labas ng kanilang bahay para makauwi na. Lumalalim na rin ang gabi at tapos na rin nilang pag-usapan ang tungkol sa kasal ng mga anak.

“Anytime, Mars,” sagot naman nito.

Nagpaalam na rin sa isa’t-isa sina Marcos at Rudolph. Tahimik na nakasunod si Daphne kay Rhodly at kahit gustuhin man nitong magsalita para kausapin ang kaibigan ay hindi niya magawa dahil sa takot na bumabalot sa kanyang puso.

“Ingat po kayo, tita, tito,” bilin niya sa mga magulang ng kanyang kaibigan. Niyakap siya ng ginang. Ramdam na ramdam talaga niya ang pagiging boto nito sa kanya na siyang isa sa mga dahilan kung bakit nagkaroon siya ng lakas ng loob para ipagtapat ang tunay niyang nararamdaman para kay Rhodly.

Alam niyang galit ito sa kanya ngayon pero alam din niyang lilipas din ang galit nito at kung sakaling mag-asawa na sila ay gagawin niya ang lahat, sisiguraduhin niyang mapapaibig niya ito.

“We’ll go ahead, tita, tito,” malamig na paalam ni Rhodly kina Celeste at Rudolph. Napangiti naman ang ginang at hindi nito pinansin pa ang kung ano mang damdamin ang nakaguhit sa mukha ni Rhodly ng mga sandaling ýon.

Niyakap niya ito saka niya bahagyang hinagod ang likuran nito na para bang sinasabi niyang everything will be okay at darating ang panahon na masasanay din ito.

“Alis na kami,” baling niya sa kaibigan.

“Ingat,” sagot naman kaagad ni Daphne na may kasabay pang marahang pagtango.

Walang pagdadalawang-isip na agad na inihakbang ni Rhodly ang kanyang mga paa papunta sa sasakyan at ni hindi na niya nagawa pang lingunin ang kanyang kaibigan. Dire-diretso na siyang pumasok sa sasakyan habang naaksunod naman ang mga mata ni Daphne. Sa isang iglap lang ay nagbago ang pakikitungo ni Rhodly sa kanya.

Nasa loob na ng sariling kwarto si Daphne. Nakahiga na siya sa ibabaw ng kanyang kama pero hindi pa rin talaga siya dinadalaw ng antok ng mga sandaling ýon. Si Rhodly pa rin talaga ang nasa isipan niya at patuloy na gumugulo sa kanyang utak.

May ilang bahagi ng kanyang pagkatao na aminado siyang masaya siya sa naging usapan kanina ng kanilang pamilya pero aminado rin siya na hindi mawala-wala sa kanyang kaibuturan ang pangamba at pagkatakot na maaaring tatalikuran na ni Rhodly ang masaya nilang pagkakaibigan nang dahil sa naging kasunduan ng kanilang mga magulang.

Habang sa kabilang banda naman ay hindi pa rin inaantok si Gilbert dahil ang nasa isipan niya ay si Daphne. Malaking katanungan kasi para sa kanya kung para saan ang pagkikita-kita ng mga magulang nina Rhodly at Daphne. Oo, may mga pagkakataong ginagawa ng mga ito ang ganu’ng bagay pero bakit may pakiramdam siyang iba ang naging dahilan ng pagkikita-kita ng mga ýon?

Pabaling-baling na siya ng pagkakahiga niya sa kanyang kama pero sadyang kay-ilap talaga ng antok sa kanya.

Kinabukasan ay maagang nagising si Gilbert para maghanda sa pagpasok niya sa school at habang nasa labas siya ng school campus at hinihintay ang pagdating ng dalawa niyang kaibigan ay may biglang tumapik sa kanyang balikat mula sa kanyang likuran.

“Good morning,” masiglang bati sa kanya ni Daphne nang lingunin niya ito. Hindi niya maiwasang napatitig dito dahil napakamaaliwalas ng mukhang isinalubong nito sa kanya. Matatamis ang nakadungaw na ngiti sa gilid ng mga labi nito. Blooming na blooming ito ng mga sandaling ýon.

Oo, sadyang isinilang talagang maganda ang kanyang kaibigan pero kakaibang alindog ang hatid nito sa kanyang buong pagkatao.

“Anong meron?” tanong niya rito.

“Anong ano?” kunot-noo nitong tanong sa kanya.

“Bakit ganyan  ang ngiti mo? May nangyari ba para ngingiti ka ng ganyan?” balik nitong tanong.

“Bakit, masama bang ngingiti ako ng ganito?” nakangiti nitong tanong sa kanya.

“Well, hindi naman,” himutok niya, “…sadyang nanininabago lang ako,” pagtatapat niya.

Ýon naman talaga ang kanyang nararamdaman.

“Masaya lang ako,” saad nito. Napatingin siyang muli sa kanyang kaibigan at nakita nga niya sa mukha nito ang say ana tinutukoy nito at sigurado siyang hindi ito nagsisinungaling.

“Bakit?”

Kahit na nasa isipan na niya na maaaring may kinalaman ito kay Rhodly ay mas pinili pa rin niyang itanong dahil mas mabuti naman kasi kung maririnig niya mismo mula sa mga labi nito kaysa sa puro hinala lamang siya.

“Engaged na kami ni Rhodly.”

Pakiramdama niya huminto sa pag-inog ang kanyang mundo matapos niyang marinig ang mga katagang ýon mula rito. Sandali siyang napatitig sa masaya at nakangiting mukha ng kanyang kaibigan at hindi niya nababasa mula roon ang pagbibiro lamang nito.

“Engaged na kami. Did you hear me?” tanong nito sa kanya sabay hawak sa kanan niyang braso at bahagya pa nitong niyugyog na para bang ginigising siya mula sa masama niyang panaginip.

“Seryoso ka ba? Hindi ka ba nagbibiro lang?” paninigurado pa niya.

“Mukha ba akong nagbibiro saýo?” patanong nitong sagot sa kanya, “Gilbert, ikakasal ako kay Rhodly kapag tapos na kami pareho sa aming pag-aaral. Ýon ang napag-usapan ng mga magulang namin kagabi.”

Kitang-kita sa mukha ni Daphne ang excitement habang binibigkas nito ang mga katagang lumalabas sa bibig nito habang si Gilbert naman ay pilit na tinatanggap ng kanyang sistema ang buong katotohanan. Katotohanan na kahit anong gawin niya ay wala na siyangb pag-asa. Katotohanan na kahit na magsumikapa pa siya at ipadama sa kaibigan ang tunay niyang nararamdaman ay huli na. Ang katotohanan na kailanman ay hindi na magiging kanya ang babaeng noon pa man ay tinitibok na ng kanyang puso. Ang katotohanang hanggang pangarap na lang niya ito.

“Mukhang matutupad na ang pangarap mong magiging iyo na si Rhodly, ah!” himutok niya habang pinipigilan niyang mahahalata nitong nasasaktan siya.

“Matutupad talaga ýon dahil mahal na mahal ko siya at hindi ko na hahayaang mawala pa siya sa akin.”

Nang muli niyang pagmasdan ang kaibigan ay nakita niya kung papaano ito mangarap habang nakamulat ang mga mata. Ganito nga siguro talaga kapag nagmamahal.

“Eh, ang tanong mahal ka rin ba niya?”

Nakita niya ang dahan-dahang pagkawala ng matatamis nitong ngiti mula sa mga labi nito at ang pumalit ay ang pait na hindi niya inakalang mapagmasdan niya iyon sa mukha ng kaibigan ng mga sandaling ýon.

“Matutunan din naman niya akong mahalin, di ba?” mapait nitong tanong habang nasa unahan nakatuon ang mga mata nito, "Hindi naman ako mahirap mahalin, di ba?" baling nito sa kanya at nang magtagpo ang kanilang mga mata ay iba’t-ibang emosyon ang kanyang nabasa mula rito.

Pagkaawa at pag-aalala ang nararamdaman niya para rito.

Pagkaawa dahil alam niyang one-sided love lang ang nararamdaman nito para sa kaibigang si Rhodly at hindi niya alam kung ang pag-ibig na ba ýon ay balang-araw matutugunan din ng kanilang kaibigan. Pag-aalala dahil hindi niya alam kung ano ang magiging buhay nito sa piling ng lalaking mahal nito kapag nakasal na ang mga ito.

“Pag-aaralan ko ang mapaibig siya sa akin,” saad nito kasabay ng muling pagdungaw ng ngiti sa gilid ng mga labi nito na siyang lalong nagpapabigo sa munting puso ni Gilbert.

“Kung kayo talaga ang itinadhana para sa isa’t-isa, hindi mo na kailangan pang pag-aralan kung papaano mo siya mapapaibig dahil kusang titibok ang puso niya para saýo,” aniya habang matamang nakikinig sa kanya si Daphne.

Napatingin siya sa kanyang braso nang walang pag-aalinlangang pinulupot ni  Daphne ang kamay nito sa kanyang braso.

“Thank you so much for being a good friend to me. Hindi ko talaga alam kung ano ang gagawin ko kung wala ka sa tabi ko,” madamdaming pahayag nito habang nakatingin sa kanya at nang magsasalita na sana siya ay siya namang pagdating ni Rhodly. Napatingin siya sa kamay ni Daphne na kung gaano nito kabilis ipinulupot sa kanyang braso ay ganu’n naman nito kabilis tinanggal nang makita si Rhodly.

May kirot na bigla na lamang sumibol sa kanyang dibdib nang hindi nito namamalayan. Agad nitong nilapitan ang kanilang kaibigan habang siya naman ay naiwan habang nakasunod ang tingin dito.

“Rhodly,” agad nitong tawag kay Rhodly pero nilagpasan lamang ito ng binatilyo at dumiretso ito sa kanyang kinatatayuan. Napapihit si Daphne paharap sa kanyang kinaroroonan habang sinusundan ng tingin si Rhodly. Nakita niya kung papaano nadismaya ang dalagita sa naging kilos ni Rhodly para rito. Hindi naman niya masisisi si Rhodly kung ganu’n ang naging pakitungo nito kay Daphne pero hindi naman niya kayang tiisin na makitang nasasaktan ang taong mahal niya ng patago.

“Dude,” tawag niya kay Rhodly nang nasa harapan na niya ito.

“Let’s go,” aya nito sa kanya habang hindi naman ito nag-aksayang lingunin si Daphne na mangiyak-ngiyak na ng mga sandaling ýon.

“C’mon,” aya naman niya sa dalagita at agad naman itong tumalima kahit na alam niyang nasasaktan ito ng mga sandaling ýon.

Nagpatiuna sa paglalakad si Rhodly habang tahimik naman silang dalawa na nakasunod dito. Mukhang wala yata itong balak na sumabayna maglakad sa kanya kapag kasabay nila si Daphne.

Habang abala ang kanilang teacher sa kaka-explain sa bagong topic nila ng araw na ýon ay wala namang imikan ang namamagitan sa tatlo kahit na hindi naman ganu’n ang naging set-up nila everyday sa loob ng room nila.

Nang sumapit ang bresak time nila ay magkasama silang tatlo sa iisang mesa sa loob ng canteen pero si Gilbert lang ang kinakausap ni Rhodly at ganu’n din si Daphne. Nagiging tulay ng dalawa ang nagmamay-ari ng pusong lingid sa kanilang kaalaman ay durog na durog na pala.

“Mag-usap kayong dalawa. Hindi ýong nag-iiwasan kayo palagi,” payo ni Gilbert kay Rhodly nang araw na nakapag-usap silang dalawa.

“Para saan pa?” tanong naman nito saka nito nilagok ang hawak na soda.

“Mahal ka niya kaya siguro siya pumayag sa kasalang gusto ng mga magulang niyo.”

“Mahal mo rin siya, di ba?”

Bahagyang natahimik si Gilbert sa naging tanong ni Rhodly at hindi niya alam kung ano nga ba ang dapat niyang isasagot.