KABANATA 20

Nawalan na siya ng imik hanggang sa makauwi siya sa kanilang bahay kahit nakasalubong niya ang kapatid na naktitig lang sa kaniya ay nawalan na siya ng ganang makipagusap dito.

Kaya naman ng makaabot siya sa kaniyang kwarto ay dumapa siya kaagad sa kaniyang kama at huminga ng malalim bago unti-unting bumuhos ang luha.

Ilang oras rin siya umiiyak hanggang sa makarinig siya ng katok na mahihina. Alam niyang kay Bella ang mga katok na ito pero parang bigla siyang nawalan ng lakas para makipag-usap o makisalamuha sa lahat ng tao.

Lumapit lang siya sa pinto at sumandak dito.

“Hya?” Dinig niyang tawag sa kaniya ng kapatid.

Wala siyang sinagot dito bagkus ay nanghihina ang tuhod niyang napasalampak sa sahig. Nandito na naman

‘yung pakiramdam na parang gusto niya maglaho sa lahat pero wala siyang balak na magpakamatay.

Gusto na naman niya i-isolate ang sarili sa lahat. ‘Yung tipong magtatago sa lahat. Walang salita ang kayang isatinig ang kaniyang nararamdaman.

Simula sa pamilya at kaibigan