Chapter 1

Nakatulala lang ako sa kisame at hindi malaman ang gagawin sa buhay ko. Nagkakaroon ata ako ng career crisis nitong mga nakaraang araw.

"Crysaline, ano na? Kaya pa ba?" tanong ko sa sarili ko habang pinaglalaruan ang hawak kong maliit na wireless keyboard.

Ilang linggo na akong hindi nakakapag-sulat ng manuscript at malilintikan na ako sa editor ko. Bukod sa madami akong pending na istoryang kailangan tapusin, mayroon pa akong full-time na trabaho na kailangan matapos sa pang-araw araw.

Bente tres anyos na ako pero pakiramdam ko hindi umuusad ang buhay ko. Bukod sa wala akong ipon, ubos palagi ang sinahod ko sa full-time job ko pati na rin sa mga sideline ko. Kailangan ko kasing makatulong sa pamilya ko at malaki talaga ang pangangailangan nila.

Nitong mga nakaraang buwan kasi ay sunod-sunod ang nagkakasakit sa pamilya namin at nawalan pa nga ng trabaho ang iba kong pinsan. Mama ko na lang ang inaasahan pati na din kung minsan ay ako kapag nangangailangan talaga sila ng pera.

Hindi naman ako mayaman at higit sa lahat hindi naman ako tumatae ng pera. Hindi rin naman ako madamot. Nakakalungkot lang kapag ako mismo ang walang mahugot kapag kailangan ko ng pambayad ng bills.

Minsan hindi ko na malaman kung saan pa ako huhugot ng pera. Nakakapagod na. Iyong mga collection ko ng albums at libro, isa-isa ko na rin binebenta para lang may pandagdag sa mga gastusin.

Inis na napasipa ako sa unan na nasa paanan ko sa sobrang inis. Gusto ko yumaman kaso wala naman ako sa teleserye para maging bidang babae na nawawalang anak ng isang bilyonaryo.

Biglang nag-ring ang cellphone ko na nakapatong sa bedside table ko. Napalingon ako sa kinalalagyan ng cellphone ko at tamad na tamad na inabot iyon. 

Napasimangot ako nang makitang pinsan ko ang tumatawag. Ano naman kayang kailangan ng babaeng ‘to?

Sinagot ko ang tawag at ni-loudspeaker iyon.

"Linlin! Nasaan ka?"

"Nandito sa condo, bakit?" sagot ko sa kanya.

Umikot ako ng higa at dumapa sa kama.

"Samahan mo naman ako sa Sabado. Bibili ako ng pang-regalo para kay Joseph. Malapit na kasi birthday niya eh. Sige na, please?" 

"Sige sige. Text mo na lang ako." tamad na sagot ko sa kanya.

"Okie! Thank you! Labyu!"

"Labyu too."

Binaba na niya ang tawag at hindi ko maiwasang mapabuntong hininga.

Kung hindi ako third wheel sa date ng mga pinsan at kaibigan ko, taga-sama ako sa pagbili ng regalo o taga-tulong sa pag-surprise sa mga jowa nila.

Paano naman ako? Forever NBSB? Forever alone?

Tamad na tumayo ako sa pagkakahiga sa kama at pumunta sa tapat ng salamin. Tinitigan ko ang repleksyon ko sa salamin at nanatiling blanko ang ekspresyon ko.

Maputla masyado ang kulay ko. Medyo may kasingkitan ang mata. Matangos naman ang ilong ko. Manipis ang medyo maputla kong labi. Itim na itim ang wavy kong buhok na aabot sa ibabaw ng balikat ko.

Napangiwi ako ng mapadako ang tingin ko sa katawan ko. Ang taba ko na nga, nasa 5'3 pa ang height ko. Ano ba naman ‘yan.

Minsan napapaisip ako. Panget ba ako? Hindi ba ako kajowa-jowa?  Mukha ba akong puff ball kaya walang nanliligaw sa akin? 

Aminado naman ako na hindi ako palaayos. Madalas pa na kapag lalabas ako ng bahay, jogging pants at crop top lang ang suot ko na pinaparesan ko ng wedge sandals o rubber shoes na nabili ko lang online.

"Bakit naman kasi hindi ako biniyayaan ng balingkinitan na katawan? Baka sakaling may nanligaw sa akin kahit isa lang." usal ko habang pinapag-pagpag ang luma kong crop top na pambahay.

Naglakad ako palayo sa pwesto ng pinag-eemotan ko palagi at umupo sa maliit na mumurahin na sofa. Inabot ko iyong Ipad na hinuhulugan ko pa rin hanggang ngayon. Hay. Gagamitin ko sana 'to sa mga kukuhanin kong sideline pero wala naman ako ngayon sa wisyo mag-trabaho. Halos napakatamad kong gumalaw at mag-isip nitong mga nakalipas na linggo at naiirita na ko sa sarili ko.

Maga-alas nuebe na ng gabi pero heto ako at hindi pa rin kumakain ng hapunan. Sino bang sisipagin kung mag-isa ka lang sa isang studio type na condo na ‘to? Kulang na nga mag-mukha na akong nasa asylum dahil purong puti lang na pader at kagamitan ang nakikita ko sa paligid.

Napailing na lang ako at nag-browse sa social media.

Napakunot ang noo ko nang makita na nagte-trending ang isang app na madalas kong gamitin noong nasa kolehiyo pa lang ako. Itinuro kasi sa akin iyon ng mga ka-block kong mahaharot. Tuloy lalong na-pollute ang utak ko. Chos. 

Napabuntong hininga ako bago ko napag-desisyunan na i-click at i-d******d ang app na iyon. Baka sakaling makahanap ako ng kalandian o hindi naman kaya inspirasyon para sa librong isusulat ko.

HALOS isang oras na akong nakatambay at nakikipag-usap sa iba’t ibang klase ng  tao pero wala naman akong nakakausap na matino. Ni wala akong makitang inspirasyon para sa isusulat ko. Takte.

Sabagay. Ano nga bang aasahan mo sa isang app na katulad nito? Halatang pampalipas oras lang naman talaga ang mga ganitong bagay.

Last na talaga 'to. Kapag wala pa rin akong mapala, ititigil ko na 'tong kalokohan na 'to. Wala naman akong magagawa kung hindi talaga nagpo-produce ng creative juices ang utak ko. Nag-aaksaya lang ako lalo ng oras.

Pabagsak na nahiga ako sa kama. Nakatitig lang ako sa screen ng cellphone ko nang may nag-match.

Anonymous: Hi

Me: Hello

Anonymous: Ilang taon ka na?

Me: 23. Ikaw?

Anonymous: 20

Me: Bakit ka nandito? Bata ka pa ha.

Napaka-mature ng mga sagutan, Crysaline ha. Tingin mo nakaka-ganda ‘yan?

Anonymous: Sus. Matanda na ako. Naghahanap lang ako ng kausap. Ikaw bakit ka ba nandito?

Me: Wala kong makausap eh. Pader na lang charot.

Anonymous: HAHAHAHAHAHAHA! By the way, anong work mo?

Sasabihin ko ba ang totoo? O magpanggap na lang ulit ako?

Napakamot ako sa ulo ko at napag-desisyunan na sabihin na lang ang isa sa mga sideline ko. Tutal hindi rin naman talaga kami magkakilala. Random stranger lang siya at ganon din ako. 

Me: Writer.

Anonymous: Wow! Nice! Ngayon lang ako nakakilala ng ganyan dito ha. Astig.

Me: Echos mo.

Anonymous: Oo nga. Bakit ka nga napadpad dito? Kausap lang talaga?

Me: Hindi. Naghahanap ako ng gagawin kong inspirasyon sa libro ko.

Anonymous: I see.. May nahanap ka naman ba?

Me: Dati meron. Ngayon wala pa eh. 

Anonymous: Ano bang sinusulat mo?

Me: Love story. Fantasy. Erotic.

Anonymous: Talaga anong fantasy? love story ba iyong nag-aagawan ng asawa?

Hindi ko mapigilang mapangisi sa sinabi niya. Agawan ng asawa? Ano 'to, teleserye sa tanghali? May agawan ng asawa tapos mas matapang pa ang kabit?

Me: Yuck! Ayoko ng manloloko. Kaya wala akong character na cheater. Atsaka ano ‘yan, teleserye sa Pilipinas? May agawan ng asawa? Wew.

Anonymous: HAHAHAHAHAHA! Sa totoo lang, umay talaga.

Anonymous: Sino pala nasulat mo na? Si Cardo?

Me: Oo. Si Cardo B. Chos.

Anonymous: Hahaha! Oo! Biglang pumasok sa portal 'no? Tapos may alagang aso na naging rabbit.

What the fuck? Ang corny niya pero natatawa ako. Napapailing na nag-type ako ng reply sa kanya.

Anonymous: So ano ng balak mo isulat niyan?

Me: Si Cardo B. Gusto mo? Charot. Pwede rin ikaw gawin kong character.

Anonymous: ‘Yun oh! Pwede! Gawin mo akong main character sa next story mo ha?

Me: Sure. Kuha na lang ako sa'yo ng very light information. Malay mo sumikat ka. Hahaha!

Sumandal ako sa headboard ng kama ko at niyakap yung pink na bolster ko. Medyo curious na ako kung saan ba tutungo 'tong usapan na 'to.

Anonymous: Charles nga pala. 6'3, maputi, chinito, Tourism student. Ano pa bang gusto mong malaman, Ms. Writer? Ayan ha tumutulong na ako! Ako na main character mo sa susunod niyan.

Napakagat ako sa ibabang labi ko habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Oh my gosh. Marupok ako sa matangkad na cutie. Mas lalo tuloy akong naging interested sa taong kausap ko.

Pero paano kung hindi pala totoo lahat ng sinasabi niya? Paano kung poser o gawa-gawa lang niya lahat ng sinabi niya? Bahala na nga!

Me: Nice wala pa akong chinito na character! 

Anonymous: OH AKO NA UNA HA! Kapag iyan sumikat at na-adapt! Matik! Ako na talaga 'yon.

Siraulo. As if naman sisikat ang istorya na gagawin o ginagawa ko. Hindi naman ako sikat na Writer eh. Isa pa, napakarami dyan na magagaling mag-sulat. Iyong may kwenta. Hindi katulad ng mga sinusulat ko. Minsan dull at nakakaantok.

Napapailing na lang ako at nag-tipa ng isasagot sa kanya.

Me: Kwento mo life mo dali o kahit ano na related sa’yo. Yung lovelife mo ganon.

Anonymous: Life ko? Hmmm...

Anonymous: September 17, 2001 ako pinanganak. Manila baby. Hobby ko mag-basketball, maglaro ng computer games, magbasa, manood, magluto. Future Pilot.

Napalabi ako sa mga nalaman. Future Pilot, huh? Sabagay, mukha naman sigurong may ibubuga talaga ‘tong lalaking ‘to.

Anonymous: Sa lovelife? Hahaha! Niloko ako eh. Ang mas masakit pa, ako ang nakaalam mismo. Parang pighati, lumbay, hinagpis, kirot, poot, sakit. Hahahaha!

Napakunot ako ng noo at napakagat sa ibabang labi. Parang interesting ‘to ha. Mukhang may mapapala ako sa kanya.

Me: Niloko ka?

Anonymous: Oo pero nakakausap ko pa yung ex ko ganon. Pero wala na sa akin ‘yun ha. Oo nga pala, kapag isinulat mo ako, energetic dapat ako. Madaldal ganon.

Napangisi ako at naisip na pagtripan ang isang ‘to. 

Me: Sa gwapo mong 'yan, niloko ka?

Anonymous: NAKO PO! Talaga 'tong leading lady ko. 

Napangiti ako sa sinabi niya. Leading lady ampota. Feeling nasa teleserye 'yan?

Anonymous: Ikaw. Anong goal mo sa life?

Me: Goal ko magka-anak lol. Wala nga lang naniniwala.

Anonymous: Ilan naman?

Me: 4 kasi only child lang ako eh.

Anonymous: 5 na kaya? Gawa tayong basketball team.

Maharot. Halatang makakasabay sa trip ko. Ganito na ba galawan ngayon ng mga kabataan? Napapailing at natatawa na lang ako sa pinaggagagawa ko.

Nagtuloy-tuloy lang ang usapan naming dalawa hanggang abutin kami ng alas singko ng umaga sa pag-uusap. Hindi ko maiwasang mapangiti dahil ngayon lang ako nakakilala ng taong madami kaming similarities kahit hindi ko pa siya kilala ng lubusan.

Medyo nakokonsensya lang ako kasi hindi ko sinasabi sa kanya yung totoo kong pangalan. Tanging mga simpleng bagay at ibang kasinungalingan lang ang alam niya tungkol sa akin. Bukod pa roon ay wala na.

Aminado naman ako. Worth it naman ang pagpu-puyat ko dahil nakakuha ako ng inspirasyon sa librong isusulat ko.

Normal lang naman sigurong kiligin sa mga pa-simple niyang banat pero alam kong wala lang 'tong patutunguhan dahil panigurado na baka isang linggo lang din ay matapos din ang pag-uusap namin.

Itutulog ko na lang lahat ng kahibangan ko na 'to. Go with the flow sa panandaliang panahon hanggang isa sa amin ang mag-sawa at mang-iwan.

Ganoon naman talaga ata kapag sa internet mo lang nakilala diba? Huwag ka ng umasa na tatagal. Sa huli ikaw lang masasaktan kapag nag-invest ka ng sobrang effort at feelings.