Salamat...sana nagustuhan niyo ang takbo ng kwento.
“Remedy? Or a rebound?!" Parang malakas na sampal na tumama sa mukha ko ang mga salitang ‘yon na nagpaparalisa sa buo kong katawan. Pati ang paghinga ko ay napigil ko. I couldn’t move, but humigpit naman ang pagkakahawak sa bote ng red wine na dala ko. “Now, you can't say anything, because deep down, you know it's true. Naging panakip butas mo ang Daisy na ‘yon!" Sa isang iglap, parang nawalan ng lakas ang kamay ko, at kusang dumulas ang bote na kanina ay mahigpit ang pagkakahawak ko. Huli na ng mahimasmasan ako, tuluyan nang bumagsak ang bote sa sahig at naglikha ng malakas na ingay. “Daisy!” Onse exclaimed, rushing toward me. He looked startled, almost guilty. Katulad ko, alam kong hindi niya inaasahan na mangyayari ang eksenang ‘to; hindi niya inaasahan na darating agad ako, at marinig ang pagtatalo nila na ako ang dahilan. Hindi ko na magawang salubungin ang mga mata niya—ang mga mata nila. Kaagad akong umiwas, yumukod, to pick up the broken pieces of the bottle that now lit
“Daisy.” I can’t help but smile, nang marinig ang boses ni Sir Onse, but instead of turning around to meet his gaze, I looked down at his hand resting on my arm. His touch was gentle, but my heart raced at the contact. Slowly, I pulled my arm away, as if the warmth between our skins was too much to bear. Saka ako naglakas loob na salubungin ang titig niya.Muli siyang humakbang palapit sa akin at inabot ang payong. "Why did you follow me, sir?" I asked softly, keeping my voice calm despite the chaotic beat of my heart. His brown eyes stared back at me, filled with questions, but I couldn't afford to let myself drown in them. Katulad ko, paminsan-minsan niya rin na tinitingnan si Vincent sa loob ng kotse. With a light push, I nudged him backward, creating space between us. A space that felt wider than the years of waiting for him to like me. I glanced toward the entrance of the building, hoping he'd understand where he needed to be."Go back to your condo," I said, wearing a fake sm
Wala na si Sir Onse sa harap ko, pero ang sakit dito sa puso ko, hindi pa rin nawawala. Ang bigat-bigat pa rin ng nararamdaman ko. Habang umaandar ang kotse ni Vincent, hindi ko mapigilang lingunin ulit si Sir Onse sa huling pagkakataon. Mula sa malabong salamin ng kotse, nakita ko ang paglapit sa kanya ni Althea na agad yumakap sa baywang niya. ‘Yong yakap na parang takot siyang mawala ulit ito. At si Sir Onse… he didn’t push her away. Hindi ko man nakikita ang expression ng mukha nila, pero sapat na ang nakikita ko, para isiksik ko sa utak ko na mahal na mahal nila ang isa’t-isa.Ramdam ko na naman ang mga luhang gustong pumatak, pero pinipigilan ko. Not now. Hindi habang katabi ko si Vincent na kahit hindi nagsasalita, alam kong ramdam niya na nasasaktan ako ngayon. Matalinong tao si Vincent, at sigurado akong hindi rin siya manhid para hindi mararamdaman ang paghihirap ng kalooban ko. Sikreto akong bumuntong-hininga. “Hindi ka dapat nasasaktan ng ganito, Daisy,” paulit-ulit kon
ONSEWalang pagsidlan ang saya na nararamdaman ko. Althea was finally back. Lahat ng sama ng loob, galit, agad nawala nang magkita kami. The relief of knowing she had chosen me after all the heartbreak was overwhelming. Kung ano man ang nabasag sa loob ko noon, agad-agad nabuo dahil sa pagbabalik niya. Sure, she had made a mistake—falling for another guy’s sweet words—but I convinced myself that it was just a slip moment of weakness. After all, Althea is younger than me, and that gap always made me a little insecure. I worried that one day she might get bored of me or fall for someone her age. Nangyari nga ‘yon. But now, none of that matters. She was back, and that’s all I needed. Sisiguraduhin ko na hindi na ulit siya hahanap ng iba.Katatapos nga lang namin mag-usap. At sabi niya darating siya. Gusto niya raw bumawi sa mga kasalanan na nagawa niya. Sa sobrang tuwa ko, nag-send ako ng message kay Daisy na pumunta rito sa condo ngayon at may mahalagang nangyari na kailangan naming e
DAISY Hinatid ako ni Vincent sa bahay, at dahil ang lakas pa rin ng ulan, I invited him inside na hindi ko sana ginawa dahil mag-isa lang ako sa bahay. Nasa Canada na rin kasi si Mama kasama si Reynan at pamilya nito. Dapat sana ay kasama ko sila ngayon, umuwi lang kasi ako para um-attend sa kasal ni Charmaine. I am planning to stay only for a short vacation. Then, everything with Sir Onse happened—our friendship, our late-night talks, the way he leaned on me when things fell apart with Althea. It made me stay longer than I had planned. But then Althea came back. Ngayon, hindi ko na alam kung mananatili pa ba ako o aalis na lang. “Vincent magkape ka muna.” Tumango-tango lang si Vincent at ngumiti. I excused myself to freshen up, leaving him in the living room, where the comforting smell of coffee filled the space. As I showered, the cold water ran over me, mirroring the numbness I felt inside. I wished I could stay in the bathroom forever, letting the cold wash over me until m
DAISY Matapos ang ilang linggong walang tulog at puro iyak, sa wakas, nabuksan na rin ang isip ko. Natauhan na ako. It was time to stop waiting for someone who would never love me. Time to stop living in the shadows of a love that was never mine to begin with. Masaya na siya kasama ang mahal niya, kaya ako, bukas na bukas na rin ang puso para sa iba at maging masaya kagaya niya. For the first time, I agreed to go on a date with Vincent. It was a small step, para sa tuluyang pagbubukas ng puso ko. Ngayon nga ay nakatayo ako sa harap ng salamin, getting ready for our first official date, and I couldn’t help but feel a mix of emotions. There was excitement, takot, at may pangamba. Oo, handa na nga akong buksan ang puso ko para kay Vincent, but no matter how hard I tried to push Sir Onse out of my mind, he remained there—like an uninvited guest who refused to leave. I sighed, shaking my head at my reflection. Tinapik-tapik ko ang noo ko para tuluyang mawala sa utak ko si Sir Ons
Wala na akong nagawa kung hindi panoorin na lang si Daisy kasama si Vincent na parang sinasamantala ang pagkakataon na mahawakan na naman siya. Ewan ko ba, may pakiramdam ako na sinasadya ni Vencent na hawakan ng gano’n si Daisy para galitin ako. At nagawa nga niya. Sinisindihan niya ang galit ko. Gusto ko na nga silang habulin. Gusto kong agawin si Daisy mula sa kanya, at gusto kong sapakin siya at pagsabihan na layuan si Daisy. Pero ano ba ang karapatan ko para gawin ang bagay na ‘yon? Anong karapatan ko na manghimasok sa mga affairs ni Daisy? Gaya nga ng tanong niya kanina, anong pakialam ko? Kahit nagngitngit ang kalooban ko, I returned to the table na parang walang nangyari, but my thoughts were spinning. Si Daisy pa rin ang laman ng utak ko. I tried to push it out of my head at mag-focus na lang kay Althea, but it felt impossible. “Babe, are you okay?" tanong nito, at banayad na hinawakan ang kamay ko. Paulit-ulit akong tumatango at ngumiti. “Yes, I’m fine. Masaya ako na ka
My heart stopped, and my mind raced, realizing na mali ang nasabi ko. Bulong lang ‘yon, pero alam kong narinig ni Althea. Gaya ko, hindi na rin siya gumagalaw; hindi nakakapagsalita, at nanatili lang sa kandungan ko. Then she pushed me away. Hinagilap ang mga saplot niya at tahimik iyong sinuot, at pagkatapos ay hinarap ako.Kung kanina ay gulat ang nakikita ko sa mga mata niya, ngayon ay galit na. Galit na hindi ko alam kung paano pawiin, kung paano mawala.“What did you just say?” Nanginginig ang boses niya na sumabay sa marahas niyang paghinga dahil sa pinipigil na emosyon. Katulad niya, hindi ko na rin halos mahabol ang marahas kong paghinga. Panic rising in my throat. I couldn’t move, couldn’t speak. Gusto kong mag-sorry; gustong magpaliwanag, kaya lang paano? Bilang lalaki, alam kong walang excuse ang ginawa ko—ang sinabi ko. Alam kong nasaktan ko ng sobra si Althea sa puntong ‘to.“I…” Hindi ko magawang ituloy ang sasabihin ko, pero nilapat ko naman ang palad ko sa pisngi na
Walang salita na binuhat ko si Daisy. Nagprotesta siya, nagpumiglas, kasabay ang pakiusap na ibaba siya, but I ignored her. Patuloy ako sa paglalakad, hindi pinapansin ang pakiusap niya na sumabay sa mahinang suntok sa dibdib ko. Nang tumagal ay idiniin naman nito ang kamay niya sa dibdib ko kasabay pa rin ang mahinang paghikbi. Sandali akong napatitig sa kanya. Gusto ko na siyang ibaba at yakapin ng mahigpit, pero ayaw ko namang isipin niya na sinamantala ko ang sitwasyon niya. Maya maya ay ibinaon nito ang mukha sa dibdib ko habang kinukuyumos ang polo ko. Doon niya bunuhos ang galit niya. Ang sama ng loob na dulot ng tarantadong si Vincent. My heart shattered with every sob. Parang tinatadtad ang puso ko sa sakit. Kinakain rin ako ng konsensya ko; hindi sana siya dumanas ng ganito, if I had cherished her feelings from the start. Hindi sana siya nagmahal ng iba at masaktan ng sobra. Nang marating namin ang kotse, agad kong binuksan ang pinto, and gently set her down in the pass
ONSE POVNandito ako sa hospital ngayon for my follow-up checkup. Mula nang ma-ospital ako, naging conscious na ako sa kalusugan ko. Kailangan healthy and fit ako, hindi pwedeng magpabaya dahil hinihintay ko pa si Daisy. Alam kong hindi tama ang maghangad ng masama sa iba, pero umaasa ako—darating ang araw, maghihiwalay din sila.While waiting, I kept myself occupied. Ni-review ko ang mga details ngkaso na hawak ko ngayon. Sa sobrang immerse ko sa ginagawa ko, halos hindi ko na naririnig ang bulungan at tawanan ng mga tao na nandito rin sa waiting area.Then I overheard something that made my heart stop. Napa-angat bigla ang ulo ko, napatingin sa dalawang nurse na dumadaan sa harap ko, mabagal na naglalakad habang nag-uusap tungkol kay Vincent na akala daw nila mabait, pero katulad din pala ng ibang lalaki. “Hindi nga ako makapaniwala. Nagawa niya na magpakasal sa iba. Hindi man lang na konsensya,” one of the nurses whispered.For a moment, naisip kong baka ibang Vincent ang pinag-u
Kanina pa ako nakatayo sa tapat ng hospital lobby, nag-aalangan kasi akong pumasok. Natatakot sa kung ano ang makikita o maririnig ko sa loob. This morning, I called my supervisor to inform her of my resignation. Heto na nga at hawak ko na ang resignation letter ko, ready to be submitted. A part of me wanted to disappear quietly, to leave without facing anyone, but that wasn’t who I was. I wanted to leave this hospital with everything settled—no loose ends, no questions left unanswered.Paulit-ulit muna akong bumuga ng hangin. My trembling hands clenched as I willed myself to move forward. Bukod sa ramdam ko ang bigat ng mga paa ko, ramdam ko rin ang init ng tingin sa akin ng mga katrabaho ko. Imbes nga na bumilis ang paghakbang ko papunta sa office ng supervisor, mas bumagal pa. The moment I stepped inside the office, sumalubong naman sa akin ang tipid na ngiti ng supervisor ko, at mga mata nito ay puno rin ng simpatya. Without a word, she gestured for me the chair across her des
Kahit itinaboy ko na si Vincent, hindi pa rin siya umalis. Paulit-ulit nitong kinatok ang pinto ng kwarto ko. Each one louder and desperate. Sumabay din ang pagtawag niya sa pangalan ko, pleading to open the door.“Daisy, please... let me in. Hindi ako aalis. Kausapin mo ako.”I pressed my hands tighter over my ears. Ayaw ko nang marinig ang pagmamakaawa niya. Ayaw ko nang marinig paliwanag niya. Wala na naman kasi iyong magagawa; kasal na siya sa iba.Patuloy ang pag-agos ng mga luha ko na bumabasa sa unan na yakap ko. It felt like my heart had been shattered into a thousand pieces. Mapakla akong tumawa. Naalala ko rin kasi kung paano na wasak ang puso ko noong bumalik ang Althea sa buhay ni Onse. At ngayon naman, muling nawasak ang puso ko dahil kay Vincent. Ang malas ko. Lahat ng lalaking gusto ko, mahal ko, nawawala sa akin. “Daisy, buksan mo. ‘Wag mong gawin ‘to, please…”Every word he said only deepened the ache. Nagmistulang patalim na humihiwa sa puso ko.Kinagat ko ang nang
Before I could react, he closed the distance between us and wrapped me in a tight embrace, then he said, “surprise.” His voice was laced with excitement and tenderness. Muli na namang nanigas ang katawan ko. Lahat na klase ng emotion ay ramdam ko. Akala ko naubos na ang luha ko kanina, hindi pa pala. Bumabaha na naman ang mga luha na kahit anong pigil ko, pumapatak pa rin. Sumabay din ang pagyugyug ng balikat na para bang lumilindol. Hinahanap ko sa loob-loob ang saya dahil yakap na niya ako; nandito na siya kasama ko, pero wala akong maramdaman na saya—pain and something na hindi ko ma-explain ang bumabalot sa puso ko ngayon. “Surprise…” I tried to steady my voice, but it cracked. I was indeed surprised. Kanina pa lang sa restaurant, na surpresa na ako, at ngayon naman...hindi ko kasi in-expect na darating siya.“Daisy, I missed you.” His arms tightened around me as though he were trying to shield me from everything that had hurt me. And for a fleeting moment, hinayaan kong manati
Hindi ko na kayang tingnan sila. Malapit na ring pumatak ang luha ko na sinusubukan kong pigilin. Ang saya kasi ni Vincent habang kausap ang babae. Ni minsan hindi siya lumingon. Nasa babae lang ang atensyon niya. Sumikip ang dibdib ko; hindi na rin normal ang paghinga ko. Pakiramdam ko malapit na akong mawalan ng malay. Walang salita na tumalikod ako. Ang laki at bilis ng mga hakbang ko. Nabangga ko pa ang mga upuan na nadaanan ko, pero hindi ko pinansin; hindi ko ininda ang sakit. Ang gusto ko ay lumabas bago pa ako mag-collapse. “Besty?” Charmaine’s voice was laced with concern as I pushed my way out of the restaurant. Alam ko namang agad siyang sumunod. Hindi nga niya alam kung ano ang nangyayari; hindi niya alam kung ano—sino ang nakita ko sa loob ng restaurant. Hindi niya alam na nando’n si Vincent dahil nakatalikod kasi sila sa isa’t-isa ni Vincent. I didn’t stop until, makalabas ako ng restaurant. Nang makalabas ay sumuksok ako sa isang sulok malapit sa restaurant where
It had been two weeks since Vincent left for Australia on a business trip with his mother. Sa labing apat na araw na ‘yon ay wala akong ibang ginawa kung hindi ang maghintay, mag-worry, at mag-isip. Ganito ang nararamdaman ko dahil sa loob ng mga araw na ‘yon, he’d only called me four times. At sa apat na beses na iyon, our conversations had been brief, rushed, and ended with him falling asleep halfway through. Naiintindihan ko naman. Tinatanggap ko agad ang mga paliwanag at paghingi niya ng tawad na walang pag-alinlangan. Alam ko naman kasi na pagod siya, at he was busy. His schedule was packed with endless meetings. ‘Yon ang sabi niya, no’ng huling nag-usap kami. At saka, ‘yong time difference kasi, ang clocked out ko ay nine in the evening, past midnight na ‘yon sa Australia. Natural na makatulog talaga siya.Pero ngayon, ewan na. Hindi ko na alam kung dapat ko pa ba siyang intindihin. Dapat ko pa bang tanggapin ng walang reklamo ang mga paliwanag niya na sa tingin ko ay mga excu
I was about to speak, sasagutin ang salitang sandaling nagpagulo ng utak ko, but the sound of a car pulling up interrupted me. Nilingon ko ang pinanggalingan ng tunog na ‘yon, and there it was—Vincent’s car coming to a smooth stop just outside the hospital. Nginitian ko siya. I’m grateful for his impeccable timing, even though my emotions were a tangled mess. Maya maya ay nilingon ko naman si Onse. Sinalubong ang matiim nitong titig sa akin, as if he were bracing himself for what I was about to say. Humugot muna ako ng malalim na buntong-hininga. “Masaya po ako, Sir Onse,” sabi ko sa mahinahon na boses. At saka muling nagpakawala ng buntong-hininga. Na-surprise kasi sa reaction ko ngayon. Dapat kasi ay nag-uumapaw ang saya. Dapat ay excitement ang pinapakita ko, pero hindi ‘e, kalmadong-kalmado ako habang sinasalubong pa rin ang mga mata niya na walang kurap na tumitig sa akin. Ang titig niya, parang ako lang ang nakikita niya. Parang ako lang ang sentro ng mundo niya, at salita
DAISYHindi ako maperme sa kinatatayuan ko. Maya’t maya rin ang pag-check ko sa oras. Kanina ko pa kasi hinihintay si Vincent dito sa lobby ng hospital. Nababagot pero nag-aalala rin ako. He had never been this late before. Mahigit isang oras na, since the time he promised to pick me up. I tried calling him, but hindi niya sinasagot ang tawag ko. I’d sent countless messages, too, but there was still no reply. Two days ago, he had dinner with his family. Ang saya-saya niya habang kinukwento sa akin, his mother and stepfather were finally treating him better. Ang saya ko for him. Nagpasalamat pa nga siya akin dahil nagdilang anghel daw ako. Kaya nga kami lalabas ngayon para e-celebrate ang magandang nangyayari sa buhay niya.Kaya lang medyo naiinis na ako. Nakakapagod maghintay sa taong hindi mo alam kung darating pa ba o hindi na. Ang excitement ko, napapalitan ng impatience. Napabuga na lang ako ng hangin habang mabagal na naglalakad papunta sa waiting area at pabagsak na umupo. My f