‘CEOเลย์ตัน’เขาอ่านชื่อนั้นจบก็แทบอยากบีบโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ให้มันแหลกคามือปัก! “อ๊ะ!”ความจริงหงุดหงิดพุ่งปรี๊ดขึ้นจนเข้ากระแทกแก่นกายใหญ่เข้าไปทีเดียวอย่างแรง!“ใครโทรมาเหรอคะ”“ไม่ใช่คนที่เธอต้องใส่ใจ”“โทรมาเวลานี้อาจจะเป็นพี่พายหรือเปล่าคะ”“ไม่ใช่ ตอนนี้เธอควรจดจ่ออยู่แค่เรื่องของเราก็พอ”แทนที่อีวานจะกดตัดสาย เขากลับเลือกกดรับสาย เขาจะทำให้มันรู้ว่าไม่ควรมายุ่งกับคนของเขาอีก!ปัก ๆ ปัก ๆ“ชอบไหม อยากให้ฉันใส่มันเข้าไปลึก ๆ เลยไหมขนมปัง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม“อ๊ะอื้อ ใส่เข้ามาเลยค่ะ”“ฉันอยากให้ของคุณเข้ามาในตัวฉันทั้งหมด”มือหนายื่นไปบีบเคล้นเต้านมสวยที่ยังคงใหญ่เต็มมือไม่เปลี่ยน ขยับสะโพกถาโถมลงไปแรงเป็นจังหวะให้พอดีกับเธอ ทั้งเธอและเขาต่างก็ประสานกันเป็นหนึ่งเดียว การขยับร่างกายก็เข้ากันอย่างที่หาใครมาแทนไม่ได้“อีวาน อีวานมากกว่านี้ได้โปรดอ๊างง”“อ่าส์ นมเธอแม่งโคตรสวย”อีวานลงไปดูดนมเธอจนขึ้นเป็นไตแข็งสู่ลิ้น เขาขบกัดบริเวณรอบเต้า ทิ้งรอยประทับ เลื่อนขึ้นมาหอมคอ หอมแก้ม และหอมหน้าผากเธอขนมปังโน้มคออีวานให้ลงมาเพื่อที่เธอจะได้จูบเขา ปากอวบอิ่มประกบกับปากบาง จูบรสชาต
งานศพดำเนินมาถึงวันสุดท้าย เป็นวันของการส่งดวงวิญญาณพ่อกับแม่ให้ไปสู่สวรรค์ การจากลาโดยสมบูรณ์..และการทำหน้าที่ลูกในครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะทำได้ พิธีฌาปนกิจเริ่มขึ้นเวลาบ่าย 13:00 ตรง แขกบางคนเริ่มทยอยเข้ามาในงานก็จะเริ่มมาเวลานั้น ซึ่งตอนนี้ก็ประมาณเที่ยงครึ่งแล้ว ขนมปังจัดเรียงของชำร่วยอยู่กับผิงอัน ส่วนอีวานกับพายกำลังไปช่วยกันนำพ่อกับแม่เธอออกมาจากศาลา.. “คุณขนมปังครับ” เลย์ตันเดินมาทักขนมปังพร้อมยื่นซองไปให้เธอ เขาให้ซองช่วยงานเธอทุกครั้งที่มา และนั่นแปลว่าทุกวัน.. “อ๊ะ! สวัสดีค่ะคุณเลย์ตัน เชิญนั่งก่อนนะคะ” ขนมปังรีบยกมือขึ้นไหว้แล้วเชิญให้เขาไปนั่งเก้าอี้ วันนี้เขาก็มาเร็วอีกแล้ว เธอเกรงใจมาก เขาเป็นถึงผู้บริหารเลยนะ “วันนี้ก็ร้องไห้อีกแล้วเหรอครับ” เลย์ตันยื่นผ้าเช็ดหน้าไปซับน้ำตาให้กับเธอน้ำตาเธอไหลเปื้อนทั้งสองแก้ม “เอ่อขอบคุณค่ะ” ขนมปังดึงผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาเอง “เดี๋ยวฉันซักแล้วจะคืนให้นะคะ” “ไม่เป็นไรครับ เก็บไว้ได้เลย” “ฮะ..เอ่อ..” เลย์ตันเดินไปนั่งเก้าอี้ ผิงอันชนไหล่เพื่อนสนิทแล้วถาม “คนนี้มันยังไงกันคะเพื่อน” “อะไร ไม่มี นั่นผู้บริหารเล
ปัง ปัง เสียงพลุถูกยิงขึ้นฟ้าเป็นสัญญาณของการส่งดวงวิญญาณและทำให้ฟ้าเปิดต้อนรับพวกท่าน.. พาย ขนมปัง และเพื่อน ๆ ทุกคนกำลังยืนอยู่ด้านล่างเมรุ ยืนสงบนิ่งส่งดวงวิญญาณพ่อแม่ ขนมปังเดินมาจับมือพาย เงยหน้าขึ้นมองควันสีขาวโพยพุ่งออกมาจากปล่องไฟลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า มีคนเคยบอกว่าถ้าควันของคนที่จากเราไปเป็นสีขาว นั่นแปลว่าไม่มีห่วง พวกเขาได้จากไปอย่างสงบ.. คำพูดของพ่อแม่ที่เคยพูดกับเธอกำลังย้อนกลับมาในความคิด ขนมปังซุกหน้าร้องไห้ในอ้อมกอดอีวาน ‘ลูกรักของม๊าหนูคือความภูมิใจของม๊า’ ‘ลูกสาวป๊าต้องเป็นอินฟลูชื่อดังได้แน่นอน’ เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะไม่มีโอกาสได้เจอ ไม่ได้กอด ไม่ได้บอกรักพ่อกับแม่อีกตลอดไป ที่ผ่านมาชีวิตเธอมีความสุขมาก ไม่เคยนึกภาพตัวเองตอนไม่มีพ่อกับแม่เลย ความจริงที่เธอไม่อยากยอมรับนั่นคือการกลับบ้านไปแล้วไม่เจอพวกท่าน บ้านหลังใหญ่แล้วไงถ้าไม่มีพ่อกับแม่ คนที่เราอยากกลับไปเจอมากที่สุด… พรึบ! “ขนมปัง!!” “คุณขนมปัง!!” “ยัยขนม!!” ร่างบางร้องไห้จนเป็นลมหมดสติ ดีที่อีวานยืนอยู่ด้านหลังคอยประคองเธออยู่ตลอดเวลา จึงรับเธอไว้ในอ้อมแขนได้ทัน เลย์ตันเองที่ย
MTN HOTEL 🏨 ตุบ! อีวานขวาง iPad Promax รุ่นล่าสุดลงที่โต๊ะในห้องประชุมใหญ่ เหล่าพนักงานในที่ประชุมต่างก็ตกใจสะดุ้งเฮือก เหงื่อออกทั้งมือทั้งเท้า นั่งก้มหน้าก้มตาไม่มีใครกล้าสบตาเขาสักคน “มันเรื่องบ้าอะไร!” ตึง! อีวานฟาดมือตบลงที่โต๊ะระบายความโกรธ “อธิบายมา ผ่านมาหนึ่งวันแล้วทำไมยังไม่จัดการ” พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังความโกรธที่แผ่ออกมาจากเจ้านายพนักงานในตำแหน่งใหญ่ถูกเรียกเข้าที่ประชุมตั้งแต่เช้าเพราะการเล่นข่าวเรื่องออกเดต พวกนักข่าวยังเขียนข้อมูลปลุกปั่นไปในทิศทางแง่ลบ คือการว่าร้ายขนมปังจับปลาสองมือ ผู้หญิงสองใจ นั่นมันแจ้งข้อหาหมิ่นประมาทได้เลยด้วย! มีคนเข้าข้างเห็นใจเธอส่วนใหญ่ก็จริง แต่ก็มีคนส่วนน้อยที่เข้ามาต่อว่าด่าทอ ซึ่งร่างบางก็เห็นคอมเมนต์แย่ ๆ พวกนั้นจนทำให้เธอเศร้ากว่าเดิม! “เอ่อ คือ ข่าวถูกปล่อยและแชร์ต่อในหลายแพลตฟอร์ม..” “แล้วทำไมยังปล่อยให้พวกมันเล่นข่าวลือบ้า ๆ นี้ไม่หยุด!” “ทำไมยังไม่รีบจัดการ!” อีวานเดือดดาลสุดขีด หน้าตาถมึงทึงจ้องมองพนักงานไปทีละคนเช้านี้เขาเรียกทุกฝ่ายมาประชุม พวกนักข่าวมันรู้จักเขาน้อยไป ทำเขาได้เต็มที่ แต่มันเลือกแตะต้องเธอ! เขาจ
DARLENE COMPANY 🌸 อีกด้านก็โกรธไม่แพ้กัน เขาไม่ชอบสิ่งที่อยู่นอกเหนือคำสั่ง ทุกอย่างมันควรมาจากที่เขาอนุญาตให้ทำ! แล้วการเล่นข่าวสกปรกในช่วงเวลาที่คนเขาเสียใจมันควรไหมล่ะ! นักข่าวพวกนี้มันคงไม่อยากทำงานต่อแล้วถึงได้กล้าเข้ามายุ่ง เขาจัดให้! ติ๊ด! ตึง! เลย์ตันหยิบรีโมทโปรเจกต์เตอร์กดปิดหน้าแล้วทุบมันกับโต๊ะอย่างแรงจนมันแตกแยกออกจากกันบาดมือชายหนุ่ม “นายท่าน!” บ็อบบี้บอดี้การ์ดหนุ่มซึ่งเป็นมือขวารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อมาพันมือให้เจ้านาย “จัดการให้หมด ลบความคิดเห็นแย่ ๆ ออกจากทุกแพลตฟอร์มเธอให้หมด” “อย่าให้ผมเห็นคอมเมนต์แย่ ๆ แม้แต่คอมเมนต์เดียว!” “ค่ะ ท่านประธานจะดำเนินการส่งฟ้องด้วยไหมคะ”ผู้อำนวยการสาวเอ่ยถาม “ถ้าคุณลิลลี่มีสมองคงไม่ถามออกมา” “ขอ..ขอโทษค่ะ” “แล้วพวกภาพถ่ายก็ให้รวบรวมส่งฟ้องด้วยใช่ไหมครับ” “ต้องให้ผมบอกพวกคุณทุกเรื่องเลยไหมครับ!” เลย์ตันหงุดหงิดสุด ๆ เหมือนทำงานกับพวกคนโง่ “ขออภัยค่ะท่านประธาน พวกเราจะจัดการให้ข่าวแย่ ๆ ของประธานกับยัยนั่นหายไปค่ะ” “ยัยนั่น?” “คุณเรียกใครว่ายัยนั่น” “ขอโทษค่ะ ฉันหมายถึงคุณขนมปัง” “ให้ทีมคุณเขียนแต่เรื่องดี ๆ
เรื่องข่าวลือต่าง ๆ ที่ผ่านมาสองวันถูกกำจัดให้หายไปทุกแพลตฟอร์ม อย่างกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะทุกครั้งที่มีคนพยายามปลุกปั่นเขียนข่าวขึ้นมาใหม่ ใส่สีตีไข่เขียนเรื่องขนมปังนอกจากเรื่องความรัก จะถูกระบบการตรวจสอบคุมเข้มของบริษัทอีวานกับเลย์ตันรีพอร์ตไม่พอยังส่งฟ้องจนพวกชาวเน็ตกลัวไม่กล้าต่อกรด้วยทำได้แค่เมาท์ปากเปล่ากับการพิมพ์ข้อความส่วนตัวคุยกันแต่ในสัปดาห์หน้าทุกคนจะได้หัวข้อในการเขียนข่าว ถกข่าว เพราะเลย์ตันเตรียมตัวเปิดเผยคนที่เป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ให้แบรนด์ดาลีน…‘ตักตวงความสุขให้มากที่สุด เพราะหลังจากนี้จะมีแต่การเสียน้ำตา’Keeps cafe ☕️ขนมปังชวนอีวานมาคาเฟ่แถวบ้าน เป็นคาเฟ่ที่เธอชอบมานั่งเล่นกินขนมเค้กเวลาเครียด ๆ เธอสั่งขนมมาเต็มโต๊ะ“กินหมดไหมสั่งมาสี่ห้าอย่าง”“คุณก็ช่วยฉันกินหน่อยสิ”“ไม่เอา ฉันไม่ชอบกินขนม”อีวานส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง เขาไม่ชอบทานขนมหวาน ช็อกโกแลต วิปครีม เนย น้ำตาล แค่เห็นก็อยากหันหน้าหนี“ลองชิมจะติดใจ”“ไม่เอา”“หนึ่งคำ นะคะ หนึ่งคำเอง”ขนมปังใช้ช้อนตักเค้กครีมสดท็อปปิ้งด้วยสตรอว์เบอร์รี่ผ่าซีกอยู่ด้านบน“คำเดียวเท่านั้นนะ”“ค่ะ อั้มม”!! หวา
Italy 🇮🇹 อีวานกับขนมปังเดินทางด้วยไพรเวทเจ็ทส่วนตัวของสายการบินไทยเพื่อนสนิท (เจริค) เมื่อมาถึงอิตาลีเขาพาเธอพักที่โรงแรมก่อนเพราะต้องแวะไปจัดการปัญหาที่สำนักงานกฎหมาย“เธอรออยู่โรงแรมก่อนนะ”“ขอไปด้วยไม่ได้เหรอคะ ที่ ๆ คุณจะไปมันเป็นความลับมากเลยเหรอคะ” ช่วงนี้เธออาจจะขอเขามากไป แต่เพราะเธอไม่อยากห่างจากอีวานเลยจริง ๆ“…”“ไม่ใช่ความลับ มันก็แค่เรื่องที่เข้ามาตอกย้ำตัวฉันในอดีตซ้ำไปซ้ำมา”“ถามได้ไหมคะ คนนั้นเป็นแม่คุณหรือเปล่า”“อืม เธอคนนั้นเป็นแม่ฉัน” แววตาของเขามันสั่นไหว ความเศร้าทั้งหมดถูกส่งออกมาทางสายตา เขาคงเจ็บปวดมากเรื่องแม่ขนมปังเดินเข้าไปกอดอีวาน เธอตบหลังเขาเบา ๆ “ไม่ว่าการตัดสินใจของคุณจะเป็นแบบไหน แต่จงเลือกทางที่ตัวเองจะไม่เจ็บปวดหัวใจนะคะ”“สิ่งสำคัญคือความรู้สึกของคุณ”“อืม วันนี้ฉันจะไปจัดการจบเรื่องที่มันผูกมัดฉันติดอยู่ในอดีต” อีวานกอดตอบเธอเขาเคยคิดว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาทำให้เขารู้สึกดีได้ เคยคิดว่าตัวเองจะเกลียดผู้หญิงทุกคน และเคยคิดว่าตัวเองจะไม่มีวันรักใครได้…‘ฉันเริ่มอยากลองใช้คำว่า..รักกับเธอแล้วสิ’แต่เขาจะมีโอกาสได้บอกเธอไหม เพราะกำลังมีพายุล
“พวกมึงมาทำอะไรในบ้านกูเนี่ย???”“งานล่าสัตว์ เริ่มมันสัปดาห์นี้เลย”“ว่าไงนะ!”คฤหาสน์ตระกูลมาร์ติเนซ 🦄หัวโจกในการนัดรวมตัวเพื่อน ๆ ในแก๊งบรูทิช คือเรนเดล หลังจากเมื่อวานที่เขาได้เห็นเพื่อนเจอเรื่องอะไรมาบ้าง ทั้งความเศร้าเสียใจในอดีต ความรู้สึกโดดเดี่ยวในการถูกแม่ทอดทิ้ง และการไร้ที่พึ่งพาจากครอบครัว เวลาแบบนี้พวกเขาซึ่งเป็นเพื่อนก็ควรจะมาอยู่เคียงข้าง และเขาอยากทำให้เพื่อนยอมรับความรู้สึกตัวเองก่อนจะสายไป สิ่งที่ทำให้อีวานมีความสุขและได้รวมตัวกันอย่างแนบเนียน การใช้ข้ออ้างเป็นงานล่าสัตว์กลุ่มประจำปีดูสมเหตุผลที่สุดถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะต้องผิดนัดทะเลาะคนที่รอคอยให้เขากลับไปหา แต่ยังไงเธอคนนั้นก็ไม่เคยหายไปไหนอยู่แล้ว..จะปล่อยให้รอไปอีกสักหน่อยคงไม่เป็นอะไร...“หมายถึงงานล่าสัตว์ของกลุ่มเราในสองเดือนหน้า?”“เออ สองเดือนหน้าพวกกูไม่ว่าง เลื่อนมาเป็นสัปดาห์นี้แทนนะ”เรนเดลเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน ต่อไปก็ให้เพื่อนหาคำพูดดี ๆ ที่ทำให้อีวานเชื่อ พร้อมหันไปสะกิดไหล่เพื่อนซี้อย่างลูเซียโน่ และคาดหวังว่า‘เรื่องแค่นี้มึงคงทำได้นะเพื่อน’“ไม่ว่าง? เหรอ..” อีวานใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม“เออใช่ กูต้อ
ทุกคนเปลี่ยนไปขึ้นรถกอล์ฟที่มีบอดี้การ์ดอีวานรอขับให้เพื่อพาไปยังสนามฝึกอาวุธ สามสาวค่อนข้างตื่นเต้น ผิดกลับอีวาน เจริค ที่กังวลและเป็นห่วงคนของตัวเอง ที่ไม่ต้องห่วงเนเรียเพราะเธอก็รู้ความลับในการล่าสัตว์ของทั้งหกหนุ่มอยู่แล้ว ถึงเธอจะสนิทกับอีวานมากกว่าใครแต่ก็รู้จักอีกห้าคนที่เหลือ ตระกูลมหาอำนาจที่ใครต่อใครต่างเกรงกลัวเส้นทางชีวิตพวกเราต่างก็ถูกกดดันอย่างหนัก และแบกรับอะไรมากมายมาตั้งเด็ก..5 ปีก่อน..คืองานล่าสัตว์นี้มีมาประมาณเจ็ดปีได้แล้ว เป็นความคิดของเรนเดลกับลูเซียโน่ที่เอ่ยชวนเพื่อนหากิจกรรมสนุก ๆ ทำร่วมกัน ก็หาอะไรฆ่าเวลาเล่น.. โดยเลือกสถานที่เป็นพื้นที่ของตระกูลอีวานที่คฤหาสน์อยู่ติดภูเขา และด้านหลังคฤหาสน์ซึ่งก็ไกลพอสมควรเป็นโซนล่าสัตว์ที่ปู่อีวานมีเป็นทุนเดิม แน่นอนว่าทุกอย่างกลายเป็นของอีวานสองปีแรกก็ดูเป็นการล่าสัตว์ปกติ เพราะพวกเขาก็แค่ยิงนก ยิงกระต่าย ยิงกวาง และสัตว์ตัวใหญ่ขึ้นมาหน่อยก็เป็นเพียงหมูป่า แต่เมื่อพวกเขาอายุครบ 22 ปี การล่าสัตว์ก็มีรูปแบบเปลี่ยนไป มันรุนแรงและโหดร้ายสำหรับคนธรรมดา “เป็นไงความคิดของกูสองคน” เรนเดลเอ่ยถามเพื่อนที่เหลือ“กูเอาด้วย”“ไ
ก่อนจะปล่อยให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้คาร์ลเตอร์ที่เงียบมาตลอดจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาบ้าง“ไอ้เรนมึงมีแผนอะไรก็พูดออกมาเลย อย่าดึงเชิงนาน”“กูรำคาญ” “วันนี้มึงแม่งน่าหงุดหงิดจริง ๆ”ลูเซียโน่ซ้ำเติมต่อ เพราะความรู้สึกผิดกำลังทำงานแล่นพล่านอยู่ในจิตใจ ยังไงผู้หญิงตรงหน้าเขาก็คือคนรักเพื่อน ความปากไว (ปากหมา) มันยั้งไม่ทัน “ไปยืนไกล ๆ กู” ลูเซียโน่ผลักเรนเดล“อ้าวทิ้งกันได้ลงนะเพื่อนรัก”“ใครเพื่อนรักมึง!”ลูเซียโน่เดินหนีไปยืนข้างเจริค เขาไม่น่าขาดสติเกินไปเลย เพราะคิดถึงแค่เรื่องสนุกที่จะได้ทำมากเกินไป“ยังเงียบอีก ปากมึงอยากอมลูกปืนแทนเหรอวะเพื่อน”คาร์ลเตอร์หันไปด่ากราดใส่เรนเดล เขาจับจุดได้ว่านี่คงเป็นหนึ่งในความสนุกของเรนเดล หรืออาจจะต้องการลองใจอีวานเรื่องขนมปัง ???“นาน ๆ ทีได้เห็นพวกมึงด่ากัน”“มันก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ”“แล้วก็ได้เห็นด้วยว่า อีวานคนเย็นชาไร้หัวใจเป็นบ้าเพราะน้องขนาดไหน”“ไอ้เรนเดล..” อีวานกัดฟันพูด ไม่ได้โกรธหรืออะไร แค่ไม่ชอบใจที่เรนเดลเลือกใช้วิธีแบบนี้ ถ้าเขาเผลอทำอะไรรุนแรงขึ้นมาจะยังทำไง!!!อีวานหันมามองร่างบางที่กอดแขนเขาเอาไว้แน่น ลูบหัวเธอเชิงบอกว่าสถานก
“น้องอยากจะไป จะห้ามน้องทำไม ขนมปังไม่ต้องไปไหนครับ พี่อนุญาตให้เข้าร่วมงานล่าสัตว์ในครั้งนี้”“ไอ้เรนเดล!”อีวานกำลังรู้สึกโมโหการกระทำของเพื่อน มันจะมากเกินไปแล้วนะ“สรุปมันเป็นงานล่าสัตว์แบบไหนกันแน่คะ แล้วคุณจะไปโกรธพี่เขาทำไม ถ้าแค่ไม่อยากให้ฉันไปด้วย งั้นฉันไม่ไปก็ได้ค่ะ”“แต่อย่ามาทะเลาะกันเพราะฉันเลยนะคะ ฉันรู้สึกไม่ดี” น้ำเสียงความน้อยใจมาเต็ม มีเหรอที่อีวานจะกล้าปล่อยผ่าน พอเธอจะเดินหนีก็คว้าแขนเธอเอาไว้“ไม่ใช่อย่างนั้นขนมปัง” อีวานหันมาพูดเสียงเบาลง แต่จะให้เขาบอกว่างานล่าสัตว์ที่กลุ่มเขาชอบทำคือการลงโทษพวกที่หักหลัง แล้วไหนจะมีตอนที่พวกเขาจะต่อสู้กันเองอีก มันดูเป็นกิจกรรมปกติสำหรับกลุ่มเขา แต่เธอผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะมาเข้าร่วมไม่ได้“งานล่าสัตว์กลุ่มเรามันค่อนข้างยากและอันตรายไม่ได้เหมือนงานล่าสัตว์ทั่วไปน่ะครับ”“อีวานมันเป็นห่วงขนมปังถึงไม่อนุญาตให้ไป” คาร์ลเตอร์อธิบายให้เธอฟัง“งั้นเปลี่ยนสักปีไหมล่ะ ลองล่าสัตว์แค่สัตว์สักปี..” เคอร์วินเสนอให้เปลี่ยนรูป“ไม่ได้! จะมาเปลี่ยนไม่ได้” ลูเซียโน่ปฏิเสธเสียงแข็ง เพราะงานล่าสัตว์นี้เป็นสิ่งที่ลูเซียโน่ชอบที่สุด การได้ปลดปล่อ
“พวกมึงมาทำอะไรในบ้านกูเนี่ย???”“งานล่าสัตว์ เริ่มมันสัปดาห์นี้เลย”“ว่าไงนะ!”คฤหาสน์ตระกูลมาร์ติเนซ 🦄หัวโจกในการนัดรวมตัวเพื่อน ๆ ในแก๊งบรูทิช คือเรนเดล หลังจากเมื่อวานที่เขาได้เห็นเพื่อนเจอเรื่องอะไรมาบ้าง ทั้งความเศร้าเสียใจในอดีต ความรู้สึกโดดเดี่ยวในการถูกแม่ทอดทิ้ง และการไร้ที่พึ่งพาจากครอบครัว เวลาแบบนี้พวกเขาซึ่งเป็นเพื่อนก็ควรจะมาอยู่เคียงข้าง และเขาอยากทำให้เพื่อนยอมรับความรู้สึกตัวเองก่อนจะสายไป สิ่งที่ทำให้อีวานมีความสุขและได้รวมตัวกันอย่างแนบเนียน การใช้ข้ออ้างเป็นงานล่าสัตว์กลุ่มประจำปีดูสมเหตุผลที่สุดถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะต้องผิดนัดทะเลาะคนที่รอคอยให้เขากลับไปหา แต่ยังไงเธอคนนั้นก็ไม่เคยหายไปไหนอยู่แล้ว..จะปล่อยให้รอไปอีกสักหน่อยคงไม่เป็นอะไร...“หมายถึงงานล่าสัตว์ของกลุ่มเราในสองเดือนหน้า?”“เออ สองเดือนหน้าพวกกูไม่ว่าง เลื่อนมาเป็นสัปดาห์นี้แทนนะ”เรนเดลเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน ต่อไปก็ให้เพื่อนหาคำพูดดี ๆ ที่ทำให้อีวานเชื่อ พร้อมหันไปสะกิดไหล่เพื่อนซี้อย่างลูเซียโน่ และคาดหวังว่า‘เรื่องแค่นี้มึงคงทำได้นะเพื่อน’“ไม่ว่าง? เหรอ..” อีวานใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม“เออใช่ กูต้อ
Italy 🇮🇹 อีวานกับขนมปังเดินทางด้วยไพรเวทเจ็ทส่วนตัวของสายการบินไทยเพื่อนสนิท (เจริค) เมื่อมาถึงอิตาลีเขาพาเธอพักที่โรงแรมก่อนเพราะต้องแวะไปจัดการปัญหาที่สำนักงานกฎหมาย“เธอรออยู่โรงแรมก่อนนะ”“ขอไปด้วยไม่ได้เหรอคะ ที่ ๆ คุณจะไปมันเป็นความลับมากเลยเหรอคะ” ช่วงนี้เธออาจจะขอเขามากไป แต่เพราะเธอไม่อยากห่างจากอีวานเลยจริง ๆ“…”“ไม่ใช่ความลับ มันก็แค่เรื่องที่เข้ามาตอกย้ำตัวฉันในอดีตซ้ำไปซ้ำมา”“ถามได้ไหมคะ คนนั้นเป็นแม่คุณหรือเปล่า”“อืม เธอคนนั้นเป็นแม่ฉัน” แววตาของเขามันสั่นไหว ความเศร้าทั้งหมดถูกส่งออกมาทางสายตา เขาคงเจ็บปวดมากเรื่องแม่ขนมปังเดินเข้าไปกอดอีวาน เธอตบหลังเขาเบา ๆ “ไม่ว่าการตัดสินใจของคุณจะเป็นแบบไหน แต่จงเลือกทางที่ตัวเองจะไม่เจ็บปวดหัวใจนะคะ”“สิ่งสำคัญคือความรู้สึกของคุณ”“อืม วันนี้ฉันจะไปจัดการจบเรื่องที่มันผูกมัดฉันติดอยู่ในอดีต” อีวานกอดตอบเธอเขาเคยคิดว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาทำให้เขารู้สึกดีได้ เคยคิดว่าตัวเองจะเกลียดผู้หญิงทุกคน และเคยคิดว่าตัวเองจะไม่มีวันรักใครได้…‘ฉันเริ่มอยากลองใช้คำว่า..รักกับเธอแล้วสิ’แต่เขาจะมีโอกาสได้บอกเธอไหม เพราะกำลังมีพายุล
เรื่องข่าวลือต่าง ๆ ที่ผ่านมาสองวันถูกกำจัดให้หายไปทุกแพลตฟอร์ม อย่างกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะทุกครั้งที่มีคนพยายามปลุกปั่นเขียนข่าวขึ้นมาใหม่ ใส่สีตีไข่เขียนเรื่องขนมปังนอกจากเรื่องความรัก จะถูกระบบการตรวจสอบคุมเข้มของบริษัทอีวานกับเลย์ตันรีพอร์ตไม่พอยังส่งฟ้องจนพวกชาวเน็ตกลัวไม่กล้าต่อกรด้วยทำได้แค่เมาท์ปากเปล่ากับการพิมพ์ข้อความส่วนตัวคุยกันแต่ในสัปดาห์หน้าทุกคนจะได้หัวข้อในการเขียนข่าว ถกข่าว เพราะเลย์ตันเตรียมตัวเปิดเผยคนที่เป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์ให้แบรนด์ดาลีน…‘ตักตวงความสุขให้มากที่สุด เพราะหลังจากนี้จะมีแต่การเสียน้ำตา’Keeps cafe ☕️ขนมปังชวนอีวานมาคาเฟ่แถวบ้าน เป็นคาเฟ่ที่เธอชอบมานั่งเล่นกินขนมเค้กเวลาเครียด ๆ เธอสั่งขนมมาเต็มโต๊ะ“กินหมดไหมสั่งมาสี่ห้าอย่าง”“คุณก็ช่วยฉันกินหน่อยสิ”“ไม่เอา ฉันไม่ชอบกินขนม”อีวานส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง เขาไม่ชอบทานขนมหวาน ช็อกโกแลต วิปครีม เนย น้ำตาล แค่เห็นก็อยากหันหน้าหนี“ลองชิมจะติดใจ”“ไม่เอา”“หนึ่งคำ นะคะ หนึ่งคำเอง”ขนมปังใช้ช้อนตักเค้กครีมสดท็อปปิ้งด้วยสตรอว์เบอร์รี่ผ่าซีกอยู่ด้านบน“คำเดียวเท่านั้นนะ”“ค่ะ อั้มม”!! หวา
DARLENE COMPANY 🌸 อีกด้านก็โกรธไม่แพ้กัน เขาไม่ชอบสิ่งที่อยู่นอกเหนือคำสั่ง ทุกอย่างมันควรมาจากที่เขาอนุญาตให้ทำ! แล้วการเล่นข่าวสกปรกในช่วงเวลาที่คนเขาเสียใจมันควรไหมล่ะ! นักข่าวพวกนี้มันคงไม่อยากทำงานต่อแล้วถึงได้กล้าเข้ามายุ่ง เขาจัดให้! ติ๊ด! ตึง! เลย์ตันหยิบรีโมทโปรเจกต์เตอร์กดปิดหน้าแล้วทุบมันกับโต๊ะอย่างแรงจนมันแตกแยกออกจากกันบาดมือชายหนุ่ม “นายท่าน!” บ็อบบี้บอดี้การ์ดหนุ่มซึ่งเป็นมือขวารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อมาพันมือให้เจ้านาย “จัดการให้หมด ลบความคิดเห็นแย่ ๆ ออกจากทุกแพลตฟอร์มเธอให้หมด” “อย่าให้ผมเห็นคอมเมนต์แย่ ๆ แม้แต่คอมเมนต์เดียว!” “ค่ะ ท่านประธานจะดำเนินการส่งฟ้องด้วยไหมคะ”ผู้อำนวยการสาวเอ่ยถาม “ถ้าคุณลิลลี่มีสมองคงไม่ถามออกมา” “ขอ..ขอโทษค่ะ” “แล้วพวกภาพถ่ายก็ให้รวบรวมส่งฟ้องด้วยใช่ไหมครับ” “ต้องให้ผมบอกพวกคุณทุกเรื่องเลยไหมครับ!” เลย์ตันหงุดหงิดสุด ๆ เหมือนทำงานกับพวกคนโง่ “ขออภัยค่ะท่านประธาน พวกเราจะจัดการให้ข่าวแย่ ๆ ของประธานกับยัยนั่นหายไปค่ะ” “ยัยนั่น?” “คุณเรียกใครว่ายัยนั่น” “ขอโทษค่ะ ฉันหมายถึงคุณขนมปัง” “ให้ทีมคุณเขียนแต่เรื่องดี ๆ
MTN HOTEL 🏨 ตุบ! อีวานขวาง iPad Promax รุ่นล่าสุดลงที่โต๊ะในห้องประชุมใหญ่ เหล่าพนักงานในที่ประชุมต่างก็ตกใจสะดุ้งเฮือก เหงื่อออกทั้งมือทั้งเท้า นั่งก้มหน้าก้มตาไม่มีใครกล้าสบตาเขาสักคน “มันเรื่องบ้าอะไร!” ตึง! อีวานฟาดมือตบลงที่โต๊ะระบายความโกรธ “อธิบายมา ผ่านมาหนึ่งวันแล้วทำไมยังไม่จัดการ” พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังความโกรธที่แผ่ออกมาจากเจ้านายพนักงานในตำแหน่งใหญ่ถูกเรียกเข้าที่ประชุมตั้งแต่เช้าเพราะการเล่นข่าวเรื่องออกเดต พวกนักข่าวยังเขียนข้อมูลปลุกปั่นไปในทิศทางแง่ลบ คือการว่าร้ายขนมปังจับปลาสองมือ ผู้หญิงสองใจ นั่นมันแจ้งข้อหาหมิ่นประมาทได้เลยด้วย! มีคนเข้าข้างเห็นใจเธอส่วนใหญ่ก็จริง แต่ก็มีคนส่วนน้อยที่เข้ามาต่อว่าด่าทอ ซึ่งร่างบางก็เห็นคอมเมนต์แย่ ๆ พวกนั้นจนทำให้เธอเศร้ากว่าเดิม! “เอ่อ คือ ข่าวถูกปล่อยและแชร์ต่อในหลายแพลตฟอร์ม..” “แล้วทำไมยังปล่อยให้พวกมันเล่นข่าวลือบ้า ๆ นี้ไม่หยุด!” “ทำไมยังไม่รีบจัดการ!” อีวานเดือดดาลสุดขีด หน้าตาถมึงทึงจ้องมองพนักงานไปทีละคนเช้านี้เขาเรียกทุกฝ่ายมาประชุม พวกนักข่าวมันรู้จักเขาน้อยไป ทำเขาได้เต็มที่ แต่มันเลือกแตะต้องเธอ! เขาจ
ปัง ปัง เสียงพลุถูกยิงขึ้นฟ้าเป็นสัญญาณของการส่งดวงวิญญาณและทำให้ฟ้าเปิดต้อนรับพวกท่าน.. พาย ขนมปัง และเพื่อน ๆ ทุกคนกำลังยืนอยู่ด้านล่างเมรุ ยืนสงบนิ่งส่งดวงวิญญาณพ่อแม่ ขนมปังเดินมาจับมือพาย เงยหน้าขึ้นมองควันสีขาวโพยพุ่งออกมาจากปล่องไฟลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า มีคนเคยบอกว่าถ้าควันของคนที่จากเราไปเป็นสีขาว นั่นแปลว่าไม่มีห่วง พวกเขาได้จากไปอย่างสงบ.. คำพูดของพ่อแม่ที่เคยพูดกับเธอกำลังย้อนกลับมาในความคิด ขนมปังซุกหน้าร้องไห้ในอ้อมกอดอีวาน ‘ลูกรักของม๊าหนูคือความภูมิใจของม๊า’ ‘ลูกสาวป๊าต้องเป็นอินฟลูชื่อดังได้แน่นอน’ เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะไม่มีโอกาสได้เจอ ไม่ได้กอด ไม่ได้บอกรักพ่อกับแม่อีกตลอดไป ที่ผ่านมาชีวิตเธอมีความสุขมาก ไม่เคยนึกภาพตัวเองตอนไม่มีพ่อกับแม่เลย ความจริงที่เธอไม่อยากยอมรับนั่นคือการกลับบ้านไปแล้วไม่เจอพวกท่าน บ้านหลังใหญ่แล้วไงถ้าไม่มีพ่อกับแม่ คนที่เราอยากกลับไปเจอมากที่สุด… พรึบ! “ขนมปัง!!” “คุณขนมปัง!!” “ยัยขนม!!” ร่างบางร้องไห้จนเป็นลมหมดสติ ดีที่อีวานยืนอยู่ด้านหลังคอยประคองเธออยู่ตลอดเวลา จึงรับเธอไว้ในอ้อมแขนได้ทัน เลย์ตันเองที่ย