"You look..." Panimula ni Dr. Orene nang makarating ako sa restaurant. "... haggard?"
I frowned as I sat down in front of him. Kinuha ko naman ang juice na nasa harapan ko at ininom na lang iyon dahil sa uhaw na nararamdaman ko. "I seriously am."
He warmly smiled. "It means you're doing great in your job."
I also smile and shake my head. "Yeah, I guess so?"
He chuckled as he called a waiter. "May gusto ka bang orderin." Tanong niya sa akin.
"Anything would be okay." Maikling sagot ko at muling uminom ng juice.
He nodded and stated our orders at the waiter. Nang makaalis na ito ay muling humarap sa akin si Dr. Orene na siyang agad kong tinanong.
"So what seems to be the problem? At biglaan po ang pagpunta niyo rito." Panimula ko.
Napabuntong hininga naman siya at pinagsiklop ang sariling mga kamay sa mesa bago tumingin sa akin nang diretso. "I have a work for you."
My eyebrows furrowed together. I tilt my head a little before asking him again. "What kind of work?"
"Tungkol lang din ito sa trabaho mo, kaya siguradong hindi ka naman mahihirapan." Then he paused. "Sana nga hindi." Dugtong niya na nakapagpatawa sa akin.
"Okay?" I hesitantly said. "Can you give me more details about it?"
He nodded then gently lean at the side. May kinuha itong suitcase tsaka ito binuksan. I patiently waited as he pulled out a folder. Nilapag naman niya iyon sa mesa at tinulak iyon papalapit sa akin.
I reluctantly took it and opened it. Buong akala ko ay normal na papeles lang ito o kung ano pa man, ngunit isa itong impormasyon sa isang tao.
"That's your new patient." Rinig kong sabi ng kaharap ko na agad kong ikinatingala.
Tinignan ko lang siya ng ilang segundo bago muling magsalita. "So..." Panimula ko. "Where is he? Kailan siya ililipat sa---"
"Nasa Gordon Mental Hospital siya." Pagputol niya sa akin. "And he won't be leaving there that's for sure. It's too risky to transfer him."
Nilapag ko naman ang folder at sinandal ang magkabilang kamay roon. "And you're saying..."
He nodded. "Yes, ikaw ang pupunta sa kaniya."
I froze and try to process the whole thing. Nang magising na ako sa reyalidad ay doon na ako nakapag-react. "Ha? Pero bakit ako pa? You guys, in your hospital, has a lot of great doctors in there. Nandoon lang din naman siya, kaya bakit lalayo pa kayo para makahanap ng magpapagaling sa kaniya?"
Is not that I'm complaining because of having a new patient, it just doesn't make any sense. Pwede rin naman si Dr. Orene na mismo ang magpagaling sa pasyenteng iyon dahil hindi mo maipagkakaila ang galing nito sa trabaho, kaya bakit kailangang puntahan pa ako rito para ipaalam sa akin ito?
"You know you're the one who I trusted the most when it comes in this situation." He softly said. "At tsaka sinubukan na namin lahat, maraming doctor na ang tumingin sa pasyenteng ito."
"Pero?" Paghingi ko ng katuloy sa sasabihin niya.
"Unfortunately, it didn't end well. He's too strong and uncontrollable. Namomoblema pa kami minsan na kailangan pa ng mga security ang mga doctor niya bago siya kausapin ng kahit ilang minuto lang. He either plays with them or hurt them. And because of that, many of our doctors rejected the offer. Kahit na malaking halaga ang ibibigay sa kanila, pero takot pa rin talaga ang nangunguna." Then he sighed. "I also tried, but same result as everyone."
I shiver. "So... Kung baga, ako naman ipapalapa niyo doon?" Biro ko na may kaunting halo ng katotohanan.
Dr. Orene grimm. "You can put it that way if you want."
I swallowed and I was about to say something again when our food has come. Nang maihanda na ang kakainin namin ay muling umalis ang waiter kaya napabalik kami sa usapan.
"Pupunta ako doon para sa pasyenteng ito? Pero paano mga trabaho ko rito?" Tanong ko sa kaharap.
"I already talked to your head doctor. Nakausap na rin niya ang head ng hospital. And they are willing to send you there. Ang mga trabaho at pasyenteng maiiwan mo ay ibibigay sa ibang mga doctor na kasama mo, so you don't have to worry. Kailangan mo lang ay magfocus sa iisang pasyente lamang."
Iisang pasyente?
For the next days, weeks, months, or even years, my life will cycle with only that patient?
Hindi naman ako umimik at napatingin na lamang ako sa folder na binigay niya sa akin. Kinuha ko muli iyon at binasa ang nilalaman nito. It's mostly about just some basic info about the patient. Too basic that it is enough to be mysterious. Kahit picture nito ay wala.
"Cypher Infierno?" Basa ko sa pangalan ng pasyente. What the---? Hindi ko pa nakikilala 'yong tao pero pangalan pa lang parang alagad na ni Satanas. Who would have a surname Infierno? No offense if you have one though.
Dr. Orene hummed in response. "That's him. As you noticed that our information about him is very limited." I nodded while still looking at the info. "Pero iyan lang talaga ang nakuha namin. You'll get to know him more if you meet him."
I sighed. "What's his illness?" I asked as I gaze the doctor in front of me.
"Schizophrenia." He grimmly answered.
I groaned. "Dr. Orene, are you punishing me or something? Wala pa akong nahahawakang pasyente na ganiyan kalala ang sakit."
He slightly smiled. "Well you have one now."
I groaned exhaustedly again.
Great. A patient with Schizophrenia? It's a very difficult illness. And there's no way how to prevent this except for treatment plans, which will be a challenge for sure.
Hindi na nakakapagtaka kung bakit hirap na hirap sila sa pasyenteng ito. The illness can be unpredictable. Pero bakit ako pa talaga? Wala akong experience sa paghawak ng ganitong klaseng pasyente.
I startled when I felt Dr. Orene held my hand. I looked at him as he soften his features to comfort me. "Pansamantala lang Elli. Hindi kita ipipilit hanggang dulo. Kapag may nangyareng masama o kapag sumuko ka na sa pasyenteng ito, hindi ako magdadalawang isip na pabalikin ka rito. But at least, just try. You're my only hope for this."
I looked at those sincere eyes and I can't help but remember my parents. Kahit na nasa legal na edad na ako nang mawala sila, hindi ko pa rin maiwasan ang mangulila. But this man in front of me, help me achieve what I have right now. Siya rin ang dahilan kung bakit mas naging responsable at disiplina ako pagdating sa trabaho. Siya rin ang tumatayo kong magulang. Now tell me, how I can resist this man who entirely save my insanity. Damn it.
I deeply sighed. "Fine, I accept the offer."
He widely smiled and tightened his grip at my hands one last time before letting it go. "Thank you." Then he gestured the food and we started to have our dinner while still having the same discussion.
"Many people will help you there Elli. Isa na ako doon kaya wala ka dapat masyadong ipag-alala. The hospital also provided you an apartment to stay in habang nandoon ka." Paalala muli niya.
I slowly nodded as I shove a strip of steak in my mouth. I glanced again at the folder. "What does the patient look like?"
Dr. Orene pause for a moment and drink the champagne he ordered before answering. "He might be look like your type." Then he grinned.
I glared at him. "Tito Orene." I say warningly.
Pero tinawanan lamang ako nito sa pinakita kong reaksyon na nakapagpairap sa akin.
"Young man..." Natatawang turan niya sa akin. "It's been awhile since you called me 'Tito Orene'."
I frowned as I ate another sliced steak. Minsan ko lang kasi tawagin si Tito--- argh, Dr. Orene na 'Tito'. I usually just call him that nickname when I'm serious or annoyed by him. Kahit naman may katandaan na ito ay nagfe-feeling bagets ito kung minsan.
At lingid din sa kaalaman ng karamihan na hindi ako straight katulad ng iba regarding sa sexuality ko. Hindi naman ako open tungkol doon at hindi ko rin naman tinatago iyon. I just keep myself low-key and simple.
"But seriously..." Muling sabi ni Dr. Orene kaya napaangat ang tingin ko sa kaniya. "Baka mapalambot mo ang isang iyon katulad ng iba mong mga pasyente." At ngumisi nanaman ito.
I groaned. "Yeah right." I just said which made him chuckled again.
"Kaya nga kinuha kita eh. You usually can tame wild patients, might as well tame the beast."
Isa sa mga nagiging bansag sa akin ng karamihan, kahit sino sa mga pasyente ko ay nagiging maamo pagdating daw sa akin. But I just make sure that my patients trust me. Katulad na lang ni Lolo Luppe dahil sa tiwala nito sa akin. At isa rin daw ang bonus sa pagkakaroon ko ng maamong mukha. I admit it, my features are too feminine, even my body. Hindi rin ako katangkaran, hindi katulad ng ibang mga lalakeng nakakasama ko sa trabaho. Kaya kadalasan ay napagkakamalan akong babae o 'di kaya ay tumatalon na sila sa konklusyon na isa akong binabae.
Kaya sino ba ako na para itanggi iyon? Hindi pa ako nagsusuot ng kung anong pambabae ay napagkakamalan na mismo ako na babae? I have a fairly light skin tone. My whole face is literally small just like a girl. I have a chocolate brown eyes, button nose, and round lips.
Argh. It's mostly an disadvantage to be honest. Lalo na noon ay suki ako ng bullying at harassment sa paaralan. But good thing I survived those kind of stuffs. Nang magsimula na akong magtrabaho at nakita ng mga tao ang sipag ko, I able to gain their respect. But however some were still trying to hook up with me, which I mostly avoid it. It's not that, I don't want to have a happy love life or something, but I believe that it is too early for me?
Yeah right self, you're already 26 years old, and still not ready to be in a relationship?
Well, I guess I just haven't found someone that catches my attention yet. Therefore I'll just concentrate on my work to have a better life.
"You may start packing your stuffs." Sabi ni Dr. Orene nang makasakay na kami sa sasakyan niya. Nagpresinta kasi ito na ihatid ako nang matapos kami kumain. "Sa makalawa ay aalis na rin tayo."
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nito. "Huh? Agad agad?"
He raised an eyebrow to me. "Yes young man. Since the head of the hospital already approved to it, I think there's no more reason to stay here any longer." Then he started the engine of the car and start to drive. "If you're worrying about your work, you still have time for that tomorrow."
I sighed and nodded. Napatingin na lang ako sa labas ng bintana ng sasakyan. Habang tulala ang diwa ko sa daan ay 'di ko maiwasang maalala muli ang pangalan ng bago kong pasyente.
Cypher Infierno
Napasimangot ako nang makaramdam ako ng kilabot sa pangalang iyon. Just by the name itself, he seems scary?
No.
More like dangerous I should say.
Tame the beast huh?
"You're ready?"Napasimangot naman ako sa tanong ni Dr. Orene nang makarating siya sa building ng condo na tinitirahan ko ngayon upang sunduin ako. I tightened my grip at my travel luggage and nodded.Kinuha na niya ang hawak ko at inilagay na iyon sa compartment ng sasakyan habang nauna na akong sumakay sa passenger seat. Ilang segundo rin ay pumasok na rin siya sa loob at pinaandar na ang makina."Kamusta naman ang pagpapaalam mo kahapon sa hospital niyo?" Tanong ng katabi ko habang diretso ang tingin sa dinaraanan.I sighed as I leaned back. "It's okay." And I hope it'll last long.Marami ang sumuporta tungkol sa pag-alis ko, binilinan din ako ng mga kaibigan ko roon na mag-iingat palagi at sila na raw bahala sa mga trabahong naiwan ko. And they'll try their best to take care of my patients, which at least made me relaxed.Sa ilang oras ng mga byahe ay pam
"Good morning Dr. Elli."Napatingin naman ako sa mga nurses nang makarating ako sa lobby ng hospital. I warmly smiled at them as I greeted back as I walk towards the nurse counter, kung saan nandoon din ang mga bumati sa akin."Break time niyo?" I softly asked them.Kita ko naman ang giliw sa kanilang mga mata at sumagot naman sila sa akin na break time nga raw nila. Kung sabagay medyo magtatanghali na nang makarating ako sa hospital dahil iyon ang in-instruct sa akin ni Dr. Herman. Gusto niya na hindi ako masyadong biglain sa pagkikita namin ng bago kong pasyente at para paghandaan ko talaga ito."Pwede pakibigay sa akin mga daily schedules ni Cypher." Sabi ko sa isang nurse na nasa likod ng counter. Agad namang tumango ito at inasikaso ang pinapagawa ko."D-Doc Elli." Rinig kong tawag ng isang lalakeng nurse sa akin. Lumingon naman ako sa kaniya at sa mga kasama niya na parang
"My rabbit?"Takang sabi ko ng i-translate ko sa internet ang sinabi ng pasyente ko kanina.Pagkauwi na pagkauwi ko sa tinitirahan kong apartment, agad ko hinanap ang ibig sabihin nito. At halos lumukot pa ang mukha ko sa sobrang pagkasimangot nang mahanap ko ang ibig sabihin nito."Gawin daw ba naman akong kuneho." Bulong ko sa sarili at napasandal sa inuupuan habang pinagmamasdan ang translation sa laptop ko. It's French. Impressive, kung sa bagay ay mukha nga itong may lahi. Tsaka hindi ko pa natatanong kela Dr. Orene kung ano nga ba ang nationality ng isang iyon. Limitado lang din kasi talaga ang mga impormasyon tungkol sa kaniya. Argh, ang hirap naman nito.Napatayo na ako sa inuupuan at pumunta sa banyo para makapaglinis na ng katawan. Hindi ko naman maiwasang tignan ang sarili sa salamin nang biglang pumasok sa isipan ko ang sinabi sa akin ng pasyente."Mon lapin."
"Dr. Elli, may ipapagawa pa po ba kayo?" Bungad sa akin ni Nesson nang makasalubong ko siya kasama ang ibang nurse at ilang securities.Napangiwi na lamang ulit ako sa dami ng kasama niya para lang makapaglagay ng upuan at marker sa loob ng kwarto ng pasyente. Binigyan ko naman sila ng ngiti. "Wala na, ako na bahala rito. Tatawagin ko na lang kayo kapag kailangan. Salamat." Sabi ko sa kanila.Kita ko pa na parang gusto pa manatili si Nesson ngunit agad na siyang hinila ng mga conurses niya at tila inaasar pa nila ito sa akin. Napailing na lang ako habang tinatahak ang daan papunta sa silid ng pasyente ko. Bawat pagtapak ko papalapit doon, hindi ko nanaman maiwasan ang kabahan pero kasabay din no'n ang pananabik na makita muli ang lalake. Eh? Ano bang nangyayare sa akin?Napabuga na lang ako ng hininga at kinalma ang sarili. Sa hindi kalayuan, kita ko na ang kwarto ni Cypher. Ngunit patay nanaman ang ilaw nito na nakapagp
Agad nabaling ang lumilipad kong diwa nang marinig ko ang pagkatok ng pasyente ko sa glass window na nakapagitan sa amin.I gave him a questioning look which just made him cock his eyebrow at me. Napabuntong hininga na lang ako sa kaniya sabay napanguso dahil nawawalan na ako ng mga ideya kung paano ko pakikitunguhan ang lalakeng 'to.He stared at me for a moment. And it kinda made me blush. Ikaw ba namang titigan ng ganiyang kagandang nilalang, take note, walang kakurap kurap, sino hindi mahihiya?!Siya naman ang tinaasan ko ng kilay na nakapagpatawa lang sa kaniya. Then he teasingly bit his lower lip which made me out of concentration for a moment. Lord, kung makapagbigay naman kayo ng biyaya sa taong 'to, parang sobra sobra naman. Unfair ah, ang hirap hindi maakit--- nevermind.Tinaas niya ang marker na hawak niya at nagsimulang magsulat.Like what you've just saw doct
"cough...cough...What the---?!" From +639*********: Welcome home mon lapin. Awtomatiko naman akong napalingon lingon sa kung saan saan para makita kung may tao ba doon na pinagtritripan ako o baka may camera na dito sa loob ng apartment ko. Pero iisang tao lang ang tumatawag sa akin ng gano'n at dagdag mo pa na nasa mental hospital siya ngayon, so how on earth... My phone ring again. From +639*******: Oh no need to look around hon. You won't able to find me there anyway. I'm still here at the hospital and being your good patient. Besides, if I was there, I might just eat you as my dessert after dinner. Napalunok naman ako at ramdam ko ang kilabot na nararamdaman ko. How the heck did he know my number? How the heck did he
Damn it. Damn it. Damn it. Sabi ko sa sarili habang kanina pa palakad lakad sa loob ng pansamantalang opisina ko sa hospital. I'm quite shock that they gave me this room as my office. Sa totoo nga ay hindi ko na kailangan ng ganito dahil iisa lang naman ang pasyente ko at ang mga papeles na nakalagay sa kwartong ito ay tanging puro tungkol lang sa kaniya."Argh." I groaned as I helplessly sat down on my office chair.Nang kumalma na ako sa kadramahan ko kanina, doon nagsitampulan ang hiyang nararamdaman ko. I looked at him for a minute before leaving, and he still seriously staring at me. Ni hindi nga gumagalaw 'yon sa posisyon niya, tanging ang mga daliri niya lang na para bang pinupunasan niya ang mga luha ko kahit na may salaming nakaharang sa amin. Dahil sa sobrang hiyang naramdaman ko, agad ko na lang siya tinalikuran at lumakad paalis.Narinig ko naman ang system sa hospital na nagsas
"Ma? Pa?" Tawag ko sa mga magulang nang makapasok na ako nang tuluyan sa bahay. Kakarating ko lamang galing siyudad dahil doon ako ngayon nag-aaral ng kolehiyo. Pinipilit pa nga ako nila Mama na dito na lang sa lugar namin mag-aral pero tinutulan ko naman iyon. I'm already in the legal age, so I wanted to be independent and explore the world more. Pero pinangako ko naman sa kanila ang pagbisi-bisita kung may oras. Katulad ngayong Christmas break namin. "Chie Chie?" Tawag ko sa aso namin sabay pito. At ilang saglit pa ay wala pa ring isang golden retriever na tumatakbo palapit sa akin katulad ng dati tuwing umuuwi ako rito. "That's weird." Nilapag ko naman ang mga gamit ko sa sofa at nagpatuloy lumakad sa bahay. Pumunta naman ako sa kusina at inaasahang nandoon si Mama na nagluluto katulad na parati kong naaabutan pag-uwi. Napasimangot naman ako nang wala siya d
"Ma? Pa?" Tawag ko sa mga magulang nang makapasok na ako nang tuluyan sa bahay. Kakarating ko lamang galing siyudad dahil doon ako ngayon nag-aaral ng kolehiyo. Pinipilit pa nga ako nila Mama na dito na lang sa lugar namin mag-aral pero tinutulan ko naman iyon. I'm already in the legal age, so I wanted to be independent and explore the world more. Pero pinangako ko naman sa kanila ang pagbisi-bisita kung may oras. Katulad ngayong Christmas break namin. "Chie Chie?" Tawag ko sa aso namin sabay pito. At ilang saglit pa ay wala pa ring isang golden retriever na tumatakbo palapit sa akin katulad ng dati tuwing umuuwi ako rito. "That's weird." Nilapag ko naman ang mga gamit ko sa sofa at nagpatuloy lumakad sa bahay. Pumunta naman ako sa kusina at inaasahang nandoon si Mama na nagluluto katulad na parati kong naaabutan pag-uwi. Napasimangot naman ako nang wala siya d
Damn it. Damn it. Damn it. Sabi ko sa sarili habang kanina pa palakad lakad sa loob ng pansamantalang opisina ko sa hospital. I'm quite shock that they gave me this room as my office. Sa totoo nga ay hindi ko na kailangan ng ganito dahil iisa lang naman ang pasyente ko at ang mga papeles na nakalagay sa kwartong ito ay tanging puro tungkol lang sa kaniya."Argh." I groaned as I helplessly sat down on my office chair.Nang kumalma na ako sa kadramahan ko kanina, doon nagsitampulan ang hiyang nararamdaman ko. I looked at him for a minute before leaving, and he still seriously staring at me. Ni hindi nga gumagalaw 'yon sa posisyon niya, tanging ang mga daliri niya lang na para bang pinupunasan niya ang mga luha ko kahit na may salaming nakaharang sa amin. Dahil sa sobrang hiyang naramdaman ko, agad ko na lang siya tinalikuran at lumakad paalis.Narinig ko naman ang system sa hospital na nagsas
"cough...cough...What the---?!" From +639*********: Welcome home mon lapin. Awtomatiko naman akong napalingon lingon sa kung saan saan para makita kung may tao ba doon na pinagtritripan ako o baka may camera na dito sa loob ng apartment ko. Pero iisang tao lang ang tumatawag sa akin ng gano'n at dagdag mo pa na nasa mental hospital siya ngayon, so how on earth... My phone ring again. From +639*******: Oh no need to look around hon. You won't able to find me there anyway. I'm still here at the hospital and being your good patient. Besides, if I was there, I might just eat you as my dessert after dinner. Napalunok naman ako at ramdam ko ang kilabot na nararamdaman ko. How the heck did he know my number? How the heck did he
Agad nabaling ang lumilipad kong diwa nang marinig ko ang pagkatok ng pasyente ko sa glass window na nakapagitan sa amin.I gave him a questioning look which just made him cock his eyebrow at me. Napabuntong hininga na lang ako sa kaniya sabay napanguso dahil nawawalan na ako ng mga ideya kung paano ko pakikitunguhan ang lalakeng 'to.He stared at me for a moment. And it kinda made me blush. Ikaw ba namang titigan ng ganiyang kagandang nilalang, take note, walang kakurap kurap, sino hindi mahihiya?!Siya naman ang tinaasan ko ng kilay na nakapagpatawa lang sa kaniya. Then he teasingly bit his lower lip which made me out of concentration for a moment. Lord, kung makapagbigay naman kayo ng biyaya sa taong 'to, parang sobra sobra naman. Unfair ah, ang hirap hindi maakit--- nevermind.Tinaas niya ang marker na hawak niya at nagsimulang magsulat.Like what you've just saw doct
"Dr. Elli, may ipapagawa pa po ba kayo?" Bungad sa akin ni Nesson nang makasalubong ko siya kasama ang ibang nurse at ilang securities.Napangiwi na lamang ulit ako sa dami ng kasama niya para lang makapaglagay ng upuan at marker sa loob ng kwarto ng pasyente. Binigyan ko naman sila ng ngiti. "Wala na, ako na bahala rito. Tatawagin ko na lang kayo kapag kailangan. Salamat." Sabi ko sa kanila.Kita ko pa na parang gusto pa manatili si Nesson ngunit agad na siyang hinila ng mga conurses niya at tila inaasar pa nila ito sa akin. Napailing na lang ako habang tinatahak ang daan papunta sa silid ng pasyente ko. Bawat pagtapak ko papalapit doon, hindi ko nanaman maiwasan ang kabahan pero kasabay din no'n ang pananabik na makita muli ang lalake. Eh? Ano bang nangyayare sa akin?Napabuga na lang ako ng hininga at kinalma ang sarili. Sa hindi kalayuan, kita ko na ang kwarto ni Cypher. Ngunit patay nanaman ang ilaw nito na nakapagp
"My rabbit?"Takang sabi ko ng i-translate ko sa internet ang sinabi ng pasyente ko kanina.Pagkauwi na pagkauwi ko sa tinitirahan kong apartment, agad ko hinanap ang ibig sabihin nito. At halos lumukot pa ang mukha ko sa sobrang pagkasimangot nang mahanap ko ang ibig sabihin nito."Gawin daw ba naman akong kuneho." Bulong ko sa sarili at napasandal sa inuupuan habang pinagmamasdan ang translation sa laptop ko. It's French. Impressive, kung sa bagay ay mukha nga itong may lahi. Tsaka hindi ko pa natatanong kela Dr. Orene kung ano nga ba ang nationality ng isang iyon. Limitado lang din kasi talaga ang mga impormasyon tungkol sa kaniya. Argh, ang hirap naman nito.Napatayo na ako sa inuupuan at pumunta sa banyo para makapaglinis na ng katawan. Hindi ko naman maiwasang tignan ang sarili sa salamin nang biglang pumasok sa isipan ko ang sinabi sa akin ng pasyente."Mon lapin."
"Good morning Dr. Elli."Napatingin naman ako sa mga nurses nang makarating ako sa lobby ng hospital. I warmly smiled at them as I greeted back as I walk towards the nurse counter, kung saan nandoon din ang mga bumati sa akin."Break time niyo?" I softly asked them.Kita ko naman ang giliw sa kanilang mga mata at sumagot naman sila sa akin na break time nga raw nila. Kung sabagay medyo magtatanghali na nang makarating ako sa hospital dahil iyon ang in-instruct sa akin ni Dr. Herman. Gusto niya na hindi ako masyadong biglain sa pagkikita namin ng bago kong pasyente at para paghandaan ko talaga ito."Pwede pakibigay sa akin mga daily schedules ni Cypher." Sabi ko sa isang nurse na nasa likod ng counter. Agad namang tumango ito at inasikaso ang pinapagawa ko."D-Doc Elli." Rinig kong tawag ng isang lalakeng nurse sa akin. Lumingon naman ako sa kaniya at sa mga kasama niya na parang
"You're ready?"Napasimangot naman ako sa tanong ni Dr. Orene nang makarating siya sa building ng condo na tinitirahan ko ngayon upang sunduin ako. I tightened my grip at my travel luggage and nodded.Kinuha na niya ang hawak ko at inilagay na iyon sa compartment ng sasakyan habang nauna na akong sumakay sa passenger seat. Ilang segundo rin ay pumasok na rin siya sa loob at pinaandar na ang makina."Kamusta naman ang pagpapaalam mo kahapon sa hospital niyo?" Tanong ng katabi ko habang diretso ang tingin sa dinaraanan.I sighed as I leaned back. "It's okay." And I hope it'll last long.Marami ang sumuporta tungkol sa pag-alis ko, binilinan din ako ng mga kaibigan ko roon na mag-iingat palagi at sila na raw bahala sa mga trabahong naiwan ko. And they'll try their best to take care of my patients, which at least made me relaxed.Sa ilang oras ng mga byahe ay pam
"You look..." Panimula ni Dr. Orene nang makarating ako sa restaurant. "... haggard?"I frowned as I sat down in front of him. Kinuha ko naman ang juice na nasa harapan ko at ininom na lang iyon dahil sa uhaw na nararamdaman ko. "I seriously am."He warmly smiled. "It means you're doing great in your job."I also smile and shake my head. "Yeah, I guess so?"He chuckled as he called a waiter. "May gusto ka bang orderin." Tanong niya sa akin."Anything would be okay." Maikling sagot ko at muling uminom ng juice.He nodded and stated our orders at the waiter. Nang makaalis na ito ay muling humarap sa akin si Dr. Orene na siyang agad kong tinanong."So what seems to be the problem? At biglaan po ang pagpunta niyo rito." Panimula ko.Napabuntong hininga naman siya at pinagsiklop ang sariling mga kamay sa mesa bago tumingin