HUGO
"Where is it?" I seriously asked Fang as I got out of the room where Nala was staying."Pamposh Tower, my Lord. Lobby," he answered.He handed me a stick of cigarettes and lit it up. I held it between my index and middle finger before inhaling the smoke as much as I could. I exhaled, a mellow sensation rolled through my bloodstream like a warm bath. Fuck, that was good.Fang is one of my subordinate but I honestly don’t trust him. Well, I don’t trust anyone, to be exact, and Fang wasn’t an exemption.I licked my lower lip and hopped inside the car as we got out of the mansion. Tiningnan ko muna ang pwesto ng kwarto kung saan nandoon ang babaeng iyon bago tuluyang umalis ang sasakyan.I leaned against the headrest and closed my eyes. I couldn’t help my lips to form a smirk as I thought of that woman’s furious face a while ago.My jaw clenched. I can’t fucking forgive her for kicking off my balls that night. Pero mas hindi ko siya kayang patawarin dahil sa naging epekto niya sa ‘kin no’ng gabi ‘yon. I keep jacking off that night until my hand got numb just by thinking of her face that keeps on popping inside my head automatically ‘causing my cock to throb in needs.As our car arrived at Pamposh Tower, I immediately threw my unfinished cigarette on the ground. Fang led the way through the lobby of the mentioned tower. It was already twelve midnight, but no one can stop me from cutting off that bastard’s head for being a traitor inside Omega Organization.He’s good at fucking hiding, huh?I’ve been finding him for almost five months at ngayon ko lang siya nahanap. Thanks to my sources and men that did their best to track this bastard’s location. I’ll give them a credit after.Associates bowed their heads as I passed by through the hallway. Some of them were greeting me politely, but I don’t give a fuck. We stopped at the edge of the hallway, where the automatic steel door had been placed."Nasa loob po siya, boss. Pilit naming pinapa-amin pero masyadong matigas," sabi ng isa sa tauhan ko na nakabantay sa may pinto."Ako na ang bahala," I said, "give me my gun," I commanded and extended my hand.Nang maramdaman ko ang malamig na baril sa kamay ko ay dali-dali kong ini-scan ang palad ko sa verification scanner. The door opened right away. Fang followed me. Pagpasok ko pa lang sa loob ng kwarto ay narinig ko na kaagad ang nakakairitang tawa nina Salvatore at Zamora.Kumunot ang noo ko. What the hell is this motherfucker doing here??"Damn! Nag-eenjoy ako dito ah," I heard Salvatore said, followed by his annoying laughter."Bakit ba kasi ayaw umamin ng gung-gong na ‘to?! Mamamatay ‘to ng walang silbi, eh. Look how weak this traitor is. Sinampal lang naman nahimatay na naman," Zamora added."Ano’ng ginagawa niyo dito?" tanong ko nang makita ko silang tatlo na pinalilibutan ang traydor ng organisasyon.They all turned in my direction in unison upon hearing my voice."Woah. Kanina ka pa namin hinihintay, Lion. How come you’re late?" Salvatore said with a grin plaster on his lips.He walked in my direction and put his hands on my shoulder.I glared at him. "Get off, you dickhead," I warned.Kaagad naman siyang tumalima habang tumatawa-tawa pa.I turned to the traitor. As I laid my eyes on Samson, my blood in my veins flawed together into my fingertips giving me a strength to pull the trigger and bury the bullet into his skull down to his brain until he dies.I smirked when I saw his situation. This is far from the Samson I used to be with. He looks trash and I love it very much. I love this view. His both hands were tied up. Ang katawan niya ay punong-puno ng sugat at dugo dahil sa latigo na paulit-ulit na pinalo doon."Wake him up," I commanded once again.I turned to Velasco, who was just watching us while sipping whiskey on his rock double glass.Aside from me, Velasco and Samson were closed too before. But because he wasn’t loyal to this organization and choose to betray me, betray us. I think he deserves to die in the hand of the first person he has loyalty served before.Am I right?Sabay-sabay kaming bumaling kay Samson nang bigla itong sunod-sunod na umubo matapos siyang buhusan ng isang baldeng malamig na tubig na maraming ice cube. Fang slightly slapped his cheeks in order to get sober.Samson glared at my man. "S-Sinabi ko na sa inyong wala kayong—"Hindi niya na natapos ang sasabihin niya nang magtama ang paningin naming dalawa. His eyes widened and suddenly filled with fear, as if he saw Satan standing in front of him."L-Lion…" he whispered, shuttering.Ngumisi ako habang pinapanood siyang lamunin ng kaniyang sariling takot. I have known Samson since I was a kid. He was a loyal dog of my father back then. Sa katunayan isa siya sa dahilan kung ano ako ngayon. Kung bakit ako nasa ganitong posisyon."You’re weak! You will easily get killed like your brother if you continue being weak like this, Lion! I can’t believe that you are my son! You can’t even swing that knife properly!""I’m s-sorry, Dad. I promise I’ll do better. I w-won’t… I won’t disappoint you again," a nine years old me bravely pleaded while controlling my eyes not to get teary in front of my father."I am already disappointed with you since you were born and when you killed your mom, Lion," he said, making my heart break.He left me alone again on the training ground kagaya ng palagi niyang ginagawa kapag pumapalpak ako. I thought I was already used to it. I thought it won’t hurt me anymore if Dad blame me again about Mom’s death.Is it really my fault?Mom died when she gave birth to me and while growing up, my Dad keeps telling and reminding me about my mom and how she died because of me. Habang lumalaki ako tumatatak na rin sa isip ko na ako nga ang may kasalanan. Ako nga ang dahilan kung bakit siya namatay."Okay ka lang, Lion?"I immediately wiped my tears using the back of my hands upon hearing Samson’s— my dad’s loyal subordinate, voice."Leave me alone, Samson. I can train by myself," I snapped and swung the combat knife in the air.I heard Samson took a deep breath."Hindi ganiyan. Huwag mong masyadong ilalapit sa ’yo ang kutsilyo dahil baka sa halip na kalaban mo ‘yong masugatan eh sarili mo ‘yong masaktan mo," he stated and guide my hand in the right direction."I told you! I can do it myself!" pagmamatigas ko at basta-basta na lang binato ang kutsilyo at tumalikod."Shit!" I heard him groaned in pain ‘causing me to turned to his direction.As I saw him, my feet were automatically buried in the ground. I can’t move. I don’t know what to do. Pinapanood ko lang siyang pigilan ang pagtulo ng dugo sa braso niya na hindi ko alam na tinaman pala ng kutsilyong binato ko kanina.Samson turned to me. He wasn’t looking hurt or something. He even smiled."Okay lang ako," sabi niya. "Sa tingin ko ay kailangan mong matuto na huwag makaramdam ng awa, Lion."My brows furrowed. "What do you mean?""Ikaw ang susunod na magiging boss ng organisasyon. Ikaw ang susunod na uupo sa pinakamataas na posisyon. Kapag natuto ka nang makipaglaban at nalaman mo na ang pasikot-sikot at pagpapatakbo ng organisasyong hinahawakan ng iyong ama ay ikaw na ang pupuna sa upuan ng underboss. At kapag naman namatay ang kasalukuyang boss ngayon ay ikaw na ang papalit doon," he explained. "Matuto kang huwag maawa sa mga tao. Killing and torturing are the fundamental concepts of this world. Kapag mayroon kang awa mabilis kang mapapabagsak ng mga kalaban.""But I don’t want to be like my dad!""You won’t. Wala akong sinabing kailangan mong maging kagaya ng daddy mo. Ang gusto ko lang sabihin ay hindi lahat ng tao na kilala mo ay kakampi mo. Hindi rin lahat ng tao ay kakampi sa ’yo. Naiintindihan mo ba ako?" I nodded.After that day, Samson became my trainer instead of my father. He wasn’t cruel like my dad, but he is strict enough for me to learn from basic to the most hard weapons that we have.Nang tumungtong ako ng sampung taon. Dominic Velasco— son of my father’s high rank soldier, joined us. Samson trained him just like what he taught me.Samson was right, indeed. Hindi lahat ng kilala ko ay kakampi ko. Hindi rin lahat ng tao ay kakampi sa akin. All the people inside and out of this organization were not worth trusting. All of them will betray you in the future. Even the closest person you knew.Just like Samson did to me and... him.He knew me more than anyone else. He knew how I played with death. He witnessed how I enjoyed killing without mercy. He witnessed everything. But unfortunately, he, himself will experience everything that he taught me before. Sadly, that’s his fate."L-Lion maawa ka. Huwag mo akong papatayin nakikiusap ako s-sa ’yo," he begged.I chuckled to hide the resentment that was forming in my chest. "Are you kidding me, Samson? I don’t have mercy, remember?" I said and smirked. I place my gun underneath his chin and ready my finger on the trigger."Speak or d—""Lion."I slowly turn my head in Velasco’s direction upon hearing his voice for the first time since I stepped my foot inside this room. He wasn’t looking at me. He was looking at Samson, who was pleading for me to spare his life."What? Are you going to volunteer to kill this bastard?" I asked.His brow furrowed and said, "No.""Then, what do you want?!" I snapped."Woah. Are you guys fighting?" Zamora butted in."Huwag ka ngang epal diyan, Rocco. Hindi ka ba nag-enjoy? Magandang scene ito. Damn."I glared at Salvatore upon hearing that. Muka ba kaming nagbibiruan dito? Eh kung siya kaya unang barilin ko sa halip na ang Samson na ito?!"Kapag ba sinabi niya kung sino ang nag-utos sa kaniya para gawin ang bagay na ‘yon, papatayin mo pa rin ba siya?" he asked.My brow rose, and a chuckle escaped from my mouth. "Why would I tell you about my plans, Velasco?"Huminga siya ng malalim. "What do you want me to do for you to trust me, Lion?"I stood and faced him. Kinasa ko ang baril na hawak ko at saka inabot iyon sa kaniya."Then, kill him. Kill him in front of m—"A loud bang from my gun enveloped the whole room matapos mabilis na agawin sa akin ni Velasco ang baril na hawak ko. In just a snap, he pulled the trigger without even blinking.Velasco shot Samson’s head thrice without a trace of regret in his eyes. "Thanks for giving me an honor to kill this traitor, Lion," he said."Tss. Dickhead," I replied, and turned my back to leave the room.I’m done here."Shit! Kung alam ko lang na si Dominic ang babaril sa gung-gong na ‘to eh ‘di sana na-video ko! Shit!" I heard Salvatore rant."Bobo ka ba? Gusto mo bang ikaw ang susunod na bitayin diyan ni Lion at ipapatay kay Dominic?!" Zamora talked back.Hindi ko na lang sila pinagtuunan ng pansin. I shut the door and left the room. Just like what happened earlier, associates bowed their heads as a sign of respect. A respect that I’ve worked hard to gain.I stopped and opened the white door at the other edge of the hallway. This is our organization's headquarter in this tower, but this isn’t our main headquarter.Mag-isa akong pumasok sa loob at dumiretso sa mini bar at umupo sa stool na nasa harapan ng counter. I put an ice cube into an old-fashioned glass and poured a rum.A mellow sensation of an alcohol enveloped every corner of my throat as I gulped the mentioned alcohol. It wasn’t enough. I want more. I took out my cigarette and lit it up using my lighter. A combination of a strong taste of rum and cigarettes made my veins throbbed in contentment.Damn! I like this feeling.I closed my eyes. I feel exhausted for an unknown reason. Hindi ko inaasahan ang ginawa kanina ni Velasco. Hindi ko inaasahan na siya mismo ang papatay sa itinuring niya na ring ama.I took a deep breath. An image of that woman in my mansion occupied my dark vision. And just like her effect on me that night, my cock reacted like a madman.Fuck! What the hell is happening with me?KABANATA 4: First dayNALA“Fabellon Enterprise…” bulong ko ‘tsaka inilagay ang kamay sa ibabaw ng kilay at tinanaw ang malaking pangalan na nakalagay sa building na nasa harapan namin ngayon.Maraming empleyado ang kasalukuyang pumapasok sa nasabing kumpaniya. Ang iba ay nagmamadali at ang iba naman ay mabagal lang kung maglakad. Isang tipikal na araw para sa kanila ngunit para sa akin ay ito na ang simula ng kalbaryo ng buhay ko.“Sigurado ka bang ito na ‘yon Nala?” tanong ni Lawrence habang tinitingnan ang papel kung saan nakasulat ang address nitong building. Hinatid niya kasi ako papunta dito.Bumaling ako sa kaniya at tumango.“Ito na nga,” mahinang turan ko at nag-iwas ng tingin sa kaniya.Hindi ko kayang tumingin sa kaniya dahil sobrang bigat pa rin ng dibdib ko dahil sa naging desisyon ko tatlong araw na ang nakakalipas.Ginulo niya ang brown kong buhok na nakagawian niya na at saka ngumiti ng malapad.“Hindi pa rin talaga ako makapaniwala na hindi ka tuluyang nakulong, Nala.
KABANATA 5: First DisasterNALA“Come to my office.”Marahas akong huminga ng malalim at saka umirap sa hangin nang marinig ko na naman ang boses ni Hugo sa intercom na naka-connect sa lamesa ko sa pang-apat na pagkakataon. Hindi pa nga umiinit ang pwet ko sa upuan tapos tatawagin niya na naman ako. Hindi ko alam kung nananadya ba siya para mainis ako o ano.Padabog akong tumayo mula sa pagkakaupo ko sa swivel chair dahilan upang mapalingon sa akin ang ilang empleyado na abala sa ginagawa dahil sa naging ingay nito.Alam kong kanina pa sila nag tataka dahil pang-apat na beses na akong pinatawag ngayong umaga. Una, pinababa ako sa 12th floor para kumuha ng isang document sa HR department. Pangalawa, pinababa niya naman ako sa 19th floor para kuhain ang mga document na kailangan kong i-incode tapos ise-send ko sa kaniya through email. Pangatlo, pinahanap niya sa akin ang proposal document ng isang kilalang kumpaniya sa tambak na papel sa opisina niya dahil kailangan niya daw basahin.W
KABANATA 6: CoffeeNALAMariin kong ipinikit ang mga mata ko matapos kong hithitin ang malborong nakaipit sa daliri ko pagkatapos ay binuga ko ang makapal na usok na galing sa bibig ko.Nandito ako ngayon sa labas ng bahay ko para mag yosi. Ayaw ko kasing mag-amoy sigarilyo sa loob ng bahay kaya nandito ako sa labas kagaya ng nakasanayan ko.Kakauwi ko lang galing sa trabaho dahil tinapos ko talaga ang mga kailangan kong gawin bago ako umalis sa opisina.“Oh? Mukang pagod na pagod ka ah.” Iminulat ko ang mga mata ko nang marinig ko ang boses ni Lawrence. Nakatayo siya sa harap ko habang nakapasok ang dalawang kamay niya sa loob ng bulsa ng suot niyang cargo shorts.“Kumusta nakahanap ka na ba ng trabaho?” tanong ko at muling naghithit ng sigarilyo.“Hulaan mo,” panunuya niya.Inirapan ko siya at tinapon ang upos na sigarilyo sa simento at inapakan ‘yon.“Bahala ka sa buhay mo,” sabi ko at umirap.“Ikaw naman hindi mabiro. Opo nakahanap na po ako ng trabaho, madame.”“Talaga? Ano’ng tr
KABANATA 7: GlancesHUGOA smirk formed on my lips when Nala suddenly rushed towards the door with a flushed face after that delectable kiss that we’d shared a few minutes ago. I bit my lower lip to prevent a smile from escaping from my lips. I sat in my swivel chair with my feet crossed over each other. Still looking at the door.After I’d kissed her yesterday, hindi na mawala sa isip ko ang mapupula at matatamis niyang labi. It was just a quick kiss, but fuck—I’d gotten addicted to it real quick! And when I saw her red lips a while ago, it hypnotised me to kiss her, so I did.In my twenty-eight years of existence, this is just the first time I’ve felt this way. My heart is pounding loudly inside my chest when she’s around. My blood inside my veins was being active like crazy. And my cock behind my undergarment is always reacting when she’s near me. Her presence has a big effect on my entire system! And this is fucking bad!All this time, torturing and killing without mercy became se
KABANATA 8: TogetherNALA“Mauna na ako sa’yo Nala. Ingat ka sa pag-uwi ah,” paalam ni Miri na siyang pinakahuling empleyado na nandito sa floor bukod sa akin. Nag-overtime kasi ngayon sa trabaho dahil natambakan siya ng mga paper works kanina.Tumango ako at pilit na ngumiti. “Ingat ka rin.”“Syempre naman. Ipapakilala mo pa ‘ko kay Lawrence, remember? Kita tayo bukas!” Kumaway muna siya bago tuluyang umalis.Muli na namang dumako ang paningin ko sa cellphone kong de keypad para tingnan kung anong oras na. Pagkatapos ay sa pinto naman ng opisina ni Hugo nabaling ang tingin ko na hanggang ngayon ay nakasarado pa rin.Alas-dose na ng gabi pero hindi pa ako umuuwi dahil hindi pa rin umuuwi si Hugo. Gusto ko na sanang magpaalam na mauuna na pero hindi naman pwede dahil isa sa rules dito sa opisina na bawal akong umalis kapag hindi pa umuuwi ang boss unless he told me to go first.I took a deep breath and sipped coffee from a disposable cup. I focused my eyes on the desktop again and cont
KABANATA 9: AmbushNALA“Make sure to understand every single detail in that seminar, Nala. This will help you for your future work as my secretary, do you understand?”Huminga ako ng malalim nang pumasok na naman sa utak ko ang sinabi sa akin ni Hugo kahapon.Sa loob ng dalawang linggo kong pagtatrabaho sa Fabellon Enterprise, puro mga paper works lang naman ang pinapagawa niya sa akin. Immune na rin siguro ang mata ko sa monitor ng desktop dahil sa dami ng pinapagawa niya sa akin. Hindi niya na rin sa akin ulit binigay ang mga schedule niya pero may mga meeting siyang nagaganap sa conference room ng hindi ko alam.At kahapon, nang ibigay ko sa kaniya ang mga dukumento na galing sa HR department, sinabi niya sa akin na kailangan ko daw dumalo sa tatlong araw na seminar na gaganapin sa isang five-star hotel dito sa Batangas. Masyadong malayo at matagal pero sabi ni Hugo sagot naman daw ng kumpaniya ang lahat ng gastusin at ang tutuluyan namin. Bukod kasi sa akin ay may apat pa akong m
KABANATA 10: PlansNALAUnti-unti kong binuksan ang mata ko dahil may narinig akong nabasag na siyang gumising na natutulog kong diwa. Kasunod nito ang malutong ngunit mahinang mura na nagmumula sa pamilyar na tinig.Napabalikwas ako ng bangon mula sa pagkakahiga sa malambot at puting kama nang mapagtanto na nakatulog pala ako habang hinihintay si Hugo na makabalik galing sa five-star hotel na nagkakagulo pa rin bago kami umalis. Pagkaakyat namin sa rooftop ng five-star hotel, sumakay kaagad kami sa chopper at binaba kami sa helipad ng isang yate. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Ang alam ko lang ay nasa dagat kami ngayon.Sa kadahilanang nakapatay ang ilaw kaya hindi ko malinaw na maaninag si Hugo pero base sa nakikita kong pigura ay nakaupo siya sa sofa na hindi kalayuan sa kama kung saan ako.“Hugo?” tawag ko sa kaniya kaya nag-angat siya ng tingin sa direksiyon ko. Tila naging glow in the dark ang kakaibang kulay ng mata niya nang magtamang muli ang paningin naming dalawa sa
KABANATA 11: Upper DeckNALAPinabayaan ko lang ang natural kong kulay brown na buhok na liparin ng hangin habang nakahawak ang kamay ko sa glass railing ng yate dito sa front deck. Ang asul na kulay ng dagat lang ang aking nakikita. Wala man lang akong natatanaw kahit isla na pwede naming tigilan.Alas syete pa lang pero gising na gising na kaagad ang diwa ko. Hindi ko nga alam kung nakatulog ba ako ng mahimbing kagabi pagkatapos ng mga nalaman ko. Basta nagising na lang ako wala na si Hugo sa cabin kung saan kami nag-usap pati ang mga gamit niya ay wala na rin roon. Hindi ko alam kung saan siya natulog pero sigurado naman ako na hindi niya ako iiwan dito mag-isa lalo na’t may sugat pa siya. Natulog siguro siya sa kabilang cabin.Huminga ako ng malalim nang pumasok na naman sa isip ko ang pinag-usapan namin ni Hugo kagabi. Marami pa akong tinanong sa kaniya pero lahat ‘yon ay tinanggihan niya nang sagutin kaya wala rin lang naman akong napala.Dumako ang paningin ko sa floral maxi d
WAKASHUGOAs I sit on the terrace of my condo unit, sipping a glass of rum, I am captivated by the city of Brussels. The city is a vibrant mix of old and new, with stunning architecture that tells a story of centuries past.The Grand Place, with its ornate buildings and intricate facades, is a true masterpiece. The Atomium, a modern marvel, stands tall in the distance, symbolizing the city's forward-thinking nature.The streets are alive with the sound of laughter and chatter as locals and tourists alike explore the countless shops and cafes.The scent of Belgian waffles fills the air, tempting me to indulge in a sweet treat. As the sun sets, the city comes alive with a kaleidoscope of lights, illuminating the night sky.It’s been two years and three months since I moved here to give Nala the space she wanted. Honestly, it’s hard without her by my side because I know that she’s my strength that keeps me alive, yet I need to respect her decision.I know that she loves me. Hanggang nga
KABANATA 51: ForgivenessNALA“I’m sorry, Hugo…” Iyon ang unang lumabas sa bibig ko habang nakatingin sa mga mata niya.Nanggilid ang luha sa mata ko habang inaalala ang mga nangyari noon. Kung paano kami maging masaya sa piling ng isa’t isa. Kung paano namin nalagpasan ang lahat ng pagsubok ng magkasama at kung paano ako sumuko ng sobrang bilis.Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at saka yumuko. Hindi siya tumugon kaya muli akong nagsalita. Gusto kong sabihin ang lahat ng gusto kong sabihin bago pa mahuli ang lahat.“I’m sorry for hurting you back then. I’m sorry for being too much and not thinking about how you feel. Hindi ko naisip na nasasaktan ka rin sa pagkamatay ni Lorcan.”“L-Lorcan?” tanong niya.Ngumiti ako pero hindi iyon umabot sa mata ko. “Lorcan ang ipinangalan ko sa anak natin. Lorcan Amani Cabral Fabellon.”Nanlaki ang mata niya na tila hindi makapaniwala sa sinabi ko. “D-Did you just really follow his last name with me?” hindi makapaniwalang tanong niya.Kinagat ko a
KABANATA 50: GardenNALANakangiti ako sa human-size mirror habang tinitingnan ang sarili ko suot ang royal blue evening gown na pinadala kanina ni Tito Gael para sa event na dadaluhan ko ngayong gabi kasama si Mr. Joseph Zuniga.Manghang-mangha ako habang walang sawang pinagmamasdan ang gown na suot ko na tila isa iyong bula na biglang mawawala kapag kinurap ko ang mga mata ko.Ang gown features ay strapless sweetheart neckline na mas nakapagpatingkad sa balikat at collarbone ko. Ang bodice ng gown naman ay iniayon sa pagiging perpekto. Yumayakap ito sa baywang ko at lumilikha ng isang eleganteng silweta. Samantalang ang skirt naman ay floor-length A-line style.Napansin ko rin na ang telang ginamit ay mamahaling satin na sigurado akong mahal pa kaysa sa sahod ko. Hindi ito makati sa balat hindi kagaya ng ibang mamahaling damit na mainit na nga makati pa. Pinalamutian rin ito ng madaming beading at sequin na siyang limilikha ng shimmering effect sa ilalim ng mga ilaw.Ang gown featur
KABANATA 49: DrunkNALA“Do I look like a bouncer to you?”Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ang sobrang pamilyar na baritonong boses na ‘yon. Nahigit ko ang aking hininga nang unti-unti siyang lumingon sa gawi ko at doon ko nakumpirma ang aking hinala.Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maging reaksiyon. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Biglang nagkabuhol-buhol ang matino kong pag-iisip dahil sa mabilis na pangyayari.Napalunok ako nang bumilis ang tibok ng puso ko nang tumama ang gunmetal blue niyang mga mata na kinahuhumalingan ko ng sobra noon. Kanina lang ay iniisip ko siya tapos ngayon ay nandito na siya ngayon sa harapan ko. Tatlong taon na ang nakakalipas nang huli ko siyang makita at masasabi kong sobrang dami niyang pinagbago physically.Mas lalong naging mature ang muka niya. Mula sa mga mata niyang parang palaging nang-aakit, ang kaniyang makapal na kilay at matangos na ilong ay mas lalong nadipina. Ang kaniyang labi na mas lalong pumula sa natural
KABANATA 48: New LifeNALA“Uy, sunod ka na lang Nala, ha? Hihintayin ka namin doon,” paalala ni Jenna na nakahanda na sa pag-alis kasama ang iba pa naming katrabaho.Ngumiti naman ako at tumango sa kaniya. “Sige. Mag-iingat kayo!” dagdag ko pa.Nang makaalis na sila ay pinagpatuloy ko na ang pagliligpit ng mga gamit ko sa lamesa ko. Alas tres na ng hapon at mag-o-out na kami sa trabaho. Maaga talaga kaming nag-o-out kapag biyernes dahil walang pasok sa opisina kinabukasan. Weekdays lang kasi ang pasok namin na pinagpapasalamat ko naman.Saktong pagkapatay ko ng lampshade sa table ko ay tumunog naman ang aking cellphone na nasa loob ng aking bag. Kinuha ko ‘yon at mabilis kong sinagot ang tawag nang makita ko ang pangalan na naka-flash sa screen nito.“Hello, Tito Gael?” bungad ko pagkasagot ko.“Hello, hija. Did I disturb something?”Umiling naman ako kaagad kahit hindi niya ako nakikita. “Wala naman po, Tito. Sa katunayan po ay paalis na po ako. May ipag-uutos ka po ba?”“Can you co
KABANATA 47: BegNALA“Kumain ka na, Nala. Magkakasakit ka sa ginagawa mong ‘yan,” sabi ni Lawrence matapos niyang kumatok mula sa labas ng kwarto ko dito sa bahay ko sa Parañaque.“Iwan mo na sabi ako, Lawrence. Kaya ko ang sarili ko. Umalis ka na!” pagtataboy ko sa kaniya sa hindi mabilang na pagkakataon habang nakatalukbong ng kumot.Simula nang pumunta siya kaninang alas nuwebe ng umaga dito sa bahay ay hindi niya na ako tinantanan. Maya’t maya siya kumakatok at nagsisimula na akong mairita.Dito ako pumunta pagkatapos naming mag-usap ni Hugo kahapon sa may park. Hindi ko alam kung tamang desisyon ba na dito ako sa bahay dumiretso o hindi. Naaalala ko kasi ang mga memories naming dalawa dito. Sa bawat sulok ng bahay na ‘to ay nakikita ko siya kahit hindi ko naman siya kasama.Magang-maga na ang mata ko kakaiyak. Simula kahapon ay hindi pa ‘ko kumakain at ang tanging ginawa ko lang ay umiyak nang umiyak hanggang sa mapagod ako.Halo-halo na ang emosiyon ko at sobrang bigat ng dibdi
KABANATA 46: PainNALALumabas ako ng hospital na halo-halo ang emosiyon. Gusto kong sumigaw pero parang wala akong boses. Gusto kong umiyak pero parang wala akong lakas para humagulhol. Nanginginig ang kamay ko habang wala sa sarili na naglalakad sa tabi ng kalsada, walang pakialam kung mahagip man ako ng mga sasakyan.Mainit ang sinag ng araw pero wala akong maramdamang hapdi. Namamanhid ang buong katawan ko dahil sa aking nalaman.I felt betrayed.All this time hindi na pala ako buntis. Dalawang linggo akong walang alam sa nangyari sa anak ko! Hindi ko man lang magawang magluksa dahil pinagkait nila sa akin ang totoo!Ang sakit! Sobrang sakit bilang isang ina na mawalan ng anak. Hindi ko man lang siya nakita, nahawakan, nahalikan o ano pa man. Hindi ko man lang naparamdam sa kaniya ang alagaan ng isang ina. Hindi ko man nagawang humingi ng tawad ng mas maaga. Napabayaan ko siya. Hindi ko siya nagawang protektahan!Kasalanan ko ‘to.Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng paa ko sa
KABANATA 45: ChildNALANauna akong nagising kay Hugo kinabukasan. Dahan-dahan pa akong bumangon para hindi siya magising. Sa pagkakaalala ko kasi ay hindi kaagad siya natulog pagkatapos namin gawin ang bagay na ‘iyon’ kaya alam kong puyat pa siya. Hindi ko alam kung ano pa ang ginawa niya dahil nakatulog na kaagad ako kagabi.Pumasok ako sa banyo para maghilamos at magsipilyo. Pagkatapos ay bumaba naman ako para maghanda ng almusal. Hindi naman siguro makakasama sa ‘kin kung gumalaw ako dito sa bahay, ‘di ba? Okay naman na ako sabi ng doktor.Suot ko pa rin ang maluwag na damit ni Hugo nang makababa ako. Okay lang naman ‘yon dahil kaming dalawa lang naman ni Hugo dito sa loob ng bahay pero may mga guards pa rin naman sa labas.Wala na si Daniel Cordova na siyang pinagpapasalamat ko. Hindi ko alam kung buhay pa siya pero siniguro sa akin ni Hugo na hindi niya na ako— kami guguluhin ulit. May tiwala ako sa kaniya kaya naniniwala ako sa sinabi niya.At dahil nga tapos na ang laban namin
KABANATA 44: BathNALA“So, how are you feeling? Don’t you feel anything strange about your body?” tanong ni Doc Tami habang nagbabalat siya ng orange.Umiling naman ako. “Okay na ‘ko, Doc Tami. Actually, pwede na nga ‘kong ma-discharge ngayon eh,” biro ko.Doc Tami pa rin ang tawag ko sa kaniya kahit alam kong kapatid ko siya dahil hindi pa ako komportableng tawagin siyang Ate o Ate Tami. Nasabi ko na rin naman ‘yon sa kaniya no’ng pangalawang araw simula nang magising ako at naiintidihan niya naman daw. Understandable naman daw ang nararamdaman ko dahil kakikilala pa lang namin. Everything takes time nga raw sabi niya.Tumaas naman ang kilay niya. “Don’t be so sure. Baka mamaya niyan kung kaylan na-discharge ka na ‘tsaka ka naman makakaramdam ng iba.”Ngumuso naman ako. “May gano’n ba?”“Of course. Hindi naman imposible ‘yon. May mga naging patient ako dati na kakalabas lang ng hospital pero bumalik kaagad dahil may naramdaman daw na ganito tapos ganiyan,” pagkwe-kwento niya. “Here.